DREAM THEATER interview (Mike Portnoy)

0
170












“The theater of dreams is back!!!”

To “Parasomnia” των DREAM THEATER, έχει μόλις κυκλοφορήσει κι έχει κάνει πάταγο, με υψηλότατες θέσεις στα charts πάρα πολλών χωρών. Έχοντας κάνει ήδη μία συνέντευξη με τον Jordan Rudess, κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους, το φθινόπωρο του 2024, η ευκαιρία να μιλήσω με τον Mike Portnoy μετά από αρκετά χρόνια, έχοντας επιστρέψει μάλιστα στο γκρουπ μετά από 13 χρόνια, ήταν no brainer. Μπορεί να έχουμε κάνει πάνω από 15 συνεντεύξεις όλα αυτά τα χρόνια, υπάρχουν όμως, πλέον, πολλά πράγματα που έμενε να συζητηθούν και αυτά είναι όσα προλάβαμε να πούμε μέσα σε είκοσι λεπτά που ήταν ο διαθέσιμος χρόνος…

Πιστεύεις ότι το “Parasomnia” είναι το νέο “Scenes from a memory”, εννοώντας ότι μετά από ένα άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT για μία ακόμη φορά μπήκατε σε μία νέα εποχή των DREAM THEATER; Είδατε το “LTE3” σαν ένα πραγματικό πείραμα για να δείτε πως είναι η χημεία ανάμεσα σε σένα, τον John και τον Jordan μετά από τόσα χρόνια;
Ναι, οι ομοιότητες σε σχέση με τη δυναμική και τον χρόνο είναι πολύ μεγάλες. Μπορείς, για παράδειγμα, να πεις ότι το “Liquid tension experiment 2”, ήταν η γέφυρα που έφερε τον Jordan στους DREAM THEATER, ενώ το “LTE3”, ήταν η γέφυρα που έφερε εμένα πίσω στους DREAM THEATER. Κατά κάποιον τρόπο, αυτή η σύγκριση είναι πραγματική. Αλλά όπως έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις, όταν κάναμε το τελευταίο άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT, είχα τον ίδιο ενθουσιασμό με όταν κάναμε το “Scenes from a memory”, αλλά και το “Images and words”, διότι και στις δύο περιπτώσεις είχαμε να κάνουμε με μία αλλαγή στη σύνθεσή μας. Το “Images…” ήταν το πρώτο άλμπουμ με τον James στο συγκρότημα και το “Scenes…” ήταν το πρώτο άλμπουμ με τον Jordan. Κι αυτή τη φορά είχα αυτό που θα έλεγα «εμπνευσμένη ενέργεια», αφού γύρισα στο συγκρότημα. Σε όλες τις περιπτώσεις αυτές, μπορούσες να νιώσεις την ενέργεια. Είχαμε πολύ έμπνευση και ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση.

Ποιες ήταν οι δυναμικές του να δουλεύεις ξανά με τον James, τους John και τον Jordan μετά από τόσα χρόνια;
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν σαν να μην είχε περάσει μία μέρα. Νιώσαμε όλοι άνετα και θα έλεγα πως ήταν πιο πολύ σαν να έγινε reunion μιας οικογένειας. Σε ότι αφορά τη δυναμική στο θέμα της δουλειάς και της δημιουργίας, δεν ήταν σε τίποτα διαφορετική σε σχέση με το παρελθόν. Καμία διαφορά ακόμα και σε σχέση με τα demo των MAJESTY, 40 χρόνια πριν. Ο τρόπος με τον οποίο συνθέτουμε, είναι πολύ σταθερός και συνεπής και ακόμα και σ’ αυτόν το δίσκο, που είναι ο 16ος μας, ακολουθήσαμε την ίδια τακτική. Αν κάτι άλλαξε, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε μεγαλύτεροι, σοφότεροι, πιο έμπειροι. Η τελευταία φορά που γράψαμε ένα δίσκο μαζί, ήταν το 2009. Τότε ήμουν στα early 40s μου και τώρα είμαι στα late 50s. Σίγουρα η ηλικία και η εμπειρία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε τώρα.

