Το “Paradise Lost” πιθανόν να μην είναι το καλύτερο CIRITH UNGOL album. Έτσι κι αλλιώς, κάθε Ungol οπαδός, έχει διαφορετική άποψη για το ποιος δίσκος μπορεί να κατέχει τον παραπάνω τίτλο, απόδειξη του πόσο μεγάλο είναι το group και πόσο σπουδαία η δισκογραφία του. Είναι όμως σίγουρα το αγαπημένο μου. Ο λόγος; Η συλλογή “Servants of chaos”, το πρώτο πράγμα που έπεσε στα χέρια μου και με σύστησε στη μαγεία της μουσικής τους. Σε εκείνο το διπλό CD λοιπόν, τα “Join the legion”, “Fallen idols”, “Chaos rising”, “Before the lash”, το ομώνυμο κομμάτι και η διασκευή στο κλασσικό “Fire” του Arthur Brown, όλα τους σε πρώιμες, κάπως διαφορετικές εκδοχές, με κέρδισαν με την πρώτη ακρόαση. Όταν δε, απέκτησα και το «επίσημο» album, ούτε που θυμάμαι για πόσο καιρό το άκουγα, επί καθημερινής βάσεως. Και χρόνια μετά, σε εκείνη την αλησμόνητη «πρώτη» των CIRITH UNGOL στην Αθήνα (από τα συγκλονιστικότερα live σε κλειστό χώρο όλων των εποχών), διαπίστωσα πως τα τραγούδια εκείνα αποκτούν στη σκηνή ακόμη πιο «θεόρατο» χαρακτήρα. Έτσι, για να τιμήσω αυτό το τόσο αγαπημένο μου album, θεώρησα πως θα ήταν καλύτερο αντί της δικής μου ανάλυσης, να δώσω τον λόγο στον φίλο πια του περιοδικού και πάντα λαλίστατο Robert Garven, τον drummer του group, ώστε να φωτίσει όλες του τις πτυχές και να μιλήσει για κάθε τραγούδι, ξεχωριστά. Μα για στάσου, κάπου δίπλα βρίσκεται και ο κιθαρίστας Jim Barazza! Πως είναι δυνατόν να τον αφήσουμε εκτός κουβέντας; Κυρίες και κύριοι, ένα σημαντικό μέρος του US metal, μπροστά σας. Αφουγκραστείτε τι έχει να σας πει.
Δημήτρης Τσέλλος
Robert Garven: Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ηχογραφήθηκε τούτος ο δίσκος και δεν έχω την ίδια ακριβώς άποψη που είχα τότε. Όταν δραστηριοποιηθήκαμε εκ νέου το 2016, η Metal Blade Records επανακυκλοφόρησε το “Paradise Lost” και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να αναλογιστώ ξανά τα γεγονότα που συνέβησαν τότε και οδήγησαν στη διάλυσή μας ως συγκρότημα. Είχα την τύχη να συναντηθώ με τον Ron Goudie, τον τότε παραγωγό μας, σε μερικές από τις συναυλίες της επανασύνδεσής μας, και να συμφιλιωθούμε (σ.σ: “bury the hatchet” όπως είπε)… Δεν ήθελα να υπάρχει καμία κακία μεταξύ μας. Να που πρόσφατα πέθανε… Συμφωνήσαμε πως ήταν ένα εξαιρετικό άλμπουμ και ότι είχε κάνει καλή δουλειά, ακόμη και αν ο τρόπος ηχογράφησής του είχε προκαλέσει προστριβές μεταξύ μας εκείνη τη χρονική στιγμή. Πλέον πιστεύω πως τα τρία τραγούδια που προσθέσαμε (σ.σ: θα δεις παρακάτω ποια εννοεί), για να υποστηρίξουν τα νέα μέλη, δεν έπρεπε ποτέ να ήταν σε αυτό το άλμπουμ. Δεν ήταν κακά τραγούδια, απλώς δεν ήταν παραδοσιακά “Ungol” τραγούδια και αλλοίωσαν το αρχικό μήνυμά του.
Δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν συνεχίσαμε με την Metal Blade Records μετά το “One foot in Hell”. Κοιτάζοντας πίσω, αυτό ήταν ένα σοβαρό λάθος από πλευράς μας. Καταλήξαμε να υπογράψουμε με τη Restless Records, που είχε ξεπηδήσει από τις στάχτες της Enigma Records, αφού η Enigma είχε πουληθεί στην Capitol Records. Όλη αυτή η περίοδος ήταν μια εποχή αναταραχής για το συγκρότημα. Ο Flint και ο Jerry έφυγαν απογοητευμένοι λόγω του ότι, ενώ ήμασταν μαζί για πολλά χρόνια και είχαμε συνθέσει καταπληκτική μουσική, είχαμε καταφέρει πολύ λίγα πράγματα. Βρήκαμε δύο ντόπιους μουσικούς (σ.σ: εννοεί τους Joe Malatesta και Bob Warrenburg), έμειναν ίσα για να συμμετέχουν στις ηχογραφήσεις του νέου album κι έφυγαν αμφότεροι πριν καν αυτό κυκλοφορήσει. Έτσι, ένας άλλος μουσικός της ευρύτερης περιοχής, ο Vernon Green, ανέλαβε το μπάσο, μετά την κυκλοφορία του “Paradise Lost”. Η διαδικασία ηχογράφησης ήταν δύσκολη και σύντομα, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, η Restless Records μας «άδειασε», προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αγωνία και ανασφάλεια για το μέλλον. Σύντομα ο Vernon και ο Jimmy θα αποχωρούσαν και αυτοί με τη σειρά τους, αφήνοντας τον Tim και εμένα τα τελευταία εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος. Για να είμαι ειλικρινής με την κατάσταση της μουσικής σκηνής τότε, πιστεύαμε πως «απομακρυνόταν» από αυτό που εμείς θεωρούσαμε «αληθινό metal», οπότε μοιραία οι CIRITH UNGOL «βυθιστήκαμε» κάτω από τα κύματα, όπως ο μεγάλος θεός Cthulhu, περιμένοντας τα αστέρια να ευθυγραμμιστούν ώστε να αναδυθούμε από τα βάθη, στην επιφάνεια ενός ανυποψίαστου κόσμου, το 2016.
- Join the Legion
“Howling our metal, we light up the world.
And the banner of Ungol is proudly unfurled.
Raising our legion, and now you belong.
And the point of our blade will be screaming our song!”
Rob: Ένα συναρπαστικό τραγούδι, το πρώτο μας από μια σειρά που αποτελεί ένα «κάλεσμα στα όπλα» για τους οπαδούς μας, ώστε να συμμετάσχουν στη μακρά αποστολή μας, που δεν ήταν και δεν είναι άλλη από την υπεράσπιση αυτού που λέμε «αληθινό metal» και τη νίκη απέναντι τις δυνάμεις του «ψεύτικου»! Το δεύτερο μέρος φυσικά είναι το “Legions arise”, το οποίο βρίσκεται στο πρόσφατο άλμπουμ μας “Forever black” που κυκλοφόρησε το 2020! To drum break είναι υπέροχο, όπως επίσης και το πώς πέφτει ο ρυθμός στο επικό solo!
Jim Barazza: Wow, τριάντα χρόνια από την ημέρα που κυκλοφόρησε το “Paradise lost”! Θα προσπαθήσω να μιλήσω για αυτό από τη σκοπιά του κιθαρίστα, αλλά και για τον φανατικό οπαδό μας. Αρχικά όμως, πρέπει να πω πως όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε επάνω στα demos, ο Flint ήταν ακόμη μέλος της μπάντας και είχε συμμετοχή στα περισσότερα από τα τραγούδια. Το intro του “Join the Legion” ήταν το πρώτο riff πάνω στο οποίο ξεκίνησα να δουλεύω και προέρχεται από μια κασέτα που είχα γράψει πίσω, το 1984. Μάλιστα, η μπάντα που είχα τότε, το χρησιμοποίησε για ένα δικό της κομμάτι. Μετέπειτα, πήραν σειρά τα riffs των κουπλέ και του refrain.
