a
Επιτέλους ο κατήφορος έλαβε τέλος, γιατί δέκα χρόνια αφλογιστίας είναι πολλά για το συγκρότημα που κυκλοφόρησε ένα “Deliver Us”. Ύστερα από το αποτυχημένο, ομολογουμένως, πείραμα του περασμένου ομότιτλου δίσκου οι DARKEST HOUR επέστρεψαν στον ήχο που τους ανέδειξε και τους καθιέρωσε στον χώρο. Το μοντέρνο εκείνο metal/hardcore, που πότε ενεργοποιεί αντανακλαστικές στριφογυριστές κλωτσιές και πότε οπαδικά sing-along,
Έχοντας αφήσει για τα καλά πίσω του αυτό το εκνευριστικό summeriancore (μιλήσαμε εκτενώς στην προηγούμενη κριτική) το συγκρότημα επιστρέφει στον μανιασμένο και συνάμα στρωτό ήχο του “Deliver Us”. Ναι, ίσως, η σύγκριση να αποτελεί υπερβολή, ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την φιλότιμη προσπάθεια του κουιντέτου από τη Washington, D.C. να παίξουν πιο γρήγορα, πιο παθιασμένα και γενικότερα πιο hardcore παρά metalcore. Το γεγονός μάλιστα ότι συμμετέχει στο δίσκο ο παλιός κιθαρίστας του σχήματος, Kris Norris, πέρα από χρηστική έχει και την συμβολική του σημασία (την επιστροφή ντε στον παλιό ήχο). Δεν ξέρω σε τι βαθμό ενεπλάκη ο Kris στον δίσκο, ωστόσο είναι εμφανής η επιρροή του, με την προσθήκη riffs που παραπέμπουν στην περίοδο όπου συμμετείχε στο συγκρότημα (2001-2008). Ακούμε δηλαδή πιο επιθετικά και ευδιάκριτα solo, ενώ η lead κιθάρα έχει έναν ξεκάθαρο ρόλο μέσα στα κομμάτια. Ο John Henry έρχεται να υποδαυλίσει όλο αυτό το οργιαστικό κλίμα του δίσκου με τα εξουθενωτικά φωνητικά του. Ριζική αλλαγή στην ριζική αλλαγή του προηγούμενου δίσκου. Η στροφή των 180ο που κάνει στο “Godless Prophets…” έρχονται να συμπληρώσουν τις 180ο του παρελθόντος, και κάπως έτσι βρίσκεται στην σωστή πλευρά του μικροφώνου, αυτή που γουστάρουμε.
Μαθαίνοντας πια από τα λάθη τους, κι έχοντας ανανεώσει την εμπιστοσύνη στα δάχτυλά τους, οι DARKEST HOUR έρχονται αποφασισμένοι να τιμήσουν το παρελθόν τους, επιβεβαιώνοντας από πού ξέραμε, αλλά δεν παραδεχόμασταν. Ότι στο γνωστό σύμπαν του metal δεν αποτελούν διάττοντα αστέρα, αλλά κομήτη που μπορεί να εμφανίζεται κάθε δέκα χρόνια, ωστόσο όμως διατηρεί άσβεστο το φέγγος του. Συμβουλή, ακούστε τον δίσκο όσο πιο δυνατά μπορείτε, ώστε να καταλάβετε τι παίζει στο background.
7.5/10
Νίκος Ζέρης
