a
Όρεξη έχει ο Φράγκος ή αναπτυγμένη αίσθηση χιούμορ (μπορεί και τα δύο…δεν ξέρω). Ζητάει να βάλουμε σε αξιολογική σειρά ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει και το οποίο φέτος συμπληρώνει 35 χρόνια ζωής. Μάλλον…να το πάρουμε διαφορετικά. Για τον γράφοντα, το “Hysteria” είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ποτέ από οποιοδήποτε συγκρότημα οποιουδήποτε μουσικού ιδιώματος. Είναι ο δίσκος εκείνος που έχω ακούσει περισσότερες φορές στη ζωή μου και υπήρξε αφορμή για να γνωρίσω πριν από τρεις και βάλε δεκαετίες εξαιρετικά άτομα απ’ όλο τον κόσμο που μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος για τους LEPPARD. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, όχι μόνο δεν υπάρχει μισή μέτρια νότα στο “Hysteria” αλλά τα πάντα αγγίζουν και ξεπερνούν την τελειότητα! Ας είναι όμως. Για πάμε να δούμε τι θα κάνουμε, διάολε…
- “Love and affection” (4.37)
Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο και το κομμάτι που αν οι LEPS ήθελαν θα ήταν το 8ο (!) single μέσα από το “Hysteria” την άνοιξη του 1989. Τουλάχιστον αυτό ήθελε η Mercury αλλά τα παιδιά από το Sheffield είπαν «όχι» προκειμένου να ετοιμαστούν για το νέο δίσκο (ο οποίος θα κυκλοφορούσε 3 χρόνια μετά αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Το “Love and affection” είναι μία εξαιρετική μπαλάντα η οποία βέβαια χάνει κατά κράτος όταν συγκρίνεται με τα “Love bites” και το ομώνυμο κομμάτι. Δεν παύει, όμως, να είναι μία μαγική στιγμή με τις κιθάρες να ζωγραφίζουν και να παραπέμπουν στο ομώνυμο κομμάτι. Ήταν ένα από τα δύο κομμάτια μέσα από το “Hysteria” που έπαιζαν οι LEPPARD στα live του 1986 πριν κυκλοφορήσει, δηλαδή, το άλμπουμ.
- “Excitable” (4.19)
Λατρεύω το “Excitable”! Ένα τραγούδι που δείχνει ότι οι LEPPARD και ο Mutt Lange ήθελαν να πάνε και σε πιο pop μονοπάτια ή τουλάχιστον δεν δίστασαν να πειραματιστούν με νέους ήχους διατηρώντας την ταυτότητα τους. Και αν το “Excitable” σας θυμίζει πολύ Prince (όντως, μοιάζει) η πηγή έμπνευσης ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Joe Elliott, το “State of shock” ένα τραγούδι των αδελφών Jackson με τον Mick Jagger. Βάλτε το και θα καταλάβετε. Χαίρομαι, ιδιαιτέρως, που συμπεριέλαβαν το συγκεκριμένο κομμάτι στη “Stadium Tour”!
- “Don’t shoot shotgun” (4.26)
Θυμάστε μία διαφήμιση με ένα παγωτό πύραυλο 4χ4 που έπαιζε πριν από άπειρα χρόνια στην τηλεόραση έχοντας για background το συγκεκριμένο κομμάτι; Αν όχι, μη στεναχωριέστε γιατί κι εγώ αμυδρά τη θυμάμαι! Αλλά θυμάμαι ότι ήταν κάπου στην παραλία…αυτά! Θα έλεγα ότι το “Don’t shoot shotgun” θα ήταν τεράστια επιτυχία αν κυκλοφορούσε από άλλο συγκρότημα…μόνο και μόνο για τα απίστευτα δεύτερα φωνητικά του Sav πριν το refrain! Μιας και αναφέρθηκα σε διαφημίσεις, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε κάποιο τραγούδι των LEPPARD σε διαφήμιση της ελληνικής τηλεόρασης. Είχε προηγηθεί το “Too late for love” –πιο συγκεκριμένα η μελωδία της κιθάρας και το riff μετά το solo- σε διαφήμιση με κοσμήματα, χρυσαφικά…κάτι τέτοιο!
- “Run riot” (4.39)
Οι DEF LEPPARD μετά το ατύχημα του Rick ήταν αναγκασμένοι να προσαρμόσουν κάπως τον ήχο τους στα νέα δεδομένα. Τα πολύ up-tempo κομμάτια υστερούσαν αριθμητικά σε σχέση με τις mid-tempo στιγμές αλλά μη γελιέστε, οι LEPS πάντα προτιμούσαν περισσότερο αυτό το στυλ. Το “Run riot” θυμίζει κάτι από την ατμόσφαιρα του “Stagefright” και του “Rock rock” τουλάχιστον όσον αφορά την ταχύτητα. Μεγάλη κομματάρα που θυμάμαι πόσο άρεσε χαρακτηριστικά στους old-school fans της μπάντας πίσω στο 1987! Διάολε, όταν πρωτοπήρα το δίσκο προσπαθούσα ΕΙΣ ΜΑΤΗΝ να καταλάβω τι έλεγε ο Elliott μετά το solo…ΑΛΑΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ!
