Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλά “worst to best” που να μπορούν να «χτυπήσουν» σε δυσκολία αυτό εδώ. Δεν ξέρω επίσης, πόσοι δίσκοι μπορούν να «κοντράρουν» σε ποιότητα αυτό εδώ το τιμώμενο αριστούργημα. Σίγουρα είναι ελάχιστοι. Καλούμαι λοιπόν να ιεραρχήσω τα τραγούδια του, κατά προσωπική άποψη, αρτιότερου και εκ του αποτελέσματος καλύτερου power metal δίσκου όλων των εποχών. Το “Transcendence” δεν έχει μειονέκτημα, όλα πάνω του είναι τόσο τέλεια τοποθετημένα, από το πρώτο γράμμα του artwork μέχρι τη τελευταία νότα, που διαλύει σε αστρόσκονη κάθε μα κάθε διεκδικητή του τίτλου αυτού. Και το καταπληκτικό είναι πως ακόμη και τώρα, μετά από εκατοντάδες ακροάσεις, πιάνεις τον εαυτό σου να ανακαλύπτει πράγματα. Κάποια καλά κρυμμένη λεπτομέρεια, κάποιο περίεργο νόημα στους στίχους…
Αλλά ας πάμε για αρχή λίγο πιο πίσω. Το 1986 δεν ήταν χρονιά-σταθμός μόνο για τους CRIMSON GLORY, αλλά και για ολόκληρο το power metal. Εκείνο το επικό ντεμπούτο, μετά από χρόνια προετοιμασίας για να μην υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι πάνω του, τάραξε τα, φαντάσου όχι λιμνάζοντα, ύδατα, όπως το βότσαλο στην λίμνη. Ήρθε και τράνταξε τον μουσικό κόσμο σαν κεραυνός εν αιθρία. Κάτι το νέο και φαντασμαγορικό «αναδυόταν», κάτι το ρηξικέλευθο… Ένα συγκρότημα και ένα άλμπουμ άριστα, και όπως απεδείχθη, άφθαρτα στον χρόνο. Πως θα μπορούσε λοιπόν κάτι το άριστο να ξεπεραστεί; Ο στόχος που είχε θέσει το group ήταν σχεδόν ακατόρθωτος, ο πήχης είχε τοποθετηθεί σε ύψη δυσθεώρατα. Και όμως… όταν δεν είσαι ένα ακόμη όνομα στον χώρο, αλλά οι CRIMSON GLORY, όχι απλά φτάνεις το άριστο, αλλά το ξεπερνάς! Και τα καταφέρνεις γιατί ξέρεις πως δεν είναι αρκετό να έχεις θεσπέσια τραγούδια, έτοιμα να μπουν στον δίσκο. Πρέπει το υλικό να το υποστηρίξεις με κάθε δυνατό μέσο. Πως;
Βήμα πρώτο: Δανείζεσαι το κομψοτέχνημα του Takashi Terada για εξώφυλλό σου, την ιαπωνική αφίσα της ταινίας “Lifeforce”, με τη τότε θεά Mathilda May να φιγουράρει ζωγραφισμένη ως “space girl”. Αυτόματα, έχεις ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, και πρωτίστως ταιριαστά με το μουσικό περιεχόμενο, εξώφυλλα όλων των εποχών. Βήμα δεύτερο: Δημιουργείς στο εσωτερικό ένα artwork αντάξιο εκθέματος μουσείου εικαστικής τέχνης. Παίρνεις το «Δέντρο της Ζωής» της Kabbalah, γράμματα του ελληνικού και κοπτικού αιγυπτιακού αλφαβήτου, φωτογραφίζεσαι άκρως καλλιτεχνικά, με μια «αύρα μυστηρίου» να σε περιβάλλει, και φροντίζεις το booklet ως τη τελευταία λεπτομέρεια. Βήμα τρίτο: Γυρίζεις ένα video clip (“Lonely”), στο οποίο να φαίνεται ποιος είσαι και τι μπορείς να κάνεις. Πως λοιπόν ο κόσμος να μην πέσει στα γόνατα μπροστά σου; Κυρίαρχός του θα γίνεις…
Τα τραγούδια ενός τέτοιου δίσκου, πρέπει τώρα εγώ να τα βάλω σε σειρά. Θα το προσπαθήσω, και ας μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Γιατί η σημασία τούτης της στήλης δεν είναι να παίξουμε με τους αριθμούς. Είναι αυτή που πολύ σωστά επεσήμανε ένας φίλος αναγνώστης του περιοδικού, και μεταφέρω τα λόγια του (ξέρεις ποιος είσαι φίλε, και να είσαι καλά που το πρόσεξες αμέσως): Σκοπός της στήλης δεν είναι να μπουν τα κομμάτια κάθε δίσκου σε σειρά. Αυτό είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει. Σκοπός της είναι να δοθούν πληροφορίες γύρω από τον κάθε δίσκο και το κάθε τραγούδι, που πιθανά να μην έχει υπ’ όψιν του ο αναγνώστης, αλλά και να φανεί η οπτική του αρθρογράφου στην αξιολόγηση. Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, νομίζω πως έφτασε η στιγμή να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας σε έναν κόσμο… “between myth and strange reality”.
