“Stormbringer” ή αλλιώς το τέλος μίας εποχής για τους DEEP PURPLE! Βέβαια αν το σκεφτείτε, σε ολόκληρη την καριέρα του βρετανικού μεγαθηρίου, πάντα υπήρχαν πολλά κομβικά σημεία και ριζικές αλλαγές κάτι που είναι λογικό για ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 1968. Έτσι δεν είναι; Όμως εδώ έχουμε τη δεύτερη βόμβα μεγατόνων μετά την αποχώρηση του Ian Gillan το 1973 αφού με το “Stormbringer” σηματοδοτείται η πρώτη αποχώρηση του Ritchie Blackmore από τη μπάντα. Ο Ritchie δεν ήταν απλώς και μόνο ο βασικός συνθέτης των PURPLE όπου μαζί με τον αείμνηστο Jon Lord δημιούργησε τον trademark ήχο τους αλλά ήταν το πιο αναγνωρίσιμο συστατικό στοιχείο του μουσικού DNA τους. Με άλλα λόγια, ο Ritchie ήταν ο ήχος των PURPLE κάτι που αλλοιωνόταν επικίνδυνα με το “Stormbringer” λόγω της επιρροής των Coverdale και Hughes η οποία είχε ήδη φανεί στο “Burn” (αλλά όχι σε ανησυχητικό βαθμό).
Και αν όλα αυτά είναι ήδη γνωστά τοις πάσι, αυτό που σίγουρα δεν ήταν γνωστό τότε (ούτε στα υπόλοιπα μέλη των PURPLE) ήταν η ειλημμένη απόφαση του Blackmore να δημιουργήσει τους RAINBOW. Ας μην ξεφεύγουμε όμως. Είναι κλασικό άλμπουμ το “Stormbringer”; Ανυπερθέτως! Είναι το κατώτερο από το “In rock” μέχρι εκείνου του χρονικού σημείου; Για μένα, ναι… Για άλλους αυτή τη θέση καταλαμβάνει το “Who do we think we are”. Πάμε, λοιπόν, να κάνουμε μία άτυπη αντίστροφη μέτρηση… Stormbringer, coming your way!
The “Stormbringer” Countdown:
- “Holy man” (4.28)
Αν με ρωτήσετε, αυτό εδώ είναι το χειρότερο κομμάτι των PURPLE από το 1970 ως το 1974. There, I said it που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί. Ένα κομμάτι για το οποίο ο Ritchie δεν ήθελε καν credit καθώς δεν του άρεσε καθόλου και άλλωστε δύσκολα ακούς εδώ κάτι από τον χαρακτηριστικό ήχο του. Η αλήθεια είναι πάντως –και είναι κάτι που παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Blackmore- εκείνη την περίοδο αντιμετώπιζε πολλά θέματα με το γάμο του ο οποίος διαλυόταν ύστερα από 6 χρόνια. Όπως και να έχει, το “Holy man” θα ταίριαζε περισσότερο στο “Come taste the band” παρά σε ένα δίσκο των PURPLE όπου χρέη κιθάρας έχει αναλάβει ο Man in Black! Blackmore vs Hughes/Coverdale = 0-1
- “Hold on” (5.05)
Μία ιδέα που ξεκίνησε από το Hammond του Lord, την οποία λάτρεψε ο Hughes και σιχάθηκε αμέσως ο Blackmore. Είναι, φυσικά, γνωστή πλέον η ιστορία με τον Ritchie να παίζει το solo μία και μοναδική φορά ενώ να δέχεται να παίξει κιθάρα παίζοντας μονάχα με τον αντίχειρα! Όπως και να έχει το solo ήταν εξαιρετικό αν και δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το τραγούδι αυτό καθαυτό. Μάλλον, για να ακριβολογώ δεν είναι ένα καλό PURPLE κομμάτι. Θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη για ένα αμερικάνικο soul/funk σχήμα…αλλά αυτό δεν είναι PURPLE. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 0-2
- “Love don’t mean a thing” (4.23)
Πείτε μου, ειλικρινά… Αν ακούγατε αυτό το τραγούδι σε μία 70ς ταινία δράσης με επίκεντρο το Bronx ή τη Philadelphia και σας έλεγα ότι πρόκειται για ένα μία σύνθεση του Isaac Hayes ή ενός soul καλλιτέχνη τέλος πάντων, δεν θα σας έκανε και μεγάλη εντύπωση, έτσι; Ξανά… Ωραίο κομμάτι χωρίς να έχει καμία σχέση με τους PURPLE που ξέραμε μέχρι τότε ΑΛΛΑ…και αυτό είναι το μεγάλο «αλλά»… Εδώ έχουμε ένα πάρα πολύ καλό solo από τον Ritchie ο οποίος δείχνει ότι έστω και ελάχιστα κάπως γούσταρε το τραγούδι. Πάντως, ο Coverdale είναι στο στοιχείο του και αυτό δίνει πόντους στο “Love don’t mean a thing”. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 0-3
- “You can’t do it right” (3.24)
Φοβερό riff στην αρχή που φέρει τη στάμπα του Ritchie και για κάποιο λόγο πάντα μου έφερνε στο νου κάτι από την αισθητική του “Snake charmer” (RAINBOW). Μου αρέσει πολύ η συγκεκριμένη σύνθεση γιατί έχει πολλά στοιχεία από την ατμόσφαιρα του “Burn”, αν εξαιρέσουμε τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά στο refrain. Ωστόσο, ο Coverdale είναι φανταστικός, ο Blackmore βγάζει ενέργεια και η soul προσέγγιση «παντρεύεται» υπέροχα με τη rock ταυτότητα των PURPLE. Στα σημεία κερδίζει η συνθετική ομάδα των Coverdale/Hughes αλλά ο Blackmore αφήνει ξεκάθαρο στίγμα. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 0-4
