EUROPE underrated gems

Επιστροφή της στήλης με μια πολυαγαπημένη μπάντα, τους EUROPE. Πολυαγαπημένη και σε όλους εσάς, είμαι σίγουρος, αλλά και σε μας τους συντάκτες του ROCK HARD. Έτσι, δεν γινόταν να μην προσκαλέσω τον μεγαλύτερο οπαδό όλων μας, τον Νίκο Ανδρέου, να μοιραστεί μαζί μου την χαρά της παρουσίασης κάποιων εκ των καλυτέρων μα υποτιμημένων τραγουδιών τους. Από τις πρώτες, «άγουρες» μα ενθουσιώδεις μέρες του ομότιτλου ντεμπούτου τους μέχρι σήμερα, οι μεγάλοι EUROPE και οι «χρυσές εφεδρείες» τους, στο άρθρο που ακολουθεί. Και όπως πάντα, τα τραγούδια που διαλέξαμε ακούγονται μέσω του Spotify στην λίστα που υπάρχει στο τέλος της σελίδας.
Δημήτρης Τσέλλος

Farewell (“Europe”, 1983)
Το πόσο μεγάλη αγάπη είχε ο John Norum στον Gary Moore και στους THIN LIZZY, φαίνεται ξεκάθαρα σε τούτο το τραγούδι. Πιο Lizzy μελωδία στην κιθάρα δεν γίνεται να υπάρξει, εκτός αν ψάξεις σε δίσκους όπως το “Jailbreak”. O Tempest το γνώριζε αυτό και έδωσε το «ελεύθερο» στον κιθαρίστα του να αποδώσει τον δικό του φόρο τιμής στις επιρροές του. Το σημείο του solo θα σου θυμίσει επίσης στο στυλ το αντίστοιχο του “Love child”, πράγμα απολύτως χαρακτηριστικό και λογικό, αφού έχουμε 80s και εκτός από το κυνήγι του μεγάλου refrain, υπάρχει και το κυνήγι του μεγάλου solo. Καθαρά κιθαριστικό κομμάτι, μαρτυρά πολλά για την αξία του group, αλλά όχι για την συνέχειά του.
(Δ.Τ)

The king will return (“Europe”, 1983)
Εντελώς 70s συναίσθημα μα και νοοτροπία στην σύνθεση σε τούτο το κομμάτι. Έχει κάτι από RAINBOW, κάτι από WISHBONE ASH, κάτι το ρομαντικό αλλά και ηρωικό ταυτόχρονα. Το κάστρο πέφτει, ο βασιλιάς χάνεται μαζί με τους τελευταίους υπερασπιστές του, μα επιστρέφει και ξαναφέρνει την ευτυχία στο βασίλειό του. Μια ιστορία που έχει γραφτεί και ειπωθεί σε αναρίθμητους θρύλους σε ολόκληρο τον κόσμο, από γεννήσεως του ανθρωπίνου πολιτισμού. Το κομμάτι μπορεί να παίχτηκε ζωντανά σε όλες τις περιόδους της μπάντας, από τότε που ο Tempest είχε μουστάκι μέχρι ακόμη και στην επανασύνδεση, αλλά αυτό έγινε σε λίγες επιλεγμένες συναυλίες, δεν ήταν ποτέ σταθερά στο setlist.
(Δ.Τ)

Children of this time (“Europe”, 1983)
Ο θεός παπατρέχας της παγκοσμίου κιθαριστικής σκηνής, ο μέγας φαφλατάς που τόσο λατρέψαμε, ο ζωντανός θρύλος που ονομάζεται Yngwie J. Malmsteen, είναι σίγουρα ο πρώτος που μας έρχεται στο μυαλό όταν μελετάμε και συζητάμε για την επιδραστικότητα του Blackmore και για τον όρο “neoclassical metal”. Στους πρώτους όμως θα έπρεπε να είναι και ο Norum. Γιατί ειδικά στο ντεμπούτο τους, οι EUROPE απείχαν αρκετά από το εμπορικό, μελωδικό hard rock της «από το “The final countdown” και μετά» εποχής τους. Δηλαδή, άκου το “In the future to come” και πες μου, έχω δίκιο ή άδικο; Ε, ακριβώς στα ίδια μήκη κύματος και το “Children of this time”, μπορεί να υπερηφανεύεται πως ανήκει στους «μπαμπάδες» του ευρωπαϊκού power metal.
(Δ.Τ)