The “Transcendence” countdown
9. “Lady of winter” (Drenning/Midnight, Drenning)
Καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει στο “Transcendence”, όταν ένα τραγούδι σαν το “Lady of winter” έρχεται τελευταίο, μα όχι καταϊδρωμένο. Εδώ έχουμε ένα πολύ απλό, έστω και αν είναι αλληγορικό, concept, για τη Κυρά του Χειμώνα και όλα όσα την ακολουθούν. Συνήθως, βλέπουμε σε διηγήματα, παραμύθια, ταινίες και γενικά σε κάθε μορφή Τέχνης, πως ο χειμώνας θα έχει είτε την μορφή κάποιου επιβλητικού ηλικιωμένου άνδρα, είτε μιας απαστράπτουσας γυναίκας. Η μπάντα εδώ διαλέγει το δεύτερο. Οι περιγραφικοί στίχοι είναι πραγματικά υπέροχοι. Όταν η Κυρά βρίσκεται στην ακμή της, παντού υπάρχει η παρουσία της. Ο χειμώνας, είναι το βασίλειό της, και η ομορφιά της απερίγραπτη όσο και επικίνδυνη. “Her wraith rides the crystal sky of changing colors, the glowing clouds are moving through the winter night… Snow is falling silver shining through the shadows deep blue dreaming eyes of diamond shine”. “Lady of winter, turning to rain, white world of wonder, fading away… Lady of winter, song in the wind, melody whispers, seasons will change”… όταν ο χειμώνας περνά, μαζί του χάνεται και η Κυρά, η οποία δίνει την θέση της στην Άνοιξη. Η καθαρή, «κρυστάλλινη» σαν το χιόνι που πέφτει και σαν τον πάγο που σκεπάζει τα πάντα, φωνή του Midnight, ταιριάζει απόλυτα με την μουσική και την ατμόσφαιρα του τραγουδιού, και η παθιασμένη ερμηνεία του φανερώνει νέες πτυχές του απίστευτου ταλέντου του. Άριστη φυσικά και η απόδοση των υπολοίπων, με πρώτη την εξαίσια κιθαριστική δουλειά των Drenning/Jackson.
