a
Η θέα από τον λόφο του Λυκαβηττού σε αποζημιώνει μετά την πεζοπορία μέσα στον ήλιο σαν τον David Carradine στη σειρά Kung Fu. Η πρώτη επίσκεψη του Corey Taylor ως solo καλλιτέχνης για συναυλία στη χώρα μας αποτέλεσε το έναυσμα για να ανηφορήσουμε σε έναν αγαπημένο συναυλιακό χώρο που για αρκετά χρόνια είχε παραμείνει κλειστός.
Λίγο πριν τις 20:00 και ο κόσμος έχει αρχίσει να εισχωρεί και να γεμίζει τις πρώτες σειρές στην πλατεία και στις εξέδρες και οι Δανοί SIAMESE βγαίνουν στην σκηνή και για την επόμενη μία ώρα επιδίδονται σε ένα μοντέρνο post-metalcore, με αρκετή pop τραγουδοποιία κι έντονη χρήση samples. Δεν ξέρω αν R&B καλλιτέχνες όπως ο The Weeknd ή συγκροτήματα σαν τους BRING ME THE HORIZON τους έχουν επηρεάσει περισσότερο καθώς και το πέρασμα από το “Hollaback girl” της Gwen Stefani δεν βοήθησε, αλλά η εμφάνισή τους έδειξε πως πρόκειται για μία έμπειρη μπάντα με το υλικό τους να προέρχεται κυρίως από δύο τελευταία τους άλμπουμ, παρουσιάζοντας υλικό κι από την επερχόμενη δουλειά τους με τίτλο “Elements”.
Αφού ευχαρίστησαν αρκετές φορές τον headliner της βραδιάς και το κοινό που μαζεύτηκε από νωρίς για να τους δει, η ώρα πέρασε γρήγορα ακούγοντας punk hardcore των 80’s στα ηχεία, η ένταση δυναμώνει και το “Partytime” των 45 GRAVE λειτουργεί ως άτυπο intro, με τον Corey Taylor και τους μουσικούς που τον συνοδεύουν να πιάνουν τη θέση τους ενώ έχει μπει το “The box” προηχογραφημένο και το “Post traumatic blues” να ακολουθεί όπως συμβαίνει και στο τελευταίο του στούντιο άλμπουμ “CMF2”.
Ο Taylor είναι ορεξάτος, έχει μπει κατευθείαν στο ρόλο του εκπληκτικού frontman παρά το γεγονός πως πρόκειται για μόλις τη δεύτερη εμφάνιση της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και το “Made of scars” από το “Come what(ever) may” των STONE SOUR καταφέρνει να ξεσηκώσει το κοινό από κάτω που μπορεί να φαίνεται ετερόκλητο αλλά ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του τραγουδιστή το ίδιο.
Τα τραγούδια που προέρχονται από τις δύο προσωπικές του δουλειές είναι αισθητό πως δεν μπορούν να προκαλέσουν τις ίδιες συγκινήσεις, αλλά υπάρχει καλή διάθεση πάνω και κάτω από την σκηνή και αυτό είναι το αξιοθαύμαστο προς το πρόσωπο του Corey Taylor, ο οποίος δίνει το 100% καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, παραμένοντας επικοινωνιακός είτε κάνοντας χαβαλέ, είτε εκφράζοντας τις βαθύτερες σκέψεις του καθώς την ευγνωμοσύνη και την αγάπη του για τη σύζυγο του αφιερώνοντας της τα “Black eyes blue” και “Home”.
Αφού ακούγεται άλλο ένα τραγούδι από την περίοδο των STONE SOUR, αυτή τη φορά το “Song #3”, ακολουθεί το “Beyond” το πρώτο single από το “CMF2” και πριν ξεκινήσουν το επόμενο τραγούδι ο Corey λέει πως θα ήθελε να μας συστήσει τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος «πριν το ξεχάσει» κι ο κόσμος παραληρεί γιατί συνειδητοποίει πως θα ακολουθήσει ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των SLIPKNOT και το “Before I forget” φέρνει συνειρμούς είκοσι σχεδόν χρόνων πίσω στον ίδιο ακριβώς χώρο.
Είναι ολοφάνερο πλέον για ποιο λόγο βρίσκεται η πλειοψηφία του κόσμου εδώ αλλά και από που προέρχεται η δυναμική του Corey Taylor και καταφέρνει έστω και ως solo καλλιτέχνης να μαζεύει κάποιες χιλιάδες κόσμου για να τον δει. Αφού παίζει το τραγούδι από τους τίτλους αρχής του «Μπομπ Σφουγγαράκη», η κατάσταση σοβαρεύει με το “Snuff” και μία από τις πρώτες εκτελέσεις του “From can to can’t” από “Sound city: Real to reel” soundtrack.
To βασικό set κλείνει με το “Through glass” των STONE SOUR και το encore έρχεται με μία διασκευή στο πανέμορφο “The killing moon” των ECHO & THE BUNNYMEN η οποία συμπεριλαμβάνεται στο “CMF2B… Or not 2B” μαζί με άλλες διασκευές σε Ozzy Osbourne, JUDAS PRIEST και LED ZEPPELIN μεταξύ άλλων και μας αποχαιρετά με δύο από τις πιο heavy στιγμές της βραδιάς με τα “30/30-150” και “Duality” των STONE SOUR και SLIPKNOT αντίστοιχα όπου ειδικά στο δεύτερο οι φωνές του κόσμου συντονίζονται με μιας και ακούγονται σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο.
Κώστας Αλατάς
Φωτογραφίες: Πέτρος Καραλής