Memories (“Europe”, 1983)
Ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια στο δισκογραφικό ντεμπούτο των EUROPE είναι αναμφίβολα το “Memories”. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και ως ότι πιο κοντινό έχουν βγάλει οι Σουηδοί σε power metal κυρίως γιατί τα κρουστά του Tony Reno είναι από άλλο πλανήτη. Είναι ένα τραγούδι που τους ακολουθεί από τα πρώτα τους βήματα στην μουσική σκηνή όταν και ονομάζονταν ακόμη FORCE. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν μέσα στο setlist του “Almost unplugged” που έπαιξαν live στο Nalen το 2008 σε μια ομολογουμένως διαφορετική ακουστική εκτέλεση. Θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά τους τραγούδια και για όσους έχουν τις αμφιβολίες τους, ας ακούσουν την 9-λεπτη live έκδοση από Upplands Väsby το 1981. Αν δεν μείνετε με το στόμα ανοικτό, εδώ είμαστε! Έπος…
(N.A)

Wasted time (“Wings of tomorrow”, 1985)
Το κρυφό διαμάντι του “Wings of tomorrow”. Μπορεί τα φώτα να έπεφταν πάνω σε τραγούδια όπως το “Stormwind” ή το “Scream of anger”, το “Wasted time” ήταν όμως ο heavy metal ύμνος του δίσκου. Επικός ρυθμός, όχι ιδιαίτερα γρήγορος, το τραγούδι βγάζει όμως μια απίθανη ένταση και τσαμπουκά. Ξεχωρίζει σε όποιο live setlist έχει μπει καθώς η μπάντα το παίζει με την ψυχή της. Το solo της κιθάρας είναι από τα πιο όμορφα των EUROPE με τον John Norum να παραδέχεται στις επετειακές live εκτελέσεις για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου ότι ήταν αρκετά ζόρικο να το παίξει μετά από τόσο καιρό!
(N.A)

Lyin’ eyes (“Wings of tomorrow”, 1985)
Οι EUROPE, εγκληματικά θα έλεγε κανείς, έχουν μείνει στην συνείδηση του κόσμου ως «φλώροι» που έπαιζαν “hair metal” ή “poser rock” ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλη μπούρδα θα διαβάσουμε… Ναι, εντάξει, ό,τι πείτε. Μάλλον εγώ είμαι ο κουφός της υπόθεσης, γιατί στο “Wings of tomorrow” ακούω έναν καταπληκτικό neoclassical hard rock/heavy metal δίσκο, και γρήγορες power-άδικες συνθέσεις σαν το “Lyin’ eyes”. Με διαφορετική παραγωγή και εμπλουτισμένη με φαντεζί πλήκτρα, τούτη η κομματάρα θα ήταν άνετα πρωταγωνίστρια σε άλμπουμ σαν το “Trilogy” του Malmsteen, και εμείς εδώ ακόμη μετράμε το μέγεθος της περμανάντ του Tempest ως κριτήριο για το αν αυτό που ακούμε είναι heavy metal, ώστε να μην μας παρεξηγήσουν οι…σκληροί. Όχι του Μαϊάμι, κάποιοι άλλοι.
(Δ.Τ)

Heart of stone (“The final countdown”, 1986)
Το αγαπημένο μου τραγούδι Europe, η προσωπική μου αδυναμία από το “The final countdown”. Αν ήμουν υπεύθυνος της κατάρτισης του σετ των EUROPE, δεν θα έμενε εκτός ποτέ. Το θεϊκό, (ΘΕΙΚΟ όμως) riff από τον Norum και το αριστοτεχνικό του solo, δεν είναι τα μόνα που ξεχωρίζουν εδώ. Τα πάντα μαρτυρούν ένα αριστούργημα. ο Michaelli στα πλήκτρα πότε ακούγεται σύγχρονος με την εποχή του και πότε «βουτά» στα 70s τιμώντας τον μεγάλο Jon Lord (άκου προσεκτικά το refrain), το rhythm section που σε διατεταγμένη υπηρεσία να κρατήσει έναν στιβαρό ρυθμό είναι αλάνθαστο και ο καταπληκτικός Tempest, ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές του χώρου του ειδικά εκείνη την εποχή, όλα μαζί συνθέτουν αυτό το διαμάντι που δυστυχέστατα θεωρείται, και είναι, εγκληματικά για την αξία του, παραγκωνισμένο.
(Δ.Τ)