8. “Masque of the red death” (Lords, Jackson, Drenning/Midnight)
Metal και Edgar Allan Poe είναι δύο έννοιες ταυτόσημες σχεδόν, αφού ο μεγάλος πεζογράφος και ποιητής αποτέλεσε και αποτελεί πηγή έμπνευσης για πλείστα συγκροτήματα του «σκληρού ήχου». Οι CRIMSON GLORY εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω από αυτό. Ποιος θα περίμενε άλλωστε από ένα group που η μάσκα ήταν στοιχείο της προσωπικότητάς του, να μην γράψει κάποια τραγούδια για αυτή; Την αρχή είχε κάνει το “Queen of the masquerade” στο ντεμπούτο τους, εδώ έχουμε την «μάσκα του κόκκινου θανάτου». Σε αντίθεση όμως με τον ήρωα της ιστορίας, τον κόμη Πρόσπερο, εμείς δεν κρυβόμαστε σε κανένα αβαείο για να αποφύγουμε τούτη τη «πανούκλα». Βέρο αμερικανικό power metal, γεμάτο Maiden-ικές μελωδίες βγαλμένες απευθείας από το “Powerslave” (δίσκος-σταθμός όσον αφορά την δημιουργία και την εξέλιξη του USPM) και καταπληκτική, εννοείται, ερμηνεία από τον Midnight. Ειδικότερα όταν τραγουδά «εκεί ψηλά» τον στίχο “On and on, one by one we fall into the bleeding arms of the stranger”, δεν γίνεται να μην σε καθηλώσουν οι αξεπέραστες δυνατότητές του, οι οποίες δίνουν και εδώ μια εντυπωσιακή παράσταση. Η τελευταία φράση του διηγήματος “And darkness and decay and the red death held illimitable dominion over all” στη περίπτωσή μας έχει στην ουσία αντικατασταθεί, νοηματικά πάντα, από τον στίχο “The price that you pay for your lust may be your life”. Η εκτέλεση που επιλέχθηκε για το συνοδευτικό video, είναι αυτή από την εμφάνιση της μπάντας το Prog-Power Festival της Atlanta, το 2009. Στα φωνητικά, οι καλεσμένοι Nils Rue (PAGAN’S MIND) και Urban Breed (TAD MOROSE) αξίζουν κάθε αποθέωση.
7. “Where dragons rule” (Drenning, Lords, Midnight/Midnight, Drenning)
Από τις φορές εκείνες που μουσική και λόγια είναι έννοιες ΑΠΟΛΥΤΑ ταυτόσημες. Τα πολεμικά τύμπανα στην εισαγωγή είναι που κερδίζουν τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή, πριν αναλάβουν δράση οι καταπληκτικές διπλές κιθάρες σε ένα neoclassical ύφος. “The dragons rise from the sea of flames, through the night you can hear them marching” τραγουδά ο Midnight και είναι σαν να θωρείς εκείνη την ώρα μια στρατιά από δράκους να βαδίζει με βήμα σταθερό και αποφασιστικό προς τον πόλεμο. Δεν πρόκειται όμως για δράκους, αλλά για «δράκους». “All across the sky they soar, burning trails into the night. Laser eyes gleaming death – seek and destroy! Like shooting stars they fall from the sky – death from above!”. Έτσι περιγράφεται η έλευση ενός εξωγήινου πολιτισμού ο οποίος φαντάζει ως γένος δράκων στα μάτια των αρχαίων κατοίκων της Γης. Μια θεωρία η οποία έχει χιλιοειπωθεί από πολλούς αρνητές της «συμβατικής» αρχαιολογίας και υποστηρικτές της αντίστοιχης «εναλλακτικής». Γι’ αυτό τα προαναφερθέντα τύμπανα σε συνδυασμό με το μπάσο έχουν μια “industrial” αισθητική όταν «μπαίνει» το κομμάτι, για να ταιριάζουν ιδανικά με το θέμα των στίχων. Το “Where dragons rule” είναι ένα τεράστιο έπος, το οποίο διδάσκει πως για να παίξεις πραγματικό επικό metal, δεν χρειάζεται να τραγουδάς για βάρβαρους και σπαθιά, ούτε να αντιγράφεις τους MANOWAR και MANILLA ROAD (τυχαία μα ενδεικτικά τα ονόματα).
