Την Κυριακή 3 Απριλίου και ώρα 8 μ.μ. βρεθήκαμε με χαρά στην προακρόαση που είχαν οργανώσει οι DISHARMONY για το τρίτο –και όντως καλύτερο μέχρι στιγμής- άλμπουμ τους, ονόματι “Gods made of flesh”. Zero Gravity Studios ο τόπος του… «εγκλήματος» και τι πιο ευχάριστο από ένα Κυριακάτικο απόγευμα με μια δόση βαρύ λιωμένου μετάλλου που θα κάνει αίσθηση σε ότι αφορά όλη την Ελληνική σκηνή και γιατί όχι κι εκτός των συνόρων αυτής. To “Gods made of flesh” είναι ένα θεματικό άλμπουμ που αφορά τις διαφορετικές μορφές σκλαβιάς που αντιμετωπίζουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε. Η σύνθεση της μπάντας που ηχογράφησε το δίσκο αποτελείται από τους Χρήστο Κουνέλη (φωνητικά), Γιάννη Καρουσιώτη (κιθάρες), Στέφανο Γεωργιτσόπουλο (επίσης κιθάρες), Παναγιώτη Γατσόπουλο (μπάσο) και Νίκο Μίρα (τύμπανα) και πάμε να δούμε γρήγορα γιατί ο δίσκος αυτός είναι άκρως ξεχωριστός και γιατί άφησε όλους τους συναδέλφους που παραβρέθηκαν στο χώρο με θετικότατες εντυπώσεις.
- The cynic and the beggar (Enslaved to Eudemonia) (5:20)
O δίσκος μπαίνει με φόρα κι ένα πολύ βαρύ σημείο με ρυθμικότατα τύμπανα κι εναλλαγές με τριπλές στα riff και τρομερή δύναμη γενικότερα, τα φωνητικά «σβήνουν» στην πορεία και στη συνέχεια ανεβαίνουν εκ νέου. Το ρεφρέν είναι πολύ χαρακτηριστικότατο ενώ έχουμε νέα αλλαγή με δίκαση και κύριο riff να παίζονται παράλληλα. Το lead είναι το κάτι άλλο, με tapping της μεγάλης του Jeff Loomis σχολής (η αγάπη για τους NEVERMORE δεν κρύβεται, εξ ου και ο χαρακτηρισμός «NEVERMORE της Ελλάδας» στα πρώτα τους θρυλικά demo), ενώ ο ρυθμός σπάει ξανά με σημείο που οδηγεί στην αρχή του κομματιού, επαναλαμβάνεται το ρεφρέν και στο τέλος τα τύμπανα κυριαρχούν πηγαίνοντας το κομμάτι καροτσάκι μέχρι τέλους με το ρυθμό να γίνεται πιο έντονος. - Νogard (Enslaved to guilt) (4:23)
Το μικρότερο κομμάτι του δίσκου και ίσως το πιο καταιγιστικό. Καθαρό thrash riff στην αρχή, σε βαθμό ομοβροντίας, το lead που ακολουθεί είναι μελωδικό και τεχνικό, ενώ πάνω στο ρυθμό ακολουθεί νέο lead (τα έχουν άφθονα τα παιδιά), ενώ ακολουθεί ένα πιο σιγανό σημείο αλλά με πιο δυνατά τύμπανα. Το σημείο με το αρχικό thrash riff επαναλαμβάνεται στη συνέχεια ενώ μια φοβερή τσιρίδα του Χρήστου κάνει την εμφάνιση της στο τέλος για να κλείσει εμφατικά το κομμάτι. - Cruel and bitter (Enslaved to lust) (5:47)
Δικασάτη αρχή στο κομμάτι, με τον ήχο των τυμπάνων γενικά στο δίσκο να είναι κορυφαίος, πεντακάθαρος και όσο δυνατός πρέπει για την καταπόνηση του σβέρκου σας. Ένα αργό σημείο αλλαγής φέρνει ένα πολύ ωραίο lead στο υπόβαθρο, ενώ μια δυνατή ηχητικά αλλαγή και μια κραυγή στο υπόβαθρο ξανά μας οδηγούν σε ένα ακόμα lead, για να κλείσει το κομμάτι αρχικά με ένα βαρύ αργό σημείο και ένα πιο «υπνωτικό» κλείσιμο στο τέλος, ειδικά σε συνάρτηση με την αρχή του. - The cry of the Gods (Enslaved to greed) (6:59)
