Ποιος να το περίμενε ότι οι πάντα ασυμβίβαστοι, προκλητικά αδιάφοροι για τάσεις και (μαύρες) μάζες ELECTRIC WIZARD θα είχαν τόσο πολύ κόσμο σε συναυλία τους στην Ελλάδα και μάλιστα εν έτει 2019… Μιλάμε για τουλάχιστον 1.500 άτομα έτσι όπως το είδα με μία πρόχειρη εκτίμηση, τώρα λίγο πάνω/λίγο κάτω, μην πέσετε να με φάτε. Η προσέλευση πάντως ήταν πραγματικά εντυπωσιακότατη. Μου είχε προξενήσει προβληματισμό η επιλογή του Piraeus Academy σαν χώρο διεξαγωγής καθότι νόμιζα ότι θα είναι σχετικά άδειο, αλλά προφανώς οι διοργανωτές από την 3 Shades of black κάτι είχαν αφουγκραστεί σωστά. Οι ELECTRIC WIZARD ήρθαν για 4η φορά συνολικά στη χώρα, με τις προηγούμενες επισκέψεις τους (2005, 2011, 2015) να έχουν αφήσει ανάμικτες εντυπώσεις, όχι τόσο για την ποιότητά τους αλλά για τη χρονική τους διάρκεια, καθώς η μπάντα δεν έδειχνε να αντέχει και πολύ επί σκηνής. Τη φορά αυτή πάντως τα πράγματα ήταν διαφορετικά καθώς οι ίδιοι υποσχέθηκαν πριν την συναυλία ότι θα παρουσίαζαν το μεγαλύτερο σε διάρκεια σετ τους στη χώρα μας, το οποίο και τήρησαν καθώς –σε γενική κατάπληξη- η εμφάνιση τους διήρκησε 100’ γεμάτα. Προς γενική κατάπληξη του κοινού, έδειξαν ανανεωμένοι όσο ποτέ και πιστεύω ότι μπορεί να μην ήταν η πιο cult εμφάνιση τους, αλλά ήταν σίγουρα η πληρέστερη όλων.
Τη βραδιά άνοιξαν οι KRAUSE, ένα σχήμα που κινείται στον punk/hardcore ήχο και συγγενικά είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που πολλοί ονομάζουν noise rock αλλά το οποίο μισώ τόσο σαν ταμπέλα που σε καμία περίπτωση δεν τους προσάπτω. Είχαν πολύ όμορφη βαβούρα στον ήχο τους, με το σωστό αδέξιο παίξιμο, τριπλά φωνητικά από τους έγχορδους (δύο κιθαρίστες και ο ξεβιδωμένος μπασίστας) και τον τιτάνα Νίκο Πράπα στα τύμπανα να τους σπρώχνει να παίξουν όσο δυνατά μπορούσαν. Η εμφάνιση τους κράτησε σχετικά λίγο, αλλά ήταν ουσιώδης, με φουλ ενέργεια και αν δεν υπήρχε το θεματάκι με τα φωνητικά που ήταν λίγο πίσω όσο κι αν ουρλιάζανε φιλότιμα όλοι τους, τότε θα μιλούσαμε για καταπληκτικό στήσιμο και ΔΥΝΑΤΟ παίξιμο αποκλειστικά. Πιστεύω ότι ακόμα και με αυτές τις «ατέλειες» η μπάντα βγήκε έξω σαν έτοιμη από καιρό για να κάνει το κομμάτι της, της δόθηκε μία καλή ευκαιρία να παρουσιάσει το υλικό της μπροστά στον (πολύ) κόσμο και έδειξαν ότι η επιλογή των διοργανωτών στο πρόσωπο τους ήταν εύστοχη. Θα προτιμούσα να τους δω την επόμενη φορά σε πιο μικρό χώρο και με λίγο καλύτερο ήχο, τους είδα από απόσταση και θα ήθελα να φάω στα μούτρα αυτό τον έντονο ήχο τους σε μεγαλύτερη και πιο κοντινή δόση.
