Και φτάνει εκείνη η μέρα του καλοκαιριού που γυρνάς από τις διακοπές με βουλωμένα αυτιά από τις μακροβούτια, τα αεροπλάνα και τις ατέλειωτες στροφές στα βουνά της ελληνικής υπαίθρου. Κάνεις υπομονή μια-δυο ημέρες μπας και διορθωθεί η κατάσταση, αλλά εις μάτην. Τότε είναι που αναλαμβάνουν τα μεγάλα μέσα για να διορθώσουν την βλάβη. Το ακραίο deathcore με το οποίο καταπιάνονται οι Αμερικάνοι από το Salt Lake City, είτε αρέσει, είτε όχι, προκαλεί αρκούντως ιδανικές συνθήκες για την επαναφορά της σωστής πίεσης στους έσω και έξω ακουστικούς πόρους. Είναι σαν μερικά σιρόπια, που μπορεί να μη μας αρέσει η γεύση τους, ωστόσο πρέπει να τα καταναλώσουμε και να μην βγάλουμε άχνα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα χρόνια να ακούσω ολόκληρο δίσκο από τους CHELSEA GRIN. Θυμάμαι τους είχα αφήσει στο “Ashes to Ashes” (2014), ενώ μια πρώτη γερή δόση την είχα πάρει στο ντεμπούτο τους “Desolation of Eden” (2010). Άλλες εποχές, άλλα ήθη (o tempora, o mores) άλλα μέλη κι άλλα γούστα. Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς ότι μετά την περσινή φυγή (για προσωπικούς λόγους) του τραγουδιστή Alex Koehler, από την αρχική σύνθεση της μπάντας έχει παραμείνει μόνο ο μπασίστας David Flinn. Και παρότι έχουν αλλάξει τόσα πολλά στο στρατόπεδο της μπάντας, πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο επίπεδο της μουσικής, ιδίως μετά το “Ashes to Ashes”. Οι χαοτικές συνθετικές δομές παραμένουν δυστυχώς ίδιες και απαράλλαχτες. Μπορεί το “Ashes…” να ξεχώριζε για τους πειραματισμούς της μπάντας, ωστόσο όποιες ιδέες πρωτοεμφανίστηκαν τότε πέρασαν στη σφαίρα του φανταστικού αργότερα. Για παράδειγμα, τι πραγματικά συμβαίνει στο κομμάτι “The Wolf” δεν θα μάθει κανείς ποτέ. Τα φωνητικά καταποντίζονται από τον Tom Barber, μιας και σε όλο τον δίσκο κυμαίνεται σε μια μέτρια τονικότητα, σε αντίθεση με τις ακραίες τσιρίδες του Alex, καθιστώντας έτσι την συνεισφορά του… αδιάφορη.
Απέχουμε κάτι παραπάνω από μια δεκαετία από την εποχή που το deathcore κατακτούσε την παγκόσμια μουσική σκηνή. Από τότε οι περισσότερες μπάντες έχουν εξελιχθεί, άλλες με τον σωστό, άλλες με τον λάθος, τρόπο. Οι CHELSEA GRIN έχουν παραμείνει εγκληματικά σταθεροί, παράγοντας ακόμα μια εύκολη και «λίγο απ’ όλα» μουσική. Αμφιβάλλω αν υπάρχει ακόμα χώρος για τέτοιες μπάντες, και πολύ περισσότερο χρόνος για να τους αφιερώσεις. Τελικά, στο μόνο που λειτούργησε θετικά ο δίσκος, ήταν στο να ξεβουλώσουν τα αυτιά μου.
5/10
Νίκος Ζέρης
