DREAM THEATER – “Train of thought” – Worst to Best

Επέτειος κυκλοφορίας για τον πιο μεταλλικό δίσκο των DREAM THEATER, τον δίσκο που λατρεύουν οι πιο “heavy” στα γούστα οπαδοί του σχήματος, ενώ οι υπόλοιποι ίσως τον έχουν λίγο πιο χαμηλά στην ιεραρχία τους. Σίγουρα ένας σκοτεινός δίσκος, πάρα πολύ τεχνικός, με τραγούδια πολύ μεγάλα στη διάρκεια. Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει (όχι δεν θα πω, γιατί δεν επιτρέπεται ακόμα!!!)… Ένας δίσκος, επίσης, που μ’ έκανε να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και με τον καλό μου φίλο Σάββα, να πάω στην –τότε- έδρα του Γιώργου Κουκουλάκη, τη Μ. Βρετανία και να δούμε μαζί τις δύο πρώτες συναυλίες της πρώτης “An evening with…” περιοδείας τους, στο Manchester και στο Λονδίνο, τον Ιανουάριο του 2004. Μεγάλη η τρέλα με το συγκρότημα και τω καιρώ εκείνω, όποτε μπορούσα πήγαινα στο εξωτερικό να τους παρακολουθήσω… Επειδή όμως έχουν γραφτεί ένα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αναλυτικό Insider, αλλά και το επετειακό κείμενο για τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου, προχωράω κατευθείαν στο ψητό, που δεν είναι άλλο από το…

The “Train of thought” countdown:

7. “Vacant” (2.57)

Ευκολάκι για όσους διαβάζουν τακτικά αυτή τη στήλη. Τρίλεπτη μπαλάντα, για να πάρουμε ανάσα από τον καταιγιστικό ρυθμό του άλμπουμ, αλλά και τραγούδι-έκπληξη που το συγκρότημα το παίζει στην τρέχουσα περιοδεία του για την επανασύνδεση και την 40^η επέτειό τους. Είναι ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο τραγούδι, καθώς ο James LaBrie μιλά για μία απίστευτη περιπέτεια που είχε η κόρη του όταν ήταν μικρή, πέφτοντας σε κώμα για 3,5 ώρες. Οι γιατροί πίστευαν ότι έπαθε εγκεφαλικό και όταν άρχισαν να «ξεψαχνίζουν» την Chloe, εκείνη συνήλθε κι έκτοτε χαίρει άκρας υγείας. Έτσι ξαφνικά όπως έπεσε σε κώμα, έτσι κι επανήλθε. Συγκλονιστική ιστορία, αλλά είπαμε… Μπαλάντα που ουσιαστικά βοηθά τον ακροατή να πάρει μία ανάσα από τις χιλιάδες νότες και τους καταιγιστικούς ρυθμούς, δρα παράλληλα και ως εισαγωγή για το…

6. “Stream of consciousness” (11.16)

Αυτό το instrumental πήρε τον τίτλο που προοριζόταν για τίτλος δίσκου αντί για το “Falling into infinity”. Μην ξεχνάμε ότι είναι και στίχος από το “Lines in the sand”. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Παρότι τα instrumental μέρη των DREAM THEATER είναι το μεγάλο τους ατού, τα instrumental κομμάτια τους, δεν είναι από τα αγαπημένα μου, πάντα με εξαιρέσεις όπως το “Erotomania” ή το “Ytse jam”. Το “Stream of consciousness”, δεν ξεφεύγει από τον κανόνα, ενώ είναι και πάρα πολύ μεγάλο σε διάρκεια, με αποτέλεσμα τα αρκετά (σε αριθμό) ενδιαφέροντα μέρη του, να αναδεικνύονται λιγότερο. Πολύ ενδιαφέρον, αλλά ίσως να προτιμούσα ένα τραγούδι, με στίχους. Άλλο ένα στοιχείο σχετικά με το “Stream of consciousness”, έχει να κάνει με το ότι έδωσε τον τίτλο του σ’ ένα από τα «διαβόητα» fan club CD του σχήματος, που είχε να κάνει μ’ έναν διαγωνισμό τραγουδιού που είχαν κάνει το 2003 (κι εκτός των άλλων συμμετείχαν και οι REDEMPTION, στους οποίους είχε κάνει guest αργότερα και ο James LaBrie). Πλατειάσαμε; Έτσι είναι όταν γράφω για DREAM THEATER…

5. “This dying soul” (11.24)

Που να φανταζόμασταν ακούγοντας διάσπαρτα μέρη του “Mirror”, πως το “This dying soul” ή και μέρη από το “The glass prison”, θα ήταν μέρος μίας σουίτας αποτελούμενης από 12 μέρη που θα μιλούσε για τον αλκοολισμό του Mike Portnoy; Πολύ σκοτεινό (απολύτως λογικό τώρα που ξέρουμε τον λόγο) και πολύ heavy τραγούδι, με κολλημένους να το θεωρούν «ξεπούλημα» (part 1 για το δίσκο), επειδή έβρισκαν «ραπαριστά» κάποια φωνητικά του LaBrie. Ρε τι τραβάμε… Συνολικά πολύ καλό τραγούδι, αλλά έπεσε σε καλύτερα!!!

