a
Τρίτη και τελευταία ημέρα λοιπόν για το φετινό EJEKT Festival και ίσως η πιο αναμενόμενη για όσους (εκ)τιμούν τη νέα γενιά των metal συγκροτημάτων. Οι BRING ME THE HORIZON βρίσκονται πλέον στο απόλυτο απόγειο της δόξας τους και σε συνδυασμό με ένα πάρα πολύ ελκυστικό support πακέτο, όλα έδειχναν ότι θα είχαμε από την αρχή κάτι που θα ήταν αξιομνημόνευτο. Η αρχή όμως συνοδεύτηκε από απρόοπτα.
Φτάνοντας στον χώρο του Ρ5 σχεδόν την ώρα που είχε ανακοινωθεί το άνοιγμα των θυρών, παρατήρησα μια τεράστια ουρά έξω από τον συναυλιακό χώρο. Απ’ ότι πληροφορήθηκα μετέπειτα, ένα τεχνικό πρόβλημα με τα scanners των εισιτηρίων καθιστούσε αδύνατη την έγκαιρη είσοδο του κόσμου για να δει τους δικούς μας SIXFORNINE. Το αποτέλεσμα ήταν να παίξουν μπροστά σε μόλις 30-40 άτομα, τα οποία μπήκαν στο Ρ5 πριν ανακύψει αυτό το ζήτημα.
Να ζητήσω λοιπόν μια συγνώμη από τον Φώτη και τα υπόλοιπα παιδιά που δεν μπορώ να καλύψω την εμφάνισή τους, αλλά στην ουρά που βρισκόμουν ούτε μπορούσα να διακρίνω ποια τραγούδια έπαιξαν και, το κυριότερο, την ώρα που κατάφερα τελικά να μπω, να έχουν μόλις κατέβει από τη σκηνή. Είναι πραγματικά κρίμα για τους ίδιους τους SIXFORNINE όλο αυτό, γιατί εκτός από το ότι είναι αξιολογότατοι, φαντάζομαι ότι έφαγαν και ένα αρκετά σεβαστό χρόνο για πρόβες εν όψει της συγκεκριμένης εμφάνισης. Επιφυλάσσομαι λοιπόν για την επόμενη φορά (και ίσως με κάποιο hard copy ticket κατά προτίμηση).
Αφού πήραμε τις απαραίτητες δόσεις ενυδατώσεις από τα εξαιρετικά περίπτερα που υπήρχαν στην είσοδο του P5, κινηθήκαμε μέσα στο λιοπύρι να δούμε τους εκ του Southampton ορμώμενους BURY TOMORROW. Οι οποίοι ναι μεν ξεκίνησαν στην ώρα τους με το “Seventh sun” από το περσινό, ομώνυμο άλμπουμ τους, ξεσήκωσαν το λιγοστό εκείνη την ώρα κοινό, όμως ο ήχος τους ήταν μπουκωμένος και ήταν εμφανής η ανησυχία του κιθαρίστα Kristan Dawson ότι κάτι δεν πάει καλά με την κιθάρα του. Αυτό έγινε ακόμη πιο εμφανές στο “Abandon us”, το οποίο βγήκε σχεδόν όλο χωρίς lead κιθάρα, οπότε το πρόβλημα ήταν αρκετά μεγαλύτερο απ’ όσο έδειχνε.
Μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα πέρασε σχεδόν ένα τέταρτο της ώρας, με αποτέλεσμα η εμφάνιση των BURY TOMORROW να κουτσουρευτεί αναφορικά με τα τραγούδια που εκτελέστηκαν ζωντανά, καθώς τα timetables ήταν αυστηρά. Η στεναχώρια ήταν εμφανής, ειδικά στο πρόσωπο του frontman Daniel Winter-Bates, ο οποίος απολογούνταν συνέχεια, χωρίς να φταίει ο ίδιος. Παρόλα αυτά, στον όσο χρόνο απέμεινε, οι ΒΤ τα έδωσαν όλα ώστε να το ευχαριστηθεί το κοινό.
Και η αλήθεια είναι ότι το κατάφεραν, αφού με μεγάλη ευχαρίστηση είδα κάποια moshpits, όπως και ένα wall of death στο αποχαιρετιστήριο “DEATH (even colder)”. Ο συνδυασμός των σκισμένων φωνητικών του Daniel με τα μελωδικά του Tom έδενε τέλεια από σκηνής, αλλά τελικά μείναμε με μια πικρή γεύση, καθώς αυτό που είδαμε ήταν ημιτελές. Μακάρι να δούμε σύντομα τους BURY TOMORROW σε κάποια indoor εμφάνιση, όπου εκεί θα γίνει μεγάλο γλέντι.
