Part I
Στην κάτι παραπάνω από πενηντάχρονη rock και metal εποποιΐα, τα έχουμε δει όλα. Μόδες, νέες τάσεις, νέους ήχους και επαναπροσδιορισμούς ήδη υπαρχόντων και πάνω απ’ όλα, «αναγεννήσεις» ολόκληρων σκηνών. Εδώ και αρκετά χρόνια, ένα ακόμη «κίνημα» ήρθε να προστεθεί στα παραπάνω: αυτό της αναβίωσης του ευρύτερου, vintage ήχου. Από την ψυχεδέλεια, την πρόοδο και το πρώιμο rock που ξεκίνησε στα late 60s και γιγαντώθηκε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70, ως το λυκόφως των 70s και την νέα εποχή στο hard rock και heavy metal, αυτά τα δέκα και κάτι χρόνια αποτέλεσαν στην ουσία την βάση για ό,τι μα ό,τι ακολούθησε, και αυτά ακριβώς τα χρόνια βάλθηκε ένας τεράστιος αριθμός συγκροτημάτων και καλλιτεχνών να αναβιώσει. Ακριβώς όμως επειδή είναι τεράστιος αυτός ο αριθμός, και για να παίξουμε και με την όποια σημειολογία, παρατίθενται σε δύο μέρη εβδομήντα (70) δίσκοι που θα μπορούσαν να αποτελέσουν οδηγό για περαιτέρω εξερεύνηση του όλου…φαινομένου. Παραθέτοντας τους καλλιτέχνες αλφαβητικά, εδώ υπάρχουν τα πάντα: ψυχεδέλεια, proto – doom rock και proto – metal, progressive rock, hard rock, κλασσικό heavy metal, καθάριες αναλογικές παραγωγές. Θα γεμίσεις λυρισμό, θα «θαμπωθείς» από πλείστες επικές αναφορές, θα «φορέσεις» λουλουδάτα πουκάμισα, παντελόνια καμπάνες, μα και δερμάτινα και σφαίρες. Όλα όσα μάθαμε, ακούσαμε, είδαμε από εκείνη την εποχή και τους αυθεντικούς της εκφραστές και μας τα θύμισαν οι, σύγχρονοί μας, μαθητές τους. Ας ξεκινήσει η ανάγνωση!
ABRAMIS BRAMA – “Tusen Ar” (Black Lodge Records, 2018)
Όπως και να το κάνουμε, η γλώσσα που ταιριάζει στη rock μουσική (υπό την ευρύτερη έννοια), ήταν, είναι και θα παραμείνουν τα Αγγλικά. Ωστόσο, μπράβο σε κάποιους που δεν «μασάνε» και τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα, εν προκειμένω σε μια δύσκολη όπως τα Σουηδικά. Τέσσερεις μουσάτοι τύποι με όλα τα χίππικα αξεσουάρ και εξαιρετικές ικανότητες (μεταξύ τους βρίσκονται ο πρώην GRAND MAGUS drummer Fredrik Liefvendahl και ο μπασίστας των AVATARIUM Mats Rydström), να τους ανοίγουν τα shows οι GRAVEYARD, HORISONT και WITCHCRAFT μεταξύ άλλων. Αγνό, παραδοσιακό rock, με doomy και bluesy επιρροές, λες και πήραμε τους πρώιμους BLACK SABBATH και τους ενώσαμε με τους GRAND FUNK και τους MOUNTAIN. Ψυχεδελικό, retro, άψογα παιγμένο rock που θα μπορούσε να καταστεί μέχρι και μαγευτικό! Κερασάκι στην τούρτα μια εξαίσια διασκευή στο τρομερό “Vengeance”, των cult ηρώων του hard rock ASHBURY, ως “Vägen ut”. Σημείωση: σε σύνολο επτά δίσκων, υπάρχει και το “Nothing changes” του 2003 για όσους θέλουν ντε και καλά αγγλικό στίχο.
ADMIRAL SIR CLOUDESLEY SHOVELL – “Check em before you wreck em” (Rise Above Records, 2014)
O Sir Cloudesley Shovell (1650-1707) ήταν αξιωματικός κατά τον Δανο-Αγγλικό πόλεμο και ναύαρχος του βρετανικού ναυτικού κατά τον πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής. Η μητέρα του, έμενε τα χρόνια εκείνα σε ένα σπίτι δίπλα στο bar όπου οι Johnny Gorilla (κιθάρα, φωνή) και Louis Comfort-Wiggett (μπάσο) έπιναν 400 χρόνια μετά τις μπύρες τους. Τώρα, πως αυτό αποτέλεσε έμπνευση για όνομα μιας «παλιακής» rock μπάντας, είναι άλλο (περίπου) καπέλο και συνδέεται με την μεγαλύτερή τους επιρροή, που ακούει στο όνομα SIR LORD BALTIMORE. Το έπιασες το νόημα, είμαι βέβαιος. Βάλε τώρα στην εξίσωση και τους GRAND FUNK RAILROAD, MOUNTAIN, και MOTORHEAD και είσαι έτοιμος. Όταν κάνεις την πράξη, θα πάρεις ως αποτέλεσμα τους ADMIRAL SIR CLOUDESLEY SHOVELL. Rock από και για μερακλήδες. Μπυρόβιο, μπαρόβιο και αλανιάρικο. Και αυτό το πουλί, πού να παραπέμπει άραγε;
AKTOR – “Paranoia” (High Roller Records, 2015)
Συνεργασία του Chris Black (HIGH SPIRITS, DAWNBRINGER, PHARAOH, PROFESSOR BLACK) με τους Jussi Lehtisalo και Tomi Leppänen των experimental rockers (κοινώς για τα σίδερα) CIRCLE. Αποτέλεσμα; Ένας δίσκος που ακούγεται σαν να έβαλες στους HIGH SPIRITS πολλά πλήκτρα και αντί για τον χαρακτηριστικό βρετανικό heavy metal ήχο των αρχών της δεκαετίας του ’80, τους είπες να παίξουν hard rock. Αυτοί επηρεάστηκαν από τους THIN LIZZY, U.F.O, RUSH, BLUE OYSTER CULT, κράτησαν καλά κρυμμένο το SLOUGH FEG γονίδιο (μεγάλη η λατρεία του Chris Black για την μπάντα αυτή) και παρουσίασαν μια δουλειά με πολλές επιρροές αλλά δικό της, ολόδικό της χαρακτήρα.