Η πηγή της έμπνευσής μου, ήταν το ομώνυμο κομμάτι από το “Assault Attack” των MSG. Μου άρεσε τόσο το intro, που ήθελα να κάνω κάτι ανάλογο. Σε αυτό, πρόσθεσα «ολίγη από» IRON MAIDEN και από OZZY, συγκεκριμένα από το “Crazy train”. Αν και το intro ήταν πάνω-κάτω αυτό που είχα συνθέσει στο δωμάτιό μου τότε, παρέα με τον Flint και τον Rob το αλλάξαμε λίγο στους χρόνους και παίρνοντας το τέλος του intro, το «γυρίσαμε ανάποδα» ώστε να αποτελέσει το riff που θα ακούγεται σε κάθε στροφή. Έτσι οι χρόνοι έπεσαν από τα 2/4 σε 1/3. Είναι σημαντικό πως ο Rob, ο Flint και εγώ δημιουργήσαμε τη μουσική, από κοινού. Και όπως συμβαίνει συνήθως, ο Tim στεκόταν με τους στίχους ανά χείρας και έδινε την έγκρισή του βήμα προς βήμα. Αν κάτι δεν του ταίριαζε, μας το έλεγε και αυτό άλλαζε επιτόπου, ώστε να ταιριάζει τέλεια το μουσικό με το στιχουργικό και ερμηνευτικό μέρος. Στο pre-solo, στο solo και στο outro ήξερα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, μετά από τόσες πρόβες. Μόνο σε ένα σημείο, ο Rob πρότεινε να το πάμε λίγο πιο σιγά, ώστε να ακουστεί σαν το solo του “Cirith Ungol”. Έτσι, έγινε παρόμοιας αισθητικής. Το «ξύσιμο» με την πένα, μου μοιάζει λες και θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα! Πρέπει να πω ότι τα leads έχουν και λίγη από την αισθητική του Randy Rhoads και του George Lynch. Είχα παίξει πολλά τραγούδια των DOKKEN και OZZY τα προηγούμενα χρόνια, κάνοντας διάφορες διασκευές. Πάντως, όταν έγραφα, στόχευα στην πρωτοτυπία και στο συναίσθημα και αυτό βγήκε μέσα από τη ψυχή μου καθ’ όλη τη διάρκεια της μελωδίας.
Μαζί με τον Rob, είχαμε περάσει κάποια βράδια «παρέα» με το μαγνητόφωνο όπου γράφαμε τα solos, σχεδιάζοντας, κάνοντας προσθαφαιρέσεις και δοκιμάζοντας διπλούς οδηγούς, όπως είχε κάνει ο Jerry στο παρελθόν. Καταλήξαμε να μας αρέσει η demo εκδοχή του και φρόντισα να την «περάσω» στο στούντιο όσο καλύτερα και πιο πιστά μπορούσα. Τα solos ήταν διπλά. Θυμάμαι τον παραγωγό μας, Ron Goudie να μου λέει μετά το πρώτο solo «όλα μια χαρά, τελειώσαμε» και να του απαντώ «όχι, πρέπει να το περάσω διπλό». «Δεν ξέρω αν μπορείς», ήταν η απάντησή του. Επέμεινα. «Πάμε άλλη μια και θα το αποδείξω», του είπα. Ήξερα αρκετά καλά το solo. Έτσι, ηχογραφήσαμε το δεύτερο, από πάνω, αρκετά γρήγορα, σε ένα με δύο takes! Άλλωστε, η ώρα του δείπνου πλησίαζε σε μερικές ώρες και έπρεπε επιτέλους να βγούμε από το στούντιο, να μας δει ο έξω κόσμος! Το πιο cool σημείο είναι το outro. Το είχα ήδη δουλέψει πολύ πριν από το στούντιο στο demo και στο σπίτι μου. Πανεύκολο, λοιπόν! Και το finale, με τα παιχνιδίσματα του whammy bar… ωραίος τρόπος για να τελειώσει ένα τέτοιο τραγούδι!
- The Troll
“Monster from beneath, bastard of grief
Such a sad sigh, does he wanna die?
In a mind of fear, the troll lives in my mind”
Jim: Μια σύνθεση του Joe Malatesta. Μου το έδωσαν σχεδόν έτοιμο, το έμαθα και έπαιξα τα ρυθμικά μέρη της δεύτερης κιθάρας και κάποια harmony leads. Είναι σχετικά «ανορθόδοξο» ως δομή, με ιδιόμορφα leads και riffs παιγμένα σε «ποιος ξέρει ποια», κλίμακα. Νομίζω πως η απόδοσή μας ως group είναι πολύ «δεμένη». Μου αρέσει όταν το ακούω στις μέρες μας.