4. “As I am” (7.47)

Όταν έχεις περιοδεύσει παίζοντας το “Master of puppets” και το “The number of the beast” στην ολότητά τους, αμέσως πριν, είναι λογικό να επηρεαστείς. Το “As I am”, είναι ένα από αυτά τα 7λεπτα τραγούδια των DREAM THEATER, που είναι ξεκάθαρο ότι είχαν τους METALLICA πολύ στο νου τους όταν τα έγραφαν. Τρομερό συναυλιακό τραγούδι, είχα την τιμή να με αφήσουν να βιντεοσκοπήσω την πρώτη ever του ζωντανή εκτέλεση και να την έχω φυλαγμένη κάπου που τελικά δεν θυμάμαι ούτε εγώ!!! Το “As I am”, είναι τρανή απόδειξη ότι το συγκρότημα μπορεί να γράφει και πιο άμεσα τραγούδια, χωρίς να γίνονται εμπορικά. Σε ότι αφορά στους στίχους, σε αντίθεση με το τι μπορεί να πιστεύαμε όλα αυτά τα χρόνια, το κομμάτι αναφέρεται στον εκνευρισμό του John Petrucci κατά τη διάρκεια της περιοδείας που είχε προηγηθεί με τους QUEENSRYCHE, όπου ο κιθαρίστας τους, Mike Stone, του έδινε συμβουλές να γίνει καλύτερος (!!!) και ότι πρέπει να επικεντρωθεί στο να μην παίζει πολλές νότες. Θέλετε να πω και άλλα;

3. “Honor thy father” (10.12)

Κανένα τραγούδι των DREAM THEATER, που ξεκινά με μανιασμένο ρολάρισμα στα τύμπανα από τον Mike Portnoy, δεν είναι λιγότερο από εντυπωσιακό. Ο κανόνας δεν σπάει και με το “Honor thy father”, ένα από τα πέντε τραγούδια του δίσκου που διαρκεί πάνω από 10 λεπτά. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι το instrumental μέρος του, είναι καθηλωτικό και ιδιαίτερα από το σημείο που ακούγεται ο στίχος “Don’t cross the crooked step”. Για χρόνια οι οπαδοί του γκρουπ είχαν τη λανθασμένη πεποίθηση ότι το τραγούδι είχε γραφτεί για τον πατέρα του ντράμερ, τον οποίο και υπεραγαπούσε. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ένα “hate song” για τον πατριό του (εξ ου και τόσο επιθετικό), που λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου, τα βρήκαν μεταξύ τους. Ευτυχώς για όλους εμάς, όμως, το τραγούδι έμεινε στη θέση του…

2. “In the name of God” (14.14)

Κλασικό τελείωμα σε δίσκο των DREAM THEATER, ακόμα και σ’ έναν που έχει έναν σκασμό τραγούδια που διαρκούν πάνω από δέκα λεπτά. Το “In the name of God”, διαρκεί πάνω από 14, έτσι, επειδή μπορούν. Ξεκινά με το ανατολίτικο riff, που σε κάνει να κάτσεις απολαυστικά στην πολυθρόνα σου και να πεις «καλώς τα παιδιά». Ξέρεις τι να περιμένεις. Τίποτα λιγότερο από ΕΠΟΣ! Ό,τι μας αρέσει να ακούμε στα τραγούδια τους, περιέχεται σε χορταστικές ποσότητες εδώ πέρα. Για το instrumental μέρος, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Θεωρώ ότι είναι ένα ακόμη υποδειγματικό υπερδεκάλεπτο τραγούδι από τους μάστορες του είδους που δεν χορταίνω να ακούω ούτε 21 χρόνια και μερικές εκατοντάδες ακροάσεις αργότερα.

1. “Endless sacrifice” (11.23)

Κατ’ αρχάς, πρέπει να πω ότι και μόνο εξαιτίας ενός inside joke που έχουμε με τον Γιώργο Κουκουλάκη με το τραγούδι αυτό, το «Έντλες Σακριφάης» είχε καπαρώσει την πρώτη θέση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τη λέξη «υποδειγματικό», την έχω συνδυάσει με τους DREAM THEATER, αλλά ρε γαμώτο, ακούστε χτίσιμο σύνθεσης, θα τρελαθώ. Θα μπορούσε να είναι μία φυσική συνέχεια του “Peruvian skies”, μόνο που το instrumental μέρος του, είναι πιο ακραία τεχνικό και πολύ πιο σκληρό. Το δε θέμα που πραγματεύεται, είναι κάτι που πολύς κόσμος δεν συνειδητοποιεί. Πόσο λείπει σε κάποιον μουσικό που περιοδεύει συνεχώς, η οικογένειά του. Ο στίχος “Constant compromise, endless sacrifice”, συνοψίζει το mindset που έχουν οι περισσότεροι οικογενειάρχες μουσικοί που βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο. Ένα ακόμα τραγούδι-επιτομή της τελειότητας που μόνο οι DREAM THEATER γνωρίζουν να γράφουν με μαεστρία και κατά ριπάς. Αν είστε fan αυτού του δίσκου, τότε σας έχω καλά νέα…

Σάκης Φράγκος