Συνέχεια με τους Θεσσαλονικείς AGNES VEIN οι οποίοι ανέλαβαν να μαυρίσουν και να βαρύνουν το κλίμα με το δικό τους μοναδικό τους τρόπο. Είχα χρόνια να τους δω και δίπλα στον Σάκη (φωνητικά/κιθάρα) και τον Φοίβο (τύμπανα), προστέθηκε πλέον ο Λευτέρης στο μπάσο. Ας μου επιτραπεί εδώ μία επί προσωπικού άποψη, καθώς γνωρίζω τα παιδιά δεκαετίες πλέον, όπως και όλη η συμπρωτεύουσα γνωρίζει το ποιόν του καθενός ξεχωριστά και το πόσο στηρίζουν ακόμα τη σκηνή και πόσο ψάχνονται με νέους ήχους. Οι AGNES VEIN ποτέ δεν ήταν το εύπεπτο κι ευχάριστο σε πολλούς άκουσμα, αλλά τα δύο άλμπουμ τους μέχρι στιγμής (“Duality”/”Soulship”) έχουν αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις και αυτό το ιδιόμορφο blackened doom/sludge που παίζουν σίγουρα δεν μπορεί να το αποδώσει κανείς, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και γενικώς, οι μόνοι που μπορούν να μου έρθουν συγγενικά σε στυλ άντε να είναι οι TOMBS ή οι GRAVES AT SEA, αλλά και πάλι σε άλλο μονοπάτι. Για περίπου 45’ το δυναμικό τρίο εκτέλεσε τα κομμάτια άψογα, ήταν πολύ πιο δεμένοι απ’ όσο φανταζόμουν, σαν να παίζουν δεκαετίες μαζί, και φυσικά κέρδισαν το επάξιο χειροκρότημα του κόσμου και προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος για ότι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Οι ELECTRIC WIZARD μπαίνουν με φούρια στις 22:32 και για τα επόμενα 100’ όπως έγραψα πιο πάνω, αποδίδουν το πληρέστερο σετ τους στη χώρα μας. Ένα σετ που ξεκινάει με τα ομότιτλα κομμάτια των “Witchcult today” και “Black mass(es)”, με έναν ήχο που τονίζει τη βαρύτητά τους και δείχνει ότι οι νέες προσθήκες του Haz Wheaton στο μπάσο και ειδικά του Simon Poole στα τύμπανα, τους κάνουν να ηχούν απροσπέλαστοι. Ο Jus Oborn σε πολύ καλή κατάσταση, με τη φωνή του δυνατή και με αντοχή, ξερνάει ριφφάρες, ενώ δεξιά του (ή αριστερά όπως βλέπουμε τη σκηνή) η Liz Buckingham μοιράζει υπογλώσσια με την παρουσία της και το παίξιμό της. Στιβαρή και με το κεφάλι μόνιμα κάτω και το μακρύ ξανθό μαλλί της να καλύπτει το πρόσωπο της στη μεγαλύτερη διάρκεια της συναυλίας, στηρίζει τον αρχηγό και δείχνουν ότι έχουν καταπληκτική χημεία μεταξύ τους. Στο “Return trip” όλοι γυρνάμε 22 χρόνια πίσω όταν έβγαινε το “Come my fanatics”, σε ένα από τα βαρύτερα δείγματα μουσικής όλων των εποχών. Μεγαλειώδες, έρπον και απειλητικό, απλώνει την αύρα του για το υπόλοιπο της συναυλίας και γεμίζει τον κόσμο με χαμόγελο και με αναμνήσεις ετών που οι Βρετανοί θεωρούνταν ηγέτες μίας ολόκληρης μουσικής κίνησης.
Το σετ είχε μόλις ένα κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ “Wizard bloody wizard” (“See you in hell), ενώ με ένα κομμάτι εκπροσωπήθηκε και το “Time to die” (“Incense for the damned”). H βραδιά –κι ενώ το “Supercoven” ενδιάμεσα έκανε τις καρδιές να χτυπήσουν γρήγορα και την ένταση να κοπανάει το στήθος σαν γρανίτης- έκλεισε με δύο δίδυμα από τα “Witchcult today” και “Dopethrone” αντίστοιχα, σε μεγαλειώδες φινάλε με τα “Satanic rites of Drugula”, “Dopethrone”, “The chosen few” και…. “FUNERALOPOLIS” φυσικά. Ο καλύτερος τρόπος για να κλιμακωθεί σωστά όλη η συναυλία και να ακουστούν μέσα σε όλα και βοές θαυμασμού από τον κόσμο, τουλάχιστον αυτούς που ήξεραν όντως τα κομμάτια τους και δεν βρήκαν φως και μπήκαν. Εδώ τίθεται λίγο το ζήτημα των φασαίων φυσικά, καθώς δεν δικαιολογείται διαφορετικά τέτοια παρουσία κόσμου, εκτός αν είμαι εγώ ο τόσο καχύποπτος και οι 200-250 με τους οποίους τους είδαμε το 2011 σχεδόν δεκαπλασιάστηκαν 8 χρόνια μετά. Από την άλλη, επειδή κουράστηκα να βλέπω συναυλίες των 100-150-200 ατόμων σε συγκροτήματα που σίγουρα αξίζουν μεγάλης προσοχής, προτιμώ γεμάτους χώρους ακόμα και με άσχετους, για να πάρουν οι μπάντες μέρος του ευχαριστώ του κοινού που ήδη έπρεπε να έχουν εδώ και δεκαετίες, χωρίς να χρειάζεται να συζητούμε τα αυτονόητα. Χαίρομαι που έγινε με τους ELECTRIC WIZARD και χαίρομαι που στους SLEEP θα είμαστε ακόμα περισσότεροι (αν όχι διπλάσιοι).
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: C. Alossi photography
Φωτογραφίες: C. Alossi photography
