Ήσουν παρών στην πρώτη εν Ελλάδι εμφάνιση τούτων εδώ των Καναδών μάγων του folk rock, στο Fuzz, τον Ιανουάριο του 2019; Αν ναι, έχεις την αμέριστη παραδοχή μου, σου έχω βγάλει ήδη το καπέλο που δε φορώ. Έντεκα χρόνια έκαναν να μας επισκεφτούν, αλλά άξιζε η αναμονή. Τι υπέροχο live, πόσο σπουδαία επί σκηνής αυτή η μπάντα. Χαζέψαμε, τόσο με εκείνα που ακούσαμε, όσο και με εκείνα που είδαμε. Ναι, δεν τα λέω για να τα θυμηθείς, τα θυμάσαι. Τα λέω για να τα ακούσουν όσοι δεν ήταν, για να έρθουν την επόμενη φορά που ελπίζω να μην αργήσει πάλι τόσο πολύ!
Σε εκείνη την συναυλία λοιπόν, είχαμε ακούσει και το κομμάτι “Lolly willows”, single από το άτιτλο ακόμη, επερχόμενο album τους. Μεσολάβησαν όσα μεσολάβησαν, έγιναν όσα έγιναν, η καθυστέρηση μεγάλωσε. Όπως όμως άξιζε και με το παραπάνω η αναμονή για ένα BLOOD CEREMONY live show, τόσο άξιζε και η αναμονή για ένα νέο BLOOD CEREMONY album. Και βάλε με το νου σου, τι είδους δίσκους είχε να διαδεχθεί επάξια, ε; “Blood ceremony” (2008), “Living with the ancients” (2011), “The eldritch dark” (2013) και “Lord of misrule” (2016). Τέσσερα albums που ξεχώρισαν όλα τους μέσα από το σύνολο του vintage rock κινήματος και τοποθέτησαν στις πρώτες του σειρές τους BLOOD CEREMONY, ανάμεσα στους καλύτερους πρεσβευτές του. Για το “The eldritch dark” διάβασες και στο μεγάλο, σχετικό αφιέρωμα.
Πάμε τώρα στον καινούργιο δίσκο, να σου εξηγήσω γιατί άξιζε η αναμονή. Έχουμε απαιτήσεις από συγκροτήματα σαν τους BLOOD CEREMONY, περιμένουμε πάντα κάτι καλό. Μια δισκογραφική δουλειά εμπνευσμένη, καλοπαιγμένη, με τη δική της ταυτότητα, με την σφραγίδα της μπάντας να την χαρακτηρίζει. Οι Καναδοί λοιπόν δε μας απογοητεύουν και καταθέτουν άλλο ένα «διαμάντι» που θα κοσμεί στο εξής τόσο την δισκογραφία τους, όσο και ολόκληρο το είδος που υπηρετούν. Η vintage, μυστικιστική, υπνωτιστική, σχεδόν μυσταγωγική μουσική τους είναι ξανά μαζί μας, μας δίδεται απλόχερα και μεις, ως καλοί κοινωνοί, δεχόμαστε με χαρά την πρόσκληση σε μια ακόμη ηχητική τελετουργία.
Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των BLOOD CEREMONY είναι παρόντα. Άλλωστε, από αυτό το συγκρότημα δεν περιμένουμε, εν αντιθέσει με πολλά άλλα, δραματικές αλλαγές στον ήχο. Μην σου πω, δεν περιμένουμε καμία αλλαγή. Καλά τραγούδια θέλουμε και το “The Old Ways remain” είναι γεμάτο από τέτοια, βουτηγμένα στο doom rock (ή heavy rock, όπως θες πες το, πάντως μιλάμε για τους 70s BLACK SABBATH), στη late 60s ψυχεδέλεια, στην παραμυθένια acid folk και στο progressive rock, στοιχεία που συνυφαίνονται αριστοτεχνικά και προσφέρονται μέσα από μια εκπληκτική vintage παραγωγή, ως μουσικό χαλί για να διηγηθεί η μπάντα ιστορίες από τον αρχαίο κόσμο (“the Old Ways”), ιστορίες σαγηνευτικές και εν τέλει… επικίνδυνες.
