Πάντα είναι ωραίο να παρακολουθείς συναυλίες ανερχόμενων εγχώριων σχημάτων και χαίρομαι που μετά από τόσα χρόνια, ακόμα με συνεπαίρνει αυτή η διαδικασία, καθώς ανήμερα της Εθνικής μας επετείου, έπαιζαν οι GANZI GUN, που όλο κάτι συνέβαινε και δεν είχε τύχει να τους παρακολουθήσω, συνεπικουρούμενοι από δύο ακόμα αξιόλογα σχήματα, οπότε είπα να σύρω το κουρασμένο μου κορμί μέχρι το Piraeus Club Academy, παρά την «ταλαιπωρία» της πρωινής παρέλασης, συνοδευόμενης με τρακάρισμα στο παρκαρισμένο μου αυτοκίνητο, με όλα τα «ωραία» συμπαρομαρτούντα.
Φτάνοντας στον χώρο, δεν περίμενα να δω όλο το set των STILL DUSK. Όπως με ενημέρωσαν, ένα αιφνίδιο πρόβλημα υγείας, που είχε η ντράμερ τους, παραλίγο να οδηγήσει σε ακύρωση την εμφάνισή τους, ο ντράμερ των SUBSTANCE (και των PASSENGERS IN PANIC), Φοίβος Ανδριόπουλος, έσωσε τη φάση, αφού στον ελάχιστο χρόνο που υπήρχε διαθέσιμος, έμαθε να παίζει πέντε τραγούδια, οπότε έστω και με περικοπές, οι STILL DUSK, κατάφεραν να ανοίξουν τη συναυλία. Βέβαια, θα πρέπει να πω ότι το γκρουπ έδειξε ιδιαίτερα στρεσαρισμένο από αυτήν την αναποδιά της τελευταίας στιγμής και το άγχος δεν τους επέτρεψε να δώσουν το 100% των δυνατοτήτων τους. Είναι απόλυτα δικαιολογημένοι, οπότε θα περιμένω να τους δω κάποια άλλη στιγμή, πιο απελευθερωμένους, σε μία «κανονική» εμφάνιση, να αποδίδουν το alternative metal τους.
Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν οι SUBSTANCE, δημιουργώντας το …αδιαχώρητο, αφού το εξαμελές συγκρότημα από την Αθήνα, είχε και δυο τραγουδίστριες για τα backing vocals, πράγμα που μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη σκηνή έχει το venue, το οποίο μπορεί να μην χωράει εύκολα πάνω από 400 άτομα με μία πρόχειρη ματιά (γύρω στα 200 είχε εκείνο το βράδυ, για όποιον κρατάει στατιστικά), αλλά η σκηνή του είναι για πολύ μεγαλύτερο χώρο! Οι SUΒSTANCE, κατά βάση, είναι ένα alternative metal σχήμα, αλλά έχει τη δυνατότητα να μπαίνει σε χωράφια κι άλλων υπο-ειδών, όπως το συμφωνικό ή ακόμα και το prog metal. Με έντονο το ρόλο των πλήκτρων και τα φωνητικά να είναι αρκετά εκφραστικά, με κέρδισαν, παρά το γεγονός ότι έδειχναν λίγο «μαγκωμένοι», κάτι που πιθανώς είχε να κάνει και με το γεγονός ότι ήταν πολλά άτομα πάνω στη σκηνή με λίγα περιθώρια κίνησης.
Εξαιρετικά και τα backing vocals από τις δύο κοπέλες που ανέβασαν το επίπεδο της εμφάνισης του γκρουπ, ενώ σίγουρα κορυφαία στιγμή, ήταν το “Waldosia” όπου ανέβηκε στη σκηνή ο Γιώργος Προκοπίου, τραγουδιστής των MOTHER OF MILLIONS, προσφέροντας μία ακόμα πολύ δυνατή performance στο ενεργητικό του. Οι SUBSTANCE, παρότι υπάρχουν πολλά χρόνια (γύρω στα 10, αν δεν κάνω κάποιο πολύ μεγάλο λάθος), ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους και μέσα στις επόμενες ημέρες θα βγει το πρώτο τους single. Θα τους παρακολουθώ από κοντά, διότι η πρώτη εντύπωση ήταν ιδιαιτέρως θετική.
Κι έφτασε η στιγμή για τους headliners της βραδιάς, τους GANZI GUN. Πραγματικά μου άρεσε τρομερά αυτό που έβλεπα στο φόντο, με το video wall στημένο σε κάθετες στήλες. Πρωτότυπο, ασυνήθιστο και πετυχημένο. Δείχνει γκρουπ που προσέχει κάθε λεπτομέρεια στις ζωντανές του εμφανίσεις και κάπως έτσι πρέπει να συμβαίνει αν θέλεις να θεωρείς τον εαυτό σου σοβαρό μουσικό. Ωραίο το rock n’ roll με το μπλου τζην και το t-shirt, αλλά είναι φορές που χρειάζεται να κάνεις και κάτι παραπάνω απ’ αυτό.
Το θέμα ήταν πως όταν ξεκίνησαν, είχαν αρκετά θεματάκια με τον ήχο τους, αφού στην αρχή, ακούγαμε το “Psycho circus” σχεδόν instrumental, αφού τα φωνητικά του Νίκου Μελά ακούγονταν πολύ χαμηλά. Κάποια στιγμή, χάσαμε και την κιθάρα του Θανάση Δαδακαρίδη, που βγήκε μπροστά να παίξει το σόλο του, αλλά εμείς ακούγαμε μπασοτύμπανα. Μετά το δεύτερο-τρίτο τραγούδι όμως, τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά και μπορέσαμε να απολαύσουμε ένα σχήμα που ξεχωρίζω στην ελληνική σκηνή, όχι μόνο επειδή είναι πολύ καλό, αλλά επειδή παίζουν κι ένα είδος που δεν συναντά κανείς εύκολα σε γκρουπ της χώρας μας. Αυτό το κάτι ανάμεσα στους ALTER BRIDGE, GODSMACK και SHINEDOWN, με διάσπαρτα heavy rock στοιχεία (που είναι αρκετά αχνά όμως), ακούγεται πάρα πολύ συναρπαστικό κι επί σκηνής. Θυμάμαι να γράφω για το δεύτερο άλμπουμ τους, “Time is now”, ότι ανυπομονώ να ακούσω επί σκηνής τα “Jump in the pit”, “My new friend” και “My little bitch”. Τελικά τα άκουσα και το ευχαριστήθηκα πολύ… Στα συν, η διασκευή στο “Don’t tell me how to live” των MONSTER TRUCK, που ταιριάζει ΑΠΟΛΥΤΑ στον ήχο τους. Εννοείται ότι θα επιδιώξω να τους ξαναδώ το συντομότερο.
Σάκης Φράγκος
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