Dream Theater

Θα έλεγα ότι το “Parasomnia” κάνει έναν πλήρη κύκλο και ότι το τέλος του, είναι ταυτόχρονα και η αρχή του…
Δεν θα το έλεγα. Θα έλεγα ότι υπάρχει μία σαφής αρχή κι ένα τέλος. Αν ακούσεις το “Octavarium”, αυτό κάνει πραγματικά έναν πλήρη κύκλο. Στην περίπτωσή μας, όμως, το άλμπουμ ξεκινά με τον ακροατή να πέφτει στο κρεβάτι για ύπνο και τελειώνει όταν ξυπνάει…

Με τρόπο παρόμοιο με το “Open your eyes Nicholas”…
Όχι ακριβώς έτσι. Ο ακροατής ξυπνά από τον βραδινό του ύπνο και όλες οι εμπειρίες που είχε, ήταν τα προηγούμενα 70 λεπτά που κοιμόταν. Ουσιαστικά το “Parasomnia” μιλάει για όσα συμβαίνουν όταν κοιμάσαι. Είναι ένα τέλειο θέμα για μία μπάντα που ονομάζεται DREAM THEATER. Ταιριάζει απόλυτα.

Στο “Midnight Messiah” ακούμε κάποιους στίχους που μας είναι οικείοι, όπως το “Strange déjà vu” και διάφορα άλλα, ακούμε και μία επαναλαμβανόμενη μελωδία, που μου θυμίζει παραλλαγές του “Love story”, να σου πω την αλήθεια…
Πάμε να τα δούμε ένα-ένα. Το θέμα με τους στίχους, έχει να κάνει περισσότερο με μένα, να κάνω πλάκα, όπου κάνω αναφορά σε κάποιους από τους παλιούς μου στίχους στο “Midnight Messiah”. Οι στιχουργικές αναφορές, είναι πιο πολύ πλάκα και δίνω τροφή στους οπαδούς να ψάξουν να βρουν από ποια τραγούδια προέρχονται. Επιπλέον, οι στίχοι του τραγουδιού αυτού, είναι –θα έλεγα- μεταφορικοί κι έχουν να κάνουν με την επιστροφή μου στους DREAM THEATER. Σε ότι έχει να κάνει με τη μουσική, αυτό που λες έγινε, φυσικά, σκόπιμα. Όταν γράφεις ένα concept άλμπουμ, ακόμα και θεματικό (όχι απαραίτητα να έχει μία ιστορία με χαρακτήρες), χρησιμοποιείς κι επαναλαμβάνεις διάφορες μελωδίες εδώ κι εκεί με διάφορους τρόπους. Είναι ένας πολύ διασκεδαστικός τρόπος να γράφεις μουσική κι έχοντας κάνει πολλά concept άλμπουμ, όχι μόνο με τους DREAM THEATER, αλλά και με τους TRANSATLANTIC και τον Neal Morse, αυτό είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιείς. Αν κοιτάξεις και πιο παλιά στους DREAM THEATER, το “Wait for sleep”, έχει μία μελωδία που χρησιμοποιείται στο “Learning to live”. Στο “Awake”, το “Mirror”, έχει μία από τις μελωδίες του “Space-dye vest”. Είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος σύνθεσης.

Βασικά σε ρώτησα, επειδή η βασική μελωδία, μου θύμισε αρκετά το θέμα του “Love story” και ήθελα να δω αν υπάρχει κάποια σύνδεση με αυτό.
Με το “Love story”; Δεν νομίζω…

