Όταν μιλάμε για τους Ολλανδούς thrashers DEAD HEAD, τα λόγια είναι περιττά. Μια σκληρά εργαζόμενη μπάντα με φοβερούς δίσκους στο ενεργητικό της που όμως, έχω την εντύπωση ότι δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα άξιζε. Ομολογώ ότι τον συγκεκριμένο δίσκο τον περίμενα με ανυπομονησία, μια ανυπομονησία που είχε ενταθεί μετά και από τις επανακυκλοφορίες των “Kill division” και “Haatland” για τις οποίες διαβάσατε μέσα από ετούτη εδώ την στήλη. Βλέπετε, καλές οι επανεκδόσεις και αν συνοδεύονται με πλούσιο bonus υλικό όπως αυτές, ακόμη καλύτερα, όταν όμως μιλάμε για μια μπάντα που θέλει να λέγεται δισκογραφικά ενεργή, η κυκλοφορία μιας νέας δουλειάς είναι απαραίτητη. Και η ώρα για το νέο άλμπουμ των DEAD HEAD επιτέλους ήρθε.
Το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ των Ολλανδών τιτλοφορείται “Slave driver” και έρχεται μετά από πέντε χρόνια δισκογραφικής απραξίας και το “Swine plague” του 2017, λογικό χρονικό διάστημα για τους DEAD HEAD, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουν κάνει και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα να κυκλοφορήσουν άλμπουμ. Ο δίσκος προοριζόταν να κυκλοφορήσει την χρονιά που μας πέρασε, όμως η αποχώρηση του μπασίστα/ τραγουδιστή Tom van Dijk τον Μάιο του 2021 για τρίτη και φαρμακερή φορά από την μπάντα, ήταν φυσιολογικό να επιφέρει μια καθυστέρηση. Αυτός που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον van Dijk και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, δεν ήταν άλλος από τον Ralph de Boer. Ουδεμία έκπληξη η συγκεκριμένη επιλογή καθώς ο de Boer είχε αναλάβει τον ίδιο ρόλο στο “Depression tank “ του 2009 και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Στις υπόλοιπες θέσεις του line up, το κιθαριστικό δίδυμο των Robbie Woning και Ronnie Vanderway παραμένει σταθερό και απαράλλαχτο από το 1989 που ιδρύθηκε η μπάντα ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και για τον στιβαρό ντράμερ Hans Spijker που και αυτός, με εξαίρεση την τριετία 1992-1995 αποτελεί μέλος των DEAD HEAD από τότε.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ότι το “Slave driver” θα είναι ένας καλός δίσκος, το ερώτημα είναι πόσο καλός. Και η απάντηση είναι, πολύ. Για την ακρίβεια ο δίσκος παίρνει κεφάλια. Για να το πούμε σχηματικά, το “Slave driver” ακούγεται σαν ένα κράμα των “Kill division”, “Haatland” και “Depression tank”. Σαφέστατα μιλάμε για το πιο τεχνικό τους άλμπουμ, χωρίς όμως η μπάντα να χάνει ίχνος από την ωμότητα που την διακρίνει. Τι μπορεί να περιμένει λοιπόν κανείς από τους DEAD HEAD εν έτει 2022; Με μια λέξη, μακελειό.
Το “Slave driver” αποτελείται από δέκα κομματάρες, το ένα καλύτερο από το άλλο. Η μεγάλη δύναμη των DEAD HEAD ήταν πάντα το κιθαριστικό δίδυμο των Woning/ Vanderway, και εδώ ακούγονται πιο συμπαγείς από ποτέ. Κολοσσιαία riffs που παραπέμπουν ευθέως στις μεγάλες αγάπες της μπάντας, δηλαδή στους KREATOR και τους DARK ANGEL και θερίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Φυσικά, ούτε λόγος για την ποιότητα των συνθέσεων. Καλογραμμένα τραγούδια, άλλα πιο straightforward και άλλα με τρομερές εναλλαγές στο ρυθμό τους, δημιουργούν έναν ηχητικό καμβά ολέθρου. Ενδεικτικά και με κίνδυνο να αδικήσω τα υπόλοιπα, να αναφέρω το εναρκτήριο in your face “Acolyte”, το “Southfork” που πολύ θα ήθελε να έχει γράψει ο Angelripper των SODOM, το εφιαλτικό “Drawn into the wire” με την εισαγωγή που θυμίζει SLAYER και την κλιμακωτή εξέλιξη του και το “Parabellum” , με τα δύο τελευταία να είναι μάλλον και τα αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου. Εκτιμώ ότι όλες οι συνθέσεις του “Slave driver” είναι άρτια δομημένες και δεν νομίζω ότι θα υπάρχει thrasher εκεί έξω που να μην ικανοποιηθεί και με το παραπάνω με τον συγκεκριμένο δίσκο.
Εκπληκτική η απόδοση των μελών της μπάντας, με τους Woning/Vanderway να βρίσκονται πια με κλειστά μάτια ύστερα από τόσα χρόνια και να οργιάζουν (ακούστε για παράδειγμα τις εναλλαγές στα solos στο “Horrors of Hades”), τον Spijker να αποτελεί έναν από τους πλέον αξιόπιστους ντράμερ στο είδος του και τον de Boer να ακούγεται σαν να μην έφυγε ποτέ από τους Ολλανδούς. Και οι τέσσερις απαρτίζουν μια καλοδουλεμένη πολεμική μηχανή που δεν παίρνει αιχμαλώτους. Ωμό, αχαλίνωτο, τραχύ, και συνάμα τεχνικό thrash metal. Τόσο απλά και όμορφα.
Αναμφισβήτητα το “Slave driver” διεκδικεί από τώρα με αξιώσεις μια θέση στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς για τον ακραίο ήχο. Οι DEAD HEAD επιστρέφουν θριαμβευτικά με έναν πραγματικό ολοκαύτωμα που προστίθεται επάξια στην ήδη εξαιρετική δισκογραφία τους και θεωρώ ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να αναγνωριστούν και από ένα πιο ευρύ κοινό. Και για να γίνω πιο σαφής, αν είστε από αυτούς που νοσταλγείτε τους SLAYER, αναπολείτε τους παλιούς καλούς KREATOR και ανυπομονείτε για την δισκογραφική επιστροφή των DARK ANGEL, μην ψάξετε παραπέρα. Ποιος είπε ότι το thrash πέθανε;
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