Rob: Αυτό είναι ένα από τα τρία κομμάτια που βάλαμε στον δίσκο για να στηρίξουμε τα νέα μέλη, τον Joe συγκεκριμένα. Όταν επανασυνδεθήκαμε το 2016, κάναμε πρόβες στα γνωστά μας Goldmine Studios στη Ventura, όταν ακούσαμε μια μπάντα να παίζει το “The Troll” κάπου εκεί κοντά. Πήγαμε να τους συναντήσουμε και όταν μιλήσαμε, μας είπαν πως έπαιζαν με τον Joe και ήταν αυτοί που έγραψαν το κομμάτι! Ποιος ξέρει όμως ποια είναι η πραγματική αλήθεια…
- Fire
“I am the god of hellfire and I’ll bring you… fire!”
Rob: Δεν είχαμε κάνει ποτέ ως τότε κάποια διασκευή, και ο Tim πρότεινε μια για το “Paradise lost”. Δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε κάποιο καλύτερο και πιο ταιριαστό, ήταν πολυαγαπημένο μας τραγούδι τότε κι έχουμε τόσα κομμάτια που μιλούν για τη φωτιά, που αυτόματα το εναρμονίζουν πλήρως με την υπόλοιπη δισκογραφία μας! Μακάρι να γνωρίσουμε κάποια στιγμή τον Arthur Brown σε κάποιο από τα festivals όπου παίζουμε.
Jim: Μια μέρα ήρθε ο Rob και μου είπε να μάθω το “Fire” του Author Brown, καθώς ήθελε αυτό το τραγούδι για τη μια και μοναδική διασκευή που θα επιχειρούσε ποτέ η μπάντα, και πως το προόριζε για το “Paradise Lost”. Το έμαθα πολύ γρήγορα, και ξεκινήσαμε ευθύς το jamming!
- Heaven help us
“The fact is without a doubt,
Our time is running out,
Heaven help us…”
Rob: Μια σύνθεση του Bob Warrenburg, που την έφερε μαζί του όταν μπήκε στη μπάντα, μετά την αποχώρηση του Flint.
Jim: Όταν το πρωτάκουσα, μου άρεσε πολύ, καθώς θυμίζει πολύ IRON MAIDEN από τους οποίους και έχω πολύ επηρεαστεί! Μιλά για τον άνθρωπο που, καταστρέφοντας τον πλανήτη, καταστρέφει τον ίδιο του τον εαυτό. Και δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρο. Το πρώτο solo είναι δικό μου και το δεύτερο, με τα wah-wah, του Joe Malatesta.
- Before the lash
“Iron dreams of human jackals and our final fate is cast
To slave in endless fire as you cringe before the lash”
Jim: Δεν ακούω κανέναν να μιλά για αυτό… Λες και αγνοείται, λες και είναι filler, ή δεν αρέσει καθόλου. Το κομμάτι ήταν «στα σκαριά» όταν μπήκα στη μπάντα. Πιστεύω πως ήδη ο Jerry και ο Tim το είχαν έτοιμο, με τίτλο, στίχους κλπ. Θυμάμαι τη μια φορά που προβάραμε μαζί, ο Jerry έπαιζε το βασικό riff. Υπήρχαν κάποιες πρώιμες εκδοχές του, τις οποίες άκουσα και με τη σειρά μου πρόσθεσα solos στο τέλος, άλλαξα ή και τελειοποίησα κάποιες λεπτομέρειες κλπ. Έχει κάποια ωραία breaks που έπρεπε να τα δουλέψουμε τότε λίγο παραπάνω, όπως και κάναμε. Τα leads του είναι αρκετά καλά, κατά τη γνώμη μου. Πολύς κόσμος θεωρεί πως αυτό είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο είχε συμμετοχή ο Jerry αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει και το “Chaos rising”.
Rob: Ένα πολύ ωραίο κομμάτι, που ακόμη και εμείς οι ίδιοι το παραγκωνίζουμε, αν και ταιριάζει τέλεια με το στυλ της μπάντας! Μου αρέσει ιδιαίτερα το solo, όπου παίζω και εγώ κάποια πολύ ωραία μέρη στα τύμπανα, και το σημείο όπου ο Tim γελά σαν πραγματικός δαίμονας!
