Η metal σκηνή του Καναδά ζει μεγάλη άνθηση τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα στο χώρο του παραδοσιακού ήχου. Μέλη αυτής της άνθησης, αλλά πάνω σε ένα διαφορετικό «όχημα», αυτό του μελωδικού power/progressive, είναι και οι BOREALIS οι οποίοι αυτό τον καιρό κυκλοφορούν το νέο τους, τέταρτο άλμπουμ (η επανηχογράφηση του ντεμπούτου “World of silence” δεν μετράει).
Ο διάδοχος λοιπόν των “World of Silence”, “Fall from Grace” και “Purgatory” βαδίζει στα ίδια χνάρια και στα ίδια επίπεδα με τους προκάτοχούς του. Από τη μία αυτό είναι καλό, καθώς έχουμε και εδώ να κάνουμε με έναν αξιολογότατο δίσκο, από την άλλη όμως οι BOREALIS δείχνουν να είναι σε τέλμα και να μη μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω, αυτό το στοιχείο (ή τα στοιχεία αν θέλετε) που θα κάνουν έναν δίσκο τους παραπάνω από απλά «καλό». Από την άλλη, θα μου πείτε, τρώμε αμάσητα χάλια και χάλια που τα πλασάρουν ως καλά, ή ακόμη χειρότερα, ως αριστουργήματα, εδώ θα κολλήσουμε; Δεν έχετε και άδικο… και δεν έχετε γιατί αυτό το power/prog στο ύφος των SYMPHONY X (χωρίς τα neoclassical στοιχεία), PAGAN’S MIND, DREAM THEATER, KAMELOT και EVERGREY (σε κάποια ατμοσφαιρικά μέρη) είπαμε, είναι παιγμένο όπως πρέπει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βρήκα τι φταίει. Η μπάντα πρέπει να ψάξει να βρει τη φόρμουλα εκείνη που θα της δώσει 1-2 συνθέσεις οι οποίες και θα αποτελέσουν hit. Όχι, δεν εννοώ να κυνηγήσει την εμπορική επιτυχία. Αναφέρομαι στα τραγούδια εκείνα που με τη πρώτη ακρόαση σε κερδίζουν, που ανεξάρτητα αν ακούσεις ξανά και ξανά το υπόλοιπο άλμπουμ, αυτά θα τα εντάξεις στο playlist σου με άλλες επιλογές ιδίου ύφους ο κόσμος να χαλάσει. Τέτοιες συνθέσεις, δυστυχώς το “The Offering” αλλά και γενικά η δισκογραφία των Καναδών, δεν έχει παρά ελάχιστες και αυτές με επιφύλαξη.
Όπως και να ’χει, υπό μια γενικότερη οπτική, το νέο πόνημα των Καναδών είναι ένας καλός δίσκος και κομμάτια όπως τα “River”, “The Devi’s hand” και “The ghosts of innocence” το επιβεβαιώνουν αυτό.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
