a
Τι αλήθεια έχει να μας πει σήμερα ένα σχήμα 40 ετών που ο μόνος από τα αυθεντικά μέλη είναι ο κιθαρίστας Brian Tatler θα μπορούσε αναρωτηθεί κάποιος; Κι όμως πολλά, πάρα πολλά θα ήταν η άμεση απάντηση. Αρκεί να ακούσει κανείς το εναρκτήριο “Belly of the beast” και να θαυμάσει την ικανότητα τους –μια ανάσα σχεδόν από τα 40 χρόνια του θρυλικού ντεμπούτου τους παρακαλώ, να γράφουν τέτοιο συναρπαστικό heavy metal άλμπουμ που να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και να μην μυρίζει ναφθαλίνη.
Ο κύριος λόγος που η μπάντα περνά μια δεύτερη νεότητα είναι η μεταγραφή στο σχήμα εδώ και κάποια χρόνια του τραγουδιστή Rasmus Bom Andersen. O Δανός αποδείχθηκε χρυσό φλουρί για τους Βρετανούς γερόλυκους, μιας και είναι ότι πιο κοντά στον θρυλικό Sean Harris αλλά επιπλέον διαθέτει μια φανταστική φωνή όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ ή και στο προ τριετίας ομότιτλο album τους.
Σε κομμάτια σαν τα “Shades of black” και “The sleeper” ο Αndersen τραγουδά λες και αποτίνει φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Chris Cornell, τόσο φοβερά ανατριχιαστικός είναι. Και δεν μένει μόνο σε αυτά. Σε όλον τον δίσκο δίνει μαθήματα ερμηνείας και ανεβάζει το επίπεδο ένα level πιο πάνω. Ο δε Τatler, δείχνει να παρασύρεται από την ορμή και την ενέργεια του τραγουδιστή του και εδώ μας προσφέρει riff- άρες και συνθέσεις που όχι μας κάνουν να ξεχνούμε προς στιγμήν το ένδοξο παρελθόν τους αλλά να τρίβουμε τα αυτιά μας με αυτά που ακούμε. Σε συνδυασμό πάντα με την καλοκουρδισμένη μπάντα και την άποψη παραγωγή, το τελικό αποτέλεσμα σε κερδίζει από το πρώτο κιόλας άκουσμα.
Το “Death by design” ένα από τα πιο groovy κομμάτια στον δίσκο, όπως και το “The messenger” με την ιδιαίτερη δυναμική του. Το ομώνυμο “ΤheCoffin train” φέρει και πάλι τις ΖΕPPELIN επιρροές- που ανέκαθεν διέθετε η μπάντα στο προσκήνιο, αλλά εδώ είναι έτσι δομημένο που στο εξάλεπτο αυτό έπος μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα κανείς όλες τις αρετές του ήχου τους. Επιπλέον από το τέταρτο λεπτό και μετά με μια μικρή δόση του “Αm Ι evil” και με την βοήθεια του Αndersen, το τραγούδι θα απογειωθεί. Eνα από τα καλύτερα κομμάτια σε αυτόν τον δίσκο. Στην ίδια κατηγορία θα τοποθετούσα επίσης και το “The Phoenix” με το πολύ δυνατό του riff και την ερμηνεία του Andersen (πάλι αυτός !!!) να ξεχωρίζει και σε αυτό το κομμάτι.
Οι DIAMOND HEAD ανήκαν πάντα στην κορυφή του ΝWΟΒΗΜ με τα τρία albums που κυκλοφόρησαν την περίοδο 80-83. Οι πολλές λάθος επιλογές τους, τους στοίχησαν την δημοτικότητα και την πορεία που έπρεπε να είχαν αποκτήσει. Οι καινούργιοι DIAMOND HEAD (mark IV θα μπορούσαμε να πούμε για την τωρινή περίοδο) συγκρινόμενοι με τα υπόλοιπα σχήματα της γενιάς τους που υπάρχουν ακόμα στο προσκήνιο, πάλι ατενίζουν την κορυφή γράφοντας όμως καινούργια συναρπαστική μουσική. Χωρίς να προσπαθούν να αναζωπυρώσουν το παρελθόν τους, κοιτούν μπροστά και προσφέρουν το καλύτερο τόσο για τους οπαδούς τους αλλά και σε όσους αναζητούν το καλό παραδοσιακό heavy metal και έρθουν σε επαφή με την μουσική τους.
Αν έχετε αποκτήσει τα θρυλικά πρώτα τους albums και τα έχετε εμπεδώσει όπως τους αρμόζει, ακούγοντας το “The Coffin train” θα αναγνωρίσετε την ίδια μπάντα και πιθανόν να σας αρέσει αυτό που θα ακούσετε. Αλλά υπάρχει μια μικρή διαφορά εδώ. Αυτή η μπάντα κοιτά μπροστά και το βλέμμα της να είναι στραμμένο στο μέλλον. Ξεκάθαρα. Αν δεν έχετε πρόβλημα με αυτό, για άλλη μια φορά DIAMOND HEAD, δαγκωτό. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της μέχρι τώρα πορείας τους.
8 / 10
Γιάννης Παπαευθυμίου