6. “In dark places” (Drenning, Lords/Midnight, Drenning)
Μέχρι τώρα, το να ιεραρχήσεις τα τραγούδια του “Transcendence” ήταν εύκολη υπόθεση. Μπορεί να έχουμε να κάνουμε με συνθέσεις που όλες τους είναι για 10/10, ωστόσο κάποιες ξεχωρίζουν περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Μην ξεχνάς, πως τις συγκρίνουμε μεταξύ τους, έτσι; Πάμε τώρα στα πολύ δύσκολα… Εδώ έχουμε ένα πραγματικό highlight, όσον αφορά την συνθετική άποψη του group. Το “In dark places” είναι ένας πολυποίκιλος ύμνος, από αυτούς που δεν θα σου κάνουν εντύπωση με τη πρώτη-δεύτερη ακρόαση, αλλά που θα σε κερδίσουν σιγά-σιγά, με τον χρόνο τους. Θα μπορούσε άραγε να ενωθεί το “Kashmir” των LED ZEPPELIN με το “Seventh star” των BLACK SABBATH και την ολοκαίνουργια αυτή σύνθεση να την δημιουργήσουν οι QUEENSRYCHE; Αν ναι, αυτό θα ήταν το αποτέλεσμα. Αργό, ατμοσφαιρικό όσο δεν πάει, επικό μέχρι τα τρίσβαθα της υπόστασής του, με τους Jon Drenning και Ben Jackson να «ζωγραφίζουν» επάνω στη ταστιέρα και τον θεατρικότατο Midnight σχεδόν να απαγγέλει σε σημεία τους αριστουργηματικούς στίχους. Μέχρι να έρθει η ώρα του refrain…”From the deep she beckons me, promising eternity – In a world where nothing’s real, beyond this realm of light and dreams”. Ρίγος. Και το ρίγος γίνεται ανατριχίλα, όταν σκέφτεσαι πως αυτοί οι σχεδόν αυτοβιογραφικοί στίχοι, γράφτηκαν από μια τόσο ταλαιπωρημένη ψυχή και έναν τόσο βασανισμένο νου, όπως ο δυστυχής Midnight. Θα ήταν επίσης παράλειψη να μην αναφερθεί το πόσο επηρεασμένος ακούγεται εδώ ο μεγάλος ερμηνευτής (και ουχί τραγουδιστής απλά) από τον Robert Plant. Ποια να είναι άραγε τα «σκοτεινά μέρη»; Μήπως η λήθη στην οποία θα περιέλθει η ψυχή μετά θάνατον; Όπως θα δούμε παρακάτω, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Άρα; Κάτι κακό περιγράφεται εδώ, όπως και να ’χει. Εξάλλου, το όλο concept του “Transcendence” μόνο θετική αύρα δεν έχει, οπότε…
5. “Burning bridges” (Drenning/Midnight)
H πιο progressive στιγμή του άλμπουμ. Ο προσδιορισμός «αριστούργημα» φαντάζει «μικρός» και «φτωχός». Το “Burning bridges” είναι ένα από τα τραγούδια εκείνα που ορίζουν τη progressive πτυχή του US power metal, πριν αυτή καταληφθεί πλήρως από το “Images and words” των DREAM THEATER, το 1992, και αλλάξει εντελώς εικόνα. Όταν ακόμη και οι ίδιοι οι δημιουργοί του νέου (τότε) κύματος, έπαιζαν υπερ-τεχνικό power metal και τίποτα περισσότερο (“When dream and day unite”). Εισαγωγή μυσταγωγική, που «συνοδεύει» θα έλεγε κανείς τα βήματα του ήρωα μέχρι την άκρη της «γέφυρας». Αν παρατηρήσεις, μετά το 15ο δευτερόλεπτο, αλλάζουν τα συναισθήματα άμεσα. Είναι εκείνη η στιγμή που ο ήρωας, μπροστά από την γέφυρα, καθώς έχει ετοιμαστεί για το πρώτο του βήμα επάνω της, τη βλέπει να λαμπαδιάζει. Θα καταφέρει να την διαβεί άραγε; Η αλληγορία εδώ φτάνει σε ύψιστα επίπεδα καλλιέπειας μα και αμεσότητας. Δεν είναι καθόλου δύσκολο για τον ακροατή, να καταλάβει ποια είναι αυτή η «γέφυρα». Ο Midnight μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, την προδοσία, την απογοήτευση, και η «γέφυρα» είναι το μέσο για να κάνει μιαν ακόμη προσπάθεια ώστε, ξεπερνώντας τις πληγές του παρελθόντος, να ξεκινήσει κάτι νέο. “We’ve all been hurt before, you know the pain…and just to love is not enough. So many times I’ve had to turn away, from love I know could be so true to me”… πλέον όμως οι «άμυνες» είναι ισχυρές και ο ήρωας δεν «αφήνεται» να ζήσει μια νέα αγάπη, μετρώντας πληγές από τις προηγούμενες σχέσεις του (“Another broken heart to spare, smoke clouds dreams I’ve left behind”). Για την ερμηνεία του Midnight δεν χρειάζεται να γραφτεί κάτι, ούτε για την μουσική. Μόνο πρόσεξε το «ξέσπασμα» όταν η γέφυρα πέφτει καιόμενη στο βάραθρο. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που μας έκαναν να λατρέψουμε αυτή την μπάντα.