Ένα πραγματικά ατελείωτο κομμάτι, του οποίου τη διάρκεια νιώθαμε όσο παιζόταν αλλά από την άλλη δε θέλαμε και να τελειώσει. Ξεσηκωτική αρχή με δίκαση, αλλαγή και επανάληψη του αρχικού σημείου, ενώ αλλάζει σε πιο mid-tempo ρυθμό. Ακόμα μια αλλαγή με μια ακόμα κραυγή οδηγεί στο πρώτο lead, ενώ το σπάσιμο του κομματιού είναι ένα φοβερό σημείο που σε αρχικό στάδιο με έκανε να πω ότι είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Απανωτά leads οδηγούν σε ένα ακουστικό outro με σχεδόν flamenco χροιά στην κιθάρα. Ίσως το αριστούργημα του δίσκου; Ποιος ξέρει… - Dreamers lost (Enslaved to ignorance) (1:43)
Ένα μικρό ιντερλούδιο που ξεκινάει με μπάσο και ακουστική κιθάρα, με τα φωνητικά του Χρήστου να θυμίζουν πολύ έντονα Warrel Dane (στον οποίο και είναι αφιερωμένος ο δίσκος μεταξύ άλλων για την χρόνια έμπνευση που παρείχε στο συγκρότημα), ενώ η χροιά του δεν διστάζει να πιάσει και ύφος κοτζάμ Geoff Tate σε στιγμή που προκαλεί ανατριχίλα το λιγότερο. Ότι πρέπει για ορεκτικό πριν έρθει το… - Of flesh (Enslaved to the human senses) (7:23)
Βαρύτατη αργή αρχή, φαινόταν ότι θα είναι μεγάλο σε διάρκεια πριν καν αναπτυχθεί. Ένα μελωδικό lead οδηγεί σε αλλαγή με πάλι έντονη Geoff Tate χροιά στη φωνή, νέα αλλαγή με πολύ δυνατά τύμπανα, φωνητικά που απαγγέλουν και συνεχή κατεβάσματα από riffs που προφανώς θυμίζουν πάλι NEVERMORE (ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται) και έχουμε πάλι απαγγελία φωνητικών σε ένα αργό ακουστικό σημείο. Ακολουθεί ένας ιδιαίτερα αλλόκοτος κι απρόβλεπτος ρυθμός πάλι με flamenco κιθαριστική χροιά. Ένα βαρύ ξέσπασμα σπάει την… ησυχία (λέμε τώρα) ενώ πάλι ένα ακόμα σημείο που παραπέμπει σε NEVERMORE και τον συγχωρεμένο Warrel Dane οδηγεί σε ένα γρήγορο σημείο και στο τελικό lead που τελειώνει το κομμάτι. - Trigger of pleasure (Enslaved to the media) (4:35)
Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Η αρχή κομματιού με ένα σημείο που όσο και να το περιγράψω θα το αδικήσω, πρέπει να ακούσετε το δίσκο για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Το riff δείχνει ότι τείνει να θρασάρει περισσότερο, αλλά κρατάει ένα σταθερό up-tempo ρυθμό που δεν ξεφεύγει (για την ώρα), μέχρι να σκάσει ένα υπεργρήγορο ξέσπασμα το οποίο μας επιστρέφει στο αρχικό σημείο του κομματιού. Ξανά θρασάρισμα, ξανά αλλαγή, ξανά εκπληκτικά κατεβάσματα και leads, μιλάμε για πανικό και χαοτικό συναίσθημα οργής που αποτυπώνεται τέλεια και μέσω στίχων. - Desertion (Enslaved to illusions) (6:32)
