ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Gates of Fire” – MANILLA ROAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2005
ΕΤΑΙΡΙΑ: Battle Cry Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: MANILLA ROAD
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Bryan Patrick – Φωνητικά
Mark Shelton – Κιθάρα, φωνητικά
Harvey Patrick – Μπάσο
Cory Christner – Τύμπανα
Τους MANILLA ROAD τους είχαμε αφήσει στην κυκλοφορία του “Spiral castle”, το δεύτερο άλμπουμ της τρίτης δισκογραφικής περιόδου (2001-2017) του group, μετά το “Atlantis rising”. Τους είχαμε αφήσει να πατούν πολύ δυνατά στα πόδια τους, να μας δείχνουν πως το μέλλον τους φάνταζε ευοίωνο και πως θα μπορούσε να υπάρξει μεγάλο ενδιαφέρον και για τους δίσκους πέραν των μεγάλων επών που ηχογραφήθηκαν μεταξύ 1983-1987 (θα πουν οι περισσότεροι, εγώ το φτάνω μέχρι ΚΑΙ το 1990). Δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα αυτό, για τον μεγάλο Mark Shelton και την (εκάστοτε) παρέα του, να παράγει αξιόλογες δουλειές επί τόσα έτη… Κάτι σήμαινε!
Σε αντίθεση με το “Spiral castle” που συνετέθη και ηχογραφήθηκε μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, με συνεισφορά όλων των μελών του group, το “Gates of Fire”, έργο αποκλειστικό του αρχηγού Shelton, άργησε περισσότερο. Λογικό, καθώς μεσολάβησε μεταξύ άλλων και η αντικατάσταση του μισού line-up. Έτσι, τον μπασίστα Mark Anderson και τον drummer Scott Peters, διαδέχτηκαν ο αδερφός του Bryan, o Harvey και ο Cory Christner, αντίστοιχα. Αλλαγές που δεν είχαν τον παραμικρό αντίκτυπο στο «δέσιμο» και στον ήχο των MANILLA ROAD, αφού τόσο ο Anderson όσο και ο Christner, παίζουν άψογα. Απλά, θα δώσω ένα credit παραπάνω στον δεύτερο, γιατί ανέκαθεν τα τύμπανα των MANILLA ROAD ήταν το εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό τους.
“Upon this field of honor, icy crimson death
Bodies hacked and dismembered, shields and armor cleft”
Τρεις τριλογίες αποτελούν το “Gates of Fire”. Η πρώτη, ονομάζεται “The Frost Giant‘s daughter”, περιέχει τα κομμάτια “Riddle of Steel”, “Behind the Veil” και “When giants fall” και για όσους δεν είναι γνώστες του έργου του τεράστιου Robert E. Howard, αφορά το ομώνυμο έργο του, με πρωταγωνιστή τον θρυλικό ήρωα Conan, εμπνευσμένο από τον μύθο του Απόλλωνος και της Δάφνης, καθώς και από τον αντίστοιχο της Αταλάντης.
Οι Aesir του Wulfhere εναντίον των Vanir του Bragi, η πανέμορφη Atali με το μαγικό της πέπλο, που τρελαίνει με τα κάλλη της τον Conan και τον παρασύρει, μετά από κυνηγητό, σε ενέδρα, η μάχη με τους γιγαντιαίους αδερφούς της, ο θάνατος αυτών, η έλευση του θεού Ymir για να σώσει την κόρη του, όλα παρουσιάζονται και εξιστορούνται με πολύ ωραίο τρόπο από τους Αμερικανούς.
Εναλλαγές γρήγορων και αργών ρυθμών, ατμόσφαιρα ενδεικτική της μπάντας, χρήση και διατήρηση ποιητικών περιγραφών σε όλη τη διάρκεια της τριλογίας, κλασσικές MANILLA ROAD συνθέσεις. Ειδικά το “Riddle of Steel”, άνετα θα το έλεγες το «βλαστάρι» του έπους “Metalström”, από το “Open the gates”.
“Harken the tale of Aeneas – Last hero of Iliam”
“Mortal born son of Venus – Destined to Latium”
Έχουμε περάσει ήδη στη δεύτερη, την εμπνευσμένη από την «Αινειάδα» του Βιργίλιου, “Out of the ashes“. Ο Αινείας ανέκαθεν ήταν ένας από τους πιο αδικημένους αλλά και συμπαθείς ήρωες της Ιλιάδας. Πολέμαρχος των Δαρδάνων, γιός του πρίγκηπα Αγχίση, ξαδέρφου του Πριάμου και της θεάς Αφροδίτης. Ημίθεος, γαρ. Παίρνοντας τον γέρο πια πατέρα του στις πλάτες και έχοντας τον μικρό του γιό δίπλα του, πέρασε ανάμεσα από τους Αχαιούς την ώρα που η Τροία γινόταν στάχτη και σώθηκε. Άλλοι λένε πως οι Αχαιοί αναγνώρισαν την παλικαριά του και τον σεβάστηκαν, άλλοι πως ο Αινείας έβλεπε το διόλου αίσιο τέλος του πολέμου και είχε έρθει σε συμφωνία με τους Αχαιούς, δίνοντάς τους χρήματα. Εμείς, επειδή μας αρέσει το επικό metal και δεν είμαστε «πεζοί» πραγματιστές, κρατάμε την πρώτη εκδοχή.
