Ψάχναμε αφορμή για να έχουμε τους SAVATAGE ως μπάντα της εβδομάδας και ποια καλύτερη από τα 60α γενέθλια του ηγέτη τους, Jon Oliva… Αγαπημένο συγκρότημα σύσσωμης της συντακτικής ομάδας του Rock Hard, μαζευτήκαμε, ακούγοντας τις μαγικές μελωδίες των αδερφών Oliva και του Paul O’Neill και γράψαμε για ένα από τα σημαντικότερα σχήματα στο heavy metal… Από κάτω, μπορείτε να ψηφίζετε τον αγαπημένο σας δίσκο, όπως γίνεται πάντα. Still the orchestra plays…
Δηλαδή τώρα, πρέπει να γράψω κάτι για τους SAVATAGE… Μάλιστα… Η πρώτη, επιφανειακή επαφή με το “Hall of the mountain king”, εκεί προς τα τέλη των 80’s, με έμπασε στον μαγικό κόσμο των SAVATAGE, εκεί όμως που αιχμαλωτίστηκα, ήταν βλέποντας το video clip του “Gutter ballet” στην τηλεόραση (για μια ακόμα φορά, βλέπετε πόσα συγκροτήματα μάθαμε τη δεκαετία του ’80 από το MTV και την τηλεόραση γενικότερα)… Κόκαλο ο Σάκης! Progressive με στοιχεία όπερας, αλλά και κλασικομεταλλικά στοιχεία. Όλα σ’ ένα. Δεν θα ξεχάσω τον Chris Caffery, να μου εξηγεί πόσο κρύο έκανε όταν γυρίστηκε το video clip (μείον πολλούς βαθμούς Κελσίου), αλλά ακόμα κι αυτό είχε τη μαγεία του! Έκτοτε, είχα την ευκαιρία να κάνω συνέντευξη, να ανταλλάξω απόψεις, να πιω τα ποτά μου, με πολλά από τα μέλη του σχήματος. Από τον αρχηγό Jon Oliva, τον μακαρίτη Paul O’ Neill, τον Caffery –όχι μόνο την περίοδο που ήταν στην Ελλάδα πιο πολύ απ’ ότι ήταν στην Αμερική- τον Zak Stevens αλλά και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη που πέρασαν από το σχήμα. Πως μπορώ να ξεχάσω την πρώτη συναυλία τους στο «Ρόδον» που έκανα ένα αυθημερόν ταξίδι από την επαρχία όπου βρισκόμουν κι επέστρεψα μαύρα μεσάνυχτα χωρίς κανείς να αντιληφθεί την απουσία μου (ή έστω να καταλάβει ότι επέστρεψα Αθήνα); Πόσο μάλλον όταν αυτή η συναυλία συγκαταλέγεται άνετα στις 5 καλύτερές μου όλων των εποχών; Πως μπορώ να ξεχάσω το γεγονός πως είχα την τιμή από τη ραδιοφωνική μου εκπομπή να κάνω την πρώτη πανευρωπαϊκή μετάδοση του “The wake of Magellan” (όταν μπορούσες να βάλεις στο ραδιόφωνο πριν την κυκλοφορία όποιο κομμάτι ήθελες!!!); Δεν μπορώ να ξεχάσω τις τεράστιες κουβέντες με τον Jon Oliva, που βούρκωνε κάθε φορά που αναφερόταν στον αδικοχαμένο αδερφό του, Criss, και προσπαθούσε να μου εξηγήσει πόσο τεράστια ήταν η διαφορά δημοτικότητας ανάμεσα στους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA και τους SAVATAGE, λέγοντας πάντα: «Κοιτάζω στους τοίχους του σπιτιού μου και βλέπω χρυσούς δίσκους από τους TSO και τίποτα από τους SAVATAGE». Μη νομίζετε ότι πολλές χώρες ακόμα λατρεύουν τους SAVATAGE όσο εμείς. Αυτός είναι και ο λόγος που όσες φορές επιχειρήθηκε, έστω και σε αρχικό στάδιο, κάποια επαναδραστηριοποίηση, δεν προχώρησε. Όσο και να απορείτε, το ενδιαφέρον δεν υπήρξε ζωηρό στην Ευρώπη, αν εξαιρέσει κανείς συγκεκριμένες χώρες… Ακόμα προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου, πως θα ήταν το γαμήλιο γλέντι μου, αν είχε καταφέρει να έρθει ο Jon Oliva που έπαιζε εκείνη την μέρα στην Αθήνα, να παίξει το “Believe”, όπως προσπαθούσαμε να κανονίσουμε. Το αρμόνιο θα ήταν εκεί γι’ αυτόν…
Σάκης Φράγκος
Τεράστια αγάπη και μεγάλη προσωπική αδυναμία οι SAVATAGE. Είναι από τα πρώτα “ψαγμένα” συγκροτήματα που ανακάλυψα πίσω στη δεκαετία του ‘80 και αφού πρώτα είχα εντρυφήσει -όπως όλοι οι Έλληνες metallers τότε- στους MAIDEN, METALLICA, SAXON, SCORPIONS, MANOWAR κτλ. Κάποια στιγμή ένας φίλος μου είχε γράψει σε κασέτα το “Hall of the mountain king” (το κομμάτι). Είχα ξετρελαθεί αλλά λόγω του ότι ΟΛΑ τα άλμπουμ των SAVATAGE ήταν εξαιρετικά δυσεύρετα τότε, τους παραμέλησα μέχρι την κυκλοφορία του εν λόγω διαμαντιού!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι άκουσα το “Gutter ballet” στο ραδιόφωνο και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Δεν είχα ακούσει ποτέ ένα συγκρότημα να παίζει έτσι και ο εκρηκτικός συνδυασμός της φωνής και του πιάνου του Jon με την κιθάρα του Criss εκτόξευαν την ποιότητα του τραγουδιού σε δυσθεώρητα ύψη! Ακόμη και τότε η απόκτηση του βινυλίου είτε από το Happening είτε από το Rock City ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση αλλά τελικά βρέθηκε (αφού ξόδεψα ένα αξιοσέβαστο ποσό για την κόπια εισαγωγής) και αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο αγαπημένη μου ever κυκλοφορία των SAVATAGE.
