Φέτος είναι μια ακόμη χρονιά όπου το doom, και ειδικότερα το επικό του παρακλάδι, κάνει party (τώρα πως γίνεται party υπό doom ήχους είναι ένα θέμα και έχετε δίκιο) στα στερεοφωνικά μας. Μετράω κυκλοφορίες και τρίβω τα χέρια μου από ικανοποίηση καθώς δεν είναι μόνο η ποσότητα αυτών, αλλά πρωτίστως η ποιότητά τους που με έχει ενθουσιάσει. Ονόματα μεγάλα, σταθερές αξίες, ανατέλλοντες αστέρες στον χώρο, πολλοί τα έχουν πάει περίφημα ως τώρα και είναι σίγουρο πως θα μας χαρίσουν έναν πολύ ευχάριστο «πονοκέφαλο» όταν έρθει η ώρα να συντάξουμε τις λίστες μας στο τέλος της χρονιάς.
Την φορά αυτή είναι η ώρα των Χιλιανών CAPILLA ARDIENTE να βροντοφωνάξουν παρόντες με τον διάδοχο του τρομερού “Bravery, truth & the endless darkness” (2014), για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε μια αναφορά στο πρώτο μέρος του μεγάλου αφιερώματος του περιοδικού στο doom metal. “Capilla Ardiente” λοιπόν ή αλλιώς στα Ισπανικά «Φλεγόμενο εκκλησάκι». Τόπος κηδείας, υπό το φως πολλών μικρών κεριών. Παραδοσιακό doom metal από την μία πλευρά, επικό metal από την άλλη. BLACK SABBATH, CANDLEMASS, SOLITUDE AETURNUS αλλά και MANOWAR, RAINBOW. Και φυσικά να συνεισφέρουν στην διαμόρφωση του ήχου και οι συμπατριώτες τους, επίσης epic doomsters, PROCESSION. Πράγμα λογικό άλλωστε, καθώς οι Felipe Plaza Kutzbach (φωνητικά) και Claudio Botarro Neira (μπάσο) παίζουν εκεί.
Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: οι CAPILLA ARDIENTE είναι αντικειμενικά μια πολύ καλή μπάντα με πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, και με φωνητικά ταιριαστά στο όλο ύφος. Η παραγωγή είναι και αυτή στα απαιτούμενα επίπεδα, και υπάρχουν αρκετές στιγμές που θα συγκινήσουν ιδιαίτερα κάθε φίλο του πένθιμου μα συνάμα επικού, εξυψωτικού metal. Το μειονέκτημα όμως είναι ακριβώς αυτό, μιλάμε για «στιγμές». Στην εμμονή της η μπάντα να συνθέτει μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, έχει πέσει σε έναν λαβύρινθο και μοιάζει να μην ξέρει πως θα βγει από αυτόν. Όταν το μικρότερό σου κομμάτι έχει διάρκεια 9:41, πρέπει να μην καταντά βαρετό σε καμία του στιγμή. Και δυστυχώς, όπως σε αρκετές στιγμές οι Χιλιανοί ακούγονται «θεάρεστοι», σε αρκετές άλλες το υλικό τους κάνει «κοιλιά». Κρίμα, γιατί επί παραδείγματι το “The open arms, the open wounds” με διάρκεια 13:19 θα μπορούσε να έχει δουλευτεί αλλιώς και να έχει «σπάσει» σε δύο μικρά έπη. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα (μόλις τρία τον αριθμό) κομμάτια, τα “The Crimson Fortress”, “The spell of concealment” και “Fallen alphas and the rising”.
Ακόμη και έτσι όμως, αν είσαι οπαδός του doom τούτος ο δίσκος θα σου αρέσει. Δυστυχώς περιμέναμε αριστούργημα το οποίο δεν ήρθε, αλλά κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσει και αυτό. Δεν έχω μόνο μεγάλες απαιτήσεις από αυτήν την μπάντα, της έχω και μεγάλη εμπιστοσύνη. Αλλά εδώ, θα είμαι αυστηρός και «ψυχρός», διότι αλλιώς δεν γίνεται.
7 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
