Για τη συντριπτική πλειοψηφία των hard rock fans αλλά και των οπαδών της μπάντας, το “On through the night” θεωρείται το επίσημο δισκογραφικό ξεκίνημα των DEF LEPPARD. Ουσιαστικά και τυπικά όμως το “On through the night” μπορεί να ήταν ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των παιδιών από το Sheffield αλλά ταυτόχρονα ήταν το τρίτο δισκογραφικό τους πόνημα. Βλέπετε, είχε προηγηθεί το θρυλικό EP τους ένα χρόνο νωρίτερα καθώς και το single του “Wasted/Hello America” που περιλάμβανε διαφορετικές εκτελέσεις των δύο αυτών τραγουδιών (σε παραγωγή Nick Tauber). Για την ιστορία, το αρχικό πλάνο ήταν να ηχογραφηθεί ένα δεύτερο EP αποτελούμενο από τα εξής τέσσερα κομμάτια: “Wasted”, “Hello America”, “Rock brigade”, “Glad I’m Alive” αλλά οι δύο πρώτοι managers των LEPPARD άλλαξαν γνώμη.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο “On through the night” με παραγωγό τον Tom Allom ο οποίος έκανε μία αξιοπρεπή δουλειά στην παραγωγή «πιάνοντας» την πρώιμη ενέργεια και τον αυθορμητισμό του συγκροτήματος αλλά και τις QUEEN/THIN LIZZY επιρροές. Όλοι ήταν απολύτως ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα πλην ενός. Και αυτός δεν ήταν άλλος από τον σπουδαίο και επιδραστικό δημοσιογράφο του Sounds, Geoff Barton ο οποίος «έθαψε» το “On through the night” θεωρώντας ότι οι LEPPARD είχαν ξεπουληθεί για την Αμερική και δεν είχαν καμία σχέση με το συγκρότημα που είχε κυκλοφορήσει το εξαιρετικό EP του 1979. Η αλήθεια δεν ήταν αυτή βέβαια. Ο Barton πήρε πίσω τα απαξιωτικά του σχόλια την αμέσως επόμενη χρονιά αλλά η ζημιά είχε γίνει και έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να εξομαλυνθεί η σχέση των LEPPARD με το κοινό της πολυαγαπημένης τους Αγγλίας.
Μετά από αυτά τα εισαγωγικά, ας περάσουμε στην αντίστροφη μέτρηση του δίσκου. Αυτοί που με γνωρίζουν ή έχουν παρακολουθήσει τα κείμενα μου γνωρίζουν ότι οι LEPPARD είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και έτσι υπάρχει μία σαφέστατη υποκειμενική αντίληψη. Να πω, πάντως, ότι είναι αστείο που εν έτει 2023 υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν το εν λόγω άλμπουμ (μαζί με το “High n’ dry”) σαν τους καλύτερους δίσκους των LEPPARD. Άλλο πράγμα τα προσωπικά γούστα και άλλο η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, έτσι;
- “It don’t matter” (3.21)
Απολύτως χαρακτηριστικό τραγούδι της πρώτης περιόδου των LEPPARD με τη διαφορά ότι έχουν γράψει πολύ καλύτερα τραγούδια από αυτό. Βασισμένο σε μία ιδέα του Pete Willis (ο οποίος καταθέτει ένα απολύτως ταιριαστό solo), το “It don’t matter” ήταν ένα από τα 5 τραγούδια που ηχογραφήθηκαν μέσα σε μία μέρα! Βέβαια, μιλάμε για κομμάτια που τα είχαν μάθει απέξω και ανακατωτά αφού τα έπαιζαν συνέχεια επί δύο χρόνια.
- “Answer to the master” (3.13)
Άλλο ένα τραγούδι που βασίζεται τόσο στο opening riff του μακαρίτη Steve Clark όσο και στο breakdown κιθαριστικό μέρος του Willis. Υπό μία έννοια, και μόνο λόγω των δύο αψεγάδιαστων solos, το “Answer to the master” θα έπρεπε να βρίσκεται πιο πάνω στην αξιολογική κλίμακα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι…
- “It could be you” (2.33)
To πιο μικρό σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου και το άτυπο αδερφάκι του “Answer to the master” αφού και τα δύο έχουν μίας παρόμοιας αισθητικής riff. Είναι από τα τραγούδια εκείνα που αποτέλεσαν το σήμα κατατεθέν της ταμπέλας NWOBHM για τους LEPPARD η οποία βέβαια μπορεί τυπικά να έχει βάση και ουσία αλλά μην το αναφέρετε καν στον Joe Elliott, αν τυχόν τον συναντήσετε!
- “Rocks off” (3.42)
Μιλώντας για NWOBHM εδώ έχουμε ίσως τον πιο αντιπροσωπευτικό εκπρόσωπο του δίσκου. Οι LEPPARD μπορεί να αφαίρεσαν τη λέξη “Getcha” από τον τίτλο αλλά ο Allom έκανε μία πολύ καλή δουλειά στην επαναηχογράφηση του κομματιού αν και μεταξύ μας προτιμώ την εκτέλεση του EP. Αυτό ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του Barton το 1979 όταν άκουσε το EP και είδε για πρώτη φορά live τους LEPPARD στο Crookes Working Men’s Club του Sheffield. Σχεδόν ένα χρόνο μετά θα το αγνοούσε επιδεικτικά…
- “Overture” (7.44)
Το ξέρω ότι θα στεναχωρήσω τον φίλο μου Neil από το Liverpool και το απίστευτο Def Lep Podcast που θεωρεί το εν λόγω κομμάτι σαν την κορυφαία στιγμή του δίσκου αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο και αν ήταν φιλόδοξη η απόπειρα των πιτσιρικάδων LEPPARD να γράψουν ένα κομμάτι σε στυλ RUSH (κατά δήλωσή τους), το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδανικό. Τους αναγνωρίζω την ιδέα και το ότι έγραψαν μία τόσο ολοκληρωμένη σύνθεση σε νεαρή ηλικία αλλά η ψευδο-prog προσέγγιση δεν τους πήγαινε και ευτυχώς δεν επαναλήφθηκε. ΥΓ: Και εδώ αφαιρέθηκε μία λέξη (“The”) σε σχέση με το EP του 1979.