- “Love bites” (5.46)
«Σας την έφερα, κύριοι! Ένας καλός πράκτωρ δεν μπαίνει ποτέ από εκεί που τον περιμένουνε»! Τα έλεγε ο αείμνηστος Περικλής Χριστοφορίδης! Έτσι και εγώ. Περιμένατε ότι θα ήταν πιο πάνω, έτσι; Και εγώ θα ήθελα αλλά δεν βγαίνουν τα κουκιά! Το “Love bites” είναι ένα από τα πιο πετυχημένα και δημοφιλή τραγούδια των DEF LEPPARD. Βασικά, αν εξαιρέσουμε το “Pour some sugar on me”, είναι μάλλον το πιο δημοφιλές! Ο ορισμός της power ballad της εποχής και σίγουρα η παραγωγή του Mutt Lange εδώ είναι εξωπραγματική…ειδικά στον τομέα των δεύτερων φωνητικών. Όσοι είχαμε πάρει τη βιντεοκασέτα του “Historia” το 1988 και αφήσαμε να παίξει κανα λεπτό αφού είχαν τελειώσει τα credits και είχε πέσει μαύρο (ΕΡΤ, circa 2013), απολαύσαμε το video-clip του “Love bites”. Εγώ πάντως το ανακάλυψα μετά τις 6-7 φορές που είχα δει τη βιντεοκασέτα και αισθάνθηκα σα να ανακάλυψα την Αμερική. Ωραία που ήταν η ζωή στα 13!
- “Gods of war” (6.37)
Όταν το Δεκέμβριο του 2018 πήγαμε με τον Γανίτη στο Sheffield για να δούμε τους LEPPARD να παίζουν ολόκληρο το “Hysteria”, ένα από τα απίστευτα highlights της συναυλίας ήταν η στιγμή πριν να μπει η μπασογραμμή στο “Gods of war”, με τον Sav να στέλνει ένα φιλί στον Αθάνατο Steve Clark, η φωτογραφία του οποίου κοσμούσε το κεντρικό video wall της σκηνής. Ο λόγος απλός. Το “Gods of war” ήταν πνευματικό παιδί του Steamin’! Σε κομμάτια όπως τα “Billy’s got a gun”, “Die hard the hunter” και το “Gods of war”, o σπουδαίος αυτός κιθαρίστας έπαιζε εντός έδρας! Η επική ατμόσφαιρα της σύνθεσης σε συνδυασμό με τη μαγική παραγωγή του Mutt Lange απογειώνουν το “Gods of war” σε δυσθεώρητα ύψη.
- “Armageddon it” (5.24)
Ξέρω πολύ κόσμο που θεωρεί το συγκεκριμένο κομμάτι σαν το καλύτερο του δίσκου ή έστω το έχουν σαν αγαπημένο τους. Το riff σκαρφίστηκε ο Steve και ο Mutt τον βοήθησε στο να τελειοποιήσει την αρχική αυτή ιδέα. Ήρθε και ο Elliott με τους ΦΑΝΤΕΖΙ στίχους και ένα refrain που εκτόξευσε το “Armageddon it” στη στρατόσφαιρα! Τα τελευταία 30 χρόνια, πριν από το “Armageddon it”, ο Joe «συστήνει» τον Vivian Campbell στον κόσμο αφού είναι εκείνος που ξεκινάει το χαρακτηριστικό riff του τραγουδιού. Το video-clip μας έδινε μία πολύ καλή ιδέα του τι συνέβαινε τότε στην “Hysteria Tour”…
- “Pour some sugar on me” (4.27)
Με μεγάλο πόνο ψυχής είμαι υποχρεωμένος να τοποθετήσω το “Sugar” στην πέμπτη θέση. Και μόνο το φανταστικό video (any TESLA fans εδώ πέρα…;) που το βλέπαμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο MTV αλλά και το αψεγάδιαστο της σύνθεσης, θα έπρεπε να με «αναγκάσουν» να το έχω πρώτο. Όχι…θα αντέξω στον πειρασμό και θα συνεχίσω. Το κομμάτι που γράφτηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και δεν θα έμπαινε ποτέ στο δίσκο αν ο Joe δεν πέρναγε την ώρα του με μία ακουστική κιθάρα. Έλα όμως που εκείνη την ώρα περνούσε ο ΘΕΟΣ Mutt Lange και τρελάθηκε αναφωνώντας ότι ήταν η καλύτερη ιδέα που είχε ακούσει εδώ και χρόνια! Άντε τώρα να πεις στους υπολοίπους που νόμιζαν ότι είχαν τελειώσει ότι θα χρειαστούν μερικές ακόμη εβδομάδες στο studio! Άξιζε όμως και με το παραπάνω αφού αν δεν ήταν το συγκεκριμένο κομμάτι, η τύχη του “Hysteria” θα ήταν 100% διαφορετική!
