Αρκετός ντόρος έγινε μέσα στη χρονιά όταν κυκλοφόρησε το παρθενικό full-length των Τεξανών death metallers, FROZEN SOUL. Το γεγονός ότι προέρχονται από το Texas (το Fort Worth συγκεκριμένα) που αποτελεί την αγαπημένη μου πολιτεία στην Αμερική για ευνόητους μουσικούς λόγους, τους προσέδωσε πόντους συμπάθειας εξ αρχής, ενώ οι φήμες που συνόδευαν τη μπάντα περί ΒOLT THROWER worship νομίζω δεν θα άφηναν αδιάφορο τον οποιονδήποτε που αγάπησε παθιασμένα την απόλυτη Βρετανική πολεμική μηχανή του είδους. Και πράγματι, οι FROZEN SOUL δεν διαψεύδουν καθόλου τις φήμες που τους συνόδευαν, καθώς είναι τρόπον τινά μια Αμερικάνικη έκδοση των BOLT THROWER σε βαθμό τόσο φανερό που βγάζει αυτί (και ουχί μάτι). Κι όταν λέμε BOLT THROWER εννοούμε αποκλειστικά περίοδο “War master”, ούτε πιο πριν, ούτε πιο μετά. 1991 είχαμε τότε και 30 χρόνια μετά, ο ήχος του τρίτου και πιο κρίσιμου δίσκου των Βρετανών που έκανε τη μετάβαση από τις early grind μέρες τους προς το πιο straight forward death metal αναβιώνει μέσα στα 39’ του “Crypt of ice” όπως τιτλοφορείται το εν λόγω ντεμπούτο των FROZEN SOUL. Ο γνώριμος όγκος με τις κιθάρες απόλυτες πρωταγωνίστριες να οδηγούν τα κομμάτια μέσα από ιστορίες για θάνατο, παγετό και σκοτεινή μαγεία δένει σούπερ και με το εξώφυλλο.
Κλασική εικονογράφηση για το είδος, σε προετοιμάζει απόλυτα για το τι θα ακούσεις χωρίς να αφήνει ούτε υπόνοιες, ούτε ερωτηματικά. Μέσα σε όλα, τα φωνητικά του Chad Green έχουν το χαρακτηριστικό early BOLT THROWER echo όπως είχαν τα αντίστοιχα του Karl Willets, με περισσότερο βάθος παρά όγκο που ήρθε μετά στη φωνή του ξανθού Βρετανού τιτάνα, ενώ οι ομοιότητες δεν σταματάνε εδώ, αλλά επεκτείνονται και στο γεγονός ότι έχουν γυναίκα στο μπάσο, την Samantha Mobley, η οποία και βάσει του αποτελέσματος, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι είχε κι έχει εικόνισμα την Jo Bench (και πολύ καλά κάνει, όλοι μας πρέπει να την έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας, Άγια γυναίκα), ενώ και στα «γεμίσματα» του, ο ντράμερ Chris Bonner θυμίζει πάρα πολύ τον Andy Whale, για τον οποίο ουκ ολίγες φορές έχω γράψει και μέσα από το Rock Hard ότι είναι ο κορυφαίος ντράμερ στη μεταλλική ιστορία στον τομέα χτίσιμο/γέμισμα/δίκαση. O Bonner εδώ δεν ακούγεται βέβαια τόσο δολοφονικός όσο ο Whale, αλλά το κρατάει σε πιο απλό επίπεδο, ωστόσο το πατενταρισμένο –δυνατό να σημειωθεί- παίξιμο του έχει πάρει τις βασικές αρχές από τον προαναφερθέντα Whale. Μέσα σε όλα τα παραπάνω προσθέστε σε στιγμές έναν όγκο που φέρνει στο μυαλό τους ENTOMBED.
Ένα ηχητικό αποτέλεσμα άκρως Ευρωπαϊκό λοιπόν από Αμερικάνους, το οποίο κάποτε –και δη την εποχή που λάτρεψαν οπαδικά οι FROZEN SOUL- συνέβαινε με τον αντίθετο τρόπο. Δεν το έχουμε πολυσυνηθίσει είναι η αλήθεια. Το θέμα από κει και πέρα είναι κατά πόσο σωστά γίνεται όλο αυτό και τι έχουν να μας προσφέρουν οι κατά τ’ άλλα συμπαθέστατοι –βάσει και των παραπάνω περιγραφών- Αμερικάνοι. Ότι έχει γίνει μια σοβαρή και οπαδική δουλειά δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Τα παλικάρια και η κοπέλα το έχουν «πιάσει» πλήρως το συναίσθημα και το πάνε μέχρι τέλους. Παρά την παντελή έλλειψη προσωπικής ταυτότητας, διεκδικούν τις δάφνες των νεοφερμένων που έχουν την όρεξη (για να μη γράψω άλλη λέξη) να κάνουν το κομμάτι τους, καθαρά οδηγούμενοι από την αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν. Περνάνε εύστοχα και αυτό το όμορφο συναίσθημα παγωμάρας βάσει της ατμόσφαιρας του δίσκου, με την παραγωγή να μην είναι καλογυαλισμένη, έχουν βρει ΚΑΡΦΙ τον ήχο του “War master”, εναλλαγές από γρήγορα σημεία με τα ριφφ να προελαύνουν σε σημεία που ο ίδιος ο ψόφος θαρρείς ότι κάνει την εμφάνιση τους σαν να έρπεται και να αφήνει πίσω πτώματα παγωμένα/κοκαλωμένα, και γενικά ένα ζοφερό σκηνικό σαν αυτό που περιέγραφαν οι BOLT THROWER στις πολεμικές τους ιστορίες.