Ακουστική αρχή με ένα σημείο τέρμα OPETH (“Still life” περιόδου, πριν το μπαμ με το “Blackwater park”), το οποίο ακολουθεί μια πολύ ωραία αλλαγή με δυνατό και γρήγορο σημείο, με τα φωνητικά αρκετά μπροστά, και ένα lead με χροιά NEVERMORE meets OPETH. Up-tempo αλλαγή με έντονη thrash δίκαση από πίσω και με το κομμάτι να κλείνει με ένα fade out λες και lead-άρουν οι κιθάρες. Μια νέα πτυχή της μπάντας που τους πάει πάρα πολύ. - The shores of our destiny (Enslaved to deceit) (1:05)
“The shores of our destiny are not of this world”, αυτό είναι το κύριο νόημα του δεύτερου ιντερλούδιου του δίσκου. Ακούγονται ήχοι θάλασσας όπως και ανθρώπων τους οποίους δυστυχώς η θάλασσα πήρε για πάντα στην υγρή αγκαλιά της, η μικρή του διάρκεια προϊδεάζει και βάσει concept ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του… - Under the waves (Enslaved to hope) (5:32)
Εδώ αναπτύσσεται πλήρως η ιδέα του θαλάσσιου ταξιδιού των προσφύγων, πολλοί από τους οποίους στην προσπάθεια να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο, έχασαν τις ζωές τους στη θάλασσα. Τραγικό πραγματικά και σαν εικόνα και σαν vibe. Ένα μπαλαντοειδές κομμάτι που χρονολογικά υπάρχει από το 2008-2009, με απαλά φωνητικά που αντιπροσωπεύουν την τραγωδία που πραγματεύεται και κλείνει με ένα πολύ δυνατό break λίγο πριν το οριστικό τέλος του δίσκου. - L.I.F.E. (Enslaved to the mortal fate) (8:04)
O Χρήστος μου αποκάλυψε τα αρχικά του κομματιού με τον όρο να μην τα αναφέρω (κύριος). Το κομμάτι είναι το μεγαλύτερο του δίσκου και θα ήταν ξεχωριστό και μόνο για τα σημεία από την «Ασκητική» και την «Οδύσσεια» του Νίκου Καζαντζάκη, τα οποία ερμηνεύονται με τη θρυλική φωνή του Βασίλη Διαμαντόπουλου (υπόκλιση και δέος σε έναν από τους μεγαλύτερους όλων των εποχών). Δυνατή αρχή, συνεχή riffs, αλλαγές , ακουστικό σημείο με φωνητικά που απαγγέλουν κι ένα δυνατό ξέσπασμα οδηγούν σε ένα Α’ ΚΛΑΣΗΣ lead (το καλύτερο του δίσκου σίγουρα, το φύλαγαν για το τέλος) με αδιάκοπο tapping κι όλες τις όμορφες υπερβολές που δημιουργούν μια ΣΟΛΑΡΑ! Δραματικά φωνητικά οδηγούν σε ένα σχεδόν υπερηχητικό/στριφογυριστό riff (ΜΑ ΤΙ ΣΗΜΕΙΟ!) και τελικά το κομμάτι να κλείνει με fade out σημείο. Στο ερώτημα μας αν τελικά μέσα από την περιπέτεια του δίσκου αχνοφαίνεται φως στο τούνελ και το σκοτάδι της σκλαβιάς, δεν πήραμε σαφή απάντηση, αλλά δεν εισπράξαμε και πλήρη άρνηση, οπότε ίσως η αλήθεια να κρύβεται κάπου στη μέση, ως θετικοί άνθρωποι θα δούμε το ποτήρι μισογεμάτο.