4. “Red sharks” (Drenning, Lords/Burnell, Drenning)
Φεύγουμε από την σφαίρα του φανταστικού και της αλληγορίας και περνάμε στον ψυχρό ρεαλισμό. Το ημερολόγιο δείχνει 1988, είναι η εποχή της πέμπτης και τελευταίας περιόδου του Ψυχρού Πολέμου (1985-1991). Ronald Reagan στην Δύση, Mikhail Gorbachev στην Ανατολή. Οι τελευταίες πράξεις του έργου, πριν τη κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. Όπως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών τους τότε, έτσι και οι CRIMSON GLORY παίρνουν θέση και το στιχουργικό περιεχόμενο είναι ξεκάθαρο σε τούτο το καταγγελτικό κομμάτι: “Give us your freedom, we’ll give you hell – Hear no freedom, see no freedom, speak no freedom”. Ασχέτως στίχων τώρα, που έγκειται σε σένα αν τους δέχεσαι ή όχι, μουσικά το “Red sharks” είναι ένα από τα πιο εμβληματικά power metal τραγούδια όλων των εποχών. Γρήγορο, ευθύβολο, ανθεμικό, με έναν «σεληνιασμένο» Midnight να αλλάζει ηχοχρώματα στην φωνή του σαν τα πουκάμισα και να αμολά μερικές από τις θεϊκότερες τσιρίδες που ακούστηκαν ποτέ, ειδικά στο “break”, ακριβώς μετά τα lead μέρη του κομματιού. Για το πόσο καλά τούτος ο ύμνος «δούλευε» και «δουλεύει» σε συνθήκες συναυλίας, δεν έχεις παρά να παρακολουθήσεις το επίμαχο video από την αλησμόνητη, θεϊκή εμφάνιση των Φλοριδιανών στην Αθήνα το 2011. You Tube is your friend.
3. “Painted skies” (Drenning, Lords, Midnight/Midnight)
Ένα από τα πιο τρανταχτά χαρακτηριστικά του “Transcendence” είναι η μεγάλη ποικιλία των συνθέσεών του. Οι ταχύτητες, οι ρυθμοί, τα συναισθήματα, οι ερμηνείες, όλα αλλάζουν και προσαρμόζονται πολλές φορές και μέσα στο ίδιο το κομμάτι, ανάλογα με τα κελεύσματα των συνθετών του. Στο “Painted skies” κυριαρχεί ένας περίεργος ρομαντισμός. H ηρωίδα του τραγουδιού βιώνει την απόλυτη συναισθηματική απογοήτευση, είτε αυτή έχει τις ρίζες της στην αγάπη, είτε στον έρωτα. “The love she thought would save her has somehow now enslaved her, to a dream she thought she wanted to come true…”. Μόνο που όσο προχωρά ο καιρός, η απογοήτευση γίνεται πόνος, και ένα βάρος αβάσταχτο που μέσα σε αυτό η ηρωίδα δείχνει να ασφυκτιά… “The love she let surround her has become the waves that drown her, in the sea of everchanging warmth and cold”. Τελικά… “Only nightmares are real”… Μπορεί να έχει πεσιμιστικό χαρακτήρα το κομμάτι αυτό, σου περνάει όμως και ένα μήνυμα πως κάπου στον ουρανό, υπάρχει ελπίδα. Αρκεί να ανοίξει κανείς τα φτερά του και να πετάξει προς τα κει. Που σημαίνει πως, κάποιες καταστάσεις και κάποιους ανθρώπους, πρέπει να τα διαγράφουμε και να κοιτάμε μπροστά. Όλα αυτά τα ενδιαφέροντα και ουσιώδη λέγονται «ντυμένα» με μια υπέροχη μουσική στην οποία υπάρχει ένα υποβλητικό “uber classic” intro, ένα απλό, σύντομο μα αριστοτεχνικό solo και ένα θεϊκό, εθιστικό και πιο κολλητικό και από τσίχλα σε θρανίο, refrain. Θυμίζει και λίγο “The lady wore black”, έτσι δεν είναι;