Love chaser (“The final countdown”, 1986)
Μπορεί να κυκλοφόρησε ως single μόνο στην Ιαπωνία όπου οι EUROPE είχαν μεγάλη απήχηση τη δεκαετία του ‘80, εντούτοις το “Love chaser” είναι τραγούδι από το πάνω ράφι. Δεν μπορώ να βρω καλύτερο τρόπο να κλείσεις ένα τόσο πετυχημένο album όπως το “The final countdown”. Μελωδικό, με ωραία “απαλά” φωνητικά, αλλά και δυνατές κιθάρες. Περιέργως, μετά το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, είναι αυτό που μου θυμίζει έντονα εκείνη τη “χρυσή” περίοδο του συγκροτήματος. Όταν μάλιστα το έπαιξαν και στα επετειακά live προ τετραετίας, ήταν η στιγμή που ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο όλων των fans. Κομματάρα.
(N.A)

Ready or not (“Out of this world”, 1988)
Η στροφή σε πιο μελωδικό ήχο από τους EUROPE ήταν κάτι που χάλασε αρκετούς φίλους του συγκροτήματος. Το “Out of this world” μπορεί να έβγαζε ακόμη αυτόν το καθαρό Σκανδιναβικό hard rock ήχο, ήταν όμως ένα κλικ πίσω από το “The final countdown” και πολλά πίσω από τα δύο πρώτα albums του συγκροτήματος σε ότι αφορά τη “σκληράδα”. Υπάρχουν βέβαια και τραγούδια όπως το “Ready or not” όπου οι EUROPE ροκάρουν όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα. Το χαρακτηριστικό heavy riff καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού (στο οποίο συνεισφέρει με ρυθμική κιθάρα και ο Joey Tempest) αλλά και το πολύ δυνατό solo του Kee Marcello είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το “Ready or not” ως τα πιο δυνατά του δίσκου. Το περίεργο είναι ότι αν κι  έμεινε κρυμμένο λίγο παραπίσω από επιτυχίες όπως το “Superstitious”, σιγά-σιγά κι ετεροχρονισμένα, οι φίλοι του συγκροτήματος άρχισαν να το λατρεύουν κι έγινε από τα πιο αγαπημένα στις live εμφανίσεις των EUROPE.
(N.A)

More than meets the eye (“Out of this world”, 1988)
Άλλο ένα τραγούδι όπου κυκλοφόρησε σε λίγες χώρες ως single. Αρχικά το τραγούδι είχε τον τίτλο “Wings of destiny”, τίτλος που παραπέμπει στην πιο heavy περίοδο των EUROPE με την οποία ο Kee Marcello που συνέγραψε το κομμάτι ήταν εμφανώς τσακωμένος. Τελικά προτιμήθηκε το “More than meets the eye” που είναι και αρκετά πιασάρικος τίτλος. Μουσικά θα μπορούσε να είναι και το ενδέκατο τραγούδι του “The final countdown” καθώς έχει κατιτίς από τις μελωδίες του δίσκου αυτού, γεγονός που από μόνο του το κάνει πιο αγαπημένο. Τα πλήκτρα δε, με έντονη AOR χροιά, παραπέμπουν στη γνωστή κινηματογραφική επιτυχία “Rocky IV” που είχε μπόλικα εμπορικά κομμάτια. ‘Ε, είναι δυνατό να μην το αγαπήσεις;
(N.A)