Όλοι γνωρίζουμε την πολύ ιδιαίτερη σχέση του ελληνικού κοινού με τους SAVATAGE και όλοι θυμόμαστε τις αντιδράσεις του κόσμου στις συναυλίες τους από το 1996 και μετά. Δυστυχώς το ταξίδι τους κράτησε λίγο. Ο Criss “έφυγε”, ο Jon το έριξε στις καταχρήσεις απογοητευμένος, η επιτυχία των Trans-Siberian Orchestra μας έκοψε κάθε ελπίδα ενός reunion και η απροσδόκητη απώλεια του Paul O’ Neil έβαλε φρένο στα όνειρα μας. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία έστω και αν ο Jon δεν φαίνεται διατεθειμένος να μας προσφέρει μία τελευταία χαρά με το πολυαγαπημένο μας συγκρότημα. Ας είναι…
Σάκης Νίκας
SAVATAGE διέταξε ο Big Bossman για αυτή την εβδομάδα και η αλήθεια είναι ότι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν εκείνη η εκπληκτική συναυλία τους το 1996 στο Ρόδον. Τι να πρωτογράψει και να πρωτοπεί κανείς για τους σπουδαίους αυτούς Αμρικανούς παου μας έχουν χαρίσει απίστευτα κομμάτια, φοβερούς δίσκους και αμέτρητα ρίγη συγκίνησης… H αλήθεια είναι ότι οι SAVATAGE εξελίχθηκαν πολύ μέσα στα χρόνια, κυρίως μετά την έλευση του Paul O’ Neill ο οποίος εισήγαγε πολλά συμφωνικά και κλασικότροπα στοιχεία στον ήχο της μπάντας. Ενδεχομένως αυτό να μην πολυάρεσε στους σκληροπυρηνικούς οπαδούς, γεγονός είναι όμως ότι οι SAVATAGE απογειώθηκαν και έφτασαν σε άλλο επίπεδο. Από τη μία όμως τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Jon Oliva με ουσίες και οινοπνεύματα αλλά κυρίως ο άδικος χαμός του Criss Oliva το 1993 έφεραν την μπάντα στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις έγιναν και οι SAVATAGE συνέχισαν να ηχογραφούν μέχρι το 2001, οπότε και κυκλοφόρησαν το “Poets and madmen”. Από εκεί και πέρα… σιωπή. Είχαν μπει βλέπετε στη ζωή τους οι TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, δημιούργημα των O’Neill και Oliva και από κάτι που ήταν ένα μικρό project εξελίχθηκε σε κάτι τεράστιο, κάτι που ούτε οι ίδιοι οι SAVATAGE μπόρεσαν να διαχειριστούν. Και όσο και αν μας πονάει που οι SAVATAGE παραμένουν πλέον ανενεργοί για χάρη των TSO, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι με τις τρελές πωλήσεις των δίσκων των TSO και τα εισιτήρια των συναυλιών τους να πωλούνται σαν φρεσκοψημένα ψωμάκια με την κυκλοφορία τους. Παρόλα αυτά, όσο ζούμε ελπίζουμε.. Τι, τώρα, θέλετε και κομμάτι; Πάρτε κάτι old school…
Θοδωρής Κλώνης
Όπως όλοι ξέρουμε, υπάρχουν οι μπάντες και οι καλλιτέχνες από αυτό που λέμε «πάνω ράφι». BLACK SABBATH, JUDAS PRIEST, IRON MAIDEN, METALLICA, OZZY, DIO κλπ. Η κορυφή της πυραμίδας. Ακριβώς από κάτω τους, υπάρχουν κάποιες άλλες μπάντες και κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες, που ενώ μουσικά θα έπρεπε να έχουν θέση δίπλα στους πρώτους, πολλοί αστάθμητοι και μη παράγοντες τους τοποθέτησαν στο δεύτερο ράφι. Ένα ράφι που μπορεί για την συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων εκεί έξω να αποτελεί άπιαστο όνειρο, αλλά για αυτούς στους οποίους αναφερόμαστε, είναι αδικία κατάφορη. Οι SAVATAGE είναι από τους πρώτους που μας έρχονται στο μυαλό, σε τέτοιες συζητήσεις. Και σε πολλές άλλες η αλήθεια είναι. Για τους καλύτερους κιθαρίστες (Criss Oliva), τους καλύτερους τραγουδιστές (Jon Oliva), για τα καλύτερα άλμπουμ… Ξεκίνησαν παίζοντας ένα καταπληκτικό US power, εξελίχθηκαν σε ένα ονειρώδες κινηματογραφικό σχεδόν heavy metal σχήμα, ένωσαν τον «σκληρό ήχο» με τα musicals και την κλασσική μουσική, πήγαν την «δουλειά» αλλού… Δικαιολογείσαι όποια περίοδος και να σου αρέσει, όποιο άλμπουμ, όποιο κομμάτι. Γιατί ακόμη και το “Fight for the rock”, μπορεί να είναι hard rock σχεδόν, μπορεί να «τρώει λέζα και σκόνη» συγκρινόμενο με τα υπόλοιπα έπη, αλλά έχει και αυτό εκείνη την ρημάδα την SAVATAGE ποιότητα. SAVATAGE, το μεγαλείο των ΗΠΑ σε νότες. SAVATAGE, θρύλος και ιστορία μαζί. SAVATAGE για τις δύο φορές που τους είδα ζωντανά. SAVATAGE για όσες τους «είδα» και τους «βλέπω», κλείνοντας τα μάτια όταν ακούω την μουσική τους. Για τον Criss και τον Paul.
Δημήτρης Τσέλλος
Εδώ αφήνουμε τα πάντα, υποκλινόμαστε ταπεινά και μετά συνεχίζουμε!
Top5 αγαπημένων συγκροτημάτων ever οι SAVATAGE, μία αγάπη που άρχισε σε πολύ μικρή ηλικία και δεν έσβησε ποτέ και με έκανε άλλωστε να τραβηχτώ μέχρι το Wacken το 2015 παρέα με τον αγαπημένο Γιώργο Κουκουλάκη για να τους απολαύσουμε μαζί και με TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA σε ένα show που έφερε δάκρυα!
Θεωρώ – και δε μπορεί κανείς να μου αλλάξει γνώμη σε αυτό – πως οι SAVATAGE είναι η πλέον αδικημένη μπάντα που κυκλοφορεί εκεί έξω. Μία μπάντα που έπαιζε μόνο σαν τον εαυτό της, που τον προκαλούσε συνέχεια, που άλλαζε, ωρίμαζε και εμπλούτιζε τον ήχο της σε κάθε κυκλοφορία, έχοντας σαφώς και τις πιο αδύναμες στιγμές της, αλλά και μία μπάντα που έβαλε στοιχεία θεατρικότητας με ένα μαεστρικό τρόπο, που είχε στιχάρες, μελωδίες και riff που σου κόλλαγαν στο μυαλό και που αν δεν είχε και τόσες ατυχίες (και αστοχίες), ίσως και να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα.