- “Satellite” (4.28)
Από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου και ας το τοποθετώ στο #6. Βασικά είναι ένα από τα τραγούδια που ακούω πολύ συχνά από το “On through the night” και θεωρώ ότι αποτελεί μία καλή γέφυρα με το “High n’ dry”. Προσοχή: δεν ενέχει την ποιότητα των περισσοτέρων κομματιών του διαδόχου του αλλά ένας προσεκτικός ακροατής θα διακρίνει στα ρυθμικά μέρη του Willis κάμποσα συγγενικά σημεία με το “High n’ dry”.
- “When the walls came tumbling down” (4.44)
Ίσως ένα από τα πιο παραγνωρισμένα τραγούδια του δίσκου αφού συνδυάζει υπέροχα τους δύο κόσμους των LEPPARD εκείνης της περιόδου: από τη μία, έχουμε μία ξεκάθαρη NWOBHM αισθητική αλλά από την άλλη έχουμε και όλα αυτά τα “QUEEN meets LIZZY” μελωδικά στοιχεία που «ανεβάζουν» τη σύνθεση. Για την ιστορία, ο τύπος που αποπειράται να δώσει έναν αέρα από…Orson Wells στην εισαγωγή είναι ο Dave Cousins από τη βρετανική μπάντα των THE STRAWBS.
- “Sorrow is a woman” (3.54)
Η ξεκάθαρη επιλογή και η διαχωριστική γραμμή σε σχέση με τα υπόλοιπα NWOBHM συγκροτήματα. Η μελωδία περνάει διάχυτα από τα ηχεία του στερεοφωνικού με τους Clark/Willis να αποτείνουν έναν άτυπο φόρο τιμής στους WISHBONE ASH. Σίγουρα δεν είναι από τα πιο αντιπροσωπευτικά τραγούδια του δίσκου αλλά και των DEF LEPPARD αλλά είναι εύκολα από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου κυρίως για τις απίστευτες μελωδίες της κιθάρας αλλά και της δεύτερης καλύτερης ερμηνείας του Elliott στο άλμπουμ (σύμφωνα με τα προσωπικά μου δεδομένα).
- “Hello America” (3.27)
Έχεις γεννηθεί, έχεις μεγαλώσει και δουλεύεις στο Sheffield. Όσοι έχουν πάει εκεί ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι και το πιο ειδυλλιακό μέρος στον πλανήτη. Τι πιο αυτονόητο, λοιπόν, για τον πιτσιρικά Elliott να κάνει όνειρα για μία καλύτερη ζωή και καριέρα στην ηλιόλουστη Αμερική (τουλάχιστον στη δυτική ακτή); Τράβα πες το αυτό στον Barton ο οποίος κατάφερε και είδε ένα προφανές ξεπούλημα των πάλαι ποτέ αγαπημένων του LEPPARD στο…θηρίο των πολυεθνικών αμερικάνικων εταιρειών. Περίεργος λαός οι Βρετανοί! Το “Hello America” είναι ένας πρώιμος ύμνος για τους LEPPARD και είναι έγκλημα που δεν παίζεται –έστω σποραδικά- στις συναυλίες τους. ΥΓ: ακόμη με στοιχειώνει η φλεγματική απορία στη βιντεοκασέτα του “Historia” του γιατί είναι τοποθετημένα του τύμπανα του Rick Allen μπροστά στην εμφάνιση στο Top of the Pops.
- “Rock brigade” (3.09)
Πείτε μου ειλικρινά, γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που να ακούει rock/hard rock/metal και να μην του αρέσει αυτό το κομμάτι; Αμφιβάλλω! Βάζεις το δίσκο και ξεκινάει με αυτό το κομμάτι. Σοκ! Από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι LEPPARD συμπεριλαμβανομένης της Mutt Lange εποχής. Στις ατέρμονες συζητήσεις που γίνονται στους κύκλους των φανατικών οπαδών των LEPPARD σε όλο τον κόσμο, το εν λόγω κομμάτι (μαζί με το…επόμενο) είναι ένα από τα βασικά επιχειρήματα του πόσο λείπει η κιθαριστική προσέγγιση του Clark από τους LEPPARD τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια.
- “Wasted” (3.45)
Μέγας ήσουν Steve Clark και θαυμαστά τα έργα σου! Ένα riff που σκαρφίστηκε ο Clark την ώρα που πήγαινε σε μία από τις πρόβες στο εργοστάσιο κουταλιών που μαζεύονταν οι LEPPARD. Μπήκε τρέχοντας μέσα, δεν μίλησε σε κανέναν, έβγαλε τη Les Paul και απλώς έπαιξε το riff αφήνοντας εμβρόντητους τους υπολοίπους. Το 2018 που είχα την απίστευτη χαρά και τύχη να βρεθώ στο Sheffield μαζί με τους καλούς φίλους Ντίνο Γανίτη και Jason Kasiopta για να ακούσουμε live ολόκληρο το “Hysteria”, ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι το encore θα άνοιγε με το συγκεκριμένο κομμάτι με ανάλογη αφιέρωση στον πρόωρα χαμένο κιθαρίστα τους. Ο ΟΠΑΠ το έδινε λιγότερο από 1.08…
Σάκης Νίκας
