Πριν από δύο χρόνια, ο κιθαρίστας, κύριος συνθέτης και συνιδρυτής των Ελλήνων doomsters, SORROWS PATH, Κώστας Σαλωμίδης, αποχωρώντας από το συγκρότημα, επανέφερε στο προσκήνιο την μία εκ των δύο επικρατέστερων ονοματοδοσιών που χρονολογείται από την εποχή του αείμνηστου μπασίστα τους Τάκη Δρακόπουλου κι ενώ τα υπόλοιπα μέλη αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα project (χωρίς να έχουν διαλυθεί οι SORROWS PATH) και να κινηθούν σε stoner φόρμες με τους FUZZING NATION κυκλοφορώντας το ομότιτλο ντεμπούτο EP μέσα στο 2023. Αυτό που αντιλαμβάνομαι, πάντως, είναι πως αμφότερες οι πλευρές υιοθέτησαν φόρμες που αισθάνονται άνετα όσον αφορά το σημείο έκφρασης και ίσως αυτή να είναι η πιο σημαντική παράμετρος.
Οι DISTORTED REFLECTION βρήκαν στέγη στην γνώριμη μας Iron Shield, η οποία είχε κυκλοφορήσει τα “Doom philosophy” και “Touching infinity” των SORROW’S PATH, ο Σαλωμίδης εκτός από τις κιθάρες έχει αναλάβει και τα φωνητικά, ενώ το σχήμα πλαισιώνουν ο Στέλιος Παύλου στα τύμπανα και ο Βαγγέλης Γιαλαμάς στο μπάσο, πλήκτρα και ορισμένα backing vocals ενώ είναι υπεύθυνος και για την παραγωγή του άλμπουμ. Υπάρχουν όμως και τρεις guest στο “Doom rules eternally” και συγκεκριμένα ο Νικόλας Λεπτός των ARRAYAN PATH που αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου το “Mr Snake”, το οποίο και αποτέλεσε το πρώτο single του δίσκου. Η χαρακτηριστική του λυρική ερμηνεία είναι αυτή που ανεβάζει αισθητά την ποιότητα του και οπωσδήποτε κερδίζει μονομιάς τις εντυπώσεις ενώ οι Ross The Boss (MANOWAR, ROSS THE BOSS) και Γιάννης Δρόλαπας (VAVOURA BAND, ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ) καταθέτουν το δικό τους κιθαριστικό στίγμα στα “Cassandra” και “The eternal gate” αντίστοιχα. Από εκεί και πέρα, αξίζει να αναφερθεί το εντυπωσιακό αλλά και συνάμα συμβολικό εξώφυλλο του Tomas Arfert ο οποίος και έχει φιλοτεχνήσει δουλειές των CANDLEMASS & KRUX και το “δωρικό” artwork που “κολλάει” γάντι με το ηχητικό περιεχόμενο.
Το στοίχημα που τέθηκε ευθύς εξ αρχής για το ντεμπούτο των D.R. ήταν απλό. Από την στιγμή που ο εμπνευστής τους είχε την πολυτέλεια της αποκλειστικής συγγραφής του υλικού (φυσικά και με τους SORROWS PATH ήταν εκείνος που ούτως ή άλλως έβαζε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του) ποιο θα ήταν το μονοπάτι που θα ακολουθούσε. Θα συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, με το doom δηλαδή ως υπόστρωμα αλλά πιο κοντά σε heavy φόρμες ή θα επέλεγε (ως απόρροια ενδεχομένως και του συγκεκριμένου ονόματος που επέλεξε) να στραφεί περισσότερο στις ρίζες του, αναβαθμίζοντας τον πεσιμιστικό/μελαγχολικό στοιχείο προς τέρψιν όλων των “ταγμένων” φίλων του ιδιώματος.
Ο Σαλωμίδης προτίμησε εν τέλει την δεύτερη φόρμουλα και είναι γεγονός ότι ο ήχος είναι πολύ κοντά στους πρώιμους SORROWS PATH, με πινελιές από “The rough path of nihilism”. Η επιλογή έδειχνε πολλά υποσχόμενη και νομίζω ότι είναι κοινός τόπος άκρως σεβαστής μερίδας ακροατών πως το highlight των S.P. αποτελεί ο προαναφερόμενος δίσκος. Και η αλήθεια είναι πως σε επίπεδο συνθέσεων το ντεμπούτο των DISTORTED REFLECTION παραπέμπει στο παρελθόν, δίχως φυσικά να επαναλαμβάνει τον εαυτό του. Απλά πρόκειται για μια επικαιροποιημένη version του. Υπάρχουν, ωστόσο, δύο παράγοντες που λειτουργούν αποτρεπτικά προκειμένου τα κομμάτια να εξωτερικεύσουν κατά το δοκούν την αγάπη και το πάθος του δημιουργού για την μουσική αλλά και για το συγκεκριμένο metal παρακλάδι.
Η άνευρη παραγωγή που δεν αναδεικνύει την μεγαλοπρέπεια και την επιβλητικότητα που διαχρονικά διέπει το κλασικό doom και τα -δίχως την απαραίτητη δυναμική και εκφραστικότητα που απαιτείται- φωνητικά του ίδιου του Κώστα. Σε αυτά τα δύο νευραλγικά πόστα οι επιλογές κατά την ταπεινή μου άποψη δείχνουν να μην τον δικαιώνουν. Σε σημείο, μάλιστα, που εύλογα αναρωτιέμαι ποιο θα ήταν το τελικό πρόσημο αν η κατάσταση ήταν διαφοροποιημένη από την υφιστάμενη. Αν είχε επιλεχθεί δηλαδή ένας έμπειρος τραγουδιστής ή αν ότι έβγαινε από τα ηχεία διέθετε τον ανάλογο όγκο και βαρύτητα…
Οφείλουμε όμως να πορευτούμε με αυτό που έχουμε στα χέρια μας. Κάθε αρχή και δύσκολη, με παγίδες αλλά και λεπτομέρειες που αποδεικνύονται καταλυτικές στην διαμόρφωση της πρώτης εντύπωσης, η παρθενική ηχογράφηση των DISTORTED REFLECTION μπορεί να μου αφήνει μία γλυκόπικρη αίσθηση, από την στιγμή, όμως, που επανεξεταστούν οι προαναφερθείσες αστοχίες, θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε από διαφορετική οπτική γωνία το μουσικό όχημα των D.R. Και είναι αποκλειστικά στο χέρι τους να βιώσουμε εκ νέου τις μαγευτικές στιγμές του όχι και πολύ μακρινού παρελθόντος με τους SORROWS PATH.
6 / 10
Γρηγόρης Μπαξεβανίδης
