Παρασκευή 11 Ιουνίου και ήρθε η μέρα για το πρώτο σημαντικό event της φετινής χρονιάς, το τριήμερο GIMME SHELTER FILM FESTIVAL, που διεξήχθη στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, στον χώρο της άλλοτε βιομηχανικής εγκατάστασης του Φωταερίου Αθηνών, στο Γκάζι. Προσωπικά για εμένα, η σημαντικότερη μέρα, μιας και θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε, σε πανελλήνια πρεμιέρα, το εκπληκτικό βιογραφικό ντοκιμαντέρ για τον τεράστιο Phil Lynott, το “Phil Lynott: Songs For While I’m away” σε σκηνοθεσία της βραβευμένης Ιρλανδής σκηνοθέτριας Emer Reynolds, της οποίας την συνέντευξη διαβάσατε πριν λίγες μέρες στο Rock Hard.
Μετά από τέσσερις αναβολές και 7 μήνες, ελέω COVID-19, ήρθε η ώρα της πρεμιέρας του GIMME SHELTER FILM FESTIVAL 2021. Ευτυχώς οι δικαιολογημένοι φόβοι μας για τον καιρό διαψεύστηκαν, μιας και απειλούνταν άμεσα η διεξαγωγή της εκδήλωσης, εφόσον αυτή θα γινόταν σε ανοιχτό χώρο.
Φτάνοντας στον χώρο γύρω στις 20:00, διαπίστωσα πως υπήρχε σχεδόν καθόλου κόσμος. Προχωρώντας, υπήρχε ένα λιτό merchandise point με είδη του φεστιβάλ και ένα μπαρ λίγο πιο κάτω από όπου προμηθεύτηκα την πρώτη μου μπύρα και έλαβα διευκρίνιση ότι μέσα στον χώρο όπου θα γινόταν η προβολή θα λειτουργούσε και ένα άλλο, υποθετικά για να μην αναγκαζόμαστε να ξαναβγούμε (τελικά δεν λειτουργούσε). Μετά μας υποδείχθηκε ευγενικά από τα στελέχη της εταιρείας security να κάνουμε έναν αχρείαστο κύκλο γύρω από κάποιο κτίριο για να μπούμε στον χώρο των καθισμάτων, πράγμα που μου φάνηκε λίγο τραβηγμένο, μιας και ήμασταν ελάχιστοι οι παρόντες και πρακτικά μεσολαβούσαν 10 μέτρα μέχρι τις θέσεις μας. Σαν να υποδέχεστε κάποιον επισκέπτη και να του λέτε να μπει στο σπίτι σας από την πίσω πόρτα.
Μέχρι τις 20:00, όπου θα παρακολουθούσαμε το πρώτο μέρος του event, ο χώρος φαινόταν ακόμα σχετικά άδειος. Το πιθανότερο είναι να οφειλόταν στον επίφοβο καιρό, ίσως να ήταν και απόρροια του γενικότερου κλίματος που επικρατεί μέχρι και σήμερα με το θέμα του κορωνοϊού, πάντως μιλάμε για λίγα άτομα. Αφού μου έδειξαν την θέση μου, άφησα τα πράγματα μου, έβαλα μάσκα, πήρα κινητό και την μπύρα μου ανά χείρας, προκειμένου να χαιρετήσω και να μιλήσω με φίλους και γνωστούς που είχαμε να τα πούμε πολύ καιρό λόγω της όλης κατάστασης. Τουλάχιστον το προσπάθησα 2-3 φορές.