APE SKULL – “Fly camel fly” (Heavy Psych Sounds Records, 2015)
Κινούμενοι κάπου μεταξύ Jimi Hendrix, CREAM, CAPTAIN BEYOND, JERUSALEM (!) και VALHALLA (!!), τούτοι οι Ιταλοί hard/psychedelic rockers φαίνεται πως έχουν αναλάβει να σε ταξιδέψουν στην εποχή του Woodstock, της μαριχουάνας και του LSD. Το οποίο σημαίνει fuzz-αριστές κιθάρες, μπάσο που βγαίνει μπροστά «γεμίζοντας» τον ήχο και τύμπανα στα χνάρια του τεράστιου Ginger Baker ώστε να…πονάνε τα δέρματα. Συνταγή τόσο κλασσική μα και τόσο πετυχημένη που καταντά σχεδόν μονόδρομος, αν θες να αναβιώσεις το πνεύμα των late 60s-early 70s.
ASTRA – “The weirding” (Rise Above Records, 2009)
Η δεκαετία που αναβίωσε με το vintage/retro rock κίνημα χαρακτηρίστηκε και από μεγάλες progressive μπάντες όπως οι GENESIS, ELOY, YES, KING CRIMSON (πρώτοι όλων), PINK FLOYD… Οι ASTRA, από το San Diego της California, φάνηκε πως με το “The weirding” έχουν μελετήσει πολύ καλά τους προαναφερθέντες «γίγαντες», και έχουν πιάσει το «νόημα» της σύνθεσης πραγματικά εμπνευσμένου, δαιδαλώδους progressive/art/psych/space/vintage/πες το όπως θέλεις/μην το περιγράφεις αν δεν μπορείς, rock. Ακουστικές κιθάρες, mellotron, ARP odyssey, echoplex, organ, moog, πιάνο, φλάουτο συνυπάρχουν αρμονικά με τα κλασσικά rock όργανα και συναποτελούν μαζί τους μια πραγματική ορχήστρα, από αυτές που θεωρητικά φαντάζουν «δυσπρόσιτες», αλλά τα θέματά τους, αν τους δώσεις την απαιτούμενη προσοχή, στο τέλος σε κερδίζουν. Εκτός αν είσαι από αυτούς που 17λεπτα instrumental, σαν το καταπληκτικό “Ouroboros”, τους τρομάζουν…
AUDREY HORNE – “Youngblood” (Napalm Records, 2013)
Θα μπορούσε να είναι εδώ το “Blackout”. Ή το “Audrey Horne”. Γενικά, θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε άλμπουμ αυτής εδώ της καταπληκτικής μπάντας, αρκεί αυτή να εκπροσωπηθεί. Υπερβολή; Όχι. Και δεν δίνω φράγκο για το τι θα πει ο καθένας. Το ξεσάλωμα των Thomas Tofthagen (κιθάρα στους SAHG) και Arve Isdal (το αυτό στους ENSLAVED/DEMONAZ/I) είναι από τα πιο “must” πράγματα που θα πρέπει να διαβάζεις σε αφιερώματα σαν αυτό. Και ειδικά αυτός ο δίσκος, τώρα που το ξανασκέφτομαι. THIN LIZZY, U.F.O, MOTORHEAD και προσωπική ηχητική ταυτότητα, δίσολα να τα πίνεις στο ποτήρι και ένα καταραμένο (ή μπορεί και ευλογημένο) IRON MAIDEN feeling, έτσι, για να μην αφήνεις την air guitar από τα χέρια! Όποιος σου ξαναμιλήσει για alternative, κόψε του την καλημέρα. Όλα έχουν και ένα όριο.
BLACK TRIP – “Shadowline” (Steamhammer/SPV, 2015)
To “Goin’ under” ήταν δισκάρα και θα μπορούσε πολύ άνετα να φιγουράρει εδώ. Γιατί άραγε επιλέχθηκε το “Shadowline”; Γιατί ενώ στο πρώτο αριστούργημα είχαμε από την μια τις NWOBHM επιρροές και από την άλλη το hard rock να μπαλανσάρουν την πλάστιγγα στο μέσον ακριβώς, εδώ οι μαθητές κάνουν λίγο πίσω και οι δάσκαλοι βγαίνουν μπροστά. Μονολιθικό rhythm section, στα φωνητικά ένας τύπος που τραγουδά για σένα και για μένα μπλέκοντας Di Anno με Paul Stanley, κιθάρες που αναγιγνώσκουν τα THIN LIZZY, U.F.O και RAINBOW έπη σε ένα αποσβολωμένο κοινό, οι πρώιμοι RIOT παρέα με τους KISS να αποτελούν την ευγενική χορηγία των Η.Π.Α και ο Rory Gallagher να δίνει το τελικό “ok”. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του “Shadowline”, αυτά είναι εν πολλοίς τα χαρακτηριστικά των BLACK TRIP οι οποίοι δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο παρά εξαιρετικοί. Από μέλη των ENFORCER, ENTOMBED, NIFELHEIM και MERCILESS αποτελούνται, δηλαδή κάπου… ώπα! Πλέον θα τους βρεις ως VOJD.
BLOOD CEREMONY – “The Eldritch Dark” (Rise Above Records, 2013)
Ξεκάθαρα επηρεασμένοι σε πρώτο πλάνο τόσο από τους COVEN και τους BLACK WIDOW, όσο και από τους JEFFERSON AIRPLANE και τους JETHRO TULL τούτοι οι Καναδοί δρυΐδες. Σε δεύτερο από ποιους άλλους; Τους BLACK SABBATH Mk.1. Προεξεχούσης και προεξαρχούσης της μάγισσας Alia O’Brien, στο εξαιρετικό “The Eldritch Dark” μας χαρίζουν μερικά από τα πιο μυσταγωγικά κομμάτια που ακούστηκαν ποτέ στο εν λόγω είδος. Η Alia λοιπόν είναι σίγουρα η πρωταγωνίστρια τόσο με την ιδανική φωνή της, όσο και με το φλάουτό της, άλλο ένα ξωτικό που γυροφέρνει τα δάση και μας μαγεύει με τον «μαγικό αυλό» του, πλάι στον Ian Anderson και τον Buddy Lackey. Δεν είναι όμως μόνη, καθώς και το υπόλοιπο group αποδίδει τα μέγιστα. “Witchwood”, “Goodbye Gemini”, “Lord Summerisle” (αραβούργημα), “Ballad of the weird sisters”, αριστοτεχνική συνεργασία φλάουτου, hammond και fiddle… πόσο όμορφα πράγματα συμβαίνουν εδώ! Occult/vintage rock και proto doom μαγεία από μια εξαιρετική μπάντα, σε έναν δίσκο σκέτο κόσμημα.