2. “Lonely” (Drenning, Lords, Zahner/Midnight, Drenning)
Μια σχεδόν «εύθραυστη», κρυστάλλινη εισαγωγή δημιουργημένη από τον συνδυασμό κιθάρας – πλήκτρων – φωνής, δημιουργεί με την σειρά της, από τις αρχικές κιόλας νότες, τα πρώτα έντονα συναισθήματα. Είναι από εκείνες τις φορές που ξέρεις πως όταν η εισαγωγή τελειώσει, κάτι το συγκλονιστικό θα ακολουθήσει…και αυτό γίνεται όταν ο Midnight σπαράζει τραγουδώντας “lonely in love…” και το κυρίως θέμα του κομματιού παίρνει την θέση του. Πολύ απλό στην σύλληψή του, με solo λιτό, απέριττο μα τόσο όμορφο και refrain για να το τραγουδάς με όλη την δύναμή σου, μαζί με τον Midnight και την Janelle Sadler που του κάνει υπέροχες «πλάτες». Αν διαβάσεις τους στίχους, το “Lonely” θα μπορούσε να είναι το prequel ή το sequel του “Painted skies”, αφού μιλά για την ίδια ηρωίδα. Όσο «μαύρα» και να φαίνονται όμως όλα, στο τέλος θα αλλάξει η ζωή της και το αόριστο θετικό μήνυμα του “Painted skies”, εδώ γίνεται συγκεκριμένο. “The night will fade, the sun will shine a new day… And light the way for you to find new love”. Να πούμε τέλος πως με τους βασικούς συνθέτες συνδράμει και ο John Zahner, συνεργάτης της μπάντας από την σκοπιά των πλήκτρων και γνωστός από τις συνεργασίες του μεταξύ άλλων με τους CIRCLE II CIRCLE, JON OLIVA’S PAIN, SAVATAGE, MONTROSITY και TOXIK, ενώ μια μειωμένη κατά ένα λεπτό έκδοση του κομματιού, και λίγο διαφορετική, κυκλοφόρησε όπως είπαμε ως video clip αλλά και ως single, με το “In dark places” στην δεύτερη πλευρά. Αρκετές είναι οι φορές που ακούγονται εξαιρετικά τετριμμένες φράσεις όπως «ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών» ή «όταν η εμπορικότητα συνυπάρχει με την ποιότητα», αλλά εδώ δεν γίνεται να μην χρησιμοποιηθούν αμφότερες. Αριστούργημα παντοτινό.
1. “Eternal world/Transcendence” (Lords, Drenning/Midnight)
Το ξέρω πως στο track listing αυτά τα δύο κομμάτια είναι ξεχωριστά, αλλά στην ουσία δεν γίνεται να διαχωριστούν, αφού αποτελούν μια διλογία, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Τώρα για ποιον λόγο τα τοποθετώ στην κορυφή; Κοίτα, αν μου ζητούσες να σου δώσω κάποια τραγούδια για να μάθεις ποιοι είναι οι CRIMSON GLORY, θα σου έλεγα να ακούσεις το “Azrael”, το “Lost reflection”, το “Lonely” και αυτήν εδώ την ενότητα. Τόσο χαρακτηριστική είναι, τόσο περιεκτική όσον αφορά όλα τα στοιχεία εκείνα, που έκαναν τους CG αυτό που είναι. Ας την δούμε όμως αναλυτικότερα.
