Αυτό λέγεται χαστούκι. Είναι από τις στιγμές που είσαι ανυποψίαστος, προχωράς ανέμελος, χωρίς να ξέρεις τι θα σου συμβεί και ξάφνου σου έρχεται ένα κατακέφαλο που σε χαζεύει και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Κάπως έτσι μπορεί να χαρακτηρίσει το ντεμπούτο των Καναδών MANACLE, “No Fear to Persevere”. Και μιας και ανέφερα τον Καναδά, δε γινόταν να μην είναι εξαιρετικό το συγκεκριμένο άλμπουμ. Ειδικά όταν προέρχεται από μία χώρα που έχει βγάλει μπαντάρες!
Ο δίσκος είναι όπως πρέπει να είναι ένας δίσκος. Είκοσι εννιά λεπτά μουσικής, έξι τραγούδια, σφηνάκι που σε προκαλεί να το ακούς ξανά και ξανά, πρώτον γιατί έχει τραγουδάρες και κατά δεύτερον επειδή η μικρή χρονική του διάρκεια δεν σε κουράζει. “Fight for your life” το πρώτο τραγούδι του δίσκου, με τις ακουστικές κιθάρες να δίνουν τον τόνο του κομματιού και να καταλήγουν σε ένα ξέσπασμα άνευ όρων! Κοιτάζεις το ημερολόγιο, βλέπεις 2018, και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πάει στραβά. Είναι δυνατόν μία μπάντα να πιάσει το απόλυτο, το 100% εκείνης της εποχής και να το φέρει 30 χρόνια μετά; Γίνεται! Αυτοί οι τύποι τα κατάφεραν. Μπόλιασαν τους SAVAGE GRACE, JUDAS PRIEST, JAG PANZER σε ένα μπλέντερ, μαζί με τη δική του σφραγίδα και κατάφεραν αυτό το έπος! Τα δίκασα στο “Tears of wrath” και μάλιστα στην εισαγωγή σε ξεσηκώνουν, το τραγούδι γίνεται all metal mid tempo άσμα και προσπαθείς να αντιληφθείς αν ο τύπος πίσω από το μικρόφωνο είναι ο Tyrant ή όχι! Ασύλληπτο τραγούδι! Το “Journey’s end” που ακολουθεί συνεχίζει να απογειώνει το δίσκο, αρχικά με τις IRON MAIDEN δισολίες του στο intro και εν συνεχεία με το στήσιμο του τραγουδιού, το οποίο σε πιάνει από τον λαιμό, έτοιμο να σε πνίξει! Και αφού η ένταση έχει κλιμακωθεί σταδιακά στα πρώτα τρία τραγούδια, φτάνουμε στο σημείο μηδέν του δίσκου, που δεν είναι άλλο από το “Live fast, die fast”. Τρομερό μπάσιμο με riff σκασίματα που σε οδηγούν σε ένα headbanging που προκαλείται αυθόρμητα για να μπουν τα λόγια και να σου πέσει το σαγόνι στο πάτωμα. Οι Καναδοί έχουν χτίσει έτσι το τραγούδι που φτάνει σε ένα απόλυτο 80s refrain που απογειώνει τον εν λόγω ύμνο σε επίπεδα στρατόσφαιρας! Αδιανόητες καταστάσεις για ντεμπούτο άλμπουμ και μάλιστα για μία μουσική η οποία έχει κορεστεί όσο καμία άλλη! Drum solo σε δίσκο; Αν κα μικρό σε διάρκεια, ναι! Έτσι ξεκινάει το “Witches hallow” και μένεις με το στόμα ανοιχτό. Τα φωνητικά αν και πιεσμένα είναι ψηλά, αρκετά δουλεμένα, δημιουργούν ωραίες καταστάσεις ενώ ο ακροατής θα πρέπει να παρατηρήσει τα εξαιρετικά fills στις κιθάρες που ομορφαίνουν το τραγούδι! Και αφού σε τρέλαναν με το mid tempo, μας άφησαν την καταιγίδα για το τέλος. To “Stand tall” ξεκινάει με έναν up tempo riff για να γυρίσει σε κανονικούς ρυθμούς, με τα φωνητικά να είναι από την αρχή καρφωμένα στο Θεό και σε κάνουν να χάσεις τη μιλιά σου με αυτό που το τραγούδι διαπραγματεύεται!
Έχω ακούσει το συγκεκριμένο άλμπουμ άααααπειρες φορές κα δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα αυτό που παρουσίασαν οι Καναδοί MANACLE. Μιλάμε για μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και γιατί όχι και των τελευταίων ετών. Οι MANACLE ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν να πετύχουν και κατά τη γνώμη μου το κατάφεραν με αυτό το εκρηκτικό ντεμπούτο! Αν και ο επόμενος δίσκος τους κινηθεί σε αυτά τα επίπεδα, θα μιλάμε για την απόλυτη αποκάλυψη των τελευταίων ετών όσων αφορά τον κλασσικό ήχο! Αριστούργημα!
8,5/10
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
