Δεν σας κρύβω ότι ετούτο εδώ το δισκάκι το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Για τους Δανούς thrashers DEMOLIZER ο λόγος που, με το εκπληκτικό ντεμπούτο τους “Thrashmageddon”που κυκλοφόρησε πριν από τρία χρόνια απέσπασαν θετικότατα σχόλια από τους οπαδούς αλλά παράλληλα ανέβηκε αυτόματα ο πήχης των απαιτήσεων για τη συνέχεια. Ήμουν πολύ περίεργος λοιπόν να δω αν με το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Post necrotic human”, ανταποκρίθηκαν στη πρόκληση που άνοιξε το “Thrashmageddon” ή όχι.
Με το πρώτο κιόλας άκουσμα του δίσκου, καταλαβαίνει κανείς ότι οι DEMOLIZER έχουν εξελιχθεί πολύ, τόσο σε τεχνικό, όσο και σε συνθετικό επίπεδο. Οι Δανοί εδώ καταφέρνουν να παρουσιάσουν μια πιο ποικιλόμορφη πτυχή του εαυτού τους, καθώς υπάρχουν κομμάτια όπου πειραματίζονται αρκετά , ρίχνοντας τις ταχύτητες, χωρίς όμως το γεγονός αυτό να τους στερεί κάτι από όγκο ή τεχνική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το “Killing a friend”, μια σκοτεινή μπαλάντα (ναι!) που δημιουργεί μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που καθηλώνει ή το δυσοίωνο “Sarnarth” με τις εναλλαγές στο ρυθμό του. Όμως, μιλάμε για έναν αμιγώς old school thrash metal δίσκο που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν και, για να γίνω πιο σαφής, παίρνει κεφάλια! Υπάρχουν οι πιο, ας πούμε, ήπιες στιγμές όπως προανέφερα (για τα δεδομένα των DEMOLIZER πάντα), υπάρχουν όμως και αυτά τα ταχύτατα thrash κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “The butcher”, το “Fascist state” και το “Warmonger”, σε μια ενδεικτική αναφορά, που προκαλούν πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Πραγματικά, η ενέργεια, η δύναμη και η πώρωση που βγάζει η ακρόαση του συγκεκριμένου άλμπουμ είναι απίστευτη και προκαλεί ανατριχίλα. Οι επιρροές από τους SLAYER και τους EXODUS παραμένουν και εδώ, είναι όμως σαφές ότι οι DEMOLIZER έχουν δουλέψει πολύ προσπαθώντας να τις φιλτράρουν και να δημιουργήσουν έναν πιο προσωπικό ήχο. Τα riffs, πότε φρενιασμένα και πότε πιο ρυθμικά, είναι εθιστικά και σε προκαλούν για πολλαπλή ακρόαση του δίσκου, η μπάντα ακούγεται συμπαγής σαν μια καλοκουρδισμένη πολεμική μηχανή, ενώ για μια ακόμη φορά ο Aria Mobbarez παρουσιάζει μερικά από τα καλύτερα solos που θα ακούσετε φέτος σε thrash δίσκο, με την αγάπη του στον Frank Blackfire των SODOM να μην κρύβεται ούτε και εδώ. Γενικά το άλμπουμ δεν κάνει κοιλιά πουθενά, ακόμα και η δομή των κομματιών είναι τέτοια ώστε να διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο, με τα καταιγιστικά κομμάτια στην αρχή, τα πιο ρυθμικά στη μέση και στο τέλος ο δίσκος να απογειώνεται ξανά. Προφανώς και δεν θα μπω στην διαδικασία να αναφέρω κάποιο κομμάτι που να μου έκανε ξεχωριστή εντύπωση καθώς θεωρώ ότι ο δίσκος έχει πολλές πτυχές που αξίζει να εξερευνήσει κανείς και το κάθε τραγούδι έχει να δώσει κάτι το διαφορετικό στον καθένα. Το σίγουρο είναι ότι δεν μιλάμε επ’ ουδενί για έναν μονοδιάστατο δίσκο, και αυτό είναι ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Για να είμαι ειλικρινής, ακόμα και να είχαν κυκλοφορήσει έναν δίσκο που θα έμοιαζε με το ντεμπούτο τους, πάλι θα ήμουν ικανοποιημένος. Οι Δανοί λεβέντες όμως κατάφεραν να ξεπεράσουν κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Χωρίς να υποκύπτουν στον πειρασμό της εύκολης λύσης να κυκλοφορήσουν ένα δεύτερο “Thrashmageddon”, οι DEMOLIZER κερδίζουν το στοίχημα που έβαλαν με τους εαυτούς τους και κυκλοφορούν άλλον έναν διαφορετικό, αλλά εξίσου εξαιρετικό δίσκο. Εκτιμώ ότι το “Post necrotic human” όχι απλά θα αρέσει εκεί έξω, αλλά θα παλέψει μέχρι τελικής πτώσεως για τη διεκδίκηση της θέσης του καλύτερου thrash metal δίσκου της χρονιάς. Απλά, λιτά, ξεκάθαρα !
8,5 / 10
Θοδωρής Κλώνης