- “Women” (5.42)
Δεν θα ξεπεράσω στον αιώνα τον άπαντα το σοκ που έπαθα όταν έβαλα να παίξει για πρώτη φορά το “Hysteria” και μπήκε το συγκεκριμένο τραγούδι. Το πρώτο πράγμα που πρόσεχες ήταν η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ παραγωγή του Mutt Lange (ναι…ξέρω. Προσπαθώ όσο γίνεται να μην ξεπεράσω τις 28 αναφορές στο όνομα του καλύτερου ever παραγωγού). Το δεύτερο ήταν η εμπνευσμένη δομή και το ανυπέρβλητο refrain. Οι DEF LEPPARD είχαν επιστρέψει και μας κολλούσαν όλους στον τοίχο από τις πρώτες κιόλας νότες του πρώτου τραγουδιού! Αυτό ήταν το πρώτο single στην Αμερική (ε, δεν τα πήγε και τέλεια) γιατί ο Mensch θεώρησε ότι έπρεπε να διατηρήσουν τους σκληροπυρηνικούς, παλιούς οπαδούς. Μέχρι σήμερα θα δω τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα το video clip. Α, και για να μην το ξεχάσω…αν κανένας, ξέρει περισσότερα στοιχεία της ταυτότητας του πιτσιρικά (μεσήλικας τώρα) στο clip, μη διστάσει να επικοινωνήσει μαζί μου. Τον ψάχνουμε για συνέντευξη. Μιλάμε για σοβαρές ανησυχίες όχι αστεία! Γελάτε (Χλαπάτσας) αλλά όταν κάναμε το ίδιο με το μοντέλο που το μάτι του κοσμεί το εξώφυλλο το “Adrenalize” άλλα λέγατε…χεχε.
- “Animal” (4.04)
«Σάκη, ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό ever τραγούδι από ΟΛΟΚΛΗΡΗ τη δισκογραφία των LEPPARD; Ποιο συμπυκνώνει ΟΛΟΚΛΗΡΗ την πεμπτουσία του ήχου της μπάντας;», με ρωτάει συχνά ο άλλος μου εαυτός. Η απάντηση είναι μία και αδιαμφισβήτητη: το “Animal”! Μπορεί να τους πήρε τρία χρόνια για να το τελειοποιήσουν (Χαίρε Τάσο Καρατάσο…εεε, Mutt Lange!) αλλά το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Η αποθέωση της μελωδίας και των δεύτερων φωνητικών. Μέχρι σήμερα αποτελεί τεράστιο highlight στα live των LEPPARD και το solo του Phil με την Jackson (Bela Lugosi) είναι από μόνο του ένα highlight μέσα σε highlight! Συστήνω ανεπιφύλακτα να ακούσετε και την extended version που δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του maxi single εκείνη την εποχή.
- “Hysteria” (5.54)
Τώρα τι να πω εγώ ο κοινός θνητός για το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου; Άντε να πω κάτι. Ειλικρινά πιστεύω ότι νομοτελειακά δεν γίνεται να ακούς rock, hard rock, metal…όπως θέλετε πείτε το και να μη σου αρέσει το συγκεκριμένο κομμάτι. Ακόμη και εκείνοι που θα πουν ότι είναι φλώρικο, βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι τους αρέσει…και ας μην το παραδέχονται. Προσωπικά, μιλώντας, κάθε μα κάθε φορά που έχει τύχει να δω την αγαπημένη μου μπάντα ζωντανά σε κάποια σκηνή του κόσμου στο συγκεκριμένο κομμάτι πάντα κάτι παθαίνω. Διακατέχομαι από ένα μοναδικό νοσταλγικό συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται. Φταίνε και οι εικόνες που προβάλλονται στο πίσω μέρος της σκηνής που δείχνει παλιές φωτογραφίες της μπάντας και περνάει από μπροστά όλη μου η ζωή. Ο λόγος; Οι DEF LEPPARD και το “Hysteria” είναι το soundtrack της ζωής μου…και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ!
1.”Rocket” (6.37)
Παιδιά, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Μιλάμε για το ΕΒΕΡΕΣΤ όχι μόνο του δίσκου αλλά ενός ολόκληρου ιδιώματος! Η τελειότητα συγκεντρωμένη σε 6.37 λεπτά με τη χημεία μεταξύ Leppard & Mutt Lange να αναδεικνύεται καλύτερα από ποτέ! Το mid-section παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστο ενώ δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι κάτι τέτοιο δεν είχε επιχειρηθεί ποτέ πριν από μία hard rock μπάντα. ΜΕΓΑΣ είσαι Mutt Lange και θαυμαστά τα έργα σου! Οι στίχοι παραπέμπουν στους παιδικούς ήρωες των LEPPARD και εγώ με τη σειρά μου κάθε φορά που ακούω το “Rocket” θυμάμαι το παιδικό μου δωμάτιο στο Ρέντη με όλες τις αφίσες των LEPPARD που δεν χόρταινα να τις βλέπω. 35 χρόνια μετά, το συναίσθημα παραμένει ίδιο και απαράλλακτο.
Σάκης Νίκας