Οκ, το ξεχνάμε και πάμε παρακάτω. Από την εποχή του “Scenes from a memory”, είχες αναλάβει εσύ και ο John Petrucci την παραγωγή των δίσκων των DREAM THEATER μέχρι που έφυγες. Από τότε και μετά, τον τομέα της παραγωγής ανέλαβε αποκλειστικά ο John Petrucci, κάτι που δεν άλλαξε τώρα που επέστρεψες. Για ποιον λόγο δεν είσαι στα credit του παραγωγού τώρα;
Για να είμαι ειλικρινής, αυτό ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που ο John Petrucci έφερε στο τραπέζι, όταν συζητούσαμε οι δυο μας την πιθανότητα να επιστρέψω. Όσον καιρό έλειπα, είχαν συμβεί διάφορα πράγματα τα οποία δεν ήθελαν να αγγίξουν, να αλλάξουν. Ένα από τα πράγματα που ήθελε οπωσδήποτε ο John, ήταν να κρατήσει το credit ότι εκείνος μόνο θα ήταν ο παραγωγός. Και τι θα μπορούσα να πω; Αν ήθελα να είμαι κι εγώ παραγωγός; Ναι. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι έφερε αυτό το θέμα κι εγώ έπρεπε να το σεβαστώ. Μέχρι να φύγω κάναμε τις παραγωγές μαζί, όταν έφυγα τις έκανε μόνος του. Εδώ και πέντε άλμπουμ, έτσι λειτουργούσε το συγκρότημα. Εάν αυτό είναι πολύ σημαντικό για εκείνον, απλά πρέπει να το σεβαστώ. Δεν μπορώ να γυρίσω στο συγκρότημα και να απαιτήσω να γίνουν τα πράγματα όπως ήταν στο παρελθόν. Αυτό είναι αδύνατο. Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι και στο μεταξύ έχουν συμβεί διάφορα πράγματα τα οποία έπρεπε να σεβαστώ. Πρέπει όμως  να είμαι και ειλικρινής, λέγοντάς σου ότι δεν απέρριψαν τις ιδέες μου, δηλαδή κάποια από αυτά που πρότεινα, όπως το concept για παράδειγμα, που μπορεί να περνάνε ουσιαστικά από το χέρι του παραγωγού, πέρασαν. Αλλά αν ο John θέλει να είναι ο μοναδικός παραγωγός, εγώ είμαι εντάξει. Αυτό που σήμαινε για μένα, ήταν ότι δεν χρειαζόταν να είμαι στο στούντιο 24/7, κι επειδή μένω τρεις ώρες μακριά, μπορούσα να περνάω περισσότερες ώρες με την οικογένειά μου, δίχως να πρέπει να «κάνω babysitting» στα μέρη των πλήκτρων ή του μπάσου. Χαχαχα.

Πιθανολογώ ότι ένα ακόμη ζήτημα που συζητήσατε προτού μπεις στο συγκρότημα, είναι το κομμάτι του setlist των συναυλιών. Παρότι επέστρεψες, παίξατε τα ίδια τραγούδια σε όλες σας τις συναυλίες, κάτι που είναι φυσιολογικό, βέβαια. Το αφύσικο ήταν που αλλάζατε το setlist κάθε φορά! Υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει η παλιά σας συνήθεια;
Φυσικά! Όταν έβγαζα διαφορετικά setlist για κάθε μία συναυλία, περιοδεύαμε ήδη για 20 χρόνια μαζί. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάναμε κάθε συναυλία μας συναρπαστική μόνο για τους οπαδούς μας, αλλά και για εμάς τους ίδιους. Τώρα που επέστρεψα μετά από τόσον καιρό, χρειαζόμασταν λίγο χρόνο για να είμαστε το ίδιο άνετοι μεταξύ μας όπως παλιά, οπότε είναι καλύτερο να παίζουμε τα ίδια τραγούδια προτού αρχίσουμε να ανακατεύουμε την τράπουλα. Αυτή τη στιγμή το setlist είναι σταθερό και νομίζω ότι βολεύει για την περιοδεία για την 40η μας επέτειο. Νομίζω πως πρόκειται για τραγούδια που όλοι θέλουν να ζήσουν αυτήν την εμπειρία. Όταν τελειώσουμε τα πρώτα μέρη της περιοδείας και παίξουμε παντού από μία φορά σε κάθε χώρα, από τότε και μετά θα αρχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα. Όσο προχωρά ο χρόνος, το setlist θα αλλάζει ολοένα και περισσότερο.