Rainbow Warrior (“Le Baron Boys sessions” demo, 1989)
Ένα πολύ δυνατό κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται πανεύκολα στο “Prisoners in paradise” αλλά και σε οποιονδήποτε δίσκο της επανασύνδεσης, αφού θα παρατηρήσεις και συ σαφείς αναφορές/ομοιότητες και με τους ύστερους EUROPE. Στην αρχή πολύς κόσμος πίστευε πως τραγουδά ο Marcello, είναι όμως ο Tempest πίσω από το μικρόφωνο. Ο λόγος που ακούγεται βραχνός; Από το ‘89-‘91 τραγουδούσε πολύ ψηλά και σχεδόν έκανε μόνιμη ζημιά στις φωνητικές του χορδές. Λένε ότι αν δεν σταμάταγαν το ‘92, θα είχε μείνει άφωνος. Επειδή άντε να βρεις το demo, το κομμάτι υπάρχει και στην συλλογή ”Encyclopedia of Swedish Hard Rock and Heavy Metal 1970-1996”, που κυκλοφόρησε το 1996. Αυτήν ίσως την βρεις ευκολότερα.
(Δ.Τ)

Halfway to heaven (“Prisoners in paradise”, 1991)
Κατά γενική ομολογία, το “Prisoners in paradise” ήταν περίεργος δίσκος όταν κυκλοφόρησε. Δεν ήταν μόνο η μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος με στροφή σε έναν πιο Αμερικάνικο ήχο, αλλά και το ότι στη συγγραφή των τραγουδιών έβλεπες και ονόματα που δεν τα ήξερες, τουλάχιστον εκείνη την “internet-free” εποχή. Το συγκεκριμένο έχει τη συμμετοχή του γνωστού μουσικοσυνθέτη Jim Vallance ο οποίος μαζί με τον Joey Tempest το έγραψαν σε τέσσερις μόλις μέρες. Μπορεί να είναι το τελευταίο και καταϊδρωμένο single του δίσκου αλλά η περίοπτη θέση του έχει να κάνει με την διαφορετικότητα του. Δεν μου αρέσει το δήθεν και το “Halfway to heaven” έχει δικό του χαρακτήρα. Ναι ο ήχος παραπέμπει σε συγκροτήματα όπως οι BOSTON και οι JOURNEY αλλά εφόσον η μπάντα έχει αλλάξει ρότα, είναι από τα κομμάτια του δίσκου που ξεχωρίζουν καθώς ο ήχος του δεν είναι μπασταρδεμένος.
(N.A)

Yesterday’s news (“Halfway to heaven” single, 1992)
To “Yesterday’s news” είναι ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν οι EUROPE την περίοδο του “Prisoners in paradise”. Ο όρος του underrated δεν ήταν ποτέ τόσο αντιπροσωπευτικός για ένα τραγούδι όσο αυτό δεδομένου ότι βάζεις ένα κομμάτι που έγραψαν όλα τα μέλη της μπάντας μαζί, χωρίς τρίτους, ως B-side στο τελευταίο single του LP. Η απόφαση αυτή βέβαια δεν βαραίνει το συγκρότημα καθώς ήταν μια περίοδος όπου ήταν έρμαιο των managers και των δισκογραφικών. Είναι όμως να αναρωτιέσαι, πως είναι δυνατόν να μένει αυτό το τραγούδι εκτός δίσκου; Αναμφίβολα το πιο χαβαλετζίδικο και funky τραγούδι των EUROPE. Το ιδανικό για παιχνίδι μεταξύ των μελών της μπάντας στα live όπου ο καθένας έχει τη δική του solo ενότητα η οποία ενίοτε οδηγεί και σε φιλικές κόντρες. Το “Yesterday’s news” ήταν η απόδειξη ότι κάπου πίσω από την mainstream μάσκα, υπήρχε ακόμη αυτό το πρόσωπο του συγκροτήματος που αγάπησε ο κόσμος.
(N.A)

Spirit of the underdog (“Start from the dark”, 2004)
Με το “Start from the dark” οι EUROPE προσπάθησαν να καλύψουν μια χαμένη δεκαετία. Ο δίσκος είναι σκοτεινός, είναι heavy, και το “Spirit of the underdog” είναι ένα από τα πιο εμφατικά τραγούδια ως προς το γενικότερο κλίμα. Αργό tempo, μπόλικο distortion στην κιθάρα του John Norum και γενικά το λες εύκολο τραγούδι, βγάζει όμως μια δύναμη από την ψυχή του συγκροτήματος το οποίο έχει επανέλθει δυναμικά. Από τα πιο χαρακτηριστικά του δίσκου που δίνει και το στίγμα της επιστροφής των EUROPE.
(N.A)

