Το πλοίο-φάνασμα “Octavius”, είναι ένας από τους πολλούς folklore μύθους των θαλασσών του 18ου αιώνα. Σύμφωνα με τον μύθο, το πλοίο εξαφανίστηκε το 1762 και βρέθηκε 13 χρόνια μετά, με όλο το πλήρωμά του να είναι νεκρό μεν, αλλά σχεδόν άριστα διατηρημένο, όντας παγωμένο. Αυτή η ιστορία (λεπτομέρεις παντού στο internet, οπότε αχρείαστες εδώ), ώθησε τη μπάντα για το όνομά της.
Οι GHOST SHIP OCTAVIUS, είναι η μπάντα του πρώην drummer των NEVERMORE (και ARMAGEDDON και ASHES OF ARES), Van Williams, του πρώην κιθαρίστα των GOD FORBID και HIMSA (αλλά και ARMAGEDDON και WARREL DANE), Matt Wicklund και του κιθαρίστα/τραγουδιστή Adon Fanion (που συμμετέχει και σαν live μέλος στους ASHES OF ARES). Ψιλο-«οικογενειακή» φάση δηλαδή μεταξύ των μελών. Για να το κάνουμε καλύτερο, στο πρώτο, ομότιτλο άλμπουμ τους, ο Jeff Loomis είχε παίξει και lead κιθάρα σε ένα κομμάτι. Οπότε παίρνετε, όσοι δεν έχετε και μία εικόνα για μία βασική επιρροή στη μουσική της μπάντας.
Η μπάντα κινείται στον progressive metal χώρο, με μία dark αισθητική, παίρνοντας στοιχεία από συγκροτήματα όπως οι NEVERMORE (κυρίως), BEYOND TWILIGHT, ANUBIS GATE και κάπου κάπου από PAIN OF SALVATION, σ’ ένα μπαστάρδεμα που τους επιτρέπει να έχουν τον δικό τους ήχο ταυτόχρονα. Το “Delirium”, το οποίο μας ενδιαφέρει εδώ και είναι το δεύτερο άλμπουμ τους, είναι ένας δίσκος που συνεχίζει κάπως τον ήχο του ντεμπούτου τους, όμως με δύο βασικές διαφοροποιήσεις: είναι περισσότερο prog από τη μία και χάνει σε ενέργεια/ταχύτητες από την άλλη. Ποιοτικά όμως ούτε κερδίζει ούτε χάνει ιδιαίτερα στη σύγκριση. Στα 11 κομμάτια του, το μόνο αδιαμφισβήτητο είναι η αξία των μουσικών που τους απαρτίζουν και η δουλειά που έχουν ρίξει στην ενορχήστρωση αυτών και την όσο το δυνατό καλύτερη παρουσίασή τους. Ασχέτως του πόσο καλό είναι το κάθε κομμάτι, δε μπορεί κανείς να παραβλέψει το πόσο άρτια είναι δομημένο και εκτελεσμένο. Και εκεί οι G.S.O. παίρνουν άριστα. Στα καλά, μάλλον τα πολύ καλά κομμάτια του δίσκου, συγκαταλέγονται σίγουρα τα “Ocean of memories” (prog power μπαλάντα ας πούμε με μία avant-garde αισθητική σε στιγμές και ωραίο ρεφρέν), “Saturnine” (ωραίο εξαράκι με πολύ καλό riff, grooves και παιξίματα), “Delirium” (up tempο, με αλλαγές, Nevermore κουπλέ και ίσως το καλύτερο ρεφρέν του δίσκου) και “Far below” (mid tempo με ωραίο ρεφρέν επίσης και πολύ ωραία ατμόσφαιρα). Στα υπόλοιπα 7 τραγούδια θα βρούμε και καλές και λιγότερο καλές στιγμές, δημιουργώντας πάντως ένα ωραίο σύνολο. Βασική «ένσταση» είναι ότι η 1 ώρα διάρκειας του άλμπουμ, προς το τέλος ειδικά, φαίνεται παραπάνω απ’ όσο ίσως θα έπρεπε, καθώς κουράζει λίγο εξαιτίας της διακύμανσης στην ποιότητα των τραγουδιών, ενώ αν έλειπαν έστω 2 εξ αυτών ας πούμε, θα ήταν όλα ακόμα καλύτερα, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν και οι αδιάφορες στιγμές.
To “Delirium” είναι ένας ωραίος prog/prog-power δίσκος, με ωραία ατμόσφαιρα, εναλλαγές, πολύ ωραία παιξίματα, ωραία φωνητικά, δουλειά στις ενοχρηστρώσεις των κομματιών, που αφήνει όμως από την άλλη την αίσθηση του ότι θα μπορούσε να είναι και καλύτερος στο τέλος, εξαιτίας βασικά κάποιων τραγουδιών που δε στέκονται στο ίδιο επίπεδο με κάποια άλλα. Έχεις όμως τουλάχιστον τα μισά τραγούδια που δείχνουν ότι η μπάντα αξίζει και το χρόνο και την προσοχή σας. Έχουν πάρει ωραίο δρόμο και περιμένω τη συνέχεια!
7 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
