Νομίζω ότι ελάχιστες φορές η ρήση «με όνομα βαρύ σαν ιστορία» βρήκε τόση ταύτιση όσο στην περίπτωση των υπεραγαπημένων μου CROWBAR. Το καμάρι της Νέας Ορλεάνης πάντα τραβούσε το δικό του –μοναχικό είναι η αλήθεια- δρόμο ειδικά στα πρώτα βήματα της καριέρας τους, όπου και μαζί με τους συντοπίτες τους EYEHATEGOD, δημιουργούσαν ένα ιδίωμα βαρύ, ενοχλητικό είναι η αλήθεια στους περισσότερους και άκρως αντιεμπορικό. Sludge το ανάγνωσμα λοιπόν, με το συγκρότημα να παραμένει σε underground status για πάρα πολλά χρόνια και να γίνεται ευρέως γνωστό αρχικά από το βίντεο του “I’m broken” των PANTERA, όπου ο καρδιακός τους φίλος Phil Anselmo φοράει το επίμαχο μπλουζάκι του ντεμπούτου τους “Obedience thru suffering” (όπως και το θρυλικό πράσινο EYEHATEGOD), στην προσπάθεια του να προωθήσει τους φίλους του. Με τη δημιουργία και κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των DOWN, του θρυλικού “NOLA” το 1995, οι CROWBAR άρχισαν να γίνονται κάπως πιο γνωστοί λόγω της συμμετοχής του κιθαρίστα/τραγουδιστή και ηγέτη τους Kirk Windstein. Mε 7 δίσκους στην πρώτη τους δεκαετία, οι CROWBAR σιγά-σιγά έβαζαν λιθαράκια στο να χτίσουν μια πολύ ισχυρή και πιστή βάση οπαδών, που στο πρόσωπο τους έβλεπαν την πιο τίμια μπάντα που εμφανίστηκε ποτέ στο μεταλλικό στερέωμα βάσει και των περαιτέρω εξελίξεων.
Οι CROWBAR όπως κι ότι είχε να κάνει συγγενικά με τους DOWN, μπήκαν στο πάγο εν μέρει μετά και την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου του super group της Νέας Ορλεάνης, έτσι οι 7 δίσκοι της πρώτης δεκαετίας, έγιναν 5 πλέον μαζί με το νέο άλμπουμ “Zero and below” την επόμενη 20ετία. Ο Windstein ο οποίος έμπλεξε μέχρι και σε project με τον Jamey Jasta των HATEBREED (τους φοβερούς KINGDOM OF SORROW) και πάντα κάτι θα έβρισκε να καταπιάνεται. Όταν όμως ερχόταν η ώρα της επιστροφής, οι CROWBAR φρόντιζαν με τον τρόπο τους να κάνουν τη διαφορά, έχοντας μεστώσει και ως μπάντα και χωρίς να θυσιάζουν την βαρύτητα και αντιεμπορική τους φύση, βρήκαν τον τρόπο να γίνουν λίιιιγο πιο άμεσοι και να κερδίζουν περισσότερο κόσμο, σε σημείο οι κάποτε underground ήρωες να γίνουν μια σεβαστή και πλήρης αποδοχής μπάντας, ακόμα και σε άτομα που προτιμούν τις ταχύτητες στη μουσική. Έτσι με σταδιακά φοβερά άλμπουμ το 2005, το 2011, το 2014 και το 2016, το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Και κάπου εκεί τα ίχνη χάνονται τα ίχνη τους για λίγο όπως μεταξύ 2005-2011 μέχρι τελικά να μάθουμε ότι κυκλοφορεί τελικά το 12ο παρακαλώ άλμπουμ τους επιτέλους.
Το “Zero and below” καλωσορίζει τον νέο τους μπασίστα, Shane Wesley. Ο μόλις 33 ετών νεαρός πήρε τη θέση του εμβληματικού Todd Strange, ο οποίος αφού επέστρεψε προσωρινά στο “The serpent only lies” μετά από 16 χρόνια το 2016 (το προηγούμενο άλμπουμ τους δηλαδή), έδωσε το τελευταίο του σόου με τη μπάντα σε πλήρεις τιμές το 2018. Το υπόλοιπο line-up δίπλα στον Windstein, δηλαδή ο κιθαρίστας Matthew Brunson και ο φοβερός ντράμερ Tommy Buckley (γνωστός πριν πάει στους CROWBAR από τους SOILENT GREEN) μένει ως έχει στις επάλξεις και το μόνο που απέμενε ήταν να δούμε πως στέκει συνθετικά το άλμπουμ σε σχέση με τους προκατόχους του. Με opener όπως το “The fear that binds you”, κάθε δίσκος θα έκανε το ιδανικό ξεκίνημα. Αυτή η υπέροχη γκρούβα και βαρύτητα του συγκροτήματος παραμένει το κάτι άλλο πραγματικά και να ξέρετε δεν είναι κάτι το οποίο αποκτάς, αλλά γεννιέσαι με αυτό. Η μόνιμα γερασμένη φωνή του Windstein γεμίζει το πρόσωπο σου με ένα πελώριο χαμόγελο, ενώ ο νιούφης Wesley μόνο ως κομπάρσος δεν ακούγεται στην πρώτη του δουλειά με το συγκρότημα. Έχοντας ήδη δυο δείγματα με βίντεο κλιπ πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, τα πράγματα έδειχναν περίπου την κατεύθυνση του “Zero and below”.