Όταν τα αδέρφια Oliva, Jon και Criss, δημιουργούσαν το 1979 τους AVATAR και λίγο μετά, το 1980, έπαιρναν στην παρέα τους και τον θεούλη Steve “Doc” Wacholz, προφανώς και δεν ήξεραν τη συνέχεια της μπάντας. Είχαν όμως ξεκάθαρο όραμα, το οποίο άρχισε να φαίνεται από το ντεμπούτο τους κιόλας, το “Sirens”, που έσκασε το 1983 υπό το όνομα SAVATAGE φυσικά, αφού το AVATAR τελικά ήταν «πιασμένο» από άλλη μπάντα. Τα τόσο ιδιαίτερα φωνητικά του Jon, σε συνδυασμό με το μοναδικό παίξιμο του Chris, αλλά και η ποιότητα των κομματιών, ταρακούνησαν νερά με το «καλημέρα». Όμως οι SAVATAGE δεν ήταν ποτέ από τις μπάντες που θα καθότανε στάσιμη ή «βολεμένη» σε οποιαδήποτε κατάσταση. “Power of the night”, “Fight for the rock”, “Hall of the mountain king”, “Gutter ballet”, “Streets: A rock opera” και “Edge of thorns” είναι μία εξάδα δίσκων που ναι μεν ποιοτικά έχει διακυμάνσεις, όμως αποδεικνύει ξεκάθαρα αυτό που έλεγα πριν και το αστείρευτο ταλέντο, όπως και τη μουσικότητα, των αδερφών και της μπάντας τους. Και έξι μόλις μήνες μετά το “Edge of thorns”, στις 17 Οκτωβρίου 1993, έρχεται το μέγιστο σοκ της είδησης του θανάτου του Criss Oliva σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η απώλεια παραπάνω από τεράστια, όμως ο Jon μαζί με τον παραγωγό τους και μετέπειτα άνθρωπο που κράτησε τα πάντα ζωντανά, τον Paul O’Neill, αποφασίζουν να συνεχίσουν το σχήμα. Αν δικαιώθηκαν; “Handful of rain”, “Dead winter dead”, “The wake of Magellan” και “Poets and Madmen”. Προσωπικά πανάξιοι δίσκοι-συνεχιστές της κληρονομιάς του Chris και κρίνοντας και από τις αλλαγές και τη συνέχεια του ήχου της μπάντας όσο ακόμα ζούσε, όχι και τόσο μακριά από τα δικά του μελλοντικά σχέδια. Πολλοί διαφωνούν, δικαίωμα και γνώμη. Όμως ακόμα και να το αποδεχθώ αυτό, δεν μπορεί κάποιος να μη δώσει σημασία σε πάρα πολλά άσματα που υπάρχουν σε αυτούς τους δίσκους. TRANS-SIBERIAN δεν βάζουμε εδώ στο παιχνίδι, γιατί όχι απλά δικαιώθηκαν εκεί, αλλά αυτό τους έζησε και τάισε για τα καλά. Άλλωστε, όπως χαρακτηριστικά μας είχε πει και ο Oliva όταν του πήραμε συνέντευξη στο Wacken με το Γιώργο, η πρώτη περιοδεία TRANS-SIBERIAN έφερε περισσότερα κέρδη απ’ όσα όλη η καριέρα των SAVATAGE. Όλα καλά; Όλα καλά.
H σχέση της Ελλάδας με τους SAVATAGE, ειδικά στα 90’s και τις αρχές των 00’s ήταν σχέση αγάπης και σε στιγμές λατρείας. Μία σχέση μάλιστα αμφίδρομη, καθώς ο Jon έχει να το λέει ακόμα για τους οπαδούς της μπάντας στη χώρα μας. ΡΟΔΟΝ το 1996, Rockwave το 2001 και το ΕΠΙΚΟ live στο Sporting το 2002 (γεια σου ρε Jiniya) που αφήσαμε σώμα και ψυχή. Ευτυχώς υπάρχει το βιντεάκι στο youtube και το θυμόμαστε ακόμα καλύτερα που και που.
Ο αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας του Jon (απίθανος τύπος να κάτσετε να μιλήσετε και χωρίς βεντετισμούς, αλλά ανεπίδεκτος σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα) κράτησε μερικές φορές πίσω τη μπάντα. Oι συνεχείς αλλαγές στο lineup έβαλαν και αυτές το χεράκι τους, ενώ η δημιουργία των TRANS-SIBERIAN και η επιτυχία τους, όπως άλλωστε και η ενασχόληση του Jon με τους JON OLIVA’S PAIN (ασχέτως της επιτυχίας που δεν είχε), απλά έβαλαν την ταφόπλακα στους SAVATAGE. Και μπορεί το 2015 με το reunion για το Wacken να αναπτερώθηκε κάπως το ηθικό και να περιμέναμε έστω κάτι σαν αποχαιρετιστήρια περιοδεία, ο θάνατος όμως του Paul O’Neill τον Απρίλιο του 2017, μάλλον τα πάντα έσβησαν. Μιλάμε άλλωστε για τον άνθρωπο που ότι και να λένε διάφοροι, αν δεν υπήρχε, δεν υπήρχε περίπτωση να έχουν κάνει οι SAVATAGE όσα έκαναν μετά το θάνατο του Criss. Και ήταν εκεί για να μαζεύει όσο μπορούσε και τον Jon όταν ήταν στα σκοτεινά του. Άσε και τα χρήματα που έδινε γι’ αυτή τη μπάντα, με αποκορύφωμα το τεράστιο ποσό που ξόδεψε για να γίνει αυτή η μία εμφάνιση στο Wacken το 2015. Καλά είναι τα “άλλαξε τη μπάντα” κλπ, αλλά ας βλέπουμε λίγο παραπάνω κάποια πράγματα και ειδικά πίσω από τα φώτα. Με τα καλά και τα κακά του άλλωστε, όπως όλοι μας.
Αγαπημένος δίσκος δεν ξέρω αν υπάρχει. Πραγματικά. Ανάλογα τα κέφια. Αγαπημένο τραγούδι επίσης δεν ξέρω αν υπάρχει. Μία από τα ίδια όπως και με το δίσκο. Έτσι για το καλό όμως, θα βάλω ένα διαχρονικό ύμνο εδώ.
Still the orchestra plays…
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Οι SAVATAGE στη συνείδηση μου θα είναι πάντοτε άρρηκτα δεμένοι με το συμφωνικό heavy metal, ίσως και να αντιπροσωπεύουν το ιδίωμα και τον ήχο εν γένει. Τα χορωδιακά τους κομμάτια είναι η πιο heavy metal μετουσίωση των QUEEN του “Bohemian rhapsody” και αποτελούν σημείο αναφοράς για κάθε NIGHTWISH και λοιπούς που θέλουν να ακούγονται μελωδικοί και οπερετικοί. Οι SAVATAGE όμως το κατάφεραν αυτό χωρίς πολλές φανφάρες, με λίγα και βασικά μέσα. Η μπάντα του Jon Oliva ήταν ο ορισμός του power metal και του Αμερικάνικου ήχου στα νιάτα μου και ο Criss Oliva ένας από τους τρεις κορυφαίους 80’s metal κιθαρίστες (έπονται ο Randy Rhoads και ο Marty Friedman) του οποίου το στίγμα παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Οι SAVATAGE στη συνείδηση μου θα είναι επίσης άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη τραγωδία, που άλλος ένας νέος ταλαντούχος κιθαρίστας όπως και ο Randy Rhoads ή ο Cliff Burton, μας άφησε νωρίς και σε νεαρή ηλικία με τόσα ακόμα να προσφέρει. Τεράστιο το κενό που άφησε πίσω του ο χαμός ενός εκ των Oliva κάτι που φάνηκε στη πορεία στη μπάντα και στον Jon που έχασε σταδιακά τη φωνή και την υγεία του. Το όνομα SAVATAGE είναι λοιπόν συνδεδεμένο και με τη τραγωδία. Στη πορεία το εμπορικό τους εκτόπισμα έπεσε επίσης κάτι που είδαμε όταν έπαιξαν οι CRADLE OF FILTH πάνω από αυτούς στο Rockwave festival με τον Dani Filth να δέχεται ριπές μπουκαλιών στη σκηνή. Σήμερα, οι SAVATAGE είναι μουσειακό κομμάτι, ένα από τα σημαντικότερα και πολυτιμότερα στο οποίο πάντοτε επιστρέφω.