Όλα τα τεχνικά θέματα ήταν να τύχουν σε εμένα. Οπότε σας αφήνω στα χέρια του Γιάννη “Ιβάν” Σαββίδη, ο οποίος μπόρεσε να παρακολουθήσει την κορύφωση της τρίτης ημέρας του EJEKT Festival ανέμελα και να επικεντρωθεί ανέμελος στην οπτικοακουστική εμπειρία που ακολούθησε.
Γιώργος Κόης
Να δώσω εν τάχει εύσημα κι εγώ με τη σειρά μου στους παλικαράδες BURY TOMORROW (ο Dawson ειδικά που τόσο ταλαιπωρήθηκε με τον ήχο του – στα συν η μπλουζάρα OBITUARY – “Slowly we rot”!) και στους δικούς μας SIXFORNINE που αμφότεροι παίξανε κόντρα στις αντιξοότητες, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επόμενη φορά. Πάμε στην υπόλοιπη βραδιά λοιπόν που κύλησε ευτυχώς, άνευ απροόπτων.
NECK DEEP από την Ουαλία σου λέει για τη συνέχεια. Αγνοούσα την ύπαρξή τους να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής. Όταν ανέβηκαν στις 8 στο σανίδι του Ejekt, ήταν λες και τηλεμεταφέρθηκα στις αρχές του 2000 που ήμουν 10 χρονών και έβλεπα τα πρώτα βίντεο των BLINK-182 στο MTV. Ναι, αυτό το στυλ παίζουν, ελαφρώς πιο βαρύ για να μην είναι και εντελώς παράταιροι με το festival. Υπάρχουν μια δεκαετία λέει, οπότε έχουν χτίσει κοινό. Ένα στυλ, ό,τι πρέπει για καλοκαιρινό festival με όλα τα προβλεπόμενα/παρελκόμενα (σορτσάκια, μαγιό, δροσερά ποτά και τα συναφή), ενώ οι ίδιοι επί σκηνής ήταν άκρως ενεργητικοί (ο frontman μου θύμισε λιγάκι Phil Anselmo στη κινησιολογία) και επικοινωνιακοί με το κοινό.
Δεν ξέρω αν θα έβαζα να ακούσω σπίτι μου κάποιο από τα 5 full-length άλμπουμ τους, ωστόσο το πρόσημο είναι θετικό, διασκέδασα ρε παιδί μου πως το λένε. Μόνο τη στιγμή που πήγε να ξεκινήσει πολιτικό λογύδριο, σφίχτηκα και σκέφτηκα “ωχ…όχι σαχλαμάρες, να χαρείς!”. Καλώς ή κακώς, έχουν δει τα ματάκια μας πραγματάκια κατά καιρούς. Περιορίστηκε ευτυχώς σε μερικά εύστοχα, ενωτικά κοινωνικοπολιτικά σχόλια, τελειώνοντας με το (αμετάφραστο) “…I’m just an idiot with a microphone”. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα με κερδίζει η ταπεινότητα σε τέτοια θέματα και ιδίως τα μετρημένα λόγια. Στη τελική, από “ινστρούκτορες” πια, χορτάσαμε, δεν θέλουμε άλλους.
Κατά τα άλλα, και με circle pit (το ορθόδοξο) ζεστάνανε το κοινό και αστειεύτηκαν μαζί του (ένας έδωσε κάρτα Pokemon στον frontman!!) και ο κόσμος εν γένει τους συμπάθησε, κι εγώ μαζί τους. Επίσης, να τονιστεί η εμφάνιση Nottingham Forest που φορούσε ο drummer (το εν λόγω σχόλιο ζητήθηκε από τον εκλεκτό συνάδελφο Γιώργο Κόη που το αναγνώρισε – ο γράφων άλλωστε, έχει τόση σχέση με τις ομάδες όση και με το καλλιτεχνικό πατινάζ!). Απλά, να πω την αμαρτία μου, θα προτιμούσα στη θέση τους, τους SIXFORNINE. Όχι λόγω σωβινισμού (μακριά από μας αυτά!), υφολογικά καθαρά. Και ας μπαίνανε οι Ουαλοί ως μπάντα να ανοίξει τη μέρα, δεν θα είχα καμία απολύτως αντίρρηση. Αλλά αρκετά από αυτά.
Ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο της βραδιάς. BRING ME THE HORIZON το λοιπόν για πρώτη φορά εν Ελλάδι. Προετοιμαζόμενος για την χθεσινή συναυλία να σας είμαι ειλικρινής, είχα πάντα μια απορία. Για ποιο λόγο έκραζε το κοινό τους την αλλαγή τους; Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστό “άνοιγμα” του ήδη υπάρχοντος ήχου, αλλά και διατήρηση των ριζών τους, από αυτό που έγινε σε βάθος δεκαετίας και βάλε ως και το φετινό “Post human: next gen”. Υποθέτω κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο προσκολλημένοι με αυτή την εικόνα μιας μπάντας που μάθανε, αλλά και πάλι, για ποιο λόγο να τους κατακεραυνώσεις αν τα κομμάτια είναι καλά; Φυσικά, αυτό δεν έμοιαζε να νοιάζει τις πολλές χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν στον εξωτερικό χώρο του ΟΑΚΑ εχθές, τιμώντας το Βρετανικό σχήμα – μεγαθήριο του είδους του.
