Θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει, όταν κλήθηκε να αντικαταστήσει τον υπέρτατο Andre Matos, στους ANGRA. Ο νεαρός τότε Edu, ακουγόταν κοντά στον προκάτοχό του, αλλά παράλληλα είχε την δική του χροιά. Επίσης, όμως, θυμάμαι πόσο αρνητική εντύπωση μου είχε κάνει όταν τον είχα δει επί σκηνής να εκτελεί (κυριολεκτικά / μεταφορικά, πάρτε το όπως θέλετε) ακόμα και τα δικά του κομμάτια. Έχω ακολουθήσει όλη του την πορεία, ακόμα και στους ALMAH, με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει άκρως υποτιμημένα άλμπουμ.
Στουντιακά λοιπόν, μόνο θετικό είναι το πηλίκο. Μέχρις εδώ όμως. Γιατί στο συγκεκριμένο άλμπουμ, δεν βρίσκω καμιά ιδιαιτερότητα, ούτε εκτελεστικά, ούτε μουσικά, ούτε καν για τους πιστούς των ANGRA και των ALMAH. Η ίδια η μπάντα (ANGRA), συχνά πυκνά, παίζει ακουστικά, κάποια από τα κομμάτια της. Όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά… δεν χρειάζεται κιόλας.
Ας προσθέσουμε, πως η απόδοση του Falaschi, λες και είναι ζωντανά ηχογραφημένη, μονορούφι. Ταιριαστή μεν, αλλά θα μπορούσε να είναι περισσότερο δουλεμένη για να δίνει κάτι ξεχωριστό. Αυτό λείπει. Σε σημείο που φαίνεται πολύ πρόχειρη η δουλειά.
Επειδή μου αρέσουν όλες οι συνθέσεις που έχει επιλέξει, είμαι ακόμα περισσότερο επικριτικός. Τραγούδια όπως το “Angels and demons”, “Rebirth”, “Nova era”, είναι κλασικά και διαχρονικά. Εδώ με πιάνο, έγχορδα και σε κάποια την παρουσία κιθάρας ή πνευστών, αποκτούν νέα υπόσταση, αλλά δεν ενθουσιάζουν. Υπάρχει και το “Breathe” των ALMAH, αλλά κινείται στις ίδιες γραμμές. Πιο ενδιαφέρον έχουν οι δυνατές συνθέσεις που εδώ έχουν απλουστευτεί, παρά αυτή του “Bleeding heart” για παράδειγμα.
Για εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και μόνο, αφού δεν συγκινεί. Προωθείται ως best-of, κάτι που υποβαθμίζει περισσότερο την κυκλοφορία αυτή.
5 / 10
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