Φίλιππος Φίλης
Αναλύσεις επί αναλύσεων και τσακωμοί με τον Θεό του metal που δεν έδωσε στους SAVATAGE αυτό που πραγματικά αξίζανε! Όσοι διαβάζετε τακτικά την στήλη, ίσως έχετε καταλάβει πως δεν μου αρέσει να αναλύω μουσικά μία μπάντα, αλλά να περιγράφω συναισθήματα για την εκάστοτε μπάντα! Οι SAVATAGE είναι η πιο ζεστή αγκαλιά που έχω λάβει. Είναι η κιθάρα του Θεού Criss Oliva που έγινε αστέρι ανήμερα των γενεθλίων μου το 1993. Είναι το παραμύθι στο “Summer’s rain”, στο εξώφυλλο του “Edge of thorns”, στην εισαγωγή του “Gutter ballet”, στην αλητεία του “Power of the night”, στον μύθο του “Hall of the mountain king”. Είναι ένα μουσικό όνειρο που ξαφνικά έσβησε πριν 20 χρόνια περίπου. Είναι το δέος ενός πιτσιρικά όταν άκουσε για πρώτη φορά το “Chance”. Είναι το δάκρυ που κύλησε για το “All that I bleed”. Είναι η μπάντα που έχει γράψει ένα από τα 10 πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Λέξεις, λέξεις, λέξεις… Δεν φτουράνε μία μπροστά στο μεγαλείο της μουσικής. Κάποια πράγματα δεν αποτυπώνονται σε κείμενα. Δεν γίνεται!
Υ.Γ. Διαλέγω την Live εκτέλεση του τραγουδιού για το βλέμμα του μύθου τη στιγμή που ερωτοτροπεί στην εξάχορδη ερωμένη του… Αδιανόητα πράγματα!
ΔΕΟΣ!!!!!
Ντίνος “Benjamin Breeg” Γανίτης
Τους SAVATAGE τους ΑΓΑΠΩ. Για την ακρίβεια τους ΛΑΤΡΕΥΩ. Κάποιες από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου έχουν στιγματιστεί από τη μουσική τους. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνη τη θρυλική βραδιά στο Ρόδον. Ούτε εκείνο το ζεστό απόγευμα σε ένα οικόπεδο πίσω από το ΟΑΚΑ. Και ούτε βέβαια εκείνο το μπάχαλο στο Σπόρτινγκ.
Η απουσία τους από τη δισκογραφία εδώ και είκοσι χρόνια περίπου είναι αισθητή. Όσο κι αν υπάρχουν τα υποκατάστατα των TSO, Circle II Circle, Jon Oliva’s PAIN ή οτιδήποτε άλλο, δε μπορεί να συγκριθεί με το δέος ενός οποιουδήποτε SAVA album.
Το παρακάτω τραγούδι έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και κάποια στιγμή θα μοιραστώ την ιστορία του με όλους εσάς. Μέχρι τότε, κρατήστε ότι είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην καριέρα αυτού του θρυλικού συγκροτήματος.
Γιώργος Κόης
Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα όπως οι SAVATAGE που δεν νομίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός λέξεων για να περιγράψει το μεγαλείο αυτής της μπάντας. Θεωρώ πως τους ταιριάζει απόλυτα το “One Of A Kind”. Θυμάμαι σαν τώρα σε ένα από τα καλοκαίρια μου σαν έφηβος να ακούω για πρώτη φορά το “Sirens”, τραγούδι που είναι όντως λες και σε καλούν σειρήνες κοντά τους. Η χαρακτηριστική φωνή του Jon Oliva, τραγουδιστή σε όλα τα albums που δημιούργησαν την φήμη του group νομίζω ότι παρόλο που δεν είχε την έκταση άλλων, θα παραμείνει για πάντα αναλλοίωτη στον χρόνο αφού ό,τι έχει τραγουδήσει παραμένει μοναδικό. Ευτυχώς ο Zachary Stevens που πήρε την σκυτάλη, ήταν μάλλον η καταλληλότερη επιλογή τραγουδιστή αφού εναρμονίστηκε άμεσα με τις συνθέσεις, γράφοντας και αυτός το όνομα του στην ιστορία του σχήματος σαν αναπόσπαστο κομμάτι της.
Οι SAVATAGE μας χάρισαν 11 full length δίσκους, εκ των οποίων ίσως μόνο το πιο εμπορικό “Fight For The Rock” του 1986 και το “Poets And Madmen” του 2001 να είναι οι πιο «μέτριες» προσπάθειές τους, αν θέλουμε να το αναφέρουμε έτσι, μια και τα δυο αυτά alums είναι μια χαρά. Όσοι έκαναν τις συνθέσεις πραγματικά είχαν το «Άγγιγμα Του Μίδα» αφού δημιούργησαν τραγούδια ωδή στο heavy metal με κιθαριστικά ριφ που πολλοί θα ήθελαν να έχουν φτιάξει και μελωδίες που σε ανατρίχιαζαν κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Οι δίσκοι των SAVATAGE, τουλάχιστον για μένα δεν είχαν περιττά τραγούδια. Κάθε τραγούδι είχε την δική του μοναδική θέση στο αυλάκι και κανένα δεν μπορούσες να παραμελήσεις, αφού καθένα σου σε έκανε να «βλέπεις» τις νότες σαν εικόνες. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αν ρωτήσεις πολλούς οπαδούς να φτιάξουν το απόλυτο best of του group, θα υπάρχουν μερικά ίδια τραγούδια από όλους, αλλά τα περισσότερα θα είναι διαφορετικά, δείγμα που τεράστιου μεγαλείου των συνθέσεων. Είναι κρίμα αφενός που το συγκρότημα δεν είχε την εμπορική καταξίωση που θα του άξιζε. Αφετέρου για λόγους που μόνο εκείνοι ξέρουν, το γεγονός ότι δεν δισκογραφούν πια είναι μεγάλη απώλεια για τον metal οπαδό. Νομίζω ότι παρόλο που έχουν περάσει πια τα χρόνια το ταλέντο πάντα θα υπάρχει. Τουλάχιστον έχουν αφήσει τόσο μεγάλη κληρονομιά που αν μη τι άλλο θα μεγαλώνει ακόμα πολλές γενιές μεταλλάδων. Οι SAVATAGE θα είναι για πάντα ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά σχήματα της heavy metal μουσικής.
Θοδωρής Μηνιάτης
Εδώ, υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος, και εσύ κολλάς σε κάτι πράγματα μικρά. Η απόλυτα αγαπημένη μου heavy metal μπάντα εκ Αμερικής. Ήρθαν από τη καυτή Tampa της πολιτείας της Florida, και άφησαν μια στάμπα ίσα με το μέγεθος της, σε ολόκληρο το heavy metal. Κανένας δεν έκανε ότι έκαναν οι SAVATAGE, με το τρόπο που το έκαναν. Κανένας δεν είχε το λυρισμό τους και τη συνθετική τους αρτιότητα. Κανένας δεν είχε τη τιμή, να αποτελεί ίνδαλμα για τη τοπική ακραία metal σκηνή (OK, μαζί με τους underground θεούς NASTY SAVAGE), όπως εκείνοι (δείτε το “Centuries of torment” DVD των CANNIBAL CORPSE, και απλά απολαύστε τους αγκαζέ με τους ATHEIST, OBITUARY και λοιπούς θρύλους του Florida death metal, να πίνουν νερό στο όνομα τους!). Ξεκινάμε από την ωμότητα του “Sirens”/”The dungeons are calling” (Beware, guard your soul, Sodom is the place, you’re gonna go, visions of heeeeeeeeell….ΟΛΕΘΡΟΣ!) και του “Power of the night” (the legions growing stronger λέμε!), στο φουλ αμερικάνικο hard rock (κατόπιν πίεσης της εταιρείας τους) του (You know you better) “Fight for the rock” που κόντεψε να τους καταστρέψει τελείως (με τον Jon να ξεκινάει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά), στην ανάσταση με τον αγαπημένο μου δίσκο τους (madness reigns, my friends, in the) “Hall of the mountain king” που έκλεισε την αμιγώς heavy metal περίοδο τους. Το έμπα στο λυρισμό έγινε με το ανυπέρβλητο “Gutter ballet” (…just a menagerie, still the orchestra plays…), και ακολούθησαν τα μνημεία “Streets: a rock opera” (I’ll be right there, I’ll never leave, all I ask of you, is believe…) και (balanced your dreams upon the) “Edge of thorns”. Το “Edge of thorns”, που έμελλε να είναι το ντεμπούτο της φωνάρας επ’ ονόματι Zak Stevens, και το τελευταίο τους με τον αξεπέραστο εραστή της εξάχορδης, Criss Oliva.