- Go it alone
“I was born with a six string in my hand
I’ll follow the dream to the end
I’ll go it alone…”
Rob: Αυτό το έφερε μαζί του ο Jimmy από την προηγούμενή του μπάντα, τους PROPHECY. Είναι καλό κομμάτι, απλά δεν ταίριαξε καλά με το δικό μας στυλ. Θα μπορούσε όμως να ανήκει σε οποιαδήποτε άλλο συγκρότημα του LA, εκείνο τον καιρό.
Jim: Μπορώ να πω πάρα πολλά για τούτο το τραγούδι, αλλά δεν χρειάζεται να σας ζαλίζω με τόσες πληροφορίες. Βασικά, τα ρυθμικά μέρη γράφτηκαν το 1984, και προέρχονται από μια κασσέτα που είχα, όπου πειραματιζόμουν με διάφορα riffs και συγχορδίες. Απλά, ήθελα να γράψω ένα “radio-friendly”, rock τραγούδι. Μια περίπου ίδια εκδοχή, ηχογραφήθηκε σε ένα jamming μου με μια τοπική μπάντα του Missouri. Τέλος πάντων, όταν ήρθα στην California το 1985/86, μπήκα στους PROPHECY. Ξεκινήσαμε να γράφουμε τραγούδια, και όταν άρχισα να παίζω τις ιδέες μου πάνω στο “Go it alone”, οι υπόλοιποι γούσταραν και έτσι γράψαμε ένα demo, χωρίς όμως φωνή. Ο Scott Campbell πήρε την κασέτα σπίτι του, και σε τέσσερις μέρες είχε περάσει τα φωνητικά μέσα από ένα 4-track recorder, δίνοντάς του την τελική του μορφή, αλλά και τον τίτλο. Κάνουμε ένα “fast forward” μερικά χρόνια μετά και φτάνουμε στο “Paradise lost”. Χρειαζόμασταν ένα ακόμη κομμάτι για να συμπληρώσουμε το album και το διαλέξαμε. Μπορεί να το κάναμε πιο βαρύ και δυναμικό, αλλά παρέμενε ένα τραγούδι που θα ταίριαζε στους BON JOVI ή στους VAN HALEN. Μέχρι σήμερα θεωρείται μακράν το χειρότερό μας τραγούδι, αλλά αυτό είναι αλήθεια άδικο, γιατί δεν είναι ΚΑΝ δικό μας τραγούδι… (σ.σ: κάπου εδώ ο Jim αποχωρεί λόγω υποχρεώσεων και συνεχίζει μόνος του ο Rob)
- Chaos rising
“The doomed one’s fallen armies sound the tolling of the bell
While sin and death stand silent guard outside the Gates of Hell”
Rob: Τώρα μπαίνουμε στο «κυρίως πιάτο» του album! Τούτη η τριλογία που ξεκινά εδώ, είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο υπάρχει στον δίσκο και στέκεται επάξια δίπλα στις καλύτερές μας στιγμές από το παρελθόν. Στο intro τραγουδά ο Bob, δίνοντας τη δική του, διαφορετική αισθητική. Οι κιθάρες του Jimmy και τα φωνητικά του Tim όπως πάντα φανταστικά, ενώ στο γρήγορο μέρος μου δίνεται η ευκαιρία να «παίξω» λίγο με τη διπλή μπότα! Αλλά και ο Bob, τόσο γενικά σε τούτη την τριλογία όσο και ειδικότερα εδώ, έχει να επιδείξει κάποια εξαιρετικά μέρη στο μπάσο. Όντως, το Χάος ανατέλλει!
- Fallen idols
“Broken leaders mark the twisted path that mankind chose
Final judgement is upon us, vengeance rains its fearful blows”
Rob: Το “Fallen idols” θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί «μπαλάντα». Μια εντυπωσιακή μπαλάντα, ειδικά στην live εκδοχή της. Ανέκαθεν μου άρεσε, έχει τόση δύναμη μέσα του… Το δεύτερο μέρος της επικής τριλογίας του Tim, ρίχνει «μεθοδευμένα» τον ρυθμό ανάμεσα στα άλλα δύο πιο γρήγορα κομμάτια που τη συναποτελούν. Ο Jim έπαιξε ένα υπέροχο, ξεχωριστό solo εδώ και οι κιθάρες στο τέλος δημιουργούν κάτι το επικό!