Το ρολόι έδειχνε 20:00 και στην σκηνή ανέβηκε ένα από τα καλύτερα tribute bands, των THIN LIZZY αλλά και εντός Ελλάδας γενικότερα, οι εξαιρετικοί REMEMBER LIZZY, οι οποίοι ξεσήκωσαν κύμα ενθουσιασμού ανάμεσα στους λιγοστούς παρευρισκόμενους. Γνωστοί για το έργο τους και την αγάπη τους για τους THIN LIZZY, οι REMEMBER LIZZY δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο, παίζοντας ένα περιεκτικό set με επιτυχίες (και όχι μόνο), με περισσή όρεξη και ενθουσιασμό. Πρώτο live μετά από καιρό και η πεντάδα των Γιάννη Σίνη και Πάνου Παπαπέτρου (κιθάρες), Μιχάλη Δανδουλάκη (φωνητικά), Κώστα Ραγκαζά (μπάσο) και Άκη Γαβαλά (ντραμς) μας έδωσε ένα φοβερό show, με εξαιρετικό ήχο και άψογες εκτελέσεις αγαπημένων ύμνων όπως (σε τυχαία σειρά) “Johnny the Fox”, “Johnny”, “Jailbreak”, “Emerald”, “Black Rose”, “Róisín Dubh (Black Rose): A rock legend”, “Bad reputation”, “Are you ready?” και “Boys are back in town”.Το διασκεδάσαμε πολύ και το κοινό και το συγκρότημα και ήταν η ιδανικότερη προετοιμασία για την προβολή που θα ακολουθούσε.
Με την ολοκλήρωση του set των REMEMBER LIZZY ανέβηκαν στην σκηνή, περίπου στις 21:00, ο μουσικοκριτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός Χάρης Συμβουλίδης, ο αρχισυντάκτης του Metal Hammer και παρουσιαστής του TV WAR Χάκος Περβανίδης και ο ολόδικος μας αρχισυντάκτης του Rock Hard και ραδιοφωνικός παραγωγός Σάκης Φράγκος, για ένα διαφωτιστικό (αν μη τι άλλο) Q & A session, συζήτηση που συντόνισε ο ένας εκ των διοργανωτών, ο Δημήτρης Παπανδρέου. Πολύτιμες οι απόψεις έμπειρων και καταρτισμένων ανθρώπων του μουσικού τύπου και των media, οι οποίες, μέσα από τις στοχευμένες ερωτήσεις και διαπιστώσεις του συντονιστή, θα βοηθούσαν ακόμα και τον πιο άσχετο με τους THIN LIZZY και τον Phil Lynott (όχι ότι υπήρχαν τέτοιοι στο κοινό) να σχηματίσει μία καλή ιδέα στο τι θα παρακολουθούσε στην συνέχεια.
Μετά την ωραία και χαλαρή συζήτηση, με παρεμβάσεις μέσω βίντεο από την ίδια την σκηνοθέτρια, την Emer Reynolds καθώς και του πρώην μέλους του συγκροτήματος Darren Wharton, έφτασε η στιγμή για το κυρίως πιάτο της βραδιάς, το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ “Phil Lynott: Songs for while I’m away”. Μία κινηματογραφική καταγραφή του βίου του υπέροχου και ευαίσθητου ανθρώπου και καλλιτέχνη, Philip Lynott, μέσα από τον φακό της Emer Reynolds και ιστορίες από πρώτο χέρι που κατάφερε να εκμαιεύσει από μία πλειάδα αστεριών όπως οι James Hetfield (Metallica), Adam Clayton (U2), Huey Lewis (Huey Lewis & The News), Suzi Quattro, Midge Ure καθώς και τα πρώην μέλη των THIN LIZZY Eric Bell, Scott Gorham και Darren Wharton. Επίσης εμφανίζεται ο παλιός του συμπαίκτης Brush Shiels των Ιρλανδών SKID ROW, η παλιά του σύντροφος του Gail Barber (για την οποία φημολογείται ότι γράφτηκε το έπος “Still in love with you”), ο στενός του φίλος και συνεργάτης Gus Curtis και μέλη της οικογένειας του όπως ο θείος του Peter Lynott, οι κόρες του Sarah και Kathleen Lynott και η πρώην σύζυγος του Caroline Crowther (νυν Caroline Taraskevics).
