Toν Mark Morton τον ξέρουμε όλοι, σαν τον κιθαρίστα των LAMB OF GOD. Αυτό το συνθετικό ύφος του γνωρίσαμε, αυτό κάποιοι γούσταραν, κάποιοι όχι, όμως δε θα μπορούσε κάποιος να παραβλέψει το ταλέντο του συγκεκριμένου μουσικού. Μετά από 7 άλμπουμ με τους LAMB OF GOD και ένα με τους BURN THE PRIEST (χωρίς το “Legion: XX”, αφού αποτελείται από διασκευές), δηλαδή τους LAMB OF GOD πριν αλλάξουν το όνομά τους σε… LAMB OF GOD, ήρθε η ώρα για την πρώτη σόλο δουλειά του.
Προφανώς σαν μουσικός και συνθέτης, ο Morton δεν ακούει, ούτε σημαίνει ότι γράφει μουσική για ένα και μόνο συγκεκριμένο είδος, ασχέτως πως έχει περάσει και παρουσιάσει τον εαυτό του. Και αυτές τις διαφορετικές πτυχές του συνθετικού του εαυτού ήθελε να περάσει στο πρώτο σόλο άλμπουμ του, “Anesthetic”. Κάτι που ηχητικά δε μπορούσε να κάνει μέσω τον LAMB OF GOD.
Για να το καταφέρει αυτό, ήρθε σε συνεννόηση με τον απίθανο παραγωγό Josh Wilbur (LOG, GOJIRA, MEGADETH, PARKWAY DRIVE, KORN, JONATHAN DAVIS, DILLINGER ESCAPE PLAN, TRIVIUM και τόσοι άλλοι) και φρόντισε να έχει γύρω του μερικούς από τους καλύτερους μουσικούς του Αμερικανικού ήχου. Βασικοί drummers στο άλμπουμ είναι οι Jean-Paul Gaster (CLUTCH) και Steve Gorman (θεούλης, THE BLACK CROWES, STEREOPHONICS), αλλά θα ακούσουμε και τον Ray Luzier (KORN) στο “Save defiance” και τον Alex Bent (TRIVIUM, έχοντας περιοδεύσει και με TESTAMENT) στο “Cross off”, όπως και τον Ray Mayorga (SOULFLY, STONE SOUR, AMEBIX, με live θητεία και σε SEPULTURA ο 2006) στο “The truth is dead”. Μπάσο στο μισό άλμπουμ παίζει ο Mike Inez (OZZY, ALICE IN CHAINS, HEART, BLACK LABEL SOCIETY κ.α.), ενώ θα ακούσουμε και τον David Ellefson (MEGADETH) στο “The truth is dead” και τον Paolo Gregoletto (TRIVIUM) στο “Cross off”. Κιθάρες προφανώς ο ίδιος. Και πάμε στα φωνητικά, όπου σε κάθε κομμάτι έχει και διαφορετικό καλεσμένο και μουσικά προσπάθησε να συνθέσει κοντά στον εκάστοτε καλεσμένο του.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου, είναι το “Cross off” με τον μακαρίτη Chester Bennington (LINKIN PARK) στα φωνητικά και είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Είναι ωραίο να ξανακούς τον Bennington να τραγουδάει metal (όπως όταν ξεκίνησε). Στο δεύτερο κομμάτι, “Sworn apart”, τραγουδάει ο Jacoby Shaddix (που τον βρίσκεις παντού τελευταία) των PAPA ROACH, σε ένα τραγούδι που θα ήθελαν να έχουν γράψει οι PARA ROACH εδώ και πάρα πολλά χρόνια βασικά! Up tempo, groove-άτο και με ωραίο ρεφρέν. Στο τρίτο κομμάτι, “Axis”, αναλαμβάνει ο Mark Lanegan (!) των SCREAMING TREES και QUEENS OF THE STONE AGE, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του alternative rock και grunge ήχου των 90’s στην Αμερική. Ωραίο κομμάτι, mid tempo με ένα alternative/southern feeling και πολύ ωραίο τελείωμα. Στο “The never” πίσω από το μικρόφωνο θα βρούμε τον