Ο δίσκος προς τέρψη των Old school οπαδών (όχι μόνο των CROWBAR αλλά γενικά), είναι ο πιο αργός και βαρύς που έχουν κάνει από την εποχή του τριδύμου “Broken glass”/”Odd fellows rest”/”Sonic excess in its purest form”, δηλαδή μας μεταφέρει σε νοοτροπία 20-25 χρόνια πριν αλλά με τον ήχο και τις ανάγκες του σήμερα. Οι CROWBAR πιάνουν άμεσα το feeling διότι είναι πρωτίστως μπάντα με feeling και το δείχνουν στα κομμάτια που κλείνουν τις δυο πλευρές, το “Denial of the truth” και το ομότιτλο “Zero and below” που κλείνει το δίσκο με αυτό το πιο υπνωτικό και συναισθηματικό πρόσωπο της μπάντας το οποίο ανέκαθεν προκαλούσε ρίγη. Πέραν του ρίγους όμως, οι CROWBAR ήταν σεσημασμένοι ταραχοποιοί, έτσι τα δυο προαναφερθέντα βίντεο των “Chemical Godz” και “Bleeding from every hole” θα πείσουν και τον πιο καχύποπτο και για τις αγνές προθέσεις τους αλλά και για το ότι είχαν λόγο επιστροφής εκ νέου. Ειδικά το δεύτερο με το ξεκίνημα του μπάσου και την… thrash διάρκεια του θα γίνει από τα νέα αγαπημένα των οπαδών και ειδικότερα στις προσεχείς συναυλίες τους. Υπάρχουν τραγουδάρες μέσα που ίσως να μην πιάσετε εξ αρχής, όπως τα “Her evil is sacred” και “Crush negativity”, trademark CROWBAR ήχος άκρως αβίαστα.
Το μοναδικό «μείον» του “Zero and below” είναι ότι έρχεται μετά από ένα σερί –έστω με κενά ετών ενδιάμεσα- τεσσάρων καταπληκτικών δίσκων (“Lifesblood for the downtrodden”, “Sever the wicked hand”, “Symmetry in black”, “The serpent only lies”) που σε «πιάνανε» πιο άμεσα στην πρώτη ακρόαση και που το σύνολο κομματιών τους κακά τα ψέματα ήταν καλύτερο ως εντυπωσιακότερο. Από την άλλη, ο δίσκος θα ήταν πολυτέλεια για τις περισσότερες μπάντες εκεί έξω και προσωπικά με έφερε στην ίδια θέση με το νέο VOIVOD, δηλαδή αγαπημένη μπάντα με πολύ καλό δίσκο αλλά που έρχεται μετά από σερί σούπερ δίσκων. Παρότι θέλει τις ακροάσεις του ειδικά για τους μη γνωρίζοντες το μεγαλείο των CROWBAR, το “Zero and below” αποδεικνύει ότι το συγκρότημα είναι μια από τις βασικές σταθερές του μεταλλικού ήχου και πως συνεχίζουν να πρεσβεύουν τις αξίες και ήθος τους μέσα στις δεκαετίες με τον πλέον αγέρωχο και πειστικό τρόπο. Το γεγονός ότι εγώ (και φαντάζομαι οι περισσότεροι που θα το ακούσουν) δεν το τοποθετούν τόσο ψηλά δισκογραφικά (εκτός αν αγνοείτε πλήρως την έννοια «δισκογραφία CROWBAR») σε σχέση με το παρελθόν τους, δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να ακουστεί και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Οι CROWBAR έβγαλαν ξανά δίσκο και μόνο αυτό μετράει.
Δίκην ευκολίας, μπορείτε να αφαιρέσετε μισό βαθμό βάσει δισκογραφίας και μόνο.
7,5 / 10
Άγγελος Κατσούρας
