a
Σε μια πορεία που σύντομα φτάνει τα σαράντα χρόνια, οι FATES WARNING έχουν τρεις μεγάλους κύκλους. Ο πρώτος από αυτούς ολοκληρώθηκε με το “No exit”. Μπορεί σε αυτό το άλμπουμ να είχαν αλλάξει τραγουδιστή, όμως στιλιστικά, παρέμεναν αρκετά κοντά στο τεχνικό, αλλά και στριφνό metal τους όπως το δίδαξαν και στα προηγούμενα τρία.
Μπορεί το “Perfect symmetry” να κυκλοφόρησε λιγότερο από ενάμιση χρόνο μετά, αλλά η διαφορά του ήταν τεράστια. Από το ιδανικά φιλοτεχνημένο εξώφυλλο του Καναδού Hugh Syme (RUSH, BON JOVI, Y&T, SAGA, κ.ά.) που είναι το πρώτο με φωτομοντάζ για την μπάντα, ως τον μοντέρνο progressive ήχο τους, που τους απομάκρυνε από το στριφνό, υψίφωνο power που μας είχαν συνηθίσει. Για μένα προσωπικά, εδώ ξεκινά το πραγματικό δέσιμο με την μουσικής των Αμερικάνων, αφού τα τραγούδια του με κέρδισαν από το πρώτο άκουσμα και όσο περισσότερο τα άκουγα, τόσο και ανακάλυπτα νέες πτυχές. Άντε τώρα να τα βάλουμε και σε σειρά…
The “Perfect symmetry” countdown:
- “The arena” (03:18)
Όσο κι αν έχω γαλουχηθεί στον ‘80s ήχο των FATES WARNING, όσο κι αν μου άρεσε το “The arena”, άλλο τόσο πιστεύω πως είναι το πιο αδύναμο από τα 8 τραγούδια του “Perfect symmetry”. Βρίσκω κοινά σημεία με το “Silent cries”, το οποίο μπορεί να ήταν από τις αξιοπρόσεκτες στιγμές του “No exit” και αυτόματα αποδεικνύει την εξέλιξη του συγκροτήματος, αφού εδώ έχουν πολλές και καλύτερες συνθέσεις.
- “A world apart” (05:04)
Το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι έντονα διχασμένο ανάμεσα στο πιο ατμοσφαιρικό μέλλον που προσέγγιζαν οι progsters, ενώ από την άλλη, όσο περνά η ώρα, ανακαλύπτεις περισσότερες γνώριμες ιδέες που θυμίζουν το παρελθόν τους. Το “A world apart” με απαισιόδοξους στίχους, αλλά και πιο mid-tempo ρυθμό είναι πανέμορφο, αλλά ως τραγούδι δεν οδηγεί σε κάποια κορύφωση και θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο με ένα πιο πετυχημένο ρεφραίν.
- “At fate’s hands” (06:59)
Ως τίτλος, το “At fate’s hands” , με την αναφορά στο όνομα του συγκροτήματος, θα μπορούσε να είχε μεγαλύτερο βάθος. Αν και είναι η μοναδική σύνθεση στην οποία συνεργάστηκαν οι δυο κιθαρίστες με τον μπασίστα Joe DiBiase, η πλοκή της δεν ξεδιπλώνεται για τρία ολόκληρα λεπτά. Μετά τους λιγοστούς στίχους, ξεκινά το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Αν σας θυμίσει τους DREAM THEATER, ας υπογραμμίσουμε την έντονη ανάμιξη του Kevin Moore ο οποίος έγραψε και ηχογράφησε τα πλήκτρα εδώ. Αργότερα επανηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε ως “At fate’s fingers” (επίσημα στην συλλογή “Chasing time”) δίχως στίχους, όπου η εισαγωγή διαρκεί μόλις ένα λεπτό. Για την εποχή του πάντως, το “At fate’s hands” ήταν απερίγραπτα καλό.
- “Part of the machine” (06:15)
Είναι το ιδανικό τραγούδι για να εκκινήσει το άλμπουμ. Από πολλές απόψεις, το “Part of the machine” αποτελεί την μουσική γέφυρα με το παρελθόν τους. Εδώ πιέζεται περισσότερο ο Ray Alder και εύκολα μπορεί κανείς να το φανταστεί στο “No exit”. Βέβαια η πιο ουσιώδης διαφορά του, είναι το τεχνικό, staccato παίξιμο του Mark Zonder. Ο drummer που είχε συνεργαστεί με τον άλλο Ελληνο-Αμερικάνο κιθαρίστα, τον Bill Tsamis, ήρθε για να αντικαταστήσει τον Zimmerman και το στυλ του δεν φανέρωνε σε τίποτα το κλασικό heavy power των WARLORD. Ακούστε την πρώιμη, demo ηχογράφηση που υπάρχει στην Re-mastered έκδοση και θα καταλάβετε την επίδραση που είχε ο νέος σε σχέση με το στυλ του παλιού.
