a
Μαγικός ή για να κάνουμε ένα λεκτικό παραλληλισμό με τον τίτλο, ονειρεμένος δίσκος! Το συγκρότημα του Ronnie βγαίνει αλώβητο από την αποχώρηση του σπουδαίου Vivian Campbell βρίσκοντας στο πρόσωπο του αντικαταστάτη του Craig Goldy ένα νέο guitar hero. To σημαντικότερο είναι όμως ότι ο Goldy αποδεικνύεται εξαιρετικός συνθέτης ο οποίος συνεργάζεται άριστα με τον Ronnie και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αψεγάδιαστο. Το “Dream evil”, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι το τελευταίο κλασικό (με την απόλυτη έννοια του όρου) άλμπουμ των DIO χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ακολούθησαν ορισμένες καλές δισκογραφικές στιγμές. Εδώ, όμως, βρίσκουμε μία μπάντα σε μεγάλη συνθετική (και όχι μόνο) φόρμα έχοντας από πίσω της την υποστήριξη μίας μεγάλης εταιρείας, τη συνδρομή ενός αποκλειστικού management και την αμέριστη συμπαράσταση χιλιάδων οπαδών και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Είναι η εποχή όπου η μουσική βιομηχανία ανθίζει και το hard rock/metal κυριαρχούν στο mainstream ραδιόφωνο και τηλεόραση. To “Dream evil” είναι πιθανότατα ο δίσκος των DIO που περιλαμβάνει τα περισσότερα υποτιμημένα διαμάντια. Μπορεί να μην έφτασε ποτέ τα εμπορικά επίπεδα ενός “Holy diver” ή ενός “The last in line” αλλά είναι ένας σπουδαίος δίσκος που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από τους τρεις δισκογραφικούς προκατόχους του!
- “When a woman cries” (4.42)
Μία πολύ καλή σύνθεση όπου νομίζω, όμως, ότι όλοι οι φίλοι της μπάντας τοποθετούν στην τελευταία θέση της άτυπης αυτής κατάταξης. Τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά το “When a woman cries” είναι μάλλον τυπικό για τα δεδομένα των DIO. To γεγονός, μάλιστα, ότι βρίσκεται στο τέλος του δίσκου συντελεί περαιτέρω σε μία…επιλεκτική αμνησία από την πλειοψηφία των fans.
- “Overlove” (3.44)
Ο Goldy ξεκινάει να παίζει ένα θέμα στην κιθάρα που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στον Eddie και σε ένα δίσκο των VAN HALEN με τον Roth στο μικρόφωνο. Αυτό κρατάει μονάχα λίγα δευτερόλεπτα ώσπου μπαίνει ένα κλασικό DIO riff που σε κολλάει στον τοίχο. Αυτό είναι και το πρώτο υποτιμημένο διαμαντάκι του δίσκου. Σπουδαίο κομμάτι με ένα εξαιρετικό solo από τον Goldy.
- “I could have been a dreamer” (4.42)
Δεν ξέρω αν ήταν προτροπή της δισκογραφικής ή σκέψη του Ronnie αλλά οι DIO πάντα είχαν ένα ξεκάθαρο εμπορικό κομμάτι στο δίσκο το οποίο προοριζόταν πάντα για πρώτο ή δεύτερο single. Το “I could have been a dreamer” αποτέλεσε τον προπομπό του δίσκου και εύκολα έθετε τις βάσεις για ένα καλό radio airplay. Πάντως πρέπει να πούμε ότι όπως και στο παρελθόν έτσι και εδώ, δεν μιλάμε για ξεπούλημα ή τίποτα σχετικό. Ούτε καν. Οι DIO είχαν πάντα το χάρισμα να γίνονται εμπορικοί αλλά να διατηρούν ταυτόχρονα ακέραιη τη μουσική τους ταυτότητα.
- “Faces in the window” (3.50)
Δεύτερο κατά σειρά (σε αυτή την αξιολογική βαθμίδα, πάντα) υποτιμημένο διαμάντι μέσα στο “Dream evil”. O Goldy καταθέτει ένα ακόμη φανταστικό riff, οι μελωδικές γραμμές του Ronnie είναι άψογες ενώ το refrain είναι κολλητικό και ξεσηκωτικό μαζί. Σημαντική και καταλυτική η συνεισφορά του Claude Schnell –όπως και σε όλο το δίσκο- στα πλήκτρα με τη φανταστική ατμόσφαιρα στο background.