BLUES PILLS – “Blues Pills” (Nuclear Blast, 2014)
Μεγάλη αίσθηση είχε κάνει πριν έξι χρόνια τούτο το μεθυστικό κράμα JEFFERSON AIRPLANE, LED ZEPPELIN, FLEETWOOD MAC και BIG BRΟTHER AND THE HOLDING COMPANY, μέσα από μια φωνή που λάτρευε την Janis Joplin και την Grace Slick και μια κιθάρα που αντίστοιχα τιμούσε τον Carlos Santana, τον Peter Green και τον Alvin Lee. Οι Elin Larsson και Dorian Sorriaux αντίστοιχα, είναι οι φερόμενοι ως εγκέφαλοι της υπέροχης αυτής συνομωσίας. Από τα καλύτερα ντεμπούτα του vintage rock κινήματος και γιατί όχι από τους καλύτερούς του δίσκους γενικότερα, από την πρώτη ματιά στο αριστουργηματικό εξώφυλλο ως την τελευταία νότα του “Little sun” (σας θυμίζει κάτι η κιθάρα του;), το ομώνυμο άλμπουμ των BLUES PILLS έχει ήδη περάσει για μένα στο rock πάνθεον δίπλα σε μεγάλους δίσκους, τεραστίων μύθων του παρελθόντος.
BURNING SAVIOURS – “Nymphs & Weavers” (Transubstans Records, 2007)
Εξίσου Παιδιά των Λουλουδιών όσο και Παγανιστές, εξίσου BLACK SABBATH όσο και JETHRO TULL, αυτοί εδώ οι (τι άλλο πια…) Σουηδοί ακόλουθοι – μαθητές με μπροστάρηδες τους Fredrik Andersson στα φωνητικά, το φλάουτο, και το εκκλησιαστικό όργανο και Henry Pyykkö στις κιθάρες, απέδειξαν με το “Nymphs & Weavers” πως μπορείς να ακούγεσαι doomy ακόμη και όταν πηγαίνεις στο δάσος για να λάβεις μέρος σε διονυσιακές τελετές. Πριν και μετά από αυτόν τον δίσκο – σταθμό για την καριέρα τους, το doom rock τους είχε ποιότητα μεν, ωστόσο το folk στοιχείο η αλήθεια είναι πως τους ταίριαζε εξαιρετικά, τους έδωσε το κάτι παραπάνω και κακώς δεν ακολουθήθηκε πιστά. Απόδειξη; Τα τελετουργικά “The spellweaver”, “Woodnymph” και “Hillside Mansion”. Θες και το απόλυτο highlight; Το παιχνιδιάρικο riff του “Pondhilllow’s finest”, από τα καλύτερα που θα ακούσεις και από τις εβδομήντα μπάντες του αφιερώματος.
CASTLE – “Welcome to the graveyard” (Van Records, 2016)
Power trio, the definition. Τρεις, και ακούγονται για δεκατρείς. Τόσο «δεμένοι». Με μια γυναικάρα στην φωνή και το μπάσο, χωρίς ίχνος σεξισμού. Το ντεμπούτο τους “In witch order”, κινούμενο σε καθαρά doom metal ύφος, έθεσε τις βάσεις. Και αν εκεί είχαμε την πεμπτουσία του όρου και στα επόμενα εξίσου καταπληκτικά άλμπουμ το κλασσικό heavy metal εισχώρησε και κυριάρχησε, εδώ η μπάντα συνεχίζει με τις ταχύτητες ένα κλικ επάνω, «καθαρίζει» ακόμη περισσότερο τον ήχο της, κρατά το obscure στοιχείο στην ατμόσφαιρά της και κοιτάζει «πίσω», πριν το 1980. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί έναν δίσκο ισορροπημένο, ποιοτικό, που ενώνει εποχές και δανείζει/χαρίζει τραγούδια σε πολλές best of συλλογές. I’m (they are) made of iron and forged in fire, stricken on the anvils’ heavy blow… το εννοούν.
CHRISTIAN MISTRESS – “Possession” (Relapse Records, 2012)
Μεγάλες ομοιότητες με τους προαναφερθέντες CASTLE. “Female fronted metal” και “Female fronted rock” και… μπούρδες. Η θεά Christine Davis κοιτάζει στα μάτια σχεδόν όλες τις «τραγουδιάρες» της σκηνής, γελά σαρδόνια, ανοίγει το στόμα της και τις εξαφανίζει. Οι Ryan McClain και Oscar Sparbel στις κιθάρες ακροβατούν την μπάντα μεταξύ 70s heavy rock και NWOBHM, και ξέρουν καλά από ακροβασίες, έχω να ομολογήσω. Στο τέλος της ακρόασης δεν ξέρω ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει για το “Possession”, αν τελικά το χαρακτηρίζει κανείς rock ή metal, ξέρω όμως πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της τελευταίας δεκαετίας. Επίσης δεν γνωρίζω και πολλούς που να έγραψαν ένα “Haunted Hunted”, εδώ που τα λέμε.
DEAD LORD – “Goodbye repentance” (High Roller Records, 2013)
“We are a swedish rock band. This is what we sound like” περιγράφονται οι ίδιοι στο video του “No prayers can help you now”. “Rock. From Sweden”, σε αυτό του “Hammer to the heart”. Βαριούνται και να μιλήσουν, πόσο μάλλον να κουνηθούν από τους καναπέδες τους. Δες το video του “No prayers…” και θαύμασε ζωντάνια. Μην τους πεις όμως να ανέβουν στην σκηνή και να παίξουν… θα σε καταπιούν! Μαλλούρες, μουστάκες, μούσια, κάτι φαβορίτες ΝΑ με το συμπάθιο, τζιν, δέρμα και σφαίρες…ομοβροντίες στην κιθάρα με ΣΟΛΑΡΕΣ, ιδρώτας και τσαμπουκάς εις τη νιοστή! Το rock είναι απλό πράγμα τελικά και δεν θέλει πολλά – πολλά για να ακουστεί απειλητικό. Δίσκος – φετίχ για όλους εμάς που ακούμε THIN LIZZY και χανόμαστε προς άλλες άγνωστες, ανεξερεύνητες διαστάσεις.