Aπό την άλλη όμως, αυτή η τόσο μεγάλη συσχέτιση των FROZEN SOUL με τους αγαπητούς Βρετανούς, είναι και αυτή που φέρνει ενστάσεις, καθώς άλλο το τι θες να κάνεις μέχρι ενός σημείου, κι άλλο τι καταφέρνεις τελικά να πετύχεις. Τίμιοι; Ναι! Ακριβείς; Ναι! Οπαδικοί; Εδώ κι αν είναι ναι! Μπορούσαν όλα τα παραπάνω όμως να έχουν γίνει καλύτερα και με πιο ξεχωριστό τρόπο; ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ! Αν και γενικά στους κάφρικους κύκλους το συγκρότημα έχει αγκαλιαστεί με μεγάλη θέρμη, είναι τόσες και πολλές οι καλές μπάντες που ξεπηδούν συνεχώς που οι FROZEN SOUL έχουν κατ’ εμέ τεράστιο δρόμο και ανηφόρα να διαβούν για να θεωρηθούν ότι μπαίνουν σε μια elite όσον αφορά το είδος. Δίσκοι φετινοί (ας μην πάω πιο πίσω) από νέες σχετικά μπάντες όπως για (τρανό) παράδειγμα των Αυστραλών WEREWOLVES ή των Βρετανών CARCINOMA, αφήνουν έτη φωτός πίσω τους FROZEN SOUL, οι μεν με την φρενήρη αισθητική τους, οι δε με την ατμόσφαιρα τρόμου στη μουσική τους. Έτσι ενώ υπάρχουν εχέγγυα για τους FROZEN SOUL να είναι ένα πραγματικά καλό συγκρότημα του ακραίου ήχου, από την άλλη υπάρχουν και οι αποδείξεις ότι ναι μεν όλα καλά αλλά έχουν ακόμα πολλά ψωμιά να φάνε για να θεωρηθούν τόσο πολύ σούπερ ντούπερ.
Φυσικά είναι τέτοια η ανάγκη για υλικό που να θυμίζει τους BOLT THROWER (θυμίζω, 16 χρόνια πλέον χωρίς δίσκο τους), αλλά κάπου να βάζουμε την αγάπη μας για ένα στυλ από τη μια μεριά της ζυγαριάς κι από την άλλη, σε ένα χώρο όπως αυτόν του death metal που ακόμα και μετά την πτώση του το 1995 συνέχισε και συνεχίζει να παράγει απίστευτες μπάντες και δίσκους σε κάθε πτυχή του, στην άλλη μεριά της ζυγαριάς μπαίνουν αυτόματα μπάντες σαν αυτές που ανέφερα και εκατοντάδες ακόμα (παλιές και νέες) που εκθέτουν τελικά την φιλότιμη πέραν αμφιβολίας προσπάθεια των FROZEN SOUL. Πολύ θετικό τους είναι ότι δεν κουράζουν τα κομμάτια και παίζουν μεταξύ 3-4’, επίσης πολύ θετικό ότι δεν προσπαθούν να σε μπερδέψουν με τις δομές, οι οποίες είναι τρομερά ξεκάθαρες, αλλά θεωρώ ότι ο ήχος τους είναι λίγο πιο τραχύς από το επιθυμητό και κάπως χαντακώνει την προσπάθεια. Επίσης τους παίρνει για πιο καθαρό ήχο γενικότερα που θα αυξήσει τις δυναμικές τους και το echo από τη φωνή πρέπει να κοπεί και να δοθεί όγκος. Με πρόκριση των ταχέων σημείων και με λίγο πιο προσωπικό ήχο μελλοντικά, ίσως μιλήσουμε σε άλλη βάση. Αν λοιπόν το “War master” είναι απόλυτο 10αρι,το “Crypt of ice” δεν ξεπερνάει το…
7 / 10
Άγγελος Κατσούρας