Sucker (“Start from the dark”, 2004)
Αυτό το τραγούδι δεν θα ήταν στην λίστα αν δεν είχαμε ζήσει την περίοδο που αρκετά συγκροτήματα είχαν ακόμη επίσημα forums όπου οι φίλοι του συγκροτήματος τα έλεγαν καθημερινά. Το “Sucker” ήταν το τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκε το μεγαλύτερο μέρος του γυναικείου πληθυσμού των φίλων των EUROPE. Έγινε σύντομα το αγαπημένο τραγούδι του album και να πω την αμαρτία μου, όταν του έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία το λάτρεψα κι εγώ. Ναι ο ήχος είναι 90s αλλά λες ένα μεγάλο “έ και;”… Η μουσική είναι διαχρονική, η μπάντα ελεύθερη και ωραία και μπορεί πλέον και βγάζει τραγούδια όπου λατρεύει και η ίδια αλλά και ο κόσμος. Αυτό δεν είναι το νόημα τελικά; Με διαφορά το πιο αγαπημένο τραγούδι του δίσκου.
(N.A)

(photo: Telee Savage)

Let the children play (“Secret society”, 2006)
Με το “Secret society”, οι EUROPE έκαναν μια στροφή σε πιο μελωδικό ήχο σε σχέση με το “Start from the dark”. Το “Let the children play” είναι τρανό παράδειγμα καθώς συνδυάζει τα heavy riffs του προηγούμενου δίσκου με μελωδίες από παιδική χορωδία (αν και ότι ακούμε στον δίσκο έγινε από ένα μόνο άτομο) αλλά κι ένα εξωτικό solo από τον John Norum. Σίγουρα υπάρχει πειραματισμός και το συγκρότημα ψάχνεται πάλι με βάση τα 90s και αναμφίβολά αυτό είναι που κάνει το “ Let the children play” να ξεχωρίζει.
(N.A)

A mother’s son (“Secret society”, 2006)
Από τα ομορφότερα τραγούδια των EUROPE, και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός με αυτή μου την φράση-δήλωση-τοποθέτηση. Δεν είναι στο ύφος που μας είχε/έχει συνηθίσει η μπάντα, αλλά ποιος νοιάζεται; Ή μάλλον, γιατί να νοιάζεται; Υπέροχο το πιάνο στην εισαγωγή… «τραγουδά» μόνο του, μαζί με τα έγχορδα που το συνοδεύουν. Τα υπόλοιπα όργανα ακολουθούν διακριτικά, ακόμη και όταν το κομμάτι αποκτά καθαρά rock μορφή, με το «πέντε νότες όλες και όλες» solo στην κιθάρα να χτυπάει τις ευαίσθητες χορδές σου χωρίς οίκτο. Εξαιρετικός και ο Tempest, που συμβάλει από το δικό του πόστο με μια άκρως συναισθηματική, αναλόγου ύφους, ερμηνεία. Ζωντανά έχει παιχτεί μια φορά, το 2006, στο Παρίσι.
(Δ.Τ)

Gonna get ready (“Last look at Eden”, 2009)
Το “Gonna get ready” είναι ίσως το τραγούδι με τα λιγότερα views και likes στο επίσημο κανάλι των EUROPE στο YouTube. Θα έλεγε κανείς αυτό λέει πολλά. Θα έλεγα και τίποτε. Με το συγκεκριμένο τραγούδι οι Σουηδοί δείχνουν ένα πιο groovy πρόσωπο και το τραγούδι είναι κομμένο και ραμμένο για να παίζεται live. Μέσο tempo, blues solo από τον John Norum και γενικώς μια καλή διάθεση για να ταυτιστείς με τους fans. Δεν είναι τυχαίο που σπάνια έλειπε από τα setlists της περιοδείας του δίσκου. Μπορεί να το ψάχνουμε πίσω από τις επιτυχίες του “Last look at Eden”, είναι όμως σίγουρο ότι όσοι ακούσαμε το τραγούδι σε κάποιο live να το χαρήκαμε και να το απολαύσαμε όσο λίγα!
(N.A)