DEWOLFF – “Live & outta sight II” (Mascot Records, 2019)
Μπορώ να βάλω και ένα live album, έτσι δεν είναι; Μπορώ. Αντί οποιασδήποτε κριτικής – παρουσίασης, θα μπορούσα επίσης να ρωτήσω ένα απλό «Από πού πάμε για τα Μάταλα;» και να τελειώνουμε. Αλλά όχι, οφείλω να μιλήσω και για τούτους εδώ όπως και τους υπόλοιπους. Λοιπόν στην περίπτωση των αξιότιμων Ολλανδών DEWOLFF πιάστηκα εντελώς αδιάβαστος. Δεν τους ήξερα, μου ήταν εντελώς άγνωστοι ως το “Roux-Ga-Roux” του 2016, και ας είχαν τότε ήδη πέντε ακόμη (ισάξιους) δίσκους. Pablo & Luka van de Poel σε κιθάρα/φωνητικά και τύμπανα/φωνητικά αντίστοιχα, Robin Piso σε hammond/φωνητικά. Psychedelic hard rock, acid blues rock, psychedelic soul, με πολλές «ταμπέλες» μπορείς να περιγράψεις την μουσική τους, όποια όμως και να χρησιμοποιήσεις θα εκθειάσεις τον καταπληκτικό αναλογικό τους ήχο, την όρεξη και την έφεση στο παιχνιδιάρικο jamming, τις συνθέσεις… στην «μεθυστική πουτανιά» (σ.σ: Σάκη να περάσει, δεν βρίζω. Σ. Σάκη: βρίζεις, αλλά το περνάω!!!) του “Sugar moon” θα θελήσεις να χορέψεις, στο “Tombstone child” θα ταξιδέψεις νοερά ως τον Νότο, “Tired of loving you” απλά κλείσε τα μάτια και αφέσου να ονειρευτείς. Τι να λέμε τώρα… Group, υλικό και απόδοση που θα έκαναν το California jam rock festival ’74 να ρίξει τα τείχη του.
DOOL – “Here now, there then” (Prophecy, 2017)
Μας ήρθαν από την χώρα της τουλίπας και θεωρούνται αυτήν τη στιγμή, από πολλούς, ως ένα από τα πιο ελπιδοφόρα συγκροτήματα αυτού του ήχου. Μάλιστα, μας τους «έστειλε» η Prophecy από το πουθενά καθώς δεν είχαμε, οι περισσότεροι, την παραμικρή ιδέα για αυτό το σχήμα. Για να σου δώσω το μουσικό τους στίγμα, ήδη θεωρούνται η διάδοχη κατάσταση των THE DEVIL’S BLOOD, όχι όμως μόνο λόγω της παρουσίας του μπασίστα Job van de Zande και του drummer Micha Haring στις τάξεις τους, αλλά κυρίως διότι το occult heavy rock τους θυμίζει πολύ τους – για λίγο – ηγέτες της σκηνής και στηρίζεται εν πολλοίς στην καταπληκτική Ryanne van Dorst. Φωνή, κιθάρα, παρουσία… στάζει ροκιά το κορίτσι! Οι DOOL έχουν όλα τα φόντα να πετύχουν και μένει μόνο να αποδείξουν, αν όντως ήρθαν την κατάλληλη στιγμή για να αντικαταστήσουν την αδικοχαμένη μπάντα του θανόντος Selim Lemouchi. Άκου το 10λεπτο “Vantablack” και πες μου… θα τα καταφέρουν;
FLIGHT – “A leap through matter” (High Roller Records, 2018)
“Seeing creation of life unfold in all its forms, feeling emotions inherited from the first dawn”… Κοσμογονικός δίσκος, όχι γιατί δημιουργεί κάτι το καινό, αλλά γιατί αναπαράγει βασικές αρχές της Δημιουργίας. Χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο που μου ξέφυγε όταν έπρεπε, θα είχε περίοπτη θέση στην λίστα μου με τα καλύτερα του 2018. Αν δε, είχε κυκλοφορήσει το 1978, τώρα θα άλλαζε χέρια για διόλου ευκαταφρόνητα ποσά. Αναφορές – επιρροές; Οι JUDAS PRIEST εποχής “Sad wings of destiny”, οι πρώιμοι SAXON, οι U.F.O, οι υπερ-cult θεοί WINTERHAWK… ως και τους LUCIFER’S FRIEND και τους CAMEL ακούς εδώ. Από την μία λοιπόν πατούν στο κλασσικό heavy metal, από την άλλη στο προοδευτικό hard rock. Και από image, όπως πρέπει! Με τα δερμάτινά τους, τα στενά τους jeans, τα «φυσεκλίκια τους». Όμορφα πράγματα από τους Νορβηγούς φίλους μας!
GHOST – “Opus eponymous” (Loma Vista Recordings, 2010)
Μπάντα ανέκδοτο, ή το μεγάλο κερδισμένο στοίχημα ενός τσαρλατάνου εμπόρου; Ψεύτικο κατασκεύασμα, ή η εκπλήρωση γούστων ενός καλλιτέχνη – οπαδού; Αυθεντικότητα ή χείριστη κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων; Ό,τι από αυτά και να ισχύει, που σίγουρα ισχύει συνδυασμός αυτών, οι GHOST είναι γεγονός πως αποτελούν ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα σχήματα του καιρού μας και ο Πάπας/καρδινάλιος Tobias Forge αξίζει κάθε credit. Προσωπικά θεωρώ πως το επόμενό τους “Infestissumam” κερδίζει στα σημεία, αλλά εδώ παρατίθεται το ντεμπούτο τους για ευνόητους λόγους. Βασικά για τον εξής ένα – την αρχή της πορείας τους. Σατανισμός, αποκρυφισμός, το δόγμα του shock rock υπό μια νέα, σύγχρονη οπτική, επιρροές από Alice Cooper, BLUE OYSTER CULT, DEATH SS και θεατρινισμός εις τη νιοστή, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα. Α! Και μην ξανακούσω για επιρροές από MERCYFUL FATE. Οι Δανοί προσκυνούσαν το “Stained class”, στους GHOST δεν ακούς JUDAS PRIEST ακόμη και αν παίξεις τους δίσκους ανάποδα.