Οι DISHARMONY κατ’ εμέ οφείλουν να είναι περήφανοι για το “Gods made of flesh”. Ακόμα κι αν δεν μου άρεσαν τα κομμάτια –που όπως καταλάβατε ευτυχώς δεν ισχύει- ο ήχος είναι για σεμινάριο. Δεν είναι μόνο η τρομερή αρμονία ανάμεσα σε κιθάρες και τύμπανα και πόσο υπέροχα δένουν, προσφέροντας απίστευτο όγκο, καθαρότητα και δύναμη στο τελικό αποτέλεσμα. Τα φωνητικά που σε άλλες περιπτώσεις με την υφή του ήχου θα έμοιαζαν αρκετά πίσω, χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο που βγαίνουν στο προσκήνιο όπως κι όσο πρέπει και είναι σημεία που πραγματικά χαζεύεις παικτικά με όσα γίνονται στο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ 57’ που δεν είναι εύκολο στην ακρόαση καθώς μπορεί εγώ σαν σπαστικός να το θυμάμαι ήδη απ’ έξω με μια ακρόαση, αλλά έχει πολύ κρυμμένο πλούτο και δε θα διστάσετε να του δώσετε επαναλήψεις, είτε για να θαυμάσετε ξανά τα σημεία που είναι το ατού του (καθαρά στην κρίση του καθενός αν εστιάσει σε ταχύτητα, όγκο, θεατρικότητα και έκφραση), είτε να «πιάσετε» κάτι που σας ξέφυγε στην αρχή ακόμα περισσότερο. Ο δίσκος πραγματικά έχει τον χαρακτήρα της live κατάστασης, ήδη φαντάζομαι να κάνουν συναυλία και να κατεδαφίζουν το μέρος με τη δύναμη τους. Και να σας πω και την αμαρτία μου, με την απώλεια των NEVERMORE και με τα παιδιά να τους έχουν περήφανα ως κύρια επιρροή χωρίς να χρειάζεται να το κρύψουν (άσε που δε νομίζω να θέλουν), είναι ακόμα πιο όμορφη η κυκλοφορία αυτή, καθώς οι πάλαι ποτέ κραταιοί Αμερικάνοι θεοί που πήγαν το μέταλλο έτη φωτός μπροστά μπορεί να μην υφίστανται, αλλά οι DISHARMONY όχι απλά τους έχουν ως βάση, αλλά κατορθώνουν να βγάλουν και τον προσωπικό τους χαρακτήρα με ένα ήχο που αν είχαν κάνει πράγματα λάθος θα τους χαντάκωνε μια και τα πάντα κρίνονται στις λεπτομέρειες. Το “Gods made of flesh” δείχνει ότι και οι θεοί είναι θνητοί και γίνονται ένα με τον ανθρώπινο πόνο, ίσως επειδή οι ίδιοι τον προκαλούν; Ίσως επειδή δεν κάνουν κάτι για να τον αποτρέψουν; Σε κάθε περίπτωση η δύναμη του δίσκου και το concept που αναπτύσσεται, μας κάνει να δανειστούμε τη ατάκα του Hatori Hanzo στα Kill Bill, όπου ο θαυματουργός κατασκευαστής katana σπαθιών πέταξε τη μυθική ατάκα «κι ο θεός αν κοπεί από αυτό, θα ματώσει». Και το “Gods made of flesh” είναι ένα katana με τρομερά κοφτερή λεπίδα που δεν θα σου αφήσει επιλογή για harakiri, αλλά αν το στρέψεις εναντίον σου, σίγουρα το λάθος σου θα αποβεί μοιραίο. Ακούστε προσεκτικά αυτό το δίσκο όταν βγει και δώστε στα παιδιά τα εύσημα που πραγματικά αξίζουν.
Ο δίσκος θα διανεμηθεί από την Ουκρανική GrimmDistribution και την Ρώσικη More Hate Productions. Φαντάζομαι τα παιδιά δεν φαντάστηκαν τι αντίθεση θα δημιουργούσε αυτό με όσα γίνονται στις δυο πρώην Σοβιετικές χώρες τον τελευταίο καιρό.
Άγγελος Κατσούρας