- “High ball shooter” (4.26)
Εδώ μάλιστα… Αρχίζουμε να παίζουμε σοβαρή μπαλίτσα! Όχι ότι στα υπόλοιπα κομμάτια δεν εντοπίζουμε εξαιρετικά σημεία αλλά επαναλαμβάνουμε είναι ξεκάθαρα εκτός DNA των PURPLE. Εδώ τα πράγματα αποκρυσταλλώνονται σιγά σιγά και ακούμε τους PURPLE που θα θέλαμε από τη MK III σύνθεση. Και μπορεί ο Blackmore στις συνεντεύξεις του εκείνη την εποχή να μη θυμόταν καν τον τίτλο του κομματιού («έφυγα από τα sessions πριν καν καταλήξουμε σε αυτόν», δήλωνε) αλλά η κιθάρα του και η rock n’ roll αισθητική κυριαρχούν. Κάπως έτσι και ενώ διαφαινόταν μία συντριβή για τον εμβληματικό κιθαρίστα ξεκινάει στην αντίστροφη αυτή μέτρηση το…comeback του Ritchie. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 1-4
- “Lady double dealer” (3.19)
Riff-άρα που θυμίζει εποχές “Burn” και με τον Coverdale να σε συνεπαίρνει με την αψεγάδιαστη ερμηνεία του. Άλλο ένα ξεκάθαρο δείγμα πως θα θέλαμε να ακούγεται η MK III σύνθεση ενώ είναι ολοφάνερο το πόσο γούσταρε ο Blackmore το κομμάτι με ένα solo που σε κολλάει στον τοίχο ενώ ο φρενήρης ρυθμός του Paice στα τύμπανα δεν αφήνει περιθώρια για κάτι λιγότερο από ανελέητο headbanging! Συστήνεται ανεπιφύλακτα η live εκτέλεση από το Graz (1975). Blackmore vs Hughes/Coverdale = 2-4
- “The gypsy” (4.05)
Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ολόκληρης της δισκογραφίας των PURPLE και αυτό λέει πολλά από έναν αμετανόητο οπαδό της MK II σύνθεσης. Αν θα έπρεπε να απομονώσουμε ένα και μοναδικό στοιχείο στο εν λόγω κομμάτι αυτό θα ήταν η μοναδική έμπνευση του Coverdale στους στίχους! Αυτονόητα η ερμηνεία του τεράστιου David σε συνδυασμό με το σαγηνευτικό solo του Ritchie σε κάνουν να θέλεις να βάζεις το τραγούδι στο repeat. Μακάρι να ήταν αυτός ο οδηγός της MK III σύνθεσης όπου το blues στοιχείο να «έδενε» τέλεια με την rock ταυτότητα των PURPLE… Με άλλα λόγια αυτό που ζήσαμε στο “Burn” προτού ενταχθούν όλα αυτά τα funk και soul στοιχεία στο “Stormbringer”. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 3-4
- “Stormbringer” (4.03)
Στα πρότυπα του “Burn”, το “Stormbringer” ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι-οδοστρωτήρα! Είναι σα να βγήκε μέσα από τα sessions του “Burn” με τον Coverdale να συνεργάζεται σε πλήρη αρμονία με τον Blackmore και τον Lord να προσθέτει όλες τις απαραίτητες πινελιές στο Hammond. To παίξιμο του Paice είναι (ξανά) σεμιναριακό, το…διπλό solo του Ritchie είναι εξωπραγματικό και το κομμάτι ήταν προορισμένο από τη γέννηση του να μείνει κλασικό! Δεν είναι τυχαίο που μέχρι σήμερα, σχεδόν 50 χρόνια από τη σύλληψή του, ακούγεται το ίδιο φρέσκο με τότε. Και μία ερώτηση για μύστες… Τι λέει ο Coverdale στην αρχή; Blackmore vs Hughes/Coverdale = 4-4
- “Soldier of fortune” (3.14)
Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ! Τόσο απλά! Είναι απίστευτο αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του Blackmore αλλά και σύμφωνα με την επίσημη καταγεγραμμένη ιστορία από τον τεράστιο Simon Robinson, o Ritchie έδωσε αγώνα για να συμπεριληφθεί ο συγκεκριμένος ύμνος στο δίσκο λόγω σθεναρής αντίστασης κυρίως από πλευράς Hughes. Μιλάμε για την αποθέωση του λυρισμού και υπό μία πολύ ξεκάθαρη έννοια τον προπομπό της πορείας που θα ακολουθούσε ο Blackmore με τους RAINBOW λίγους μήνες μετά. O Coverdale καταθέτει ψυχή και θεωρώ προσωπικά ότι είναι η καλύτερη ερμηνεία του ever σε δίσκο των PURPLE… Ακόμη περισσότερο και από την ανατριχιαστική ερμηνεία του στο “Mistreated”. Το “Soldier of fortune” δεν είναι απλώς και μόνο ένας ύμνος για τους PURPLE, δεν είναι απλώς ένα trademark κομμάτι για τον Coverdale, δεν είναι απλώς μία ακόμη κλασική μπαλάντα… Είναι ένας ύμνος για ολόκληρη τη μουσική ανεξαρτήτως ιδιωμάτων. Είναι από τα τραγούδια που σημάδεψαν μία ολόκληρη εποχή και ελπίζω να συνεχίσει να το κάνει στο μέλλον για όλες τις επόμενες γενιές. Blackmore vs Hughes/Coverdale = 5-4
Σάκης Νίκας