Για μία ακόμα φορά δουλέψατε με τον Hugh Syme για το εξώφυλλο του δίσκου. Τι είχατε στο μυαλό σας όταν τον προσεγγίσατε; Είναι το τελικό αποτέλεσμα κάτι που σας ικανοποίησε 100%;
Αυτή ήταν άλλη μία ευθύνη που την είχε επωμιστεί ο John Petrucci όταν έφυγα από το συγκρότημα. Πριν από το 2010, πάντα είχα την επίβλεψη των εξωφύλλων κι έκανα τις συνεννοήσεις με τους εξωτερικούς καλλιτέχνες είτε ήταν ο Hugh Syme, είτε ο Storm Thorgerson, είτε οποιοσδήποτε άλλος. Αυτή, λοιπόν, ήταν μία δραστηριότητα την οποία με την απουσία μου, είχε αναλάβει ο John, ήθελε να διατηρήσει αυτό το καθεστώς και όταν επέστρεψα κι έπρεπε να το σεβαστώ. Άρα, αυτή είναι μία ερώτηση που πρέπει να κάνεις σ’ εκείνον. Αν μου αρέσει το εξώφυλλο; Ναι, μου αρέσει και δεν ξέρω αν έχεις δει όλο το artwork κι όχι μόνο το εξώφυλλο, διότι ο Hugh Syme έπιασε το mood του δίσκου, που είναι πολύ σκοτεινός, που ασχολείται με εφιάλτες και τέτοιου είδους πράγματα, νομίζω ότι θα συμφωνήσεις ότι και ο Hugh έκανε καλή δουλειά και ο John έκανε καλή δουλειά στην επίβλεψή του.

Αισθάνεσαι καθόλου περίεργα που παίζεις στις συναυλίες τραγούδια των DREAM THEATER που τα είχε παίξει άλλος ντράμερ στις στούντιο εκτελέσεις; Με ποια κριτήρια διαλέξατε ως συγκρότημα το “This is the life” και το “Barstool warrior”;
Πρώτα απ’ όλα δεν διάλεξε η μπάντα τα τραγούδια. Από τη στιγμή που επέστρεψα, εγώ είμαι υπεύθυνος για το setlist σε κάθε του κατηγορία, δηλαδή στα τραγούδια που θα παίξουμε, τη σειρά με την οποία θα τα παίξουμε, τι μουσική θα παίζει πριν και μετά και όλα αυτά. Οπότε λοιπόν, διαλέγοντας τα κομμάτια που θα παίξουμε, είχα να διαλέξω και ανάμεσα σε δίσκους που δεν έπαιζα. Μου έδωσαν πλήρη ελευθερία να ακούσω εκείνους τους δίσκους με την ησυχία μου και να βρω τραγούδια με τα οποία ένιωθα άνετος. Σε ότι αφορά τα κριτήρια, που με ρώτησες, άκουσα αυτά τα άλμπουμ με ανοιχτά αυτιά και προσπαθούσα να συνδέσω τα τραγούδια που με συγκίνησαν, τραγούδια που ένιωσα μία σύνδεση και σε ότι αφορά στο θέμα τους, αλλά και στη μελωδία. Τραγούδια που θα τα παίζαμε και θα ακούγονταν σαν να είχαν γραφτεί από αυτή τη σύνθεση. Δεν κοίταζα ποια τραγούδια ήταν πιο τεχνικά ή πιο δύσκολα, αλλά αυτά που μ’ έκαναν να νιώσω κάτι δυνατό. Τα δύο τραγούδια που επέλεξα, ένιωσα ότι ήταν πολύ καλογραμμένα, μελωδικά και μου «μίλησαν». Θα δούμε στην πορεία ποια τραγούδια θα επιλέξω. Έκανα τη μελέτη μου, άκουσα αυτούς τους πέντε δίσκους, έφτιαξα μια σχετική λίστα με κομμάτια που μου «μίλησαν» όπως σου είπα και θα δούμε ποια απ’ αυτά θα μπουν στο μέλλον στο setlist. Σε ότι αφορά, τώρα στο αν αισθανόμουν περίεργα που έπαιζα αυτά τα τραγούδια, η απάντηση είναι «όχι», επειδή αυτό κάνω σε όλη μου την καριέρα, είτε περιοδεύοντας με τους AVENGED SEVENFOLD, είτε με τους TWISTED SISTER. Έχω κάνει καριέρα μπαίνοντας σε συγκροτήματα και παίζοντας μέρη που είχαν παιχτεί από άλλους ντράμερ κι έπρεπε να μπω εκεί και να τους σεβαστώ. Έπαιξε και τραγούδια των SPOCK’S BEARD με τον Neal Morse. Το κάνω σε όλη την καριέρα μου, λοιπόν, και νιώθω πολύ άνετα.