Ι. “Eternal world”: Η αρχική ιδέα ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι instrumental και να χρησιμοποιείται ως intro, γρήγορα όμως το πλάνο αυτό εγκαταλείφθηκε και το “Eternal world” απέκτησε τη πλήρη μορφή που τόσο και το ίδιο «επιζητούσε». Και ευτυχώς που η αλλαγή αυτή δεν έμεινε στα λόγια, και έγινε πράξη! Τούτη η επική εισαγωγή δεν περιγράφεται με λόγια. Λες και ένα Θηρίο από το σύμπαν του Lovecraft αναδύεται από τα βάθη ενός θεοσκότεινου ωκεανού. Λες και ένας πανίσχυρος εξωγήινος πολιτισμός σκεπάζει με τα αστρόπλοιά του τον ουρανό. Το oriental “Eternal world” είναι το πιο ακραίο (πραγματικά ΑΚΡΑΙΟ όμως) τραγούδι του “Transcendence”. Αναλογίσου τι γίνεται εντός του, και θα δικαιολογήσεις απόλυτα τον χαρακτηρισμό. Η εξωπραγματική ερμηνεία του Midnight, οι συνεχείς εναλλαγές, τα υπερηχητικά lead μέρη και γενικά το «αφύσικο» τελευταίο του λεπτό, οδηγούν στο αβίαστο συμπέρασμα πως η σύνθεση αυτή είναι εξωγήινη. Δεν μπορεί άνθρωπος να γράψει τέτοια μουσική ρε φίλε, πως το λένε! “Feel your flesh is melting, feel you spirit twisting, feel it ripping at your mind…There’s no time for praying, feel your soul is pleading, welcome to eternal world!” και η πώρωση στο maximum!
ΙΙ. “Transcendence”: Έναρξη που «κουμπώνει» ιδανικά με το τέλος του “Eternal world”, και αριστοτεχνική εναλλαγή σε ένα ηλεκτροακουστικό, άκρως ατμοσφαιρικό ύφος, όπου κιθάρες, πλήκτρα και φωνή παίρνουν στους «ώμους» τους την σύνθεση και την απογειώνουν. Τα συναισθήματα εδώ δεν περιγράφονται εύκολα με λόγια. Το ομώνυμο έπος του άλμπουμ ακολουθεί την “Rage for order” οδό των QUEENSRYCHE (“I will remember”), μόνο που ο προσωπικός χαρακτήρας του group δεν δίνει περιθώρια για θεωρίες περί αντιγραφής. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί για μιαν ακόμη φορά ο τρόπος με τον οποίο τραγουδά ο Midnight, μόνο που τώρα αυτό συμβαίνει διότι «πατά» για δεύτερη φορά, με έναν υπέροχο, δικό του τρόπο, στις ερμηνευτικές διδαχές του μεγάλου Robert Plant. “The snow was gently falling, a white mist filled the air, I hear the cold wind calling, something’s waiting there”…μήπως είναι η “Lady of winter” αυτό το «κάτι» και με αυτόν τον τρόπο η μπάντα συνδέει την αρχή με το τέλος του concept της; Η γρεζαριστή κορώνα προς το τέλος και ο θρήνος που βγαίνει από τα χείλη αυτού του τόσο ιδιαίτερου καλλιτέχνη όταν προμηνύει το αέναο της Ύπαρξης, άφησαν εποχή από το πρώτο άκουσμα. Είτε πιστεύεις στον Χριστιανισμό και την μετά θάνατον ζωή, είτε σε οποιαδήποτε θρησκεία η οποία ευαγγελίζεται την μετεμψύχωση/μετενσάρκωση, το μήνυμα είναι το ίδιο: η Ψυχή είναι προορισμένη να ζήσει αιώνια και ο θάνατος δεν είναι παρά ένα ακόμη επεισόδιο. “In death I’ve found the answer, in death I live again, fear not the reaper’s blade, it does not mean the end… it does not mean the end!”. Συγκλονιστικό τραγούδι.
Αντί επιλόγου…
“Transcendence: existence or experience beyond the normal or physical level, superiority, excellence, supremacy”.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται κάτι άλλο να γραφτεί. Thank God for CRIMSON GLORY.
Δημήτρης Τσέλλος
