«Καμένοι» τελείως από πάσης μορφής ουσιών, οι ELECTRIC WIZARD από το Wimborne του Dorset στην Αγγλία, φροντίζουν εδώ και σχεδόν τρείς δεκαετίες να παράγουν αγνό κι εκκωφαντικό θόρυβο, ώστε ελάχιστοι να μπορούν να μπουν στη ίδια ζυγαριά μαζί τους. H αρχή στην πρώιμη εποχή τους έγινε κάτω από τον όνομα LORD OF PUTREFACTION το 1988, όπου η μπάντα αποτελούταν από τους Jus Oborn (κιθάρες/φωνή), Dave Gedge (μπάσο), James Evans (τύμπανα) και Adam Richardson (κιθάρες), ενώ είχαν περάσει πριν από αυτή την τελική μορφή οι Harry Armostrong (μπάσο) και οι Steve Mills/Gareth Brunsdon (τύμπανα αμφότεροι). Έβγαλαν τρία ανεξάρτητα demo ονόματι “Necromantic” (1989), “Rehearsal demo” (1990) και “Wings over a black funeral” (1991) συν ένα split με τους κάφρους MORTAL REMAINS το 1991 από την Nuclear Gore σε 12” βινύλιο 33 ½ στροφών.
Η φυγή του Adam Richardson τους έκανε να αλλάξουν όνομα και να ονομαστούν THY GRIEF ETERNAL, με την προσθήκη του Gavin Gillingham στις κιθάρες. Μοναδικό τους πόνημα το demo “…on blackened wings” του 1992, πριν ξανά αλλάξει το όνομα σε σκέτο ETERNAL, το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε σε κασέτα από την Rise Above Records του Lee Dorrian (τον οποίο για πολλοστή φορά βρίσκουμε μπροστά μας σε άρθρο). Ως ETERNAL κυκλοφόρησαν ένα rehearsal demo πάλι το 1992 και πάλι από τη Rise Above Records, ενώ το 1993 βγήκε ανεξάρτητα το demo “Lucifer’s children” που σηματοδοτεί και την τελευταία κυκλοφορία προ ELECTRIC WIZARD. Τις ηχογραφήσεις αυτές όλες μπορεί να τις βρει κάποιος στη συλλογή “Pre-Electric Wizard 1989-1994” που κυκλοφόρησαν από τη Rise Above Records το 2006. To τελικό όνομα ELECTRIC WIZARD προήλθε από τη μίξη δύο θρυλικών BLACK SABBATH κομματιών, των “Electric funeral” (που είχαν διασκευάσει οι ETERNAL) και “The wizard”. Στην πρώτη μορφή της μπάντας δίπλα στον μοναδικό εναπομείναντα, Jus Oborn, είχαμε τους Tim Bagshaw στο μπάσο και Mark Greening στα τύμπανα. Πρώτη τους κυκλοφορία σαν μπάντα ήταν το split 7” βινύλιο 45 στροφών το 1995 μαζί με τους ΟUR HAUNTED KINGDOM (η πρώιμη μορφή των ORANGE GOBLIN), “Demon lung/Aquatic fanatic” πάλι από την Rise Above Records. Το στυλ τους βαρύ κι ασήκωτο, χωρίς εκπτώσεις στον όγκο, αργό, κάργα SABBATH-ικό και φυσικά με έντονη την επιρροή διάφορων ουσιών που κατανάλωναν.
