25η επέτειος κυκλοφορίας για το “Cruelty and the Beast”. Τρίτη δισκογραφική δουλειά των Βρετανών, οι οποίοι από το ντεμπούτο τους συνεχίζουν το εξαιρετικό σερί, καταπλήττοντας με τις μοναδικές μουσικές τους και τις ιδιαίτερες – αποκλειστικά δικές τους – ατμόσφαιρες που δημιουργούν τους φίλους τους.
Το άλμπουμ είναι concept και αναφέρεται στην ιστορία της διάσημης για την σκληρότητά της Ουγγρικής καταγωγής Κόμισσας Bathory. Μία ιστορία, όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι CRADLE OF FILTH, κάπου μεταξύ του αιμοσταγούς θρύλου που περικλείει την Κόμισσα και φυσικά του γοτθικού τρόπου αφήγησης των FILTH, λέγοντας ένα ακόμα τρομακτικό παραμύθι, χαμένο μέσα στις ομίχλες και τους τοίχους του κάστρου της Lady Bathory. Πρόκειται φυσικά για ένα αριστουργηματικό άλμπουμ, μία μοναδική στιγμή στην δισκογραφία των FILTH, η οποία βοήθησε στη γιγάντωση του θρύλου τους.
Πρέπει να αναφερθεί, ότι τον ρόλο της Κόμισσας στο αφηγηματικό μέρος του άλμπουμ, παίζει η ηθοποιός Ingrid Pitt, η οποία πρώτη φορά έπαιξε αυτόν τον ρόλο στην ταινία των cult παραγωγών της Hammer Horror, “Countess Dracula” του 1971.
Το άλμπουμ αποτελείται από δέκα τραγούδια, τρία εκ των οποίων ορχηστρικά, τα οποία λειτουργούν ως εισαγωγικά στο κομμάτι που τα ακολουθεί. Με αυτό σαν σκέψη, στο παρακάτω countdown, τα τραγούδια αυτά θα αντιμετωπιστούν ως ένα. Ας ξεκινήσουμε. Να αναφερθεί πως το να αξιολογήσεις κάθε κομμάτι σε αυτό το άλμπουμ, είναι τυπικό, όλα είναι κλασικά.
The “Cruelty and the beast” countdown:
- “Venus in fear” (02:20) / “Desire in violent overture” (04:16)
Η πάντα δύσκολη αρχή σε τέτοιου είδους αντίστροφες μετρήσεις. Το “Venus in fear”, λειτουργεί περισσότερο ως ενδιάμεσο μεταξύ του “Beneath the howling stars” και του “Desire in violent overture”, εξηγήσαμε ήδη όμως γιατί βρίσκεται εδώ. Το ίδιο το “Desire in violent overture”, είναι ένα αριστούργημα (στην τελευταία θέση, φανταστείτε) γεμάτο ανησυχητικές κραυγές, μεταφέροντας ανείπωτο τρόμο στις μελωδίες του.
- “The twisted nails of faith” (06:50)
Το δεύτερο μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου και ίσως αυτό στο οποίο φαίνεται αρκετά έντονα το πιο γοτθικό στοιχείο της συνέχισης της πορείας του συγκροτήματος.
- “Cruelty brought thee orchids” (07:18)
Ας μείνουμε στο αφηγηματικό μέρος αυτού του τραγουδιού. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα υπέροχο, σκοτεινό ποίημα. Ένα ποίημα που προκαλεί τρόμο αλλά παράλληλα και έναν άκρατο ρομαντισμό. Στέκει και εκτός concept.
- “Once upon atrocity” (01:43) / “Thirteen autumns and a widow” (07:14)
Με συνολική διάρκεια περίπου εννέα λεπτά, τα δύο αυτά τραγούδια δεν θα μπορούσαν να βρουν αντικαταστάτη σαν εισαγωγικά στο τι πρόκειται να ακολουθήσει. Η καλύτερη ίσως εισαγωγή ή άνοιγμα δίσκου για τους CRADLE OF FILTH.
- “Desire in violent overture” (04:16)
Το μικρότερο σε διάρκεια, ωμότητα και επιθετικότητα τραγούδι του δίσκου. Ίσως το πιο ατόφιο black metal κομμάτι του άλμπουμ. Η διαφορετικότητα και αμεσότητά του, το φέρνουν σε τόσο υψηλή θέση στη λίστα μας.
- “Beneath the howling stars” (07:42)
Σε κάτι τόσο κλασικό, όπως είναι το “Cruelty and the Beast”, δύσκολα υπάρχει αντικειμενικότητα στην αξιολόγηση των τραγουδιών. Ως εκ τούτου πολλές φορές το προσωπικό γούστο είναι αυτό που διαμορφώνει τη λίστα. Το “Beneath the howling stars”, είναι από τα ατμοσφαιρικότερα κομμάτια του άλμπουμ και για τον γράφοντα από τα ομορφότερα.
- “Portrait of the dead Countess” (02:52) / “Lustmord and wargasm (The Lick of Carnivorous Winds)” (07:30)
Το τελείωμα του άλμπουμ, το τέλος της διήγησης, το τέλος της ιστορίας. Όπως μοναδικά και επικά ανοίγει το άλμπουμ, με τον ίδιο τρόπο κλείνει. Μοναδικά και επικά. Μία θλίψη επικρατεί στα δύο τελευταία αυτά τραγούδια. Μία θλίψη που βγάζει όμως και έναν περίεργο ερωτισμό, μία περίεργη απόκοσμη έλξη. Απέναντι σε τι όμως;
- “Bathory Aria (I. Benighted like Usher / II. A Murder of Ravens in Fugue / III. Eyes That Witnessed Madness)” (11:02)
Έντεκα λεπτά βίαιης επικότητας. Έντεκα λεπτά CRADLE OF FILTH. Αν θα έπρεπε να συστηθεί κάπου το συγκρότημα, ίσως αυτό το έπος των τριών κεφαλαίων να ήταν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του τι σημαίνει CRADLE OF FILTH. Όλα μα όλα τα στοιχεία που τους έκαναν μεγάλους είναι συγκεντρωμένα μέσα σε αυτά τα έντεκα λεπτά. Συμφωνικό μεγαλείο, black metal ξεσπάσματα, γοτθικά περάσματα, λυρικότητα, ατμόσφαιρα και ένα ιδιότυπος, δικός τους, πονεμένος ρομαντισμός που εκφράζεται μέσα από τα ουρλιαχτά του Dani. Είπαμε ότι είναι έπος; Έπος. Όπως όλος ο δίσκος.
Φανούρης Εξηνταβελόνης