- Paradise lost
“Underneath the new born sun
Man and beast rejoice as one
They cast aside their age-old kings
Smash their chains and spread their wings”
Rob: Το τραγούδι αυτό είναι ακόμη αναπόσπαστο μέρος του set μας και το θεωρώ μέγα επίτευγμα συνθετικά! Όλα εκείνα τα επιμέρους χαρακτηριστικά που συνθέτουν ένα “Cirith Ungol” κομμάτι, είναι εδώ: Λυσσώδη φωνητικά και «στοιχειωμένες» μελωδίες, βροντώδη τύμπανα και μπάσο, εναλλαγές στους ρυθμούς, «τρελό» solo, δυναμικότατη εισαγωγή και φινάλε! H αρχική του μορφή περιείχε και ένα σημείο, μετά το solo, που μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς, λόγω ασυνεννοησίας με τον Ron ο οποίος ήθελε να είναι μόνο το μέλος που ηχογραφεί στο studio κάθε φορά, δεν μετρήθηκαν σωστά οι χρόνοι και δεν υπήρχε χώρος για τον Tim ώστε να το τραγουδήσει. Υπάρχει και μια σχετική φωτογραφία, όπου έχουν πετάξει τα κομμάτια από τις ταινίες εκείνες επάνω μου! Ευτυχώς, το προσθέσαμε στην live εκτέλεση του τραγουδιού, όπου και μπαίνουμε σε ένα πολύ βαρύ “groove mood”!
ENGLISH TEXT
CIRITH UNGOL: Tales of a “Paradise Lost” – the 30th anniversary
Robert Garven: Many years have passed since this album was recorded and released and my views on it have evolved significantly over the years. When the band got back together in 2016, Metal Blade Records re-released “Paradise Lost” and this gave me a chance to reflect on the events that happened with this album, and leading up to the break-up of the band. I was lucky enough to meet up with Ron Goudie, the producer of the album, at some of our reunion shows, and got to “bury the hatchet” over any ill will I had with him before he recently passed. We agreed it was a kick ass album and that he had done a good job, even if his style of recording had caused conflict at the time. My thinking on the album now, after much introspective thoughts, are that the three songs which we added to be supportive of the new members never should have been on that album. They were not bad songs, and many like them, they were just not traditional “Cirith Ungol” songs, and they diluted the album’s original theme and message.
I am not sure why we did not continue on Metal Blade Records after “One Foot in Hell”, and looking back that was a serious mistake on the bands part. We ended up signing with the new Restless Records, who had sprung from the ashes of Enigma Records, after Enigma had been sold to Capitol Records. This whole era was a time of turmoil for the band. Flint and Jerry left disillusioned by the fact we had been together for many years with very little to show for it, except the amazing music we created. We found two local musicians who joined the band, just long enough to record the album, but left before it was even released. Another local musician, Vernon Green, joined to play bass after “Paradise Lost” was released. The recording process was difficult, and soon after the album was released, we were dropped by Restless Records, causing even more distress. Soon Vern left the band along with Jimmy, leaving Tim and I the last standing members of “Cirith Ungol”. To be honest with the state of the music scene then, shifting away from what we considered true metal, “Cirith Ungol” sunk beneath the waves like the great god Cthulhu waiting for the stars to align so we could rise forth up from the depths upon an unexpecting world in 2016.
- Join the Legion
“Howling our metal, we light up the world.
And the banner of Ungol is proudly unfurled.
Raising our legion, and now you belong.
And the point of our blade will be screaming our song!”
Rob: A rousing song, our first in the series of a call to arms for our fans to join us in on our career long mission, to rally around what we considered “true metal”, and defeat the forces of false metal! Part two of course is “Legions Arise”, which is on our recent full-length album “Forever Black”, released in 2020! This song has a cool drum break, and I love the slowdown to the epic solo!
Jim Barazza: Wow, it’s been 30 years now since we recorded this album. I will try to describe it from my perspective and for the guitarist, and hard-core enthusiasts of this album. How the riffs came about being what they are. Also, worth mentioning was that at the time we started to do demos. Flint was still in the band and participated in working through most of the songs. The intro to “Join the Legion” was the first riff idea I worked on. It started back in 1984. I have early cassette recordings with almost the same intro. A band I played with back in 1984 had used it to start off an original song. In later years, prior to actually becoming a song I had worked out a verse and chorus riff that seemed to go along. And this is how it was all inspired.