Δεν άργησε να έρθει και η πρώτη επίσημη κυκλοφορία με το ομότιτλο άλμπουμ “Electric wizard” στις αρχές του 1995, όπου και συναντάμε τη μπάντα να ηχεί περισσότερο προς το παραδοσιακό doom σε σχέση με τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της. Δέσποζε το πανέμορφο εξώφυλλο του Dave Patchett ο οποίος είχε γίνει γνωστός για τα έργα του με τους CATHEDRAL, και συνολικά το άλμπουμ έλαβε διθυραμβικές κριτικές, ενώ παραμένει και το μοναδικό ίσως άλμπουμ που μπορούν να ακούσουν όσοι δεν πολυασχολούνται με το συγκρότημα, καθώς είναι σαφέστατα πιο ευθύ και άμεσο, χωρίς αυτό τον πνιγηρό όγκο που είχαν οι μετέπειτα κυκλοφορίες τους (χωρίς βέβαια να λείπει η απίστευτη βαρύτητα). Το άλμπουμ επανεκδόθηκε αρκετές φορές μέσα στα χρόνια από την Rise Above Records, ενώ το 2006 το επανέκδοσε και η Candlelight Records έχοντας μπόνους τα δύο κομμάτια του demo “Doom chapter” (“Illimitable nebulie”/”Mourning prayer pt.1”). Toν Γενάρη του 1997 έρχεται η ώρα του δεύτερου άλμπουμ τους το οποίο θα τους εδραίωνε στις καρδιές των οπαδών. Το “Come my fanatics” περιγραφόταν από τον ίδιο τον Οborn ως αντίδραση στον ήχο του ομότιτλου ντεμπούτου, τον οποίο χαρακτήριζε ως λιγότερο βαρύ (;) απ’ όσο ήθελαν.
Ίδια σύνθεση, ίδια εταιρεία, αλλά εμφανώς βαρύτερο αποτέλεσμα, ο ίδιος ο Lee Dorrian τόνιζε προωθώντας το ότι ξεφεύγει πολύ από τις ρίζες του κλασσικού doom κι ότι ήταν άκρως χαοτικό, ενώ το χαρακτήρισε και ως την αρχή όσων ακολούθησαν μετά στον ήχο, με το Terrorizer να το προχωράει ένα βήμα παραπάνω και να εκφράζει ότι ήταν «το ξύπνημα που όλη η doom σκηνή του Ηνωμένου Βασιλείου χρειαζόταν». Μέσα στα χρόνια έχει αποθεωθεί με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο και χαρακτηρίζεται από πολλούς το καλύτερο τους άλμπουμ. Το 1999 η The Music Cartel επανακυκλοφόρησε αυτό και το ομότιτλο ντεμπούτο ως διπλό cd σε μία έκδοση που έγινε ανάρπαστη. Τον Μάρτιο του 1997 κυκλοφορούν το “Chrono.naut” ΕΡ το οποίο περιείχε το ομότιτλο κομμάτι σε δύο μέρη και βγήκε από την Man’s Ruin Records σε 10” βινύλιο, ενώ την ίδια χρονιά και συγκεκριμένα το Δεκέμβρη, τα δύο μέρη του κομματιού θα μπουν στο “Electric Wizard/Orange Goblin” split. Το 1998 κυκλοφορεί από την Bad Acid το θρυλικό ΕΡ “Supercoven”, αποτελούμενο από δύο θεϊκά πραγματικά κομμάτια, το ομότιτλο και το “Burnout”, με τη μπάντα να δοκιμάζεται και σε πιο ψυχεδελικούς ήχους. Το ΕΡ αφήνει ανοιχτά στόματα και το μέλλον τους μοιάζει ιδανικό. Επανακυκλοφόρησε το 2000 από την Southern Lord με δύο έξτρα κομμάτια, τo “Wizard Of Gore” και μία ζωντανή εκτέλεση του “Electric wizard”.
Μπάσιμο στα ‘00s με καλύτερο τρόπο δε θα μπορούσαν να φανταστούν πάντως, καθώς το τρίτο full-length “Dopethrone” έπιασε τους πάντες απροετοίμαστους. Ένα άλμπουμ το οποίο αποτέλεσε την κορυφή της τριλογίας που ξεκίνησε με το “Come my fanatics” και συνεχίστηκε με το “Supercoven” κατά τα λόγια του Oborn. Απολαυστικός πραγματικά, ας δούμε τι δήλωνε τότε: «Όταν κάναμε το πρώτο μας άλμπουμ, δεν είχαμε ξαναβρεθεί σε στούντιο, δεν είχαμε ιδέα τι να κάνουμε, όταν κάναμε όμως το “Dopethrone” ξέραμε ακριβώς τι πρέπει να γίνει». Σε συνέντευξη του στο Kerrang! το 2009, ο τραγουδιστής τόνισε: «Οι περισσότεροι από μας είχαν κολλήσει σε εθισμό ναρκωτικών ή αλκοολισμού εκείνη την εποχή και υπήρχε απλά αγνό μίσος. Ήμασταν εμείς ενάντια σε όλο τον κόσμο και θέλαμε απλά να κάνουμε τον πιο αηδιαστικό, ανίερο και σάπιο δίσκο που είχε ηχογραφήσει ποτέ κάποιος. Κλειστήκαμε στο στούντιο και απλά ξυπνούσαμε, καταναλώναμε όσα περισσότερα ναρκωτικά μπορούσαμε κι απλά ξεκινούσαμε να τζαμάρουμε». Ειλικρινής και πλήρως περιγραφικός στο πως ακούγεται αυτό το άλμπουμ. Μία άμορφη μάζα από riff και δύναμη να κατευθύνεται στο πρόσωπο σου σαν τείχος κι εσύ να ψάχνεις διέξοδο διαφυγής και να μη μπορείς να δραπετεύσεις.
