a
Αυτό που συμβαίνει το φετινό πρώτο τρίμηνο – τετράμηνο, πες μου αν έχει πρόσφατο προηγούμενο. Προσωπικά, δε θυμάμαι τώρα τελευταία να έχει υπάρξει ξανά τέτοια πληθώρα πραγματικά εξαιρετικών δίσκων. Σχεδόν σε όλα τα είδη και υποείδη του hard rock και του heavy metal, θα βρεις έστω μια κυκλοφορία που θα ξεχωρίζει, που θα ενθουσιάζει, θα παθιάζει τον ακροατή. Ή τουλάχιστον, όσους ακούν ακόμη καινούργια πράγματα.
Στα παραπάνω, πρόσθεσε από την 5η Απριλίου και το νέο album των FRIENDS OF HELL. Τους γνωρίσαμε, πριν δυο χρόνια, όταν ακούσαμε το ντεμπούτο τους. Έναν δίσκο που βίωσε απρόσμενη, ακόμη και για την ίδια τη μπάντα, επιτυχία. Εξέπληξε, έγινε “talk of the town” ανάμεσα στους doomsters, δημιούργησε απαιτήσεις. Απαιτήσεις που αφορούσαν, σε δεύτερο χρόνο, έναν τουλάχιστον ισάξιο διάδοχο, σε πρώτο όμως, πίεζαν να παιχτεί το υλικό αυτό «ζωντανά». Δυστυχώς, το τελευταίο δεν έγινε. Ήταν η ίδια η σύνθεση της μπάντας, που όπως φάνηκε στην πορεία, δεν το επέτρεψε.
Μέγα λάθος! Για ένα ρημάδι momentum παλεύουν όλα τα συγκροτήματα ανά την Υφήλιο, τα περισσότερα μάλιστα, δεν το έχουν ποτέ. Είναι λοιπόν άκρως λυπηρό, ως και εκνευριστικό θα έλεγα, όταν το momentum υπάρχει και το κλωτσάς λες και κλωτσάς την καρδάρα με το γάλα! Αυτό ήταν κάτι που όπως δείχνουν οι τελευταίες τους κινήσεις το κατάλαβαν τα «αφεντικά», δηλαδή οι Τάσος “Tas” Δαναζογλου (MIRROR, πρώην ELECTRIC WIZARD) και Taneli Jarva (πρώην IMPALED NAZARENE/SENTENCED) και θέλησαν να το διορθώσουν, αλλάζοντας το line up τους και στρατολογώντας νέα μέλη, περισσότερο πρόθυμα να βγουν στον δρόμο και λιγότερο… «δυσκοίλια».
Ο Albert Witchfinder έχει χαρακτηριστεί από κάποιους ως «η φωνή του doom». Μεγάλο asset, οπωσδήποτε, για οποιαδήποτε doom metal μπάντα. Τι να το κάνεις όμως, όταν το όραμα δεν συμβαδίζει; Γι’αυτό ήρθε (και μάλλον έδεσε ήδη) ο Hellbutcher των NIFELHEIM. Παρόμοια περίπτωση και αυτή του κιθαρίστα Jondix. Ικανότατος, ποιος λέει το αντίθετο; «Φίλε, έχουμε πρόσκληση να παίξουμε στο τάδε και στο τάδε festival… δεν μπορείς; Δεν πειράζει, σε ευχαριστούμε, αλλά εμείς θέλουμε και θα προχωρήσουμε». Λογικά, κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα και τη θέση του πήρε ο Armando da Silva Conceição (Beelzeebubth επί το καλλιτεχνικόν) των MYSTIFIER. Και γιατί να υπάρχει μια κιθάρα, ενώ η μουσική έχει θέματα για δυο; Ο Νικόλας Μουτάφης (MIRROR, SOLITARY SABRED, MARCH TO DIE και HARDRAW) είναι, στα μάτια μου τουλάχιστον, ιδανική επιλογή.
Οι αλλαγές αυτές, έφεραν αλλαγές και στη μουσική του group. Το προηγούμενο, ήταν ένα doom metal album. Πρωτόλειο, αυθεντικό, αγνό. Τούτο δω, είναι κατά το ήμισυ. Το άλλο του μισό, είναι ξεκάθαρο heavy metal. Early 80s heavy metal, παρμένο από το N.W.O.B.H.M κι από τους MERCYFUL FATE, έντονα occult και με σαφέστατες ομοιότητες με το τελευταίο (κυρίως) έπος των MIRROR. Ένας συνδυασμός που αν στα λόγια είναι ελκυστικός, στην πράξη είναι ακόμη πιο επιτυχημένος. Για αυτήν την στροφή, δίχως να ξέρω τι και πως, εγώ θα δώσω τα εύσημα στον Μουτάφη. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως έχει βάλει για τα καλά το χέρι του στην σύνθεση των τραγουδιών και στο ηχόχρωμά τους, εκτός του ότι έχει αναλάβει και το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης της παραγωγής.
Ο Hellbutcher δεν έχει καμιά φωνάρα, αλλά κοίτα φίλε μου που τελικά, μια χαρά τα πάει στα καθαρά φωνητικά! Το παραδέχομαι, ήμουν επιφυλακτικός με την έλευσή του, δεν τον πίστευα. Αντιθέτως, περίμενα ΑΥΤΕΣ τις κιθάρες, που αποθεώνουν τον όρο “old school”, με μια σύγχρονη φυσικά προσέγγιση. Tα συγχαρητήριά μου! Επίσης, θα «κλείσω το μάτι» στο trick της αλλοιωμένης φωνής στο “All the colors of the dark”, φόρος τιμής στο αντίστοιχο του “Hell awaits” των SLAYER (“… join us, join us”), στα κουπλέ του “Snakes not sons” που αντιστοίχως μοιάζουν σε αυτά του “Galleon” των MIRROR (πανέξυπνος τρόπος να δηλώσεις την σχέση μεταξύ των δυο σχημάτων) και θα απονείμω το βραβείο του καλύτερου τραγουδιού στο “Bringer of evil”. Διαβολικά κολλητικό!
Σατανισμός, μαγεία, τρόμος και θάνατος! Με αυτά καταπιάνονται ξανά οι FRIENDS OF HELL. Το καταλαβαίνεις από το εξώφυλλο, τι άλλο σχόλιο να κάνει κανείς; Το “God damned you to Hell” παρομοιάζεται από τους ιδίους με «σκουριασμένη αιχμή δόρατος, που καρφώνεται στο μάτι κάθε άπιστου». Φίλε μου, γαμάτος χαρακτηρισμός! Και επειδή πάλι οι ίδιοι οι FRIENDS OF HELL θεωρούν πως το νέο τους εγχείρημα πάει τη μουσική τους σε άλλο επίπεδο, να τους ενημερώσω πως κι εγώ το πιστεύω αυτό. Άλλο επίπεδο αλλά προς τα κάτω, προς τους λάκκους της Κόλασης! Απανταχού doomsters, λάτρεις των παραδοσιακών αξιών του heavy metal, retro/vintage freaks, όσοι πιστεύετε ότι πεντάλφες και γυναικεία στήθη πάνε χέρι-χέρι στα εξώφυλλα και όσων από σας η δισκοθήκη μοιάζει με μαντρί από τα πολλά «τραγιά», δαγκώστε αυτό το έπος!
9 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