Μια από τις μεγαλύτερες απώλειες που υπήρξαν ποτέ, ένας από τους πλέον χαρισματικούς, καταρτισμένους και καθηλωτικούς μουσικούς που έχει βγάλει ποτέ το heavy metal. Στοίχισε στον Jon Oliva όσο δε στοίχισε σε κανένα μας (γιατί για εμάς ήταν ίνδαλμα μουσικός, για εκείνον ήταν αδερφός του, αίμα του….), και αυτό αντανακλάται στη μελαγχολία των επόμενων δουλειών των SAVATAGE “Handful of rain” (όπως λέει και μέσα “Dedicated to Christopher Oliva whose music will live on in the hearts of Savatage fans everywhere.” με τον τεράστιο Alex Skolnick των TESTAMENT στις κιθάρες) και “Dead winter dead” (με τον Chris Caffery, καθώς και τον Al Pitrelli, που πέρασε ένα φεγγάρι κι από τους MEGADETH). Η δισκογραφία των SAVATAGE κλείνει με άλλους 2 concept δίσκους, τα “The wake of magellan” και “Poets and madmen”. Παράλληλα με τους SAVATAGE, o Jon έφτιαξε τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA, και τους DOCTOR BUTCHER με τους οποίους έβγαλε έναν (ομώνυμο) δίσκο το ’94. Καλώς ή κακώς, ο ίδιος δείχνει μια τάση να αποστασιοποιηθεί από το παρελθόν του με τους SAVATAGE, από τότε που πέθανε ο αδερφός του. Από την άλλη, οι παλιές συνθέσεις του αδερφού του χρησιμοποίησαν οι JON OLIVA’S PAIN, δεν τιμούν αυτή την απόφαση, ούτε το reunion του 2014-2015 για εκείνη τη συναυλία στο Wacken. Ας είμαστε ειλικρινείς, οι πολυλατρεμένοι μας SAVATAGE δεν υφίστανται πλέον. Εκτός αν μας κρατήσει κάποια έκπληξη ο Jon 5 χρόνια μετά. Από την άλλη, αφενός δείχνει πολύ απασχολημένος με TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA που καλώς ή κακώς, απέκτησαν μεγαλύτερη επιτυχία από τους SAVATAGE (σύμφωνα με τα λεγόμενα του). Κατάληξη αυτού του παραληρήματος είναι ένα ευχαριστώ στους Φλοριδιανούς θρύλους για όσες χαρές δώσανε απλόχερα στο heavy metal. Και αν έπρεπε να επιλέξω ένα κομμάτι, αυτό θα ήταν το Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο “White witch” (….poisoining you!!). Δεν περιγράφω άλλο, αφεντικό, σφύριξε το!
Γιάννης Σαββίδης
Τα έχουμε πει ξανά. Τα πιο δύσκολα κείμενα γράφονται για τις μεγαλύτερες αγάπες. Τι να γράψω για τους SAVATAGE που δεν έχει γραφτεί άλλες τόσες, εκατοντάδες φορές;;; Δεν θα μπω καν στη διαδικασία ιστορικών αναφορών και πόσο σημαντική πάντα ήταν… Αν υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει το metal και δεν ξέρει τι εστί SAVATAGE, σίγουρα κάτι έχει κάνει λάθος στη ζωή του. Από εκεί και μετά, και εντελώς βιωματικά μιλώντας, οι SAVATAGE για εμένα ήταν από τα γκρουπ που αγάπησα από παιδάκι όταν ξεκίνησα να ακούω metal. Από τα συγκροτήματα που η μουσική τους είναι αναγνωρίσιμη από έτη φωτός μακριά και με δίσκους από αυτούς που λέμε ότι απλά ΔΕΝ ξαναβγαίνουν. Η εποχή που ο αδικοχαμένος Criss Oliva κεντούσε με την κιθάρα του και επιμελούταν την πλειοψηφία των συνθέσεων, είναι ένα ανείπωτο έπος. Βέβαια και η πορεία της μπάντας μετά τον θάνατο του Criss, μόνο εξαιρετική μπορεί να την πεις (με το “The wake of Magellan” μόνο να μην με ελκύει τόσο όσο τα υπόλοιπα). Να είναι καλά βέβαια και ο Paul O’Neill που συνεχώς έδινε ένα νέο και φρέσκο όραμα στον Jon Oliva και τους υπόλοιπους. Από εκεί και μετά τα αγαπημένα μου άλμπουμ είναι πολλά και δεν ξέρω ποιο να αφήσω απ’ έξω, οπότε δεν θα κάτσω να τα απαριθμήσω γιατί είμαι οπαδός ρε διάολε και δεν θέλω να αδικήσω κανένα έπος τους. Τώρα το θέμα των συναυλιών και του reunion είναι μία πονεμένη ιστορία. Δυστυχώς στην Αμερική, που η αγορά είναι απλά τεράστια, οι TSO κάνουν θραύση. Μπορεί στην Ευρώπη να μην έχουν την ίδια απήχηση αλλά για την Αμερική, που εκεί πέφτουν τα πολλά λεφτά, οι SAVATAGE δεν έχουν την απήχηση των TSO και αυτός είναι ο λόγος που δεν θα τους δούμε ποτέ. Τυχεροί όσοι τους είδατε, σας ζηλεύω είναι η αλήθεια, αλλά εγώ στην τελευταία τους εμφάνιση ήμουν αρκετά μικρός για να τους δω (ακόμα θυμάμαι το κλάμα που είχα ρίξει, σε βαθμό που ήθελα να το σκάσω κρυφά και να πάω έξω από το Σπόρτινγκ όπου έπαιζαν για να τους ακούσω). Επειδή η αφορμή όμως που έχουμε τους SAVATAGE ως την τιμώμενη μπάντας της εβδομάδας είναι τα γενέθλια του Jon Oliva, από μεριάς μου να του ευχηθώ χρόνια πολλά, ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα και η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Κάποιο reunion live θα γίνει ξανά θέλω να πιστεύω και αυτή την φορά θα είμαι εκεί.
On a dark and lonely night, to a distant fading light..
Δημήτρης Μπούκης
Για χρόνια κυκλοφορούσα με στρατιωτική ταυτότητα που έγραφε επάνω madness reigns… ακριβώς τα λόγια του “Hall of the mountain king” του άλμπουμ που έβαλε τους SAVATAGE των αδελφών Oliva στα μεγάλα σαλόνια του metal. Power metal, us metal, πείτε το όπως θέλετε, το μουσικό όχημα των δυο αδελφών άγγιξε δυσθεώρητα ύψη με άλμπουμ σαν τα “Gutter ballet”, Wake of the Magellan” και στη συνέχεια με τη βοήθεια του Zak Stevens , στο “Edge of thorns”, “Handful of rain”.