Βαρύ, ασήκωτο, σάπιο από την αρχή ως το τέλος, παραμορφωμένα φωνητικά, ζέχνει μπίχλα και ναρκωτικές ουσίες και ακούγεται το ίδιο πανέμορφα ενοχλητικό ακόμα και μετά από 19 σχεδόν χρόνια. Ενδεικτικό του αντίκτυπου του, διάφορες δισκοκριτικές τύπου «Το απόλυτα αργό και βαρύ doom που μπορεί να φανταστεί κανείς» ή «Μπορεί κάλλιστα να είναι ο καλύτερος δίσκος που βγήκε από όλη τη Βρετανική stoner-rock σκηνή». Το Terrorrizer απένειμε στο δίσκο τον τίτλο του καλύτερου δίσκου της δεκαετίας των 00’s!!!! Mετά το “Dopethrone” δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι όσα κάνουν οι ELECTRIC WIZARD μοιάζουν να είναι με το πόδι μακριά από το γκάζι. Στις 25 Μαρτίου του 2002 κυκλοφορεί το “Let us prey”, ένα από τα δύο «μικρά» άλμπουμ της ιστορίας τους, λιγότερο από 44’ για την ακρίβεια, όπου ακούγονται κατιτίς λίγο πιο up-tempo και χαλαροί, απαλλαγμένοι από το βάρος του να δημιουργήσουν βαριά και αντιεμπορική μουσική. Φοβερό και πάλι άλμπουμ, που πολλοί –μοιραία- θεώρησαν ότι μετά το “Dopethrone” έχανε πολύ στη σύγκριση αλλά σίγουρα μπορεί να σταθεί επάξια στον κατάλογο τους. Ήταν και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας με το κλασσικό της line-up δυστυχώς, καθώς οι Tim Bagshaw και Mark Greening έφυγαν ώστε να δημιουργήσουν στη συνέχεια τους θεόθεους RAMESSES, αν και όπου τους βρει ο δρόμος σας, χτυπάτε με τα μάτια κλειστά και τ’αυτιά ορθάνοιχτα.
Ο Oborn μιλώντας για το “Let us prey” το χαρακτήρισε ως το “Genesis” άλμπουμ τους κι ως υπερβολικά τεχνικό μια και θέλανε να πειραματιστούν, τονίζοντας ότι στην ουσία τα κομμάτια του δε γράφτηκαν ποτέ, αλλά το καθένα ήταν μία απλή ιδέα που απλά την πήγαν όσο μακριά γινόταν. Το “We Live” που ακολούθησε είχε την προσθήκη της δεύτερης κιθαρίστριας Liz Buckingham, για την οποία ο Oborn δήλωνε ότι ήταν σημαντικότατη η έλευση της στη μπάντα, καθώς με την φυγή του Begshaw, είχε χάσει τον συνεργάτη του στη σύνθεση κι όπως τόνιζε, «πρέπει πάντα να έχω συνεργάτη στη σύνθεση». Μαζί της ήρθαν στη μπάντα ο πρώην ντράμερ των IRON MONKEY –και νυν ηγέτης των CRIPPLED BLACK PHOENIX και μέγας φιλέλληνας- Justin Greaves και ο μπασίστας Rob Al-Issa. Για πρώτη φορά η μπάντα αναφέρεται στο εξώφυλλο του δίσκου –που βγήκε στις 28 Ιουνίου 2004- ως THE ELECTRIC WIZARD, ενώ μέσα στο βιβλιαράκι αναγράφονται ως ELECTRIC WIZARD II. H προσθήκη της Liz έκανε τα κομμάτια τους λίγο πιο απαιτητικά στο άκουσμα, ενώ είναι από τα βαρύτερα άλμπουμ τους και όπως ήταν λογικό, άρεσε πολύ στους οπαδούς τους. Το αποτέλεσμα γίνεται εντυπωσιακότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι κλείστηκαν στο στούντιο έχοντας ελάχιστες πρόβες μαζί ως συγκρότημα.
