Τρεις μπάντες με διαφορετικές προτάσεις η κάθε μια σε ότι αφορά το ροκ περιείχε το Σαββατιάτικο μενού κι επειδή δεν τις γνώριζα προσωπικά, με εξαίρεση τους headliners, η αίσθηση της ανακάλυψης κάτι καινούργιου, έκανε εκείνη την βραδιά ξεχωριστή.
Η πρώτη ανακάλυψη έχει να κάνει με τους Αθηναίους NO NAME DOGS οι οποίοι έφερναν υπό μασχάλης το ΕΡ τους ‘9.11’ που βγήκε πριν τρία χρόνια περίπου. Στα πέντε κομμάτια του ΕΡ, διαφαίνονται τόσο οι grunge όσο και οι stoner επιρροές τους αν και προτίμησαν να αφήσουν έξω από το set list τους δύο κομμάτια για να παίξουν δύο διασκευές: “Gimme Shelter” των ROLLING STONES και “Wanted Dead or Alive” των BON JOVI (αν και αυτή η τελευταία διασκευή ήταν αρκετά πιο ροκάδικη, αφήνοντας στο πλάι τα ακουστικά στοιχεία του original). Εάν σας αρέσουν μπάντες όπως οι ALICE IN CHAINS ή CORROSION OF CONFORMITY, σίγουρα θα βρείτε κάτι που σας αρέσει στην μουσική τους πρόταση.
Η επόμενη ανακάλυψη ήρθε κατευθείαν από το Λος Άντζελες, οι SLOW BURNING CAR, αν και ο αρχηγός της μπάντας, Troy (Τρύφων) Spiropoulos (φωνητικά/Μπάσο), είναι Ελληνικής καταγωγής. Τον συνοδεύουν οι Zak St.John (τύμπανα/φωνητικά), Kim Clayborne (φωνητικά), Tommy Marcel (Κιθάρα/φωνητικά), και Aaron Kusterer (κιθάρα). Αν και το όνομά τους παραπέμπει σε ήχους doom/stoner… καμιά σχέση! Είναι δύσκολο να βάλει κάποιος μια ετικέτα στην μουσική τους (το αγαπημένο σπορ των μουσικών δημοσιογράφων) αλλά από τα κομμάτια που έπαιξαν ζωντανά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τους αρέσει το punk rock (“Soul Crimes”, “You Can’t Stay Here”, “Ladish Man”), το grunge/alternative (“Dimples”, “Clouds”, “In the Trees”, “I Saw the Mountain” ), το garage rock (“Public Cynic”, “Hard Time Walking”), ενώ μας χάρισαν και δύο διασκευές: “Rebel Yell” (Billy Idol)” και “I Wanna Be Your Dog” (IGGY AND THE STOOGES). Rock, glam, punk, new wave, alternative σε ένα ωραίο πακέτο όπου ο καθένας θα βρει κάτι που του αρέσει. Εκλεκτισμός χωρίς να χάνεται η ουσία του rock n’ roll.
Την βραδιά την έκλεισαν οι επίσης Αθηναίοι DISILLUSIVE PLAY, τους οποίους είχα δει πριν δυο χρόνια στο ίδιο μέρος στο Ladies of Metal Festival. Μας παρουσίασαν ολόκληρο και με την ίδια σειρά τον δεύτερο δίσκο τους, “Songs for the Non-Existent”, μια συλλογή από έντεκα τραγούδια που κινούνται μεταξύ του symphonic, του power και του progressive, και που πέρασαν από τα χέρια του παραγωγού Bob Katsionis (που έπαιξε και τα πλήκτρα στο δίσκο) ενώ στα δεύτερα φωνητικά συμμετείχαν η Ηλιάνα Τσακιράκη (ENEMY OF REALITY) και ο Μάριος Καραναστάσης (SILENT WEDDING). Κομμάτια που είναι γεμάτα από σκέψεις, ιδέες και συλλογισμούς γύρω από υπαρξιακά θέματα όπως το πως αισθάνεται κάποιος όταν φτάνει στα όρια της ανεκτικότητας (“Enough”), όταν τα δίνει όλα για να ευχαριστήσει τον περίγυρό του αλλά χωρίς κανένα αντίκρισμα (“Make Them All Feel Good”), η Θεϊκή Δημιουργία που όμως υποδηλώνει κάτι πολύ σκοτεινό (“Demon’s Glove”), ο αγώνας για να ξεπεραστούν τα τραύματα που μας δημιουργεί η ζωή (“Life’s Scars”) ή το πως θα ήταν η ζωή μας σε ένα παράλληλο σύμπαν εάν είχαμε πάρει κάποιες διαφορετικές αποφάσεις (“Parallel Lives”).
Στοιχεία από WITHIN TEMPTATION, AVANTASIA, KAMELOT, EPICA, SAVATAGE, και SYMPHONY X, μεταξύ άλλων, είναι αυτά που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε την μουσική πρόταση της μπάντας, αλλά προσωπικά θα ήθελα να ξεχωρίσω την φωνή της Αντιγόνης Καλαμαρά, η οποία ξεφεύγει από τα στερεότυπα του είδους, μιας που έχει μια βραχνή, επιθετική και καθόλου οπερετική χροιά που πραγματικά δίνει μια άλλη διάσταση στα κομμάτια, μια διάσταση σκοτεινή στο σύνολό της, και για αυτό τόσο στον δίσκο όσο και στο live τελείωσαν με ένα κομμάτι πιο φωτεινό, πιο αισιόδοξο, και πιο pop αν θέλετε, το “We Will Rise (Any Day Now)”.
Μια εκλεκτική βραδιά για μουσικόφιλους με εκλεκτικά γούστα.
Γιώργος Γκούμας