GIN LADY – “Call the nation” (Bilocation Records, 2015)
Προσωπική λατρεία αυτοί εδώ οι retro – rockers από το Gothenburg, και από τα καλύτερα ονόματα του rock στα χρόνια μας, τιμούν τον “vintage rock” από μια διαφορετική, δική τους πλευρά. Είναι ίσως η μόνη περίπτωση συγκροτήματος που κατά την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ακούγεται σαν τους CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL, τους THE BEATLES, τους TEN YEARS AFTER, τον NEIL YOUNG και τους CROSBY, STILLS AND NASH. Είναι ίσως οι καλύτεροι μελετητές του Mark Knopfler, του Roy Orbison και του Chris Rea. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μπαίνουν ακόμη περισσότερο σε «νότια λημέρια», όπου κυριαρχούν τα blues και η Americana. Το “vintage rock” δεν είναι μόνο BLACK SABBATH riffs και THIN LIZZY δίσολα. Ούτε Hammond, λουλούδια και νέο – hippies. Είναι και αυτό. Μόνο και μόνο για δίσκους όπως αυτός ή το “Tall sun crooked moon” που κυκλοφόρησε πέρυσι, οι Σουηδοί αξίζουν τουλάχιστον μία – δύο θέσεις στην δισκοθήκη σου.
GLYDER – “Glyder” (Bad Reputation, 2006)
Καμία σχέση με την συνονόματη μπάντα των 70s. Κατάγονται από την Ιρλανδία και είναι τετραμελής μπάντα. Όταν ονομάζονταν HOLLYWOOD, περιόδευαν με τους BLACK STAR RIDERS. Με το πρώτο τους ep “Black tide silver path”, πείστηκε ο Chris Tsangarides να τους αναλάβει. Μια από τις καλύτερες THIN LIZZY-oriented μπάντες που «πετάχτηκαν» κατά την αναβίωση του vintage ήχου, είναι να τρομάζεις ώρες-ώρες με την ομοιότητα που έχουν με την παρέα του Μαύρου Πάνθηρα. Στην πορεία έβαλαν και άλλα στοιχεία στον ήχο τους, σταθερά από την δεκαετία που μας αφορά, παρέμειναν ποιοτικότατοι, αλλά μάγκα μου το θέμα είναι πως καλύτερα να μοιάζεις με THIN LIZZY παρά με BLACK STAR RIDERS. Με «πιάνεις», έτσι; Το γεγονός επίσης πως έγραψα τα κείμενα τουλάχιστον πέντε δίσκων σε τούτο το αφιέρωμα ακούγοντας τον ύμνο “Pup”, κάτι λέει περί αυτού.
GRAVEYARD – “Hisingen Blues” (Nuclear Blast, 2011)
Δεν διαβάζεις τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. Πηγαίνεις και ακούς το “The Siren”. Τώρα που τελείωσε η ακρόαση, περίμενε λίγο να καταλαγιάσει το shock. Αισθάνεσαι καλύτερα; Ωραία. Τώρα, συνέχισε την ανάγνωση για έναν από τους καλύτερους hard rock δίσκους όλων των εποχών (ναι) και για αυτό το «μπάσταρδο» τέκνο των LED ZEPPELIN, CREAM, GRAND FUNK RAILROAD και JIMI HENDRIX. Για αυτούς εδώ τους Σουηδούς που θαρρείς πως ήρθαν να σώσουν εν αρχή το rock και εν συνεχεία τον κόσμο από κάθε τυχάρπαστο εκμεταλλευτή. Για αυτούς που θα πάρουν τη βίτσα και θα πλακώσουν στο ξύλο όλες τις «Γκρέτες» αυτού του κόσμου, από το κακομαθημένο τσαρλατανάκι που ονομάζεται Thunberg μέχρι τους απατεώνες VAN FLEET που μοστράρονται για νέοι LED ZEPPELIN. Παράτησε το κείμενο, η μουσική έχει αξία. Τρέξε τώρα και βάλε να παίξει το “Longing”, που νομίζεις πως το έγραψε ο μέγας Ennio Morricone, στα «καπάκια» το “Ungrateful are the dead” και θα νιώσεις αμέσως την διαφορά μεταξύ «αυθεντικών» και «δήθεν».
GYGAX – “High fantasy” (Creator-Destructor Records, 2019)
H διάδοχη κατάσταση των GYPSYHAWK, οι οποίοι εύκολα θα μπορούσαν να βρίσκονται και αυτοί εδώ με το “Revelry & resilience” για παράδειγμα. Όπως λοιπόν και οι GYPSYHAWK στην πρότερη κατάσταση, έτσι και οι GYGAX σε αυτήν εδώ λατρεύουν τους THIN LIZZY και το δείχνουν ξεκάθαρα, με το “High fantasy” να είναι πιθανότατα ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει ως τώρα τόσο σαν GYGAX, όσο και σαν GYPSYHAWK. Δεν ξέρω πόσοι το πήραν χαμπάρι πέρυσι όταν βγήκε. Αν ναι, τότε λάτρεψαν ύμνους σαν το “Light bender”, το “Mage lust”, το “Mirror image” (απευθείας από το “Jailbreak” μοιάζει να ήρθε) και το “Spell shaker”… Μαγεύτηκαν από τις διπλές του κιθάρες που αν τις έγραφαν οι Robertson/ Gorham θα είχαν λάβει ένα σωρό επαίνους. Τραγούδησαν μαζί με την βραχνή Lynott-ική φωνή του Eric Harris, ανάτρεξαν στην THIN LIZZY δισκογραφία για νιοστή φορά, σήκωσαν τα χέρια τους στον αέρα αναφωνώντας πως το rock ζει και βασιλεύει!