I had listened to Michael Schenker’s 1982 release of “Assault Attack” a lot in the years prior and especially liked the intro to the title song and wanted to do something of similar impact. Add in a little snappy Iron Maiden touch and a snippet of “Crazy train”. The intro I came up with in my bedroom, wasn’t changed a whole lot. But, working through it with Flint and Rob created some timing/accents to be changed. This threw off the riff into an offbeat syncopation. At verses, we took the end of the intro and made it the turnaround transition that was inserted in between each verse line.
By doing that off-beat transition, it flipped the snare hit from beat (2/4) to beat be on (1/3) virtually, if you stay on the perfect count. Anyways, most importantly is that song was worked on with Rob, Flint, and myself (music, riffs, beats). And as always Tim would sit and listen and gives a nod of approval when we got something good that fits, or make suggestions for a change to align with what he is thinking of lyrically. At the pre-solo, solo, and outro I knew everything I wanted to do, I had practiced it many times and was well prepared to record. When it came time to make a solo section Rob suggested we slow it down, and give it a more of a feel like the song “Cirith Ungol”. So, it is similar but not exactly like it. That pick scrape seemed to go on forever. I must say the solos have a sort of Randy Rhoads and George Lynch feel to them. I had played a lot of Dokken and Ozzy songs in previous years, with cover bands, and it may have worn off on me. Originality and feeling are what I was going for, it came from within my soul and it seemed natural and I just went for it, playing along with the rhythm melody.
Rob and I had spent a few nights with the tape machine recording all of the solos, plotting it out, and trying out double-tracking dual leads as Jerry had done in the past. We ended up liking how it turned out on the demo, and I made sure to replicate it in the studio the best I could. The solos were double-tracked. The producer Ron Goudie said to me after the first solos were done, “We’re all good, OK, we’re done with that song”. I said, “No I still have to double track it”. He said “I don’t know if you can pull it off.” I insisted. “Set me up another track and I’ll prove it”. I knew the solo well enough by then. So, we recorded the second solo fairly quickly, as dinner time was approaching in a couple of hours and we wanted to get out of the studio for the day. One, maybe two passes, and it was done. The coolest part is the outro solo. I had that already worked that out long before the studio on our demo work and at home. So, it was a “piece of cake”. And the ending whammy dive and pull up with the second lead screaming. A cool way to end the song!
- The Troll
“Monster from beneath, bastard of grief
Such a sad sigh, does he wanna die?
In a mind of fear, the troll lives in my mind”
Jim: A Joe Malatesta’s song. Well, I learned it and provided 2nd rhythm guitar and harmony leads. It’s an unorthodox song structure with quirky riffs/leads and “and who knows what scale”. Eventually, we all got it down tight as a band. I like it when I hear it nowadays.
Rob: This was one of the songs we added to the album to be inclusive of our new stand in guitarist Joe. After the band got back together in 2016, we were practicing at our old digs Goldmine Studios in Ventura, and we heard a band playing “The Troll” in a nearby building. We went over there and met the group, and they told us they had played with Joe back in the day and swore that they were the ones that originally wrote that song. Who knows the real truth is…
- Fire
“I am the god of hellfire and I’ll bring you… fire!”
Rob: The band never did a cover song before on an album, and Tim suggested we added one to “Paradise Lost”. We couldn’t have picked a better song, as this was a band favorite back in the day. And with so many of our songs with the word “Fire” in them, this really fits “Cirith Ungol” like a glove! We hope someday to meet Arthur Brown at one of the festivals we play.
Jim: Rob one day just told me to learn “Fire” by Author Brown, as he wanted to have that song be the one and only cover song for Cirith Ungol to do. And that it could possibly go on the Paradise lost album. I learned it, sort of just quickly interpreted it, and then we started jamming it out.
- Heaven help us
“The fact is without a doubt,
Our time is running out,
Heaven help us…”
Rob: This was a song the bass player Bob brought when he joined the band after Flint left. (See my comments above about these three songs.)
Jim: A song that was written by Bob Warrenburg. It is definitely a song that struck me as being influenced by Iron Maiden. A song about man destroying himself, his own planet, and everything on it. It actually becomes more and more relevant as time passes. In today’s times even more so. I did the first half of the main solo. And Joe ended the second half with the wah effect.