Το 2006 έκαναν διαθέσιμες 100 κόπιες μίας ζωντανής ηχογράφησης ονόματι “Radio 1 session 1/05” η οποία ηχογραφήθηκε στον Βρετανικό σταθμό Radio 1 στις 21 Γενάρη του 2005. Το 2006 ο Justin Greaves άφησε τη μπάντα, σε όχι ιδιαίτερα φιλικό κλίμα, με τον Oborn να δηλώνει «Πέσαμε πολύ έξω μ’ αυτόν τον ηττοπαθή, να ξέρεις, θα κατούραγα στον τάφο του άνετα». Αντικαταστάτης του ο Shaun Rutter (που στην πορεία των ετών ξεδιάντροπα έβγαινε φωτογραφίες με σβάστικες και λοιπά που παρέπεμπαν σε ευθύ ναζισμό) με τον οποίο βγήκε το επόμενο άλμπουμ “Witchcult today” στις 12 Νοεμβρίου του 2007. Αποτελεί πρακτικά συνέχεια του ήχου του “We live” και φυσικά επίσης έλαβε θετικότατα σχόλια από κριτικούς και οπαδούς, οι οποίοι έβλεπαν τη μπάντα να μην αποκλίνει στιγμή από τις παραδοσιακές αρχές της και με έντονο το horror στιχουργικό στοιχείο, έφτιαξε άλλο ένα αξιομνημόνευτο άλμπουμ. Το 2008 έρχεται στις 5 Σεπτεμβρίου η ώρα του split “Electric Wizard/Reverend Bizarre” (συνάντηση γιγάντων) όπου οι Φινλανδοί μάλιστα διασκευάζουν…BEHERIT (“The gate of Nanna”)! Βγήκε σε 2500 κόπιες 12” βινυλίου και στις 13 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς βγαίνει το 12” βινύλιο “The processean” περιέχοντας το συγκεκριμένο κομμάτι διάρκειας 11’. Βγήκε σε 500 αντίτυπα και η συνέχεια έφερε μία αλλαγή στη σύνθεση.
Ο Κύπριος μπασίστας Τas (κατά κόσμον Τάσος Δανάζογλου, ύψιστη μορφάρα με τατουάζ μέχρι και στο μέτωπο) μπήκε στο συγκρότημα, δυστυχώς μόνο για την επόμενη κυκλοφορία. Το “Black Masses” βγήκε την 1η του Νοέμβρη το 2010 και αποτελεί μία άτυπη συνέχεια του “Witchcult today”, με τον Oborn να δηλώνει ότι το προαναφερθέν είναι πιο βίαιο κι επιθετικό ενώ το “Black masses” πιο μελωδικό και υπνωτιστικό. Χαιρετήθηκε από κριτικούς και οπαδούς ως ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ ενώ πολλοί εξήραν την παράξενη του ηχητική προσέγγιση θεωρώντας ότι τα κομμάτια αναπνέουν καλύτερα μέσα στο δίσκο σε σχέση με άλλες κυκλοφορίες τους. Για κάποιο παράξενο λόγο είναι το πρώτο και μοναδικό τους άλμπουμ μέχρι σήμερα που δεν έχει κομμάτι πάνω από 10’ διάρκεια, αν και το “Satyr IX” διαρκεί 9:58! Ακόμα και κριτικές που το χαρακτήρισαν αδέξιο και χωρίς συγκέντρωση και δυνατό σύνολο, τόνιζαν ότι με τις ακροάσεις μεγάλωνε μέσα τους. Το 2012 τους βρήκε να κυκλοφορούν το single “Legalize drugs & murder” (12 Μαρτίου, 7” βινύλιο 33 ½ στροφών), το single “Satyr IX” (1 Αυγούστου, ίδια μορφή αλλά από την Decibel) και το EP “Legalize drugs & murder” (1 Οκτωβρίου, από την Satyr IX Production σε κασέτα, μην το μπερδεύετε με το single παρά τον ολόϊδιο τίτλο).
Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2014 θα κυκλοφορούσε το μεγαλύτερο σε διάρκεια άλμπουμ τους. Το “Time to die” ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησε από την Rise Above Records, μια και βγήκε από την δική τους Witchfinder Records (μιλάμε πρακτικά για ένα παρακλάδι της Spinefarm Records). Είχαμε επιστροφή του παλιού εμβληματικού ντράμερ Mark Greening, ενώ ο… Count Orlof που έπαιξε το μπάσο δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Jus Oborn. Την ίδια ακριβώς ημέρα, το Αγγλικό παράρτημα της Spinefarm Records κυκλοφόρησε το 7’’βινύλιο 45 στροφών “SadioWitch”. Kαι πάλι το άλμπουμ πήρε πολλές κριτικές, με βάση να δίνεται στο γεγονός ότι παρά τη μεγάλη του διάρκεια κατάφερνε να περικλίει ατόφια την ουσία της μπάντας. Το τελευταίο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2017. Προπομπός του ήταν το single “See you in hell” στις 7 Σεπτεμβρίου και ο δίσκος με τον τίτλο “Wizard bloody wizard” βγήκε στις 17 Νοεμβρίου από την Spinefarm Records. Αποτελεί μέχρι σήμερα τη μικρότερη σε διάρκεια κυκλοφορία της μπάντας με 43’ διάρκεια, ενώ πολλοί ένιωσαν αποστροφή μια και η μπάντα για πρώτη φορά στράφηκε σε ένα ξεκάθαρα πιο hard rock ήχο. Αποτελεί ξεκάθαρα φόρο τιμής στους BLACK SABBATH (το μαρτυράει κι ο τίτλος) και αρκετοί έδειξαν να βρίσκουν ενδιαφέρον σ’ αυτή τη νέα τους στροφή.
Η μέχρι στιγμής τελευταία κυκλοφορία της μπάντας έρχεται από την Creep Purple Promotion και μιλάμε για την κασέτα “Live Maryland Deathfest 2012” όπου και πολύ απλά πιάνει την ενέργεια της μπάντας στη συγκεκριμένη συναυλία. Κυκλοφόρησε μόλις σε 500 κόπιες, οι οποίες γίνανε φυσικά ανάρπαστες. Οι ELECTRIC WIZARD έχουν καταφέρει εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια να λογίζονται ως μία από τις περιπτώσεις μέγιστου σεβασμού ακόμα κι από μερίδες ανθρώπων που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τη μουσική τους. Είναι τέτοια η αποστροφή τους από τάσεις και τέτοια η στ@ρχι**στικη συμπεριφορά τους που τους ανέβασαν στα μάτια πάρα πολύ κόσμου. Πορεύονται σε δρόμο που ελάχιστοι ακολούθησαν δίχως αποκλίσεις από τις αρχές τους και γι’ αυτό χαιρετίζονται ως τίποτα λιγότερο από υπερβολικά τίμιοι. Είναι η μόνη μπάντα στη ζωή μου που έχω δει συναυλία της χωρίς να…τη δω. Στο Hellfest του 2009, διάφοροι, «περίεργοι καπνοί» κάλυψαν τα πάντα και απλά τους άκουγα να παίζουν όσο δυνατά δε μπορεί να φανταστεί κανείς. Έπρεπε να έρθει το 2011 ώστε να τους δω πρώτη φορά επίσημα. Αν θέλετε να βιώσετε τι θα πει βαρύτητα επί σκηνής και ασυμβίβαστη συμπεριφορά, ξέρω ότι είστε όλοι ήδη νοητικά εκεί.
Άγγελος Κατσούρας