Μια ολόκληρη φουρνιά ατόμων νεαρής ηλικίας, που έδιναν πόνο και γκάριζαν κάθε λέξη με τον Olly Sykes από την αρχή με το “Darkside” ως και το φινάλε με το “Throne” 90 λεπτά μετά. Ενδιάμεσα τι είχαμε; Ένα φαντασμαγορικό show (πραγματικά για σεμινάριο, ακόμα και εγώ ο μετριοπαθής εντυπωσιάστηκα!), εφάμιλλο μιας μεγάλης μπάντας του είδους τους, έναν frontman ταλαντούχο, επικοινωνιακό, που ξέρει πως να δένεται με το κοινό του (στο “Drowned” κατέβηκε με κάμερα στη πρώτη σειρά και χάθηκε στην αγκαλιά του κόσμου, τέτοια να βλέπω!) αλλά ξέρει και πως να δίνει το έναυσμα για ολοκληρωτικό μακελειό στο pit (μέχρι και καπνογόνο άναψε σε μια φάση!), κρατώντας τα ωραία από την ακραία πτυχή των BRING ME THE HORIZON, κάνοντας τους ωστόσο προσβάσιμους αρκετά προκειμένου να ξεσηκώνουν αρένες χιλιάδων. Δύσκολη ισορροπία, μόνο οι σπουδαίοι τη πετυχαίνουν.
Με ένα set που κάλυπτε από το “Semptiternal” (2013) και πέρα (όπως είναι φυσικό), με έμφαση στη διλογία “Post human: survival horror” (2020), “Post human: next gen” (2024), οι Βρετανοί, έδειξαν πόσο δυνατά χαρτιά είναι αυτά τα δύο “πειράματα” και πόσο τα αγκάλιασε ο κόσμος. Αυτά, αλλά και την εν γένει πορεία δεκαετίας σε αυτό το ύφος. Και τα electro μέρη δένανε άψογα και τα πάντα! Τα “είναι τρελός, είναι τρελός ο Βρετανός” έδιναν και έπαιρναν (δεύτερη φορά που άκουσα αυτό το σύνθημα σε λιγότερο από μια βδομάδα – ναι, στους PRIEST έληγε στο “…ο καραφλός” αλλά το νόημα παραμένει!), με τον Sykes να μη το πιστεύει το που ήρθε, το πόσο πολύ τον αγκάλιασε αυτό το κοινό και εκείνον και τη μουσική του. “Παρότι είναι η πρώτη μας φορά, νιώθω ήδη σαν να μου λείψατε” είπε ο κύριος και γίναμε ολίγον τι Βιτάμ σοφτ!
Να σημειώσω ότι όλο το concept με το ανδροειδές που μας καλοσώρισε στο live από τις γιγαντοοθόνες, μας αποχαιρέτησε στο τέλος και γενικότερα έκανε μια τρομερή διάδραση με το κοινό και λοιπούς “χαρακτήρες” του concept, ήταν τρομερά ευρηματικό και γουστόζικο, ενώ σε σημεία είχε και την απαραίτητη δόση χιούμορ, δείχνοντας ότι κάποιος με μεράκι έβαλε ΠΟΛΛΕΣ εργατοώρες για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Έτσι για να μην νομίζετε ότι οι μεγάλες παραγωγές δεν έχουν δουλειά στην εντέλεια. Και αυτό είδαμε εν τέλει τη Τετάρτη, μια εδραιωμένη μοντέρνα μπάντα του σκληρού ήχου, στην ακμή της, στην Ελλάδα, τη στιγμή που έπρεπε, όταν έχουν κατακτήσει το κόσμο και βρέθηκαν μπροστά στο κατάλληλο κοινό για να τους αγαπήσει, αγκαλιάσει, απογειώσει και πάει λέγοντας. Εις το επανιδείν αγαπητοί Βρετανοί, κερδίσατε έναν οπαδό ακόμα και κάποιον που δεν ακούει κουβέντα πλέον για εσάς.
Αυτόν που υπογράφει αυτό το κείμενο. Και αυτό είναι κέρδος δικό σας. Τα σέβη μου!
Σας αφήνω με την επιγραφή που έβαλε επίλογο στην εμφάνιση τους αλλά και σε όλο το φετινό Ejekt:
ΒΜΤΗ JUST ROCKED MY WORLD!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