- Before the lash
“Iron dreams of human jackals and our final fate is cast
To slave in endless fire as you cringe before the lash”
Jim: I never hear anyone talk about this song. It’s like it’s ignored, not well-liked, or labeled as a filler. When I joined the band, there was this song that was already in process. I believe it was already worked out by Jerry and Tim had the name and lyrics worked out for it. I remember him playing the main riff to this song the one time I went to practice with him. There must have been some crude recording already and I listened and learned from it and we just dove into it, finished the song by structuring and adding solos, etc. There may be some slight elements we changed in the chord structure. And the solo section was created last. It has some breaks we had to work out. Solos are pretty good in my opinion. I believe it’s the only song that Jerry had left any kind of starting point or remnants. Well, actually there is one other, “Chaos rising”.
Rob: This was a fascinating song that gets overlooked even by us, and perfectly fits the “Cirith Ungol” mold! I especially like the solo break portion, which gives me a chance to play some cool drum parts, and the CODA section which has Tim sharing some demonical laughter.
- Go it alone
“I was born with a six string in my hand
I’ll follow the dream to the end
I’ll go it alone…”
Rob: This was a song Jimmy brought with him from his previous band “Prophecy”. This song would have been a better fit for any of the bands around LA at the time, but it did not really fit our style. (See my comments above about these three songs.)
Jim: There is a lot about this song that I could talk about, but I don’t want to bore you with trivial details. Basically, I worked out the rhythms back around 1984. I have early cassette recordings, sitting in my bedroom trying different chord progressions and this one stuck. For whatever reason, the initial motivation was that I had wanted to write a commercial, radio-friendly rock song. A similar version was recorded by a band I jammed with back in Missouri. Anyways, when I came to California in 1985/86, I eventually joined a local Ventura band called Prophecy. When we started to write new songs, I played the chord progression and the guys were like “yeah let’s see what we can do with it”, so we recorded a demo with no vocals. Scott Campbell takes the tape home and in a matter of 4 days max he gives me a tape back. He had named the song “Go it alone” and had dubbed his vocals using a 4-track cassette recorder.
It was done and nothing changed from that point on, although there are quite a few demo versions of it, they are all similar. Fast forward some years later, I guess needing one more song to fill the Paradise lost album, it was chosen. Our initial idea was to make it heavier than it was. We sort of did that, but it’s still a Bon Jovi/Van Halen type of radio rock/hair metal song. It is known as the worst Cirith Ungol song ever, which is pretty seriously un-cool. And ironic because it’s not even a Cirith Ungol song…
- Chaos rising
“The doomed one’s fallen armies sound the tolling of the bell
While sin and death stand silent guard outside the Gates of Hell”
Rob: Now we are getting to the meat of the album! The trilogy is the epic main course of this album and I think they are the best this album has to offer and they stand head and shoulders with the best of our other work. Bob sang on the intro which gives it a different flavor. Some amazing guitar work by Jimmy, fantastic vocals as always by Tim, and the faster parts let me show off some double bass drum parts! I really think Bob played some outstanding bass parts on this song as with the other two! And of course, Chaos “IS” rising!
- Fallen idols
“Broken leaders mark the twisted path that mankind chose
Final judgement is upon us, vengeance rains its fearful blows”
Rob: This probably could be called a ballad, and is an impressive song especially played live. It is powerful and I always enjoyed playing it. “Part II” of Tim’s epic trilogy, which gives a methodical break between the two up tempo songs! Jimmy’s tasty lead solo really stands out here! Also, the soaring guitar and ending on this song is epic!
- Paradise lost
“Underneath the new born sun
Man and beast rejoice as one
They cast aside their age-old kings
Smash their chains and spread their wings”
Rob: This song is still on our set list and is a massive tour de force! It has everything checked on the list for a “Cirith Ungol” song; screaming vocals, haunting melodies, pounding bass & drums, crazy rhythm changes, insane solo, powerful beginning and ending!! I especially like a part that was cut out of this original recording, there is even a picture of me with the 2” tape parts I loved draped over me. Because the way Ron wanted us to record the album, none of the other members were in the studio when each member were playing their parts and someone (not me) counted wrong, and there was not enough time for Tim’s singing, so this my favorite section, had to be cut out. It was the second bar of the heavy chugging after the solo, and live we used that part to really get into a heavy groove! Luckily, it has been added back to the song live!