Η περιοδεία για την 40η σας επέτειο ήταν ένα συναισθηματικό rollercoaster για σένα, περισσότερο από τους υπόλοιπους, αφού έχασες την αδερφή σου και τον Mickey, τον σκύλο σου, συν το γεγονός ότι έπαιζες με τους παλιόφιλούς σου μετά από τόσα πολλά χρόνια. Πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο, αλλά νομίζω ότι η αγάπη που έλαβες από τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ και τους οπαδούς, ξεπέρασε τις προσδοκίες σου. Είναι έτσι;
Ήταν απίστευτο. Ήταν όντως ένα συναισθηματικό rollercoaster με μερικές από τις καλύτερες στιγμές που είχα ποτέ στην καριέρα μου, αφού κάθε βράδυ, ένιωθα την αγάπη κι έβλεπα το πάθος των οπαδών. Δεν ήταν μόνο στην πρώτη συναυλία στο Λονδίνο, αλλά κυριολεκτικά κάθε βράδυ, όπου και να παίξαμε και θα συνεχίσει να είναι κάπως έτσι μέχρι να φτάσουμε και στην Ελλάδα το καλοκαίρι. Είχα όμως, όπως είπες και δύο προσωπικές απώλειες, που έκαναν την κατάσταση πάρα πολύ δύσκολη, επίσης. Το είπες πολύ σωστά όμως, ότι η αγάπη και η υποστήριξη των παιδιών στο συγκρότημα, του crew και των οπαδών μας, μ’ έκαναν να μπορέσω να ξεπεράσω αυτές τις δύσκολες στιγμές. Η μουσική και οι οπαδοί μας, μου ανεβάζουν τη διάθεση γι’ αυτές τις 3 ώρες και μπορούσα να δραπετεύσω από τη λύπη που αισθανόμουν τις υπόλοιπες 21, που ήμουν εκτός της σκηνής.

Όταν έπαιζες παλιότερα στους DREAM THEATER συμμετείχες σε πολλά άλλα projects. Θα σε δούμε σε κάποιο/α από αυτά στο μέλλον; Αν είχες να επιλέξεις ένα από αυτά, ποιο θα διάλεγες;
Ο χρόνος θα δείξει ποιο γκρουπ ή project απ’ όλα αυτά θα επιβιώσει. Αυτή τη στιγμή επικεντρώνομαι μόνο στους DREAM THEATER και θα συνεχίσει να είναι για πολύ καιρό, αφού δεν προβλέπεται η παγκόσμια περιοδεία που κάνουμε να τελειώσει σύντομα. Θα μπορούσε να συνεχιστεί και το 2026. Αν υπάρξει καθόλου χρόνος μετά, θα δούμε ποια από αυτά τα projects συνεχίζουν να υπάρχουν. Αν ήταν να διαλέξω ένα γκρουπ αυτό θα ήταν ο Neal Morse, με τον οποίο έχω τη μεγαλύτερη δέσμευση, αφού εκείνος κι εγώ έχουμε τρία γκρουπ μαζί και πιο πολύ θα έλεγα ότι έχω δέσμευση με τη Neal Morse Band, όπου κυριολεκτικά λατρεύουμε να γράφουμε μουσική κι έχουμε εκπληκτική προσωπική σχέση όλα τα μέλη μεταξύ μας. Θα δούμε. Ο χρόνος θα δείξει.

Σάκης Φράγκος
Φωτογραφίες: Mark Maryanovich

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here