- “Night people” (4.06)
Ναι, ξέρω…θα μπορούσε να είναι και πιο ψηλά! Μόνο που δεν είναι. Όχι, γιατί δεν είναι κομματάρα αλλά γιατί θεωρώ ότι τα υπόλοιπα 4 είναι ένα κλικ πιο πάνω. Πάντως, το “Night people” είναι ένα ιδανικό opening song για το δίσκο με ένα κοφτερό riff και μία (αυτονόητα) εντυπωσιακή ερμηνεία από το Ronnie.
- “Naked in the rain” (5.09)
Τρίτο υποτιμημένο διαμάντι του δίσκου. Το “Naked in the rain” ενέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός κλασικού DIO κομματιού. Mid-tempo με πολύ μελωδικές φωνητικές γραμμές και ένα refrain που σου μένει με το πρώτο άκουσμα, ένα solo που ουσιαστικά συμπληρώνει το κομμάτι και ένα rhythm section για σεμινάριο. Η live εκτέλεση στο Donington το 1987 βγάζει περισσότερη ενέργεια αλλά χάνει κάτι από την επιβλητική ατμόσφαιρα του δίσκου.
- “Dream evil” (4.23)
Κλασικά και παραδοσιακά, το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι ένας οδοστρωτήρας, ένας συνθετικός ογκόλιθος! Ο Ronnie έχει φροντίσει από την εποχή του “Long live rock n’ roll” –και με τη συνδρομή των Ritchie, Tony, Viv και Craig- να ηχογραφεί απίστευτα και διαχρονικά ομώνυμα κομμάτια. Αμιγώς στιχουργικά, ο Ronnie είναι απολύτως στο στοιχείο του με το εντυπωσιακό εξώφυλλο να πιάνει την πεμπτουσία της ιδέας και τη μπάντα να αποδίδει στο μάξιμουμ. Κρυφός MVP ο τεράστιος Vinny Appice.
- “Sunset superman” (5.45)
«Νίκα, είναι το “Sunset Superman” το πιο υποτιμημένο κομμάτι στο “Dream Evil”;». Όχι, φίλε μου…είναι το πιο υποτιμημένο κομμάτι σε ολόκληρη τη δισκογραφία των DIO! Δεν είναι τόσο ότι πρόκειται για ένα άγνωστο κομμάτι αλλά για το γεγονός ότι δεν έχει το status ενός “Stand up and shout”, ενός “We rock” ή ενός “Rock n’ roll children”. Τα πάντα εδώ είναι τέλεια ενώ ακόμη και ένας επιφανειακός ακροατής δεν γίνεται να μην παρασυρθεί από το απίστευτο κουπλέ που σε κάνει να χτυπιέσαι και να θέλεις να πατάς συνέχεια το “repeat” στο CD player, να σηκώνεις ξανά τη βελόνα στο πικάπ και να επιστρέφεις στην αρχή ή να ξαναγυρίζεις πίσω την κασέτα μέχρι να τη μασήσει το κασετοφωνάκι και αναγκαστείς να επιστρατεύσεις το Bic για τη σωτηρία! Για μένα ο ορισμός του ιδανικού opening song για κάθε συναυλία των DIO…αν δεν κάνω λάθος αυτό συνέβη μονάχα μία φορά στην περιοδεία του “Magica” αλλά κρατήστε το αυτό με μία επιφύλαξη…
- “All the fools sailed away” (7.11)
Δεν ξαναβγαίνουν τέτοια τραγούδια. Είναι απλά τα πράγματα, παιδιά. Αν κάποιος δε νιώθει ή δεν μπορεί να συναισθανθεί το μεγαλείο της ψυχής που καταθέτει ο Ronnie εδώ, κακώς έφτασε μέχρι σε αυτό το σημείο του άρθρου. Το “All the fools sailed away” δεν είναι μονάχα το απόλυτο κομμάτι στο “Dream evil” αλλά μία από τις καλύτερες μπαλάντες που έχουν γραφτεί ποτέ στην ιστορία του σκληρού ήχου. Και μόνο το γεγονός ότι ο τεράστιος Δημήτρης Κατής το συμπεριέλαβε στην ανυπέρβλητη συλλογή “Classic metal ballads” δίνει έξτρα πόντους στο τραγούδι. Πέρα από την πλάκα, όμως, εδώ ο Ronnie πιάνει το απόλυτο 10 στα 10 όσον αφορά την ερμηνεία και το στιχουργικό υπόβαθρο. Ο Goldy μαγεύει με την εξάχορδη θεά, ο Schnell δημιουργεί μία ευφάνταστη ατμόσφαιρα ενώ οι Bain & Appice χτίζουν ένα από τα πιο ογκώδη μουσικά οικοδομήματα της δισκογραφίας των DIO. Αν κάποιος ψάχνει την τελειότητα στο “Dream evil”, αρκεί μονάχα να βάλει να παίξει το “All the fools sailed away”. Magic!
Σάκης Νίκας