HÄLLAS – “Excerpts from a future past” (The Sign Records, 2017)
Τί εξώφυλλο… πόσο έπος! Η μουσική είναι που «μετράει» πάντα περισσότερο, ναι, αλλά και το καλό εξώφυλλο βάζει γκολ στα πρώτα λεπτά. Όπως έχει ξαναγραφτεί εδώ σε μας, τo 2017 οι HÄLLAS κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα rock albums των τελευταίων δέκα (τουλάχιστον) ετών, το “Excerpts from a future past”. Ταγμένο στο 70s prog rock και μόνον εκεί, προσκυνώντας μπάντες σαν τους WISHBONE ASH, URIAH HEEP, ELOY και NEKTAR και με μπροστάρη τα πολύ περίεργα φωνητικά του Tommy Alexandersson, τις κιθάρες των Μωραΐτη και Pettersson και τα «μαγικά» πλήκτρα του Nicklas Malmqvist, το “Excerpts from a future past” σε «ταξιδεύει». Τούτο το ιδιόμορφο και άκρως προσωπικό “Dark retro adventure rock”, όπως το περιγράφουν οι ίδιοι, είναι ΣΙΓΟΥΡΑ η μουσική που θέλει να παίξει ο Steve Harris κάποια στιγμή με τους IRON MAIDEN, αλλά δεν τον αφήνουν οι ίδιοι οι Maiden-άδες. Φέτος με το “Conundrum” φαίνεται πως ξεκίνησε και τυπικά ένα σερί καταπληκτικών κυκλοφοριών, που εύχομαι να είναι μεγάλο. Για να δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους αγαπημένους μου Σουηδούς.
HAMMERS OF MISFORTUNE – “Fields/Church of broken glass” (Profound Lore, 2008)
Το αδερφάκι των μεγάλων ηρώων του underground metal SLOUGH FEG, πνευματικό τέκνο του ταλαντούχου, στα όρια του ιδιοφυούς, κιθαρίστα John Cobbett. Τι και αν έφυγε ο Mike Scalzi, για να αφιερωθεί στους SLOUGH FEG… ήταν σαν να μην τα άγγιξε τίποτα τα «Σφυριά». Το διπλό άλμπουμ “Fields/Church of broken glass” ήρθε και αποστόμωσε, έστω και με μια μικρή καθυστέρηση. Είχαν βλέπεις προηγηθεί τα εξίσου αριστουργηματικά αλλά σαφώς πιο METAL “The August engine” και “The locust years”, που δεν άφηναν τον κόσμο να το «χωνέψει» αμέσως. Πολυποίκιλο, άκρως προοδευτικό, σχεδόν απόλυτα ισορροπημένο ανάμεσα σε hard rock και heavy metal, κινείται κυρίως μεταξύ DEEP PURPLE και THIN LIZZY και στηρίζεται α) στις διπλές κιθαριστικές γραμμές που «τραγουδούν» στα κελτικά β) στα Jon Lord-ικά πλήκτρα γ) σε ένα ευφάνταστο rhythm section και δ) στην όμορφη αντίθεση ανδρικών/γυναικείων φωνητικών. Το ξέρω, δεν είναι αυτό που λέμε «εύκολο» άλμπουμ το “Fields…”, είναι όμως ένα από τα πλέον ιδιαίτερα και συνάμα ενδιαφέροντα που θα ακούσεις. ΜΑΘΕ ΤΟ, ΖΗΣΕ ΤΟ, ΛΙΩΣΕ ΤΟ.
HORISONT – “About time” (Century Media, 2017)
Ποιο άλμπουμ των Σουηδών θεών του vintage ήχου να διαλέξει κανείς ως ενδεικτικό; Θα μπορούσε να είναι εδώ το “Odyssey” ή το “Time warriors”, αλλά αν έπρεπε να προτείνω ένα, αυτό θα ήταν το “About time”. Είμαι σίγουρος πως αν τους έδινα τον λόγο, και οι ίδιοι οι HORISONT αυτό θα διάλεγαν. “About time” ή αλλιώς… αραδιάσαμε την δισκοθήκη μας και γράψαμε έναν δίσκο που να την συνοψίζει. Και οι πέτρες πια γνωρίζουν πόσο μας αρέσουν οι SCORPIONS και ο Uli Jon Roth (“The Hive”). Όλοι ξέρουν την αγάπη μας για τους THIN LIZZY (“Night line”), RUSH (“Point of no return”), KISS (“Boston gold”) και UFO (“Dark sides”). Λατρεύουμε το progressive rock και το διατυμπανίζουμε με την πρώτη ευκαιρία (“About time”). Είμαστε ικανότατοι μουσικοί, σωστοί επαγγελματίες μα και οπαδοί ταυτόχρονα. Και σας αποδείξαμε και στην σκηνή πόσο «μετράμε». Όπως καταλάβατε, είμαστε μεγάλη μπάντα.
JESS AND THE ANCIENT ONES – “Jess and the ancient ones” (Svart Records, 2012)
Το ημερολόγιο γράφει 2012. Αλλά εσύ, όταν πατήσεις το play, θα βρεθείς κάπου στην Αγγλία ή στις Η.Π.Α του 1968, μαζί με μια παρέα hippies, μια Gibson και ολίγη μαριχουάνα. Όχημά σου σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο, η “ζεστή” αναλογική παραγωγή και όργανα σαν το Hammond, το fender rhodes και το mini moog. To πεταχτό, παιχνιδιάρικο μπασάκι, τα λιτά αλλά τεχνικότατα τύμπανα της παλαιάς σχολής, η classic rock κιθάρα, η χαρισματική φωνή της Jess που πανεύκολα θα τη φανταστείς να ερμηνεύει JEFFERSON AIRPLANE (η Grace Slick της νέας χιλιετίας χωρίς δεύτερη κουβέντα, περισσότερο από κάθε άλλη κοπέλα με την οποία μοιράζεται το ίδιο πάθος)… και πάνω απ’όλα αυτή η ψυχεδέλεια που θα κάνει πραγματική κατάληψη σε κάποια γωνιά του μυαλού σου, μη θέλοντας ούτε αυτή αλλά ούτε και συ να φύγει από εκεί! Α, και κάτι ύμνοι σαν το “Ghost riders”. Ή το “Sulfur giants”. Ή γενικώς… κάτι ύμνοι.
JEX THOTH – “Blood moon rise” (I Hate, 2013)
Δύο δίσκοι μόνο, αυτό και το ομώνυμο ντεμπούτο, αλλά αρκετοί για να τοποθετήσουν τους rockers από το Wisconsin των Η.Π.Α στην ελίτ. Και τέσσερα eps, το ένα ως TOTEM. Ψυχεδελικό και «φευγάτο» doom rock, με την τραγουδίστρια Jex Thoth να τραγουδά και αυτή στα χνάρια της Grace Slick. Το ξέρω βαρέθηκες να διαβάζεις το ίδιο όνομα, αλλά μιλάμε για ΤΗΝ επιρροή… Εκτός του group της προαναφερθείσας ιέρειας του rock, οι AMON DUUL II (πανάρχαια γερμανική kraut/prog rock φάση, ψάξε), COVEN και BLACK SABBATH είναι οι βασικότερες επιρροές, κάτι που και η ίδια η frontwoman των JEX THOTH, έχει παραδεχτεί ανοικτά. Ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια, μυστικισμός, υποβλητικότητα, όλα στην υπηρεσία του απόλυτου vintage… Tώρα θα ρωτήσεις, βέβαια, και με το δίκιο σου: Καλά όλα αυτά τα θεωρητικά, αλλά από τραγούδια, τι γίνεται; Τίποτα το ιδιαίτερο… απλά τα “The places you walk”, “Keep your weeds” και “Psyar”, είναι αριστουργηματικά. Ψιλοπράγματα δηλαδή.