Οι συμμετοχές των Laura Bates (βιολί στους επίσης Καναδούς folk/ambient doomsters VÖLUR, μπάντα στην οποία παίζει επίσης και ο μπασίστας Lucas Gadke), Joseph Shabason (σαξόφωνο) και Mike Eckert (pedal steel) προσφέρουν πολλά, η μπάντα ακούγεται όπως πάντα εξαιρετικά «δεμένη» αλλά δίχως αμφιβολία, αυτή που κλέβει και πάλι την παράσταση, είναι η «μάγισσα» Alia O’Brien (φωνητικά/φλάουτο/organ). Μια από τις πιο χαρισματικές μουσικούς που ξεπρόβαλαν τα τελευταία 15-20 χρόνια από τον χώρο του ευρύτερου rock, μια περσόνα που αν ήταν σύγχρονη της Joplin και της Grace Slick, θα απολάμβανε τώρα το ίδιο status με αυτές. Και όχι, δεν είμαι υπερβολικός.
Δέκα συνθέσεις εμπεριέχονται στο νέο album και αν οι BLOOD CEREMONY είχαν μείνει στον αριθμό «οκτώ» (8), θα μιλούσαμε τώρα για ένα μικρό αριστούργημα. Αυτά τα δύο απλώς «αξιόλογα» κομμάτια όμως (συγκεκριμένα το “Hecate” και το “Mossy wood”, σύνθεση της Amy Bowles, συζύγου του κιθαρίστα Sean Kennedy), καθώς και κάποιες μικρολεπτομέρειες δω και κει, χαμηλώνουν λίγο τη βαθμολογία, τουλάχιστον στα «μάτια» ενός απαιτητικού και αυστηρού οπαδού τους, που έχει λατρέψει και εξακολουθεί να λατρεύει τη μουσική τους. Από τα υπόλοιπα, αυτός ο οπαδός, δηλαδή αν δεν κατάλαβες, εγώ, τί παράπονο να έχει; Κανένα. Και μετά από πάμπολλες ακροάσεις, ξεχώρισε ως τα περισσότερο αγαπημένα του το “The Hellfire club” (με το ανελέητο groovy drumming – προσοχή, γράφτηκε πριν την τηλεοπτική θραύση του “Stranger things”), το “Ipsissimus” (το ημερολόγιο γράφει 1969) και το έπος “The bonfires at Belloc Coombe” (η τέλεια σύμπραξη BLACK SABBATH με JETHRO TULL και ένα από τα τραγούδια για το 2023).
Οι απανταχού λάτρεις του αυθεντικού rock των 60s και 70s που ασχολούνται και με τα σύγχρονα δρόμενα, έχουν ήδη ψηλά τους BLOOD CEREMONY και θα υποδεχτούν το “The Old Ways remain” κατά πως του αξίζει. Ως ένα ακόμη αποθεωτικό δείγμα νοσταλγικού rock. Δίσκος ιδανική συντροφιά για όλες τις εποχές του χρόνου, για τις μικρές ή μεγάλες ώρες της ημέρας, για κάθε περίσταση, για κάθε ψυχική κατάσταση. Και για να γίνω λίγο «πεζός», κάτι που δυστυχώς χρειάζεται ώστε να γίνω πλήρως κατανοητός και στον τελευταίο αναγνώστη, δίσκος λίστας στο τέλος της χρονιάς.
ΥΓ: Στην digital, πιθανολογώ και στην CD έκδοσή του (όχι στο βινύλιο), το “The Old Ways remain” έχει και μια διασκευή στο “Falling” των THE IRON MAIDEN. Και τώρα, σε αφήνω να προβληματιστείς και να ψάξεις.
8,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
