ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: ‘Permanent Vacation’ – AEROSMITH
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ – 1987
ΕΤΑΙΡΙΑ – Geffen
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Bruce Fairbairn
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά – Steven Tyler
Κιθάρες – Joe Perry
Κιθάρες – Brad Whitford
Μπάσο – Tom Hamilton
Τύμπανα – Joey Kramer
Είναι δύσκολο να ακολουθήσεις την καρδιά σου, όταν η επανασύνδεση της κλασικής σου σύνθεσης, έχει οδηγήσει σ’ ενα άλμπουμ, που άρεσε βασικά μόνο στον γράφοντα και υπογράφοντα, το “Done with mirrors”. Η παρέμβαση της δισκογραφικής τους εταιρείας και του μάνατζερ τους στο να συνεργαστούν με εξωτερικούς συνθέτες – συνεργάτες σαν τους Desmond Child, Jim Vallance, Holy Knight, μόνο κερδισμένους έβγαλε την παρέα των πρώην ή εν δυνάμει λειτουργικών χρηστών ουσιών από τη Βοστώνη.
Το ‘Permanent Vacation’ είναι το άλμπουμ που έκανε τους AEROSMITH το αντίπαλο δέος στους έτερους γερόλυκους με περμανάντ, τους WHITESNAKE. Προικισμένο με την επιτυχημένη μίξη διαφορετικών στοιχείων και την μουσική αρτιότητα των AEROSMITH, το “Permanent Vacation” είναι η τέλεια μίξη, κλασικού ροκ των 70’s, AOR, swing, Jazz, country, blues περασμένα από το φωνητικό φίλτρο του Steven Tyler, ο οποίος είναι σε δαιμονισμένη φόρμα. Από το εισαγωγικό Hard rock ύμνο ‘Heart’s done time” με το κολλητικό ρεφρέν και την σκληράδα των Βραχωδών όρεων, στο ραδιοφωνικό “Magic touch”, με το ρεφρέν που θα σκότωναν οι TOTO και BOSTON, αλλά ποτέ δεν θα γράψουν. Ο κλασικός ακροατής των AEROSMITH, 30αρης λευκός, που δουλεύει σε εταιρία παραγωγής, στις παραδόσεις ή στα τηλέφωνα, και πίνει μπίρες ακούγοντας AEROSMITH και κοιτώντας τον αγώνα (ότι άθλημα είναι διαθέσιμο, μπέιζμπολ κατά προτίμηση) του Σ-Κ στο ρημαγμένο μπαρ, της χτυπημένης από την οικονομική κρίση, μεσοαστικής γειτονιάς και μικρής κωμόπολης, γίνεται παρελθόν. Αντικαθίσταται από τον ανερχόμενο γιάπη με το κάμπριο και τις επενδύσεις αλλά και τον φέρελπι κολεγιόπαιδα που θέλει να χαϊδεύει την μαζορέτα φίλη του χαλαρώνοντας στην παραλία. Οι AEROSMITH αλλάζουν το ύφος τους σε μια πιο μελωδική, επιφανειακά, παρέα, που η κιθάρα του Perry τους επαναφέρει στην πραγματικότητα, ότι είναι το Αμερικάνικο hard rock δέος των ROLLING STONES.
Το “Rag Doll” με τις Big band, swing επιρροές του, τραβά τον ακροατή αλλά ταυτόχρονα, διώχνει τους σκληροπυρηνικούς. Το “Simoriah” είναι μια άσκηση ύφους, ενώ το “Dude (Looks like a lady)”με το εκπληκτικό βίντεο του, δίνει στον Tyler την ευκαιρία να σατιρίσει τον συντηρητισμό των Η.Π.Α και ταυτόχρονα να βάλει τον ακροατή, να σκεφτεί ότι το σεξ δεν έχει φύλο, ή καλύτερα έχει και τρίτο φύλο. Το αίσθημα του πάρτι με τα πνευστά και τη φυσαρμόνικα και τους εκτός κλασικού ροκ ρυθμούς, όπως στο τραγούδι που δίνει το όνομα του στο άλμπουμ, εντείνει την άποψη οτι οι εξωτερικές συνεργασίες απλώς επέτρεψαν στους AEROSMITH να κάνουν αυτό που ήθελαν, να μην επαναπαυθούν στην κοκαΐνη και τα μπλουζ της περασμένης δεκαετίας.
Τα μπλουζ, η αγάπη του Perry δίνουν το ύφος στο “Hangman jury”, ενώ παντού νιώθεις το rhythm section που πραγματικά αναιρεί τα παραδοσιακά ¾ και την έννοια του κλασικού ροκ ρυθμού και σε πηγαίνει από τη Νέα Ορλεάνη στο Σικάγο και μετά στο Ρίο στο ίδιο άλμπουμ με την άνεση των βετεράνων.
Όμως το άλμπουμ περιέχει και την επιστροφή τους στο αγαπημένο μουσικό είδος του Αμερικάνικου ραδιοφώνου, με την δακρύβρεχτη μπαλάντα “Angel” πολύ πριν ο Halford σκεφτεί τον ευρηματικό ίδιο τίτλο. Ένα τραγούδι που έχει λιώσει μπάρες και έχει αδειάσει μπουκάλια, κάποια βράδια απογοητεύσεων για την ροκ γενιά του ‘90. Η διασκευή σε BEATLES είναι ένα ακόμη σημάδι των πραγματικών προτιμήσεων της παρέας, που είναι ο τίμια και κοντά στο πνεύμα του rock n’ roll που απλά τους έχει κυριεύσει.
Το instrumental “The movie” που κλείνει το άλμπουμ είναι ένα μικρό ψυχεδελικό ταξίδι με τη χρήση mellotron.
Οι AEROSMITH με αυτό το άλμπουμ αποστόμωσαν όσους τους θεωρούσαν ένα ακόμη δεινόσαυρο των 70’s. Άνοιξαν το δρόμο για μια μεγάλη σειρά από σχήματα όπως οι CINDERELLA, TESLA και που παράτησαν τη λακ και γύρισαν να κοιτάξουν την μουσική τους παράδοση, τα blues και την country. Πάνω από όλα όμως έδωσαν στο γέρικο κορμί των AEROSMITH μια μεγάλη δόση αδρεναλίνης, που τους κράτησε στην κορυφή της μουσικής πυραμίδας για μια δεκαετία και τους συντηρεί ως σήμερα σε αντίθεση με το αντίπαλο δέος τους στο MTV τους WHITESNAKE.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