- “Static Acts” (04:28)
Τρία τραγούδια έγραψε εξολοκλήρου ο Frank Aresti, ο έτερος κιθαρίστας της μπάντας. Το “Static acts” είναι εύκολα το αγαπημένο μου από τα τρία. Είναι η ισορροπία που έχει και η όμορφη μελωδία του. Ξεδιπλώνεται αρκετά τεχνικά, με τρόπο που φέρνει στο νου τους FATES του μέλλοντος. Παρόλο που δεν είναι τραγούδι του Matheos, από την εισαγωγή μέχρι το ρεφραίν, έχει τις χαρακτηριστικές κιθάρες, που πατάνε στην άρση και τις ανοιχτές συγχορδίες, ενώ από πάνω τόσο ο Zonder, όσο και ο Alder ζωγραφίζουν, ενώ και οι στίχοι του είναι τόσο ακραία φιλολογικοί!
“Insipid finds, out of key
Opinions bent toward standard waves,
Bleaching out divergent shades”
Έτσι καταλαβαίνει κανείς από πού επηρεάστηκαν όλοι οι μετέπειτα prog metallers!
- “Chasing time” (03:38)
Η μπαλάντα του δίσκου. Το τραγούδι που έδειξε τον προσανατολισμό που θα είχαν οι FATES WARNING μελλοντικά με μια έκδηλη μελαγχολία ζωγραφισμένη τόσο στους στίχους του, όσο και στην ερμηνεία του Ray Alder. Το βιολί, έρχεται να προσθέσει στην απαισιοδοξία, στον ρομαντισμό και στην υποτονική ατμόσφαιρα, δίνοντας επιπλέον ομορφιά. Η μίξη, σε τέτοια τραγούδια αποκτά μείζονα σημασία. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ, την ανέλαβε ο Max Norman (OZZY, Y&T, SAVATAGE, ARMORED SAINT, LIZZY BORDEN) ενώ την παραγωγή, ο Roger Probert, οι οποίοι συνεργάστηκαν ξανά, όπως και στο “No exit”.
- “Nothing left to say” (07:59)
Στο μόνο μέρος που δυσκολεύτηκα να επιλέξω, ήταν ανάμεσα στις δύο κορυφαίες στιγμές αυτού του δίσκου. Δεν είχε χρειαστεί στο παρελθόν να ξεχωρίσω ποια από τις δύο μου άρεσε περισσότερο, κι ελπίζω να μην ξαναχρειαστεί. Βλέπετε, είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Το “Nothing left to say”, με την μεγάλη του διάρκεια, τα διαφορετικά χρωματικά του επίπεδα, την ατμόσφαιρα και την μελαγχολική του ατμόσφαιρα, είναι το έπος του δίσκου που παράλληλα δείχνει τον δρόμο προς το “Parallels”. Τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά είναι από τις μνημειώδεις στιγμές των FATES WARNING. Ακόμα και μετά την τελευταία έκρηξη πριν το σόλο του Jim Matheos, υπάρχει ένα πανέμορφο λεπτό που σε ταξιδεύει σε υπέροχα μουσικά τοπία, πριν ολοκληρωθεί το άλμπουμ και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να το ξανακούσεις.
- “Through different eyes” (04:22)
Τελικά επέλεξα το συγκεκριμένο ως την καλύτερη σύνθεση του “Perfect symmetry” για πολλούς και διάφορους λόγους. Ας ξεκινήσουμε από την πιο προφανή. Το κόλλημα με την κάθε μια από τις μελωδίες που κυριαρχούν εδώ με αποκορύφωμα το απίστευτο ρεφραίν. Δικαίως χαρακτηρίστηκε το πιο εμπορικό του δίσκου και μεταφέρθηκε και στην οθόνη με το επίσημο βιντεοκλίπ. Όμως, προσπαθήσετε να αποκρυπτογραφήσετε τι παίζουν οι άνθρωποι στις στροφές και θα κατανοήσετε την μεγαλοφυΐα τους. Πολλά από τα πιο τεχνικά τους μέρη, είναι συνήθως έξυπνα κρυμμένα, κάτω από υπέροχες μελωδίες. Το “Through different eyes” έδωσε το έναυσμα για μια μουσική διαδρομή που θα διαρκούσε ολόκληρη την επόμενη δεκαετία, σε τρία ακόμα άλμπουμ. Τεχνικό, αλλά και πιασάρικο. Ευθύ, αλλά και προοδευτικό. Μαγικοί στίχοι που αποτυπώνουν όλη την έννοια του progressive στο μελάνι. Αν το 1989 κάποιος ζητούσε να μάθει γιατί οι FATES WARNING είχαν μέλλον, αρκεί να του βάζατε να ακούσει το “Through different eyes”. Το παίξιμο του Mark Zonder ήταν και παραμένει μοναδικό κι εύκολα αναγνωρίσιμο. Η τεχνοτροπία του Ray Alder επίσης χαρακτηριστική, που εδώ για πρώτη φορά φανερώνει μια νέα προσέγγιση, τραγουδώντας χαμηλά και ζεστά. Το μπάσο του Joe DiBiase, οδηγός στα δύσκολα μετρήματα και βάση για το ευθύ ρεφραίν. Τέλος οι κιθαρίστες, που στο συγκεκριμένο κομμάτι σολάρουν και οι δύο τους, εναλλάσσουν το παίξιμό τους, ώστε να δώσουν χώρο στη φωνή στις στροφές, ενώ ριφάρουν σε γέφυρα και ρεφραίν σε άψογη αρμονία.
Γιώργος Κουκουλάκης