“Long story short”, ξεκινά λοιπόν το ταξίδι του, μαζί με τους επιζώντες Δάρδανους και Τρώες, για το άγνωστο. Αυτό το «άγνωστο» θα είναι τελικά η ιταλική χερσόνησος, όπου θα ακολουθήσει πόλεμος μεταξύ Τρώων και Λατίνων, η επικράτηση των πρώτων και τελικά η ίδρυση μιας νέας πατρίδας, η οποία θα εξελιχθεί στην παντοκράτειρα Ρώμη. Λόγω της ποιότητάς του, θα συγχωρήσουμε το ορθογραφικό λάθος στον τίτλο του “The fall of Iliam”. “Iliam” δεν υπάρχει. Ή θα το πεις “Ilion” (Ίλιον) ή θα χρησιμοποιήσεις τη λατινική του ονομασία, “Ilium”. «Τραβηγμένη» διόρθωση, για κάποιους, αλλά καθείς έχει τις παραξενιές του. Τα άλλα δύο κομμάτια της τριλογίας, είναι τα “Imperious rise” και “Rome”. Oι διάρκειες αυξάνονται, το επικό metal του group γίνεται ακόμη πιο πομπώδες μα και βάρβαρο.
“The battle-roar is over, no Spartan left alive
The fallen king is silent, his spirit’s taken flight…”
Τρίτη και τελευταία τριλογία είναι η “Gates of Fire” (I. “Stand of the Spartans”/II. “Betrayal”/III. “Epitaph to the King”). Και μόνον ο τίτλος, αρκεί για να εξηγήσει πού αυτή αναφέρεται. Λεωνίδας, Θερμοπύλες, 480 π.Χ. O Shelton μεγαλουργεί ξανά. Ξέρει το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, το προσεγγίζει όπως πρέπει μουσικά (το πένθιμο “Betrayal” είναι σπουδαίο), το σέβεται. Αναπαράγοντας μάλιστα, στο τέλος της τριλογίας, τη μελωδία του ΕΠΟΥΣ “The ninth wave”, από το “Open the gates”, είναι σαν να προσδίδει στον Λεωνίδα μια μυθική υπόσταση, ανάλογη του Αρθούρου.
Όπως γράφτηκε και στο σχετικό κείμενο, το “Spiral castle” αφιερώθηκε σε φίλους του συγκροτήματος, που είχαν φύγει από τη ζωή, όπως ο Allen Denny (επικεφαλής των επί σκηνής οπτικοακουστικών συστημάτων του group), ο Al Arnold (ξανά στη λίστα αφιερώσεων, μετά το “Open the gates”), ο Robert Park (αδερφός του Scott Park), o Ronnie True και ο Cliff Burton. Τη φορά αυτή, το “Gates of Fire” θα αφιερωνόταν σε όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους, υπερασπιζόμενοι τα πιστεύω τους.
Μπορώ εννοείται να συνδέσω την αφιέρωση με την τριλογία του Λεωνίδα, μπορώ να επεκτείνω κάπως την σκέψη μου και να την συνδέσω και με τον Αινεία, υπό το πρίσμα πως ήταν ένας από τους πιο ανδρείους μαχητές του Ιλιαδικού Πολέμου, αλλά ομολογώ πως ο Conan δε μου «κολλάει» καθόλου εδώ… Άλλη μια λεπτομέρεια όμως που επίσης ομολογουμένως, δε θα έπρεπε να με απασχολεί στο τέλος της ημέρας.
Όπως και με τους δύο δίσκους που προηγήθηκαν, έτσι και με το “Gates of Fire”, ο Mark Shelton δεν άφησε τους MANILLA ROAD να «παλιώσουν» και να γίνουν «σκιά του εαυτού τους» και τους κράτησε ακμαίους μουσικά, στιχουργικά και εκτελεστικά. Αν και λόγω της φύσης της ιδίας της μουσικής του group, δεν του ήταν εύκολο να προσεταιριστεί νέους σε ηλικία οπαδούς, τουλάχιστον τα τραγούδια που έγραφε εξακολουθούσαν να φουσκώνουν από περηφάνια τα στήθη όλων όσων ακολουθούσαν τους MANILLA ROAD σταθερά και πιστά, όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν το λες και λίγο…
Δημήτρης Τσέλλος