My woman my friend (“Bag of bones”, 2012)
Σειρά και του ανδρικού πληθυσμού να ταυτιστεί με ένα τραγούδι αυτή τη φορά. Το “My woman my friend” είναι ένα ο άσσος στο μανίκι του “Bag of bones”, ένα τραγούδι που ξυπνάει αναμνήσεις. Ωραίοι στίχοι, σήμα κατατεθέν του Tempest αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι ο ήχος που παραπέμπει στην … σκοτεινή εποχή του “Prisoners in paradise”. Ή μάλλον, στην κρυφή εποχή, όταν οι EUROPE, έπαιζαν ως παλιοί καλοί EUROPE με το όνομα LE BARON BOYS. Μουσικά το τραγούδι θυμίζει το “Rainbow warrior”, ένα από τα “εξώγαμα” τραγούδια τους εκείνη την εποχή κι ένα από τα αγαπημένα αρκετών φίλων του συγκροτήματος. Αργό τέμπο, αρκετό συναίσθημα και δυνατά riffs είναι τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα μαζί με ένα flashback σε μια εποχή που δυστυχώς, έμεινε κρυμμένη σε ένα demo tape. Συμμετοχή στην συγγραφή έχει και ο μπασίστας John Leven που έχει το “άγγιγμα του Μίδα”!
(N.A)

Beautiful disaster (“Bag of bones”, 2012)
QUEEN! Όχι, λάθος. Δεν μπορεί, για EUROPE μιλάμε. Μα είναι όμως καταπληκτική η ομοιότητα, έτσι δεν είναι; Από το αρχικό “Hey, hey, hey!” του Tempest, λες και ακούς το “Hammer to fall”. «Πεταχτό» hard rock που rock ‘n’ roll-άρει πολύ όμορφα, ένα τραγούδι από αυτά που κουμαντάρουν και μανιπιουλάρουν ολόκληρες αρένες με χιλιάδες θεατές. Και όμως, για ζωντανή εκτέλεση/απόδοση, ούτε λόγος! Βέβαια, επειδή η μπάντα δεν «μασάει» και πάντα ανανεώνει το set της, λογικά κάποια στιγμή στην μετά Covid εποχή, θα το ακούσουμε επί σκηνής. Ή θα το ακούσουν οι Ιάπωνες, αφού πρώτον ήταν bonus track στην ιαπωνική έκδοση του δίσκου, και δεύτερον γιατί εδώ να μας ξανάρθουν, μετά τα ρεζιλίκια μας (απαράδεκτη προσέλευση του κόσμου), δεν το βλέπω.
(Δ.Τ)

Hole in my pocket (“War of kings”, 2015)
Λίγο πιο πάνω έγραψα για τον John Leven και το “άγγιγμα του Μίδα”. O λόγος δεν είναι άλλος ότι έχει βάλει την υπογραφή του σε μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια στην reunion εποχή των EUROPE όπως για παράδειγμα το “The beast”. Συνάμα, είναι και μερικά από τα πιο heavy των Σουηδών. To “Hole in my pocket” είναι άλλη μια … κλασσική περίπτωση Leven. Κλασσικό rock κομμάτι με επιρροές από 70’s, επικό solo από τον John Norum και η συνταγή για ένα τραγούδι που ξεσηκώνει είναι όλη εδώ. Απολαυστικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και τρανή απόδειξη ότι οι EUROPE ροκάρουν “like they never done before”!
(N.A)

Angels (with broken hearts) (“War of kings”, 2015)
Το “Angels (with broken hearts)” είναι η απελευθέρωση του συγκροτήματος σε όλο της το μεγαλείο. Τόσο συναίσθημα σε τραγούδι δεν ξέρω αν είχαμε ξανά από τους EUROPE. Το τραγούδι το λες και μπαλάντα, θα προτιμούσα να το πω ένα slow rock τραγούδι με επιρροές από τα συγκροτήματα με τα οποία μεγάλωσαν τα μέλη της μπάντας όπως οι DEEP PURPLE. Ξεχωρίζουν τα φωνητικά του Joey Tempest που είναι ικανός να βγάλει όλο το συναίσθημα αλλά και οι κιθάρα του John Norum που στηρίζει επάξια τον φίλο του. Δεν είναι το πιασάρικο τραγούδι του δίσκου καθώς είναι αρκετά βαρύ, εντούτοις αν του δώσει κάποιος την ευκαιρία θα το λατρέψει.
(N.A)