Οι SAVATAGE είναι παιδί επίσης του παραγωγού Paul O Neil όσο και των αδελφών Oliva. Είναι επίσης το όραμα και η άποψη για την ζωή και την τέχνη, μουσικών που τόλμησαν με συμβόλαια με πολυεθνικές να ακούσουν την καρδιά τους και να δώσουν άλμπουμ που θα μπορούσαν να δώσουν οι QUEEN αν ήθελαν να έχουν την μεταλλική καρδιά της Φλόριντα στη θέση του ευαίσθητου Freddie.
Ο τραγικός θάνατος του Criss Oliva και τα προβλήματα με το αλκοόλ και γενικότερα με τον κόσμο του αδελφού του, οδήγησαν το σχήμα σε τίμιες δουλειές και τελικά στη διάλυση, αφού με τους TBO , μπορούσαν να βγάζουν πολύ πιο άνετα τα προς το ζην.
Όμως όσα χρόνια και αν περάσουν ακούγοντας τις δουλειές τους από το 1987 έως το 1997 ακόμα και το μέτριο για εμένα “Streets” ακούς ένα σχήμα, με δυνατότητες, διάθεση για πειραματισμό, συνθετικό momentum, μεταλλική καρδιά και προσωπικό ήχο, που ξέφυγε προς τα εμπρός αφήνοντας τύπος συνοδοιπόρους του σε πιο επίπεδα μονοπάτια. Η ταπεινή μου άποψη ότι η συνθετική ποικιλομορφία των SAVATAGE, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα χρυσά χρόνια των QUEENSRYCHE αν και το μετά το θάνατο του Oliva το franchise με τις προσθήκες ανθρώπων σαν τον Skolnick έδειξε την ισχύ του ονόματος.
Το όνομα τους έχει πάρει πλέον μυθικές διαστάσεις, γιατί αποτελούν προϊόν μιας εποχής που η δημιουργία βασίζονταν στην έμπνευση και λιγότερο στα YouTube views και τα social media. Η χρυσή δεκαετία τους ήταν αρκετή για να κρατήσει τη σημαία του ποιοτικού metal ψηλά, σε μια χώρα που είτε θα thrash-ιζε επικίνδυνα, είτε θα πνιγόταν από τη λακ και τις μπαντ;aνες. Επιλέγοντας το άλμπουμ που θα ακούω και θα ακούω θα πάω στο “Hall of the mountain king” που η αμεσότητα του με συγκίνησε σε εποχές που η μουσική ήταν σημαία, Σαν τραγούδι που δεν ξεκολλά θα προτιμήσω το “Watching you fall” από το “Handful of rain”
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
Γενέθλια σήμερα του τεράστιου Jon Oliva και η μπάντα της εβδομάδας ανήκει στους τιτανοτεράστιους SAVATAGE. Ένα σχήμα που ξεκίνησε από της Florida με ένα φοβερό ντεμπούτο (“Sirens”) για να το διαδεχθεί το φοβερό ep “Τhe dungeons are calling”. To “Power of the night” είναι άλλο ένα δεκάρι για το σχήμα που συνεχίζει την δυναμική τα μπάντας στο Αμερικάνικο power της εποχής μέχρι που ήλθε το εμπορικό εγχείρημα του “Fight for the rock” για να τα χαλάσει- σχεδόν- όλα.
Το σχήμα καταλαβαίνει το λάθος του και επιστρέφει την επόμενη χρονιά με το μνημειώδη “Hall of the mountain king”, έναν δίσκο που καταφέρνει να τους καθιερώσει σαν ένα από τα πιο δυναμικά και υποσχόμενα ονόματα εξ Αμερικής.
Μέχρι στιγμής, η μπάντα έχει στο δυναμικό της τρία εξαιρετικά albums (από τα τέσσερα συνολικά που είχαν κυκλοφορήσει μέχρι τότε) συν ένα άριστο ep, τα οποία δεν νοείται να λείπουν από καμία σοβαρή δισκοθήκη.
Και κυκλοφορεί το “Gutter ballet”. Κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του ‘89 και για μένα ανήκει στις κυκλοφορίες του 1990 (τα πιο παλιά χρόνια, πολλές κυκλοφορίες που έβγαιναν τον Δεκέμβριο της εκάστοτε χρονιάς βρισκόντουσαν στις λίστες της επόμενης χρονιάς, στην συγκεκριμένη περίπτωση μπορείτε να τσεκάρετε στο βινύλιο, το booklet των στίχων που αναγράφει 1990). Anyway, το album ήταν για μένα όχι μόνο ο δίσκος του 1990 αλλά και ο καλύτερος δίσκος των 90’s, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου γούστα και τις ατομικές μου λίστες. Είναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που ένοιωσα όταν τον άκουσα αλλά πάντα θυμάμαι το πάθος και την ένταση από τις εκατοντάδες ακροάσεις του δίσκου πάνω στο πικάπ.
“Streets: A rock opera”, άλλο ένα εξαιρετικό album που έρχεται να καθιερώσει και να ξεχωρίσει αυτό το σχήμα. Για την συνέχεια “Edge of thorns”, η προσθήκη του Zachary και άλλο ένα βήμα προς την τελειότητα. Στις 17 του Οκτώβρη του έτους 1993 θα σκοτωθεί ο Chris Oliva σε αυτοκινητιστικό και ο χρόνος θα παγώσει, και για εμάς σαν οπαδούς και για το σχήμα που μόλις είχε βγάλει άλλο ένα top δίσκο.
Παρόλη τη τεράστια ατυχία από τον χαμό του Chris, η μπάντα θα συνεχίσει με πολύ αξιόλογους δίσκους όπως ήταν τα “Handful of rain”(με την βοήθεια του Alex Skolnick) και “Dead winter dead”(Chris Caffery και Αl Pitrelli εδώ κεντάνε αμφότεροι…)
Mεγάλο πλήγμα η απώλεια της συναυλίας στο Ρόδον το 1996, αλλά ευτυχώς τους είδαμε στο ασφυκτικό Sporting το 2002 και στο Rockwave του 2001.
Μεγάλη μπάντα και μεγάλη αγάπη οι SAVATAGE, δυστυχώς άξιζαν περισσότερα από όσα έλαβαν αλλά άφησαν πίσω τους μια σπουδαία δισκογραφία που θα ακούγεται για πάντα από όλους όσους αναζητούν ποιοτικό και εμπνευσμένο heavy metal.
