a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Diamonds” – ENFORCER
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2010
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Earache
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Rikard Per Löfgren
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Olof Wikstrand – φωνητικά
Joseph Tholl – κιθάρα
Adam Zaars – κιθάρα
Tobias Lindqvist – μπάσο
Jonas Wikstrand- τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Vanja Renberg – φωνητικά
NWOTHM. Το νέο κύμα του παραδοσιακού heavy metal. Ξεκίνησε κατά το δεύτερο μισό των 90s, καθιερώθηκε στις αρχές των 00s, έκανε την μεγάλη του έκρηξη μετά το 2005. Ένα από τα πιο διαδεδομένα κινήματα που ξεπετάχτηκαν κατά την πενηντάχρονη, και βάλε, rock εποποιΐα. Στα πρώτα χρόνια λοιπόν των 00s, μια παρέα αμούστακων παιδιών, μαζευόταν κάθε φορά σε κάποιο σπίτι ενός από τα μέλη της παρέας, και άκουγε τα αγαπημένα της άλμπουμ. Όπως έκανες και συ με την δική σου, και εγώ με την δική μου. Στο ράφι με τις κυκλοφορίες του NWOBHM, υπήρχαν τόσα πολλά αριστουργήματα που θα μπορούσαν να τους «στιγματίσουν» ανεπανόρθωτα: “Iron Maiden”, “Angel witch”, “Night of the demon”, “Night of the blade”, “Lightning to the nations”, “Wiped out”, ενώ ισόποσα αγαπούσαν καθώς φαίνεται και ένα ακόμη μνημειώδες άλμπουμ, που ονομαζόταν “Sortilege” και είχε πατρίδα του την Γαλλία… Μετά, υπήρχε πάντα η άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και δίσκοι σαν το “Rock city”, “Narita” και “Fire down under” (“all things RIOT” λέμε). Ξαναδιάβασε μια φορά τους δίσκους, και πες μου αν με τέτοιες περγαμηνές, κάποιος ταλαντούχος γινόταν να αποτύχει. Η παρέα, ξέροντας πως είχε το ταλέντο αυτό, ενθουσιάστηκε και θέλησε να μετουσιωθεί σε συγκρότημα, ώστε να δημιουργήσει με την σειρά της τον δικό της μικρόκοσμο, στο ήδη ξεχωριστό σύμπαν αυτού που αργότερα, το τονίζω, θα ονομαζόταν NWOTHM. Έναν μικρόκοσμο που θα περιείχε όλες εκείνες τις μπάντες με τις οποίες μεγάλωσαν ανακαλύπτοντας τον μαγικό κόσμο του heavy metal, και τις οποίες θα χρησιμοποιούσαν ως φωτεινό φάρο για την μετέπειτα πορεία τους, και για να κατακτήσουν τον κόσμο.
Στην μεγάλη προαναφερθείσα έκρηξη του NWOTHM, οι ENFORCER έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο και έγιναν σε χρόνο dt ηγέτιδα δύναμη. Το θυελλώδες “Into the night” δύο χρόνια πριν άνοιξε πόρτες, χάραξε δρόμους, αλλά με το “Diamonds” στην κυριολεξία έπεσαν απανταχού τα τείχη για να περάσουν θριαμβευτές τούτοι οι νεοσσοί. Οι «δρεπανηφόρες» κιθάρες του, μη αντιμετωπίσιμες. Το rhythm section, είχε αρκετή από την μαγεία των πρώιμων IRON MAIDEN, και αν αυτό σου φαίνεται υπερβολικό, τότε άκουσε προσεκτικά το “Midnight vice” ή το “Katana”. Το «μουρμουρητό» μπάσο του Steve Harris και το στακάτο παίξιμο του Clive Burr είναι εκεί. Και πάνω από/σε αυτά, ένας πωρωμένος ξανθομπάμπουρας, να μην δίνει δεκάρα για το αν ακουστεί σωστός και «πάνω» στις νότες, αλλά με τα «άγουρα» και «ανώριμα» φωνητικά του να καταθέτει την ψυχή του. Οι ENFORCER κατηγορήθηκαν για αυτό. Κατηγορήθηκαν πως δεν είχαν «ψυχή». Πως ήταν μια στείρα μπάντα, δημιουργημένη για να αρμέξει τις τσέπες των ολοένα και αυξανόμενων οπαδών που ήθελαν να βιώσουν το δικό τους NWOBHM, να επαναφέρουν στην ζωή σκηνές όπως αυτές που αποθανάτισε ο φακός έξω από το Hammersmith Odeon το 1982 σε εκείνο το καταπληκτικό Maiden live. «Δεν είναι αυθεντικοί». «Είναι προϊόντα του marketing». «Υπερεκτιμημένοι». Δεν συμφωνώ. Και μάλιστα, θεωρώ πως όλη αυτή η κακεντρέχεια είναι 100% άδικη και αβάσιμη. Αν το μέγιστο μέλημα ενός ακροατή είναι να ακούσει καλή μουσική, τότε οι ENFORCER πέτυχαν απόλυτα τον σκοπό τους.
Δέκα χρόνια λοιπόν από ένα άλμπουμ που έθεσε νέα δεδομένα στο heavy metal, που αποκάλυψε στο διψασμένο κοινό μια ακόμη μεγάλη μπάντα και που θα εξακολουθήσει να μνημονεύεται και στα επόμενα και στα μεθεπόμενα δέκα. Πιο «ήπιο» από την τρέλα που λεγόταν “Into the night”, πιο «μεστό», το βήμα προς την σωστή κατεύθυνση θα έλεγε κανείς. Αλλά δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί εντύπωση το πώς δημιουργήθηκε. Δουλευταράδες, επαγγελματίες (έστω και με μία-δυο πρόσφατες παρασπονδίες τις οποίες γρήγορα πήραν πίσω) και αφοσιωμένοι στον σκοπό-στόχο τους, οι Σουηδοί είναι μια περίπτωση συγκροτήματος που αποτελεί σημείο αναφοράς. Όπως έβαλαν μπροστά τις μεγάλες τους αγάπες και θέλησαν να τους μοιάσουν, έτσι και αυτοί με την σειρά τους έγιναν ιδανικό και πρότυπο για συγκροτήματα που ήρθαν μετά από αυτούς. Άλλωστε, κάθε εποχή έχει, εκτός από τους διαχρονικούς, και τους δικούς της ήρωες. Οι ENFORCER λοιπόν πέτυχαν να οδηγήσουν με την σειρά τους νέα παιδιά στο studio, και πολύ περισσότερα στα εκδοτήρια εισιτηρίων, να στριμώχνονται για να βρεθούν όσο το δυνατόν πιο κοντά στα δικά τους είδωλα, και να συμμετέχουν με όλη τους την δύναμη στα «ω-ω-ω» του “Running in menace”. Και εμείς; Από την μία παραπονούμαστε για την αποχή της νεολαίας από τα metal δρώμενα, αλλά από την άλλη «κράζουμε» ως “false” μπάντες που θα μπορούσαν να κάνουν γερή μετάγγιση αίματος στον παραπαίοντα χώρο μας. Εμ, δεν γίνεται δουλειά έτσι… Αλλά πολλά έγραψα. Πάω να ξανακούσω την δισκογραφία τους, από την αρχή.
Δημήτρης Τσέλλος