Ινδιάνο της καρδιάς μας, Chuck Billy (TESTAMENT) και τον Jake Oni, σε ένα up tempo και groove-άτο κομμάτι με πολύ ωραίο riffing και αισθητική των groove-άτων τραγουδιών των τελευταίων δίσκων των TESTAMENT. Ένα από τα highlights του άλμπουμ είναι το “Save defiance” με τον υπέροχο Myles Kennedy (ALTER BRIDGE, SLASH) να αναλαμβάνει τα φωνητικά σε ένα groove-άτο κομμάτι με πολύ ωραίο ρεφρέν και τίγκα ALTER BRIDGE. Το επόμενο κομμάτι, το “Blur”, με τη συμμετοχή του Mark Morales (SONS OF TEXAS) στα φωνητικά, είναι απλά αδιάφορο. Τα πολύ καλά κομμάτια όμως επιστρέφουν στο “Back from the dead” με τον Josh Todd (BUCKCHERRY) στα φωνητικά. Up tempo τραγούδι, γεμάτο ενέργεια, alternative ήχο και ωραίο ρεφρέν. Από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις και τα πλέον διαφορετικά τραγούδια του δίσκου, είναι το “Reveal” με την κιθαρίστρια/τραγουδίστρια/συνθέτρια Naeemah Maddox στα φωνητικά (η οποία έχει κάνει και backing φωνητικά στο “Terminal redux” των VEKTOR μεταξύ άλλων). Λίγο blues, λίγο αισθητική SKUNK ANANSIE σε σημεία, πολύ ωραίες μελωδικές, πολύ ωραία ατμόσφαιρα και φανταστική φωνή. Το ακριβώς αντίθετο με το “Imaginary days” που ακολουθεί (το μόνο χωρίς καλεσμένο) που περνάει παντελώς αδιάφορα. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Truth is dead” έχει δύο καλεσμένους πίσω από το μικρόφωνο, τον Randy Blythe (θα έλειπε;) και την Alissa White-Gluz (ARCH ENEMY) η οποία όμως κάνει τα καθαρά φωνητικά της κυρίως, σε ένα τραγούδι που έχει λίγο από LOG, λίγο από ARCH ENEMY, αλλά πιο μελωδικό και «απαλό» σε σημεία, που ναι μεν είναι καλό, όχι και στα καλύτερα όμως.
Όπως καταλάβατε, ο Mark Morton στο “Anesthetics” πάει και κάνει κάτι σαν αυτό που είχε κάνει ο Dave Grohl με τους PROBOT ή σαν τον SLASH στο ομότιτλο πρώτο σόλο άλμπουμ του (χωρίς να έχει όμως τα μέλη της μπάντας του στη σόλο δουλειά του). Και η ελευθερία που είχε στην έκφραση και τη σύνθεση, σε συνδυασμό με τα ονόματα με τα οποία συνεργάστηκε, τον έκανε να δημιουργήσει ένα πολύ ωραίο άλμπουμ, που καλύπτει ένα πολύ μεγάλο φάσμα του Αμερικάνικου ήχου, από alternative rock και metal, σε southern, σε groove metal, σε πιο thrash, κλπ. Αν μη τι άλλο, το να καταφέρνεις και να συνθέτεις τόσο καλά τραγούδια σε διάφορα είδη και να προσαρμόζεσαι σε απαιτήσεις και ήχους, είναι κάτι που χρειάζεσαι πολύ ταλέντο για να το κάνεις. Όπως και το να μαζέψεις τέτοια και τόσα ονόματα γύρω σου για το δίσκο, δείχνει την εκτίμηση που απολαμβάνεις στον κύκλο σου. Και ο Morton έχει και από τα δύο. Και στα συν ότι δεν έχει κάτσει πάνω στις φόρμες των LAMB OF GOD (πλήν κάποιων λογικών αναφορών σε τραγούδια ανάλογου ύφους), αλλά έχει συνθέσει χωρίς περιορισμούς. Ωραία δουλειά που θα ευχαριστηθούν όσοι αρέσκονται σε αυτόν τον ήχο.
7,5 / 10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