Γιάννης Παπαευθυμίου
Πολλά τα συναισθήματα. Βλέπετε οι αληθινές αγάπες προκαλούν έντονες στιγμές συναισθηματικά φορτισμένες και συχνά είναι δύσκολο να τις διατυπώσεις με λέξεις, όσο κι αν προσπαθείς να τις μοιραστείς με άλλους. Οι SAVATAGE είναι από τα πιο αγαπητά συγκροτήματα, από τα λίγα που με έχουν συντροφεύσει σε αμέτρητες στιγμές ενθουσιασμού, λύπης, αγάπης, στεναχώριας και συναυλιακού οργασμού! Η μαγευτική τους ζεύξη έντασης και μελωδίας, μελαγχολίας και χαράς, είναι ανυπέρβλητη. Όσο κι αν ακούγομαι υπερβολικός, οι SAVATAGE για μένα εσωκλύουν τα πάντα που αγαπώ στην μουσική. Τεχνική, συνθέσεις, δημιουργικότητα, εξέλιξη, μελωδία, ομαδικότητα, προσπάθεια και πάθος. Από μικρός τους ερωτεύτηκα και ποτέ δεν με απογοήτευσαν (δεν έζησα την κυκλοφορία του “Fight for the rock” αν και το αγάπησα στην πορεία), παρά μόνο στο άκουσμα της διάλυσής τους. Τόλμησα να επικοινωνήσω μαζί τους όταν ακόμα παρουσιάζαμε με τον φίλο Θοδωρή, την ραδιοφωνική εκπομπή “Metal Mass” στο Ρέθυμνο, όταν αυτοί ηχογραφούσαν το “Dead winter dead” και ο Jon Oliva με τον Chris Caffery μας αφιέρωσαν σχεδόν 2 ώρες στο τηλέφωνο για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, συγκινούμαι κάθε φορά που πρέπει να περιγράψω το μεγαλείο αυτής της μπάντας. Ο Mountain King, γνωστός και ως Jon Oliva, με την τεράστια έμπνευσή του, που πηγάζει για την αγάπη του για THE BEATLES, QUEEN αλλά και του metal κατάφερε να βιώσει την καταξίωση με τους TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA αλλά για μας θα είναι για πάντα ο αρχηγός των SAVATAGE. Με τα προβλήματα υγείας, με το ασταμάτητο κάπνισμα, που έφθειρε την φωνή του, αλλά και τις όποιες καταχρήσεις στην πορεία μάθαμε, παραμένει ένας ζωντανός θρύλος που σήμερα γίνεται 60 χρονών! Ο πολυτάλαντος αυτός μουσικός ζωγράφισε μουσικά όλη μου τη ζωή και μόνο να τον ευχαριστήσω μπορώ. Ευτυχώς μαζί με τον φίλτατο Σαμοΐλη καταφέραμε να δούμε την τελευταία και κορυφαία εμφάνιση των SAVATAGE με τους TSO στο Wacken, διότι δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου. Ήταν και η τελευταία φορά που τα είπαμε από κοντά. Πόσα τραγούδια να αραδιάσω εδώ που να εξηγούν το μεγαλείο του; Πόσα; Από το πρωί ακούω SAVATAGE κι ακόμα να καταφέρω να ολοκληρώσω. Οι “Σειρήνες” από το “Hall of the mountain King” σαν μια “Rock opera”, σε κάνουν να νοιώθεις πως κάθεσαι σε “Edge of thorns”, ενώ σε στιγμές ηρεμίας, καθώς πέφτει “(a) Handful of rain”, αναρωτιέσαι αν “ποιητές και μουρλοί” θα αμολήσουν την “Δύναμη της νύχτας” και θα σε κάνουν να φωνάζεις “Fight for the rock”. Εμάς τους ρομαντικούς δεν μας πειράζει που οι SAVATAGE δεν εκτοξεύτηκαν εμπορικά, όσο κι αν αυτό στοίχισε την ίδια τους την ύπαρξη. Μας αρκεί που… υπήρξαν! Mr. John Nicholas Oliva we are eternally grateful. Happy Birthday.
Γιώργος “Mentally yours” Κουκουλάκης
Επ’ ευκαιρία των γενεθλίων του Jon “Mountain King” Oliva, μου δίνεται η δυνατότητα να γράψω δύο λόγια για τους τεράστιους SAVATAGE. Τι να πρωτογράψει όμως κάποιος για αυτή την μπάντα; Από τον βρυχηθμό του “Sirens” μέχρι την μελαγχολική πολυπλοκότητα του “Morphine child”, οι SAVATAGE επηρέασαν όσο λίγες μπάντες την εξέλιξη του σκληρού ήχου. Ήταν δε από τους πρώτους που συνδύασαν, με μεγάλη επιτυχία, τη rock/metal μουσική με την κλασική μουσική και «όρισαν» τον όρο rock/metal opera με το “Streets”. Με μπροστάρηδες τα αδέλφια Oliva και τον παραγωγό Paul O’Neill, οι SAVATAGE έγραψαν το όνομά τους ανεξίτηλα στην ιστορία της rock μουσικής, χαρίζοντάς μας ύμνους που θα μνημονεύονται για πάντα.
Όμως όσο ταλέντο τους χαρίστηκε άλλα τόσα τους πήρε η μοίρα. Έπειτα από τον θάνατο του Criss Oliva το 1993, οι SAVATAGE, αν και συνέχισαν να γράφουν καλή μουσική, δεν ήταν πια οι ίδιοι και δεν έφτασαν ποτέ στα επίπεδα στα οποία θα μπορούσαν να έχουν φτάσει. Μετά το 2001 και το “Poets and madmen” ουσιαστικά σταμάτησαν να υπάρχουν, με τα «αφεντικά» να ρίχνουν το βάρος στους Trans-Siberian Orchestra, με τελευταία αναλαμπή την επανένωση για το Wacken Open Air του 2015. Αυτό το reunion αναπτέρωσε τις ελπίδες μας για έναν καινούριο δίσκο, όμως ο θάνατος του O’Neill μείωσε κατά πολύ τις πιθανότητες για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Όπως και να έχει η παρακαταθήκη που μας έχουν αφήσει είναι τεράστια. Mountain King σε ευχαριστούμε για όλα!
Γιώργος Βογιατζής
SAVATAGE, όνομα που προκαλεί ρίγη συγκίνησης και δέους σε κάθε μουσικόφιλο εκεί έξω. Όνομα που δεν το λύγισε η φθορά του χρόνου, αλλά αντίθετα έμεινε χαραγμένο βαθιά στις καρδιές όλων των οπαδών. Από προπάτορες του γνήσιου επιθετικού Αμερικάνικου πρωτόλειου ήχου σε κρυφο-QUEEN μεγαλείο στο επόμενο στάδιο της καριέρας τους, οι Αμερικάνοι γέμισαν τον κόσμο χαρές και έμειναν στην ιστορία ως ίσως η μοναδική μεταλλική μπάντα για την οποία δεν ακούστηκε ποτέ κάτι το αρνητικό. Σίγουρα θα μιλούσαμε σε άλλη βάση αν κατάφερναν να αγγίξουν και την εμπορική επιτυχία που τόσο άξιζαν και να γίνουν ακόμα μεγαλύτεροι. Το «έγκλημα» της όλης υπόθεσης είναι ότι διάφοροι χειρισμοί δεν τους το επέτρεψαν, ενώ και οι ίδιοι βρέθηκαν θύματα μίας κατάστασης η οποία δεν τους επέτρεψε να κάνουν αυτό που πραγματικά ήθελαν αλλά ήταν παγιδευμένοι στο να κάνουν πράγματα που άλλοι που τους είχαν δεμένους χειροπόδαρα με συμβόλαιο επέβαλλαν. Καθαρά από σεβασμό στο ότι υπάρχουν πρόσωπα τα οποία πλέον δεν είναι εν ζωή θα το κόψω εδώ και θα αναφερθώ αποκλειστικά στο μουσικό τους μεγαλείο το οποίο άλλωστε είναι κι αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει αποκλειστικά και υπεράνω όλων, γιατί στην τελική ήταν αυτή η μουσική τους η οποία καθήλωσε το ενδιαφέρον όλων μας.