KADAVAR – “Kadavar” (This Charming Man/Tee Pee, 2012)
Δεν μπορείς να ανακαλύψεις ξανά τον τροχό, αλλά μπορείς να τον κάνεις να κυλήσει. Το proto-metal είναι υπόθεση του 1970, ωστόσο εσύ μπορείς να το αναπαράγεις πιστά το 2012. ΑΥΤΟ το παίξιμο στο μπάσο στο έδωσε πρώτος ο Geezer Butler, αλλά εσύ μπορείς να γίνεις ο καλύτερος μαθητής του μουστάκια και να τραβήξεις την απόδοση ακόμη πιο μακριά. Τα περίεργα όργανα δεν έχουν θέση στο rock λένε κάποιοι, αλλά εσύ ταίριαξες το αιθερόφωνο στην μουσική σου τέλεια. Ξέρεις πως αν θες να αναπαράγεις σωστή retro ψυχεδέλεια, θα απευθυνθείς στους HAWKWIND για να σε εφοδιάσουν με τα σωστά υλικά. Και ναι, εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να ντύνεσαι σαν παιδί των λουλουδιών. Doom/rock/psych διδακτορικό, προς κάθε ενδιαφερόμενο.
KAMCHATKA – “The search goes on” (Despotz Records, 2014)
Πως συνδέεται η ηφαιστιογενής χερσόνησος της Καμτσάτκας στην Ρωσία με το rock, δεν καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω όμως πως ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Thomas “Juneor” Andersson, ο drummer Tobias Strandvik και το πολυεργαλείο – λατρεία που ακούει στο όνομα Per Wiberg (εδώ μπάσο και φωνή) μάλλον έψαχναν ένα όνομα που να περιγράφει την δική τους, εκρηκτική προσέγγιση στα late 60s/early 70s δρώμενα. Γιατί αν δεν είναι εκρηκτικό το μείγμα CREAM, LED ZEPPELIN με southern rock ήρωες σαν τους THE ALLMAN BROTHERS BAND, ZZ TOP και τα blues του Δέλτα, τότε αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι. «Μπαρουτοκαπνισμένο» άκουσμα, «μπρούσκο»… με πολλά «οκτάνια». Αν η παραπάνω περιγραφή έκανε κάτι να σκιρτήσει μέσα σου, πρέπει να κάνεις μια στάση, να το ακούσεις και να προσθέσεις μια ακόμη μπάντα στις αγαπημένες σου.
LUCIFER – “Lucifer I” (Rise Above Records, 2015)
Τα female fronted occult metal/rock συγκροτήματα είναι περισσότερα και από τους κομπάρσους στην ταινία «Οι Δέκα Εντολές» (σ.σ: Σάκη Νίκα μη χαμογελάς πονηρά, σε βλέπω). Πολλά από αυτά είναι μέτρια και κακά, εξίσου πολλά τα αξιόλογα, αρκετά είναι παραπάνω από καλά, αλλά υπάρχουν και κάποια σαν τους LUCIFER που ηγούνται της όλης φάσης. Πράγμα λογικό, όταν έχεις τον Gary Jennings των CATHEDRAL να αφήνει λίγο τις γραφειοκρατικές υποθέσεις της Rise Above Records και να πιάνει την κιθάρα, τον Andrew Prestidge των ταπεινών θεών του doom WARNING στα τύμπανα, τον Dino Gollnick στο μπάσο και φυσικά την θεά Johanna Sadonis των THE OATH στα φωνητικά. Τόσο Sabbath-ικό όσο και επηρεασμένο από τους BLUE OYSTER CULT, με την «CATHEDRAL σφραγίδα» του Gary Jennings και μία «ζεστή» retro παραγωγή, το “Lucifer I” μέσα από κομμάτια σαν το “Purple pyramid”, το “Izrael” ή το “Morning star” έφτασε την ποιότητα σε τεράστια ύψη, προετοίμασε το έδαφος για ένα ακόμη αριστούργημα (“Lucifer II”), ενώ φέτος έχει ήδη τριτώσει το…καλό. Απαραίτητος δίσκος.
LUCIFER WAS – “The divine tree” (Transubstans, 2007)
Δεν ξέρω τι να πω για αυτήν εδώ την περίπτωση. Δηλαδή, πού θα κατατάξεις μια μπάντα η οποία ιδρύθηκε το 1970 και έκανε το ντεμπούτο της το 1997; Αν τους δούμε σαν μια «αρχαία» μπάντα δεν έχουν θέση εδώ, αλλά αν λάβουμε ως γνώμονα την χρονολογία επίσημης δραστηριοποίησης, έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πρωτεργάτες του retro κινήματος. Επειδή λοιπόν το “The divine tree” είναι δισκάρα, εγώ θα υιοθετήσω την δεύτερη εκδοχή. Το μεγάλο ατού της μπάντας είναι αναμφίβολα ο Jon Ruder ο οποίος θυμίζει έντονα πότε Gillan, πότε Byron, πότε Hughes, ενώ η μουσική που βγαίνει από τους υπόλοιπους επτά (!) καλλιτέχνες δεν είναι τίποτα λιγότερο παρά ένας τέλειος συνδυασμός DEEP PURPLE, RAINBOW, URIAH HEEP και JETHRO TULL. Δεν ξέρω για ποιον λόγο τούτη εδώ η μπάντα δεν συγκαταλέγεται στις μεγάλες του είδους, ξέρω όμως πως με την ποιότητά της κοντράρει στα ίσα μεγαθήρια και τουλάχιστον τα ΕΠΗ “Almost home” και “Crosseyed” κάποιος Box θα «σκότωνε» να τα έχει γράψει.