Kingdom united (“Walk the earth”, 2017)
Το “Kingdom united” μπορεί να είναι από τα πιο σύντομα σε διάρκεια τραγούδια των EUROPE αλλά, Θεέ μου, τι κομματάρα! Άλλος ένας ύμνος σε μια από τις μεγαλύτερες επιρροές τους, τους THIN LIZZY, αλλά και μια επιστροφή στο παρελθόν τους και στον πρώτο τους δίσκο όπου ο Joey Tempest ήταν ένας …  μικρός Phil Lynott. Παρελθόν, παρόν, μέλλον σε κάτι λιγότερο από 3 λεπτά καθαρού hard rock ήχου. Με άλλα λόγια, EUROPE.
(N.A)

GTO (“Walk the earth”, 2017)
Πόσο «βαθύς» και «μωβ» ο ήχος του “Walk the earth”… Τέτοια επιστροφή στις «ρίζες», ή αν θες, τέτοια κατάθεση επιρροών από μια μεγάλη, «φτασμένη» μπάντα, δύσκολα συναντάμε. Ευθεία και ειλικρινής αναφορά λοιπόν στους DEEP PURPLE, σε ένα κομμάτι που μιλά για γρήγορα αμάξια και την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει η ταχύτητα, με την μπάντα να δηλώνει πως πηγή έμπνευσης ήταν το “Highway star”. Πραγματικά, αν προσθέσουμε και τον παράγοντα «σύγχρονος ήχος», θα ταίριαζε επίσης ιδανικά και στο “Perfect strangers” ή στο “The battle rages on”. Γρήγορο Blackmore-ικό riff και solo ανάλογης «κοπής», πλήκτρα «αρχοντικά» (εκ του Lord), μέχρι και ο Tempest σε σημεία προσεγγίζει τον Ian Gillan, εκεί όπου «τραβάει» την φωνή του. Μπορεί να γνώρισαν την μεγαλύτερη επιτυχία τους όταν είχαν ξασμένο μαλλί και τραγουδούσαν το «τιρινίνι», ωστόσο οι «μεσήλικες» EUROPE, που τιμούν τα παιδικά τους ακούσματα, έχουν και αυτοί την μαγεία τους. Εξαίρετο τραγούδι.
(Δ.Τ)

Turn to dust (“Walk the earth”, 2017)
Τούτο εδώ όχι απλά θυμίζει DEEP PURPLE, αλλά μάλιστα σε πάει πολύ πίσω στον χρόνο, στην προ του Gillan εποχή, στα χρόνια του Evans. Εδώ όλο το παιχνίδι κάνουν στην ουσία τα πλήκτρα του πάντοτε αφανούς ήρωα (πλην “…countdown”) Mic Michaeli. Δική του είναι άλλωστε στην ουσία η σύνθεση. Το κομμάτι αυτό θα μπορούσαμε να το συναντήσουμε επίσης σε κάποιον δίσκο που φέρει την υπογραφή του Joe Bonamassa, είτε με το δικό του σχήμα είτε με τους θεούς BLACK COUNTRY COMMUNION. Αριστουργηματική μουσική από αριστοτέχνες μουσικούς, 06:50 λεπτά της ώρας που περνούν λες και είναι 02:50, με ενσωματωμένο φόρο τιμής στους THE BEATLES, αφού το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα θρυλικά Abbey Road Studios του Λονδίνου, μέσω της μελωδίας του “I want you (she’s so heavy)”. Στο τέλος, ως «κρυφό» σημείο, υπάρχουν περίπου τριάντα «ξεκάρφωτα» δευτερόλεπτα, που σε μεταφέρουν σε κάποιο καμπαρέ την περίοδο του Μεσοπολέμου. Περίμενε να τελειώσει το τραγούδι και θα τ’ ακούσεις.
(Δ.Τ)