Όπως ίσως θα διαβάσατε ήδη στην συνέντευξη της Emer Reynolds στο Rock Hard, όπου φροντίσαμε να μάθουμε και να σας μεταδώσουμε τα πάντα σχετικά με την ταινία, η μητέρα του Phil, Philomena Lynott ήταν σε άσχημη κατάσταση με την υγεία της και γι’ αυτό δεν μπόρεσε να μιλήσει στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ, ενώ δεν πρόλαβε και την πρεμιέρα αφού έφυγε λίγο καιρό νωρίτερα. Ο μοναδικός σταθερός συνοδοιπόρος και φίλος του Lynott από την αρχή των THIN LIZZΥ, ο ντράμερ Brian Downey δεν δέχτηκε να εμφανιστεί στο ντοκιμαντέρ. Επίσης δεν βλέπουμε και άλλα πρώην μέλη των THIN LIZZY, που είχαν προσωπική σχέση με τον Lynott, όπως π.χ. οι κιθαρίστες Brian Robertson και John Sykes (Ο κιθαρίστας Snowy White δεν φέρεται να είχε πολύ κοντινές προσωπικές σχέσεις κατά δική του ομολογία, αφού τον πέτυχε και στα «δύσκολα» χρόνια, όπου είχε επηρεαστεί η συμπεριφορά του από τις ολοένα αυξανόμενες καταχρήσεις).
Παρακολουθήσαμε την πορεία του Philip Parris Lynott από την παιδική του ηλικία και τις πρώτες του απόπειρες στον χώρο της μουσικής έως τις απαρχές των THIN LIZZY και από τις πρώτες προκλήσεις στον χώρο της showbiz στην επιτυχία από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, μέχρι τον τραγικό του θάνατο την 6η Ιανουαρίου 1986. Διανθισμένο με την υπέροχη μουσική του Philip και των THIN LIZZY, η ιστορία που παρακολουθήσαμε δεν εστιάζει στον σκληρό κόσμο των καταχρήσεων που έθεσε πρόωρα τέλος στη ζωή του πρωταγωνιστή, αλλά τονίζει τις στιγμές αξεπέραστου χαρίσματος και ταλέντου, καθώς και τον εσωστρεφή και ευαίσθητο χαρακτήρα που έκρυβε πίσω από το προσωπείου του απόλυτου rock ειδώλου. Σκηνές αγώνα, μεγαλείου, επιτυχίας και δόξας εναλλάσσονται με γλυκόπικρη νοσταλγία και έντονα συναισθήματα, μέσα από τα λόγια και τα πρόσωπα των προσκεκλημένων, αλλά και την φωνή του ίδιου του Philip. Αυτό που μου έμεινε στο τέλος, αν και μεταξύ μας το γνώριζα εξαρχής, είναι ότι αυτός ο εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος, που αποτελεί δικαίως αναπόσπαστο μέρος της ιρλανδικής κουλτούρας, είναι ότι ήταν μοναδικός, o ορισμός του αληθινού rocker, που τον ανάλωσαν και το έκαψαν τα ίδια του τα πάθη, τόσο μεγάλα όσο και η καρδιά του και το ταλέντο του.
Η ταινία τελείωσε λίγο πριν τα μεσάνυχτα και έφυγα με μία ευχάριστη διάθεση, διότι ενώ νομοτελειακά η ιστορία τελείωνε με δραματικό τρόπο, στο τέλος μου φάνηκε ότι αυτό που υπερίσχυσε στις αναμνήσεις και τις σκέψεις όλων ήταν η αγάπη τους για τον Philip και η αγάπη του ίδιου του Philip για την τέχνη του. Σίγουρα πρόκειται για μία πολύ καλή δουλειά, απευθυνόμενη στο ευρύ κοινό, που μπορεί να δώσει σε όλους μία καλή εικόνα για τον βίο και την πολιτεία του frontman και de facto αρχηγού των THIN LIZZY. Όσο για το GIMME SHELTER FILM FESTIVAL, συνέχισε για δύο ακόμη μέρες στον ίδιο χώρο. Λογικά θα ανακοινωθεί σύντομα μία ακόμη σειρά από events στοv φυσικό χώρο του φεστιβάλ, στο Gagarin 205, εν ευθέτω χρόνω και περιμένουμε με ανυπομονησία να μάθουμε περισσότερα.
Κώστας Τσιρανίδης
(φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας)