LUCIFERIAN LIGHT ORCHESTRA – “Luciferian light orchestra” (Adulruna, 2015)
Τον μεγάλο Christofer Johnsson των THERION όλοι τον γνωρίζουμε θαρρώ, όπως και το συμφωνικό, οπερατικό, πομπώδες metal του. Μέχρι το 2015 δεν γνωρίζαμε όμως τις occult rock ανησυχίες του και τις μάθαμε με τούτο το άλμπουμ. Συνεργαζόμενος με μουσικούς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πέρασαν από τους THERION, κάνει μια μεγάλη «βουτιά» στις αρχές της δεκαετίας του ’70, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις αιθέριες φωνές της Mina Karadžić και της Mari Paul και δημιουργεί το δικό του occult manifesto. Το “Luciferian light orchestra” είναι από τα πιο «μυστικιστικά» και «τελετουργικά» άλμπουμ που θα ακούσεις σε ολόκληρο το vintage κίνημα. Ο Johnsson είπε να δείξει σε πολλούς wannabe «τελετάρχες» πως γίνεται η δουλειά σωστά, και το κατάφερε εύκολα.
LUGNET – “Lugnet” (Pride & Joy Music, 2016)
“Lugnet” σημαίνει «γαλήνη», στη μητρική τους γλώσσα, αλλά ως όνομα είναι παντελώς άστοχο! Μόνο που δεν ηρεμείς, ακούγοντας το δίσκο αυτό. Εντελώς retro ήχος, με μόνο στοιχείο να τον φέρνει πιο κοντά στη δική μας εποχή, τα σύγχρονα μέσα της παραγωγής. Ο τραγουδιστής Roger Solander (φωνάρα) θυμίζει έντονα Apollo Papathanasio και JB, Marcus Holten και Danne Jansson στις κιθάρες ΓΑΖΩΝΟΥΝ, οι Lennart Zethzon (μπάσο) και Fredrik Jansson (τύμπανα) είναι ιδανικό rhythm section και o Bruno Erminero χειρίζεται το λατρεμένο Hammond. Οκτώ τραγούδια να τα πιείς στο ποτήρι, από μουσικούς που σέβονται το παρελθόν του ύφους το οποίο υπηρετούν. Το σεξτέτο των Σουηδών παίζει μεγάλη μπάλα. Το καταπληκτικό, εντελώς Rodriguez/Tarantino, εξώφυλλο, μιλά από μόνο του.
MAGNOLIA – “Ta tjuren vid hornen” (Transubstans Records, 2019)
Έτεροι λατρεμένοι «χίππηδες» που τραγουδούν στην μητρική τους γλώσσα οι MAGNOLIA, συμπατριώτες των «από πάνω», αποτελούν μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις στο vintage – retro rock κίνημα. Blues, 60s progressive rock, hard rock, proto-metal/proto-doom, MOUNTAIN, CREAM, TRETTIOARIGA KRIGET (έχεις άγνωστες λέξεις;), LED ZEPPELIN, NOVEMBER (μάλλον έχεις), BLACK SABBATH, όλα μαζί σε ένα θεσπέσιο μείγμα. Μην πτοείσαι από την μη χρήση Αγγλικών. Αν λατρεύεις το rock, άκουσέ τους. Όσο χαμηλών τόνων είναι, τόσο «μετράνε». Όλα τα άλμπουμ τους έχουν διαφορετικό στυλ, ο ήχος τους είναι «προοδευτικός», δεν είναι «στάσιμος», αλλά αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο απόλυτα χαρακτηριστικό, θα ήταν αυτό, ή το “På djupt vatten”. Οπότε τώρα, ξέρεις και από πού να ξεκινήσεις.
MAUSOLEUM GATE – “Into a dark divinity” (Cruz del Sur, 2017)
Καταπληκτικό συγκρότημα από το Kuopio της χώρας των χιλίων λιμνών, με δύο δίσκους αφοσιωμένους σε δύο δεκαετίες. Το ομότιτλο ντεμπούτο είναι πιο NWOBHM και από το ίδιο το NWOBHM, ενώ εδώ, στην δεύτερη δουλειά τους, γυρίζουν το ημερολόγιο κάποια χρόνια πίσω και αποτίουν φόρο τιμής στους τιτάνες της τότε εποχής, κρατώντας άσβεστη την occult αισθητική τους. Όχι, δεν έχουν φύγει οι επιρροές από ANGEL WITCH (μια από τις πολλές), αλλά οι Φινλανδοί τις έχουν «μπολιάσει» με αυτές των URIAH HEEP, JETHRO TULL και DEEP PURPLE τόσο πετυχημένα, που αφήνεις το «θαύμα» σου. Μεγάλα κομμάτια που δίνουν χώρο για απανωτά crescendos σε κιθάρα και πλήκτρα, λυρική ατμόσφαιρα εκεί που πρέπει και μια διάχυτη «σατανική» essence, λόγω και των στίχων, τα κύρια χαρακτηριστικά του “Into a dark divinity”. Πανέμορφος δίσκος, ήρθε η ώρα να τον μάθουν όλοι.
MIDNIGHT RIDER – “Manifestation” (Massacre Records, 2017)
Οι MIDNIGHT RIDER είναι side project μελών των Γερμανών NWOTHMers METAL INQUISITOR, δεν ξέρω αν αυτό σου λέει κάτι. Αν υπάρχει ένας δίσκος παγκοσμίως που να τιμά πραγματικά το πρωτόλειο ατσάλι των JUDAS PRIEST, σε βαθμό σκανδαλώδη, είναι αυτός. Ήχος απευθείας βγαλμένος από τα “Sad wings of destiny”, “Sin after sin”, “Stained class” και “Killing machine” αυστηρά, το ημερολόγιο να έχει μείνει στο 1979, κιθάρες που αν τις ψάξεις καλά κάπου θα έχουν χαραγμένα πάνω τους τα ονόματα Tipton/Downing, φωνητικά που κάποιες φορές ακούγονται ΙΔΙΑ με αυτά του Halford. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Άκουσέ το και πέραν της σίγουρης απόλαυσης, σου εγγυώμαι πως, στο καταπληκτικό crescendo κιθάρας στα δεύτερα μισά του “Creature of the night”, θα θελήσεις να δαγκώσεις μπετόβεργα. Must για τους απανταχού Priest maniacs.
Τέλος πρώτου μέρους.
Δημήτρης Τσέλλος