Οι πρώιμοι SAVATAGE χαρακτηριζόντουσαν από το αιχμηρό κι επιθετικό (και μάγκικο θα προσέθετα) παίξιμο του Criss Oliva, του –μαζί με τον Mustaine- πιο ολοκληρωμένου κιθαρίστα που πέρασε από τη μουσική μας. Από τις μέρες τους σαν AVATAR και μέχρι ΚΑΙ το “Hall of the mountain king”, οι Αμερικάνοι κατάφερναν κάθε φορά να κάνουν τη διαφορά, άλλες φορές περισσότερο (“Sirens”, “The dungeons are calling”), άλλες λιγότερο (“Power of the night), άλλες να λοιδωρηθούν άδικα (“Fight for the rock, κατώτερο όλων αλλά όχι το σκουπίδι που παρουσιάζεται) και φυσικά εκεί που άλλαξε όλη η καριέρα τους προς το καλύτερο με το μνημείο Αμερικάνικου μεγαλείου που ακούει στο όνομα “Hall of the mountain king” το οποίο δικαίως μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται από πολλούς το καλύτερο τους άλμπουμ (σίγουρα το σημαντικότερο πέραν πάσης αμφιβολίας). Και στη συνέχεια αλλαγή πλεύσης και είσοδος του λυρισμού χωρίς να χαθούν τα βασικά τους στοιχεία. Πριν το “Gutter ballet” οι SAVATAGE είναι μία κορυφαία US metal μπάντα, από εκεί και μετά γίνονται ένα μνημειώδες συγκρότημα στο σύνολο τους χωρίς ταμπέλες, με δάκρυα χαράς και αίσθημα πληρότητας , το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι έργο τέχνης, είναι κάτι το απροσέγγιστο, που χωράει στην μεγάλη ζεστή του αγκαλιά όλο τον μικρό γαλάζιο πλανήτη μας.
Η μεγάλη τους στιγμή κατ’ εμέ όμως –αιρετικός σίγουρα- είναι η επόμενη, εκεί που ο βασιλιάς του βουνού έκανε πέρα για να έρθει ένας καλύτερος και αρτιότερος τραγουδιστής στη μπάντα. Ο Zachary Stevens δεν είχε αυτό το ουρλιαχτό του ξωτικού που είχε ο Jon Oliva, αλλά είχε αυτή τη βελούδινη φωνάρα που μπορούσε να τους πάει στο άλλο επίπεδο και το “Edge of thorns” ήταν το καλύτερο τους άλμπουμ, παικτικά λόγω του Criss (500 χρόνια μπροστά), αισθητικά λόγω της ποικιλίας ήχων και φυσικά λόγω του ανεπανάληπτου ομότιτλου κομματιού, σαν το οποίο δεν ξαναγράφτηκε κανένα. Η ζωή όμως όπως σε ανεβάζει στα ουράνια, μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα, έτσι και ο Θεός πήρε δίπλα του για πάντα τον Criss Oliva, για να κάτσει δίπλα του ως ίσος. Μόλις στα 30 του, ο Criss έφυγε πρόωρα, σκορπίζοντας παγκόσμια θλίψη, έχουν περάσει 26 χρόνια που αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν ζούσε και αν και πού θα είχε εξελιχτεί το απίστευτο παίξιμο του. Η είσοδος του Alex Skolnick των TESTAMENT στη θέση του για το καταπληκτικό “Handful of rain” κράτησε την τσίπα και ο λευκοτούφης κιθαρίστας κατάφερε (αν είναι δυνατόν) να μπει στα παπούτσια του Criss διαπρέποντας στο δίσκο.
Ακολούθησε έτερη δισκάρα με το “Dead winter dead” με το κιθαριστικό δίδυμο Chris Caffery/Al Pitrelli, συγκλονιστικό και πάλι δημιούργημα που φέρνει την ατμόσφαιρα του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία στα ηχεία, ενώ τα δύο τελευταία άλμπουμ (“The wake of Magellan” και “Poets and madmen”) χωρίς να υπολείπονται σε αξία, έκαναν φανερό ότι κάτι σαν να έλειπε πλέον από τη μπάντα. Μ’ αυτά κι εκείνα, οι SAVATAGE μετά το 2002 δεν υπήρξαν ενεργοί, θύματα μίας κατάστασης που επέβαλλε την προώθηση των TRANS SIBERIAN ORCHESTRA (και μάλιστα πολλάκις να περιοδεύουν δύο διαφορετικά line-up σε διαφορετικές περιοχές της Αμερικής τον ίδιο καιρό, ή κάνουμε επιθετική μπίζνα ή τίποτα), ενώ όπως προείπα, «ψιλά γράμματα» σε συμβόλαια και λογικές δεν επέτρεψαν τους SAVATAGE να μπορέσουν να είναι ενεργοί ούτε σαν σκέψη. Κρίμα και άδικο ειδικά για τους Έλληνες οπαδούς που τους στήριξαν όσο κανείς, η συναυλία του Γενάρη του ’96 όπου ήδη στο 2ο κομμάτι ο Jon Oliva έκλαιγε και σταμάτησε για να πετάξει την περιβόητη ατάκα «κανείς δεν σας φτάνει ούτε καν στο ελάχιστο Έλληνες» έχει μείνει στην ιστορία, είχαμε την τύχη να τους δούμε και μέσα σε ένα εξάμηνο δις μεταξύ Ιούλη 2001-Γενάρη 2002 και να μείνει μία όμορφη τελική ανάμνηση με μία χορταστική συναυλιάρα.
Οι SAVATAGE μας λείπουν γιατί σε περιόδους μαύρες ήταν το φως στο σκοτάδι μας, γιατί σε καταστάσεις σκεπτικισμού ήταν η λύση στο πρόβλημα, γιατί την εποχή που όλοι προσπαθούσαν να γίνουν πιο κάφροι ή πιο προοδευτικοί, αυτοί διάλεγαν τον ίσιο δρόμο της ουσίας, γιατί πάντρεψαν την επιθετικότητα με την ουσία αρχικά και στη συνέχεια το μεταλλικό ήχο με την όπερα και την κλασσική μουσική, γιατί τα κομμάτια τους έμειναν αθάνατα στην ιστορία, όπως το αστείρευτο ταλέντο του Criss Oliva. Γιατί μπόρεσαν να «πιάσουν» την ψυχή του καθενός εκεί έξω κι έτσι ακόμα και το μεγαλύτερο όρθιο σκεπάρνι δεν μπόρεσε να βγάλει χολή για την πάρτη τους. Του σεβάστηκαν χαρντκοράδες, πάνκηδες κι ότι λογής αντιμεταλλικό στοιχείο υπάρχει εκεί έξω και η αξία τους έμεινε αναλλοίωτη. Με τα αν και τα θα δουλειά δεν έγινε ποτέ, είναι χρέος όλων μας να μην τους ξεχνάμε ποτέ, να κρατάμε την ανάμνηση τους μέσα μας βαθιά και να τους ευχαριστούμε αιώνια για όλα τα καλά που μας προσέφεραν. Όταν έρθει η τελική ώρα υπολογισμού των πάντων, οι SAVATAGE όχι απλά θα στέκουν πολύ ψηλά στη βαθμίδα της αγαπημένης μας μουσικής, αλλά και όσων δεν μας απογοήτευσαν ΠΟΤΕ σ’ αυτή τη ζωή (και ίσως και στην επόμενη).
Άγγελος Κατσούρας
