ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The Burning Red” – MACHINE HEAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1999
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ross Robinson
ΣΥΝΘΕΣΗ: Robb Flynn – φωνητικά
Ahrue Luster – κιθάρα
Adam Duce – μπάσο
Dave McClain – τύμπανα
Ας πούμε δύο αλήθειες. Η πρώτη, είναι ότι οι MACHINE HEAD είναι μία μεγάλη, τεράστια μπάντα των 90’s και 00’s, από αυτές που επηρέασαν μπάντες κι έδωσαν κατεύθυνση. Η δεύτερη, είναι ότι έχουν βγάλει εξαιρετικά άλμπουμ, έχουν βγάλει όμως και πατάτες, αλλά και πολύ πολύ μέτρια. Μπάντα με τρελές διακυμάνσεις στην ποιότητα των κυκλοφοροριών της. Και το “The burning red” ήταν η πρώτη «κρυάδα» που πήραμε από το σχήμα, πίσω στο 1999.
Έχοντας κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα, κλασικά άλμπουμ τους, οι MACHINE HEAD είχαν δημιουργήσει ήδη πολύ μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομά τους και η μπάντα είχε «πάρει φόρα» εμπορικά. Έτσι, όταν κυκλοφόρησε το “The burning red”, πήγε τόσο στον αυτόματο, που πούλησε τόσο, ώστε να είναι ακόμα και σήμερα το δεύτερο πιο εμπορικό άλμπουμ τους στην Αμερική, ενώ οι κόπιες που πούλησε σε 3 χρόνια, ήταν όσες πούλησε το “Burn my eyes” σε 8. Σημάδια. Όμως εδώ είναι από τις φορές που η ποιότητα είναι τελείως δυσανάλογη της εμπορικότητας ενός δίσκου.
Αν ήμασταν στο σήμερα, με το internet, το YouTube, το Spotify και όλα τα καλούδια, ίσως να μην πήγαινε έτσι σφαίρα εμπορικά ο δίσκος, καθώς πολλοί θα τον είχαν ακούσει πριν τον αγοράσουν. Αυτό δείχνουν οι αντιδράσεις τουλάχιστον του κόσμου, μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ αυτού, που ήταν παγωμένες και κατακριτικές σε μεγάλο βαθμό για το σχήμα. Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά που οι MACHINE HEAD αφήνουν το groove/thrash metal τους και πάνε με τα χίλια προς το nu-metal, κάτι που θα ολοκληρώσουν στο επόμενο και χειρότερο άλμπουμ της ιστορίας τους, το “Supercharger”. Πάνε δηλαδή να πιάσουν το «ρεύμα» της εποχής. Και το θέμα είναι ότι ο όρος “nu-metal” δεν είναι αυτός που κάνει μέτριο (ας πούμε) το “The burning red”. Είναι οι συνθέσεις, είναι το ότι δεν το έχουν, όπως έχουν αποδείξει, σε αυτό το είδος. Και μπορεί σε κάποια κομμάτια του δίσκου η αλλαγή να τους βγήκε πολύ καλά (“Nothing left”, “The blood, the sweat, the tears”, “From this day” και “I defy”), όμως το μεγαλύτερο μέρος του περνάει και δεν ακουμπάει. Είναι από εκείνες τις φορές που λέμε ότι αν το δίσκο τον είχε βγάλει η «Χ» άγνωστη μπάντα και όχι οι MACHINE HEAD και οι κάθε MACHINE HEAD, θα πέρναγε στο χρονοντούλαπο και ελάχιστοι θα είχαν ασχοληθεί.
Είναι και ο πρώτος δίσκος με τον Ahrue Luster στην κιθάρα, που αντικατέστησε τον Logan Mader, ο οποίος σαφέστατα και επηρέασε αυτήν την ηχητική αλλαγή, αφού στα συμμετείχε συνθετικά σε όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου, ενώ ίσως δεν είναι τυχαίο ότι με τη μπάντα έμεινε για 3 μόλις χρόνια και 2 δίσκους, αυτό και το “Supercharger”. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Αυτός που σίγουρα επηρέασε επίσης, ήταν ο τεράστιος παραγωγός Ross Robinson, ο άνθρωπος που έκανε «χρυσά» σχήματα όπως οι KORN ή οι LIMP BIZKIT και στα 90’s έπαιξε μεγάλο ρόλο στο groove/nu-metal ήχο.
Το άλμπουμ πάντως πήγε εξαιρετικά στα charts, μπαίνοντας σε αυτά και πολλών Ευρωπαϊκών χωρών. Όμως, πραγματικά, ακόμα και μεταξύ μας όταν μιλάμε, πόσοι αλήθεια έχουν το “The burning red” στις κορυφαίες θέσεις της δισκογραφίας των MACHINE HEAD; Πειραματικό; Ναι. Καλώς. Πετυχημένη η συνταγή; Μάλλον όχι και στο επόμενο φτάσαμε στο απόλυτο χαμηλό του συγκροτήματος. Το πιο nu-metal δεν πήγαινε και δεν πάει στους MACHINE HEAD. Και το κατάλαβαν και οι ίδιοι και μετά το “Supercharger” ξανάλλαξαν και το 2007 κυκλοφόρησαν το απόλυτο έπος της καριέρας τους.
Did you know that:
• Ross Robinson. “Korn” (KORN), “Life is peachy” (KORN), “Roots” (SEPULTURA), “Three dollar bill y’all” (LIMP BIZKIT), “Soulfly” (SOULFLY), “Slipknot” (SLIPKNOT), “Iowa” (SLIPKNOT) και η λίστα συνεχίζεται. Είμαστε ΟΚ λογικά!
• Η Ιαπωνική έκδοση του άλμπουμ, έχει κλασικά δύο bonus tracks. Το ένα από αυτά, ήταν η διασκευή στο “House of suffering” των BAD BRAINS, η οποία είναι τουλάχιστον δύο κλάσεις πάνω από αυτήν στο “Message in a bottle” των THE POLICE που υπάρχει στην κανονική έκδοση του δίσκου και τη λες και μέτρια.
• Το κομμάτι “Five”, το έχει γράψει ο Flynn για ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης που βίωσε όταν ήταν 5 μόλις ετών. Μάλιστα ήταν τόσο δύσκολο για αυτόν όταν το ηχογραφούσε, που δεν το έπαιξαν ποτέ live
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
