Κάποιες μπάντες στο γενικότερο χώρο της μουσικής που αγαπάμε, «παίζουν μπάλα» μόνες τους. Και όχι απλά το κάνουν, αλλά δείχνουν ότι δύσκολα μπορείς να τις πλησιάσεις. Μία από αυτές, είναι και οι GOJIRA.
Το έκτο άλμπουμ τους, “Magma”, έρχεται 4 χρόνια μετά το πιο πετυχημένο δίσκο της καριέρας τους, το απίθανο “L’enfant sauvage”, το οποίο βρήκε τη μπάντα να μπαίνει στα charts των μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και της Αμερικής, για πρώτη φορά στην καριέρα της σε τέτοιο βαθμό. Και όχι άδικα, αφού σε αυτό το δίσκο οι Γάλλοι άγγιξαν την τελειότητα της μουσικής τους.
Μάλιστα, όντας μία μπάντα που πάντα προκαλούσε με κάθε δίσκο τον ίδιο της τον εαυτό, η κυκλοφορία του “Magma” έμοιαζε όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Και σε αυτόν τον τομέα, της πρόκλησης και του πειραματισμού δηλαδή, οι GOJIRA δεν απογοητεύουν και πάλι.
Το άλμπουμ είναι ίσως το πιο σκοτεινό της καριέρας τους. Και δεν είναι και πολύ περίεργο αυτό, αφού στα μέσα της δημιουργίας του, τα αδέρφια Duplantier, είχαν να αντιμετωπίσουν και την ασθένεια που οδήγησε τελικά στο χαμό της μητέρας τους. Έτσι, η μουσική και οι στίχοι τους, έγιναν (όπως δήλωσαν άλλωστε και οι ίδιοι) η έκφραση της θλίψης, αλλά και της κατάθλιψης που ένιωσαν κατά τη διάρκεια όλης αυτής της δύσκολης περιόδου της ζωής τους.
Από την αρχή του, με το mid tempo, ατμοσφαιρικό και ευθύ “Shooting star”, οι Γάλλοι σε βάζουν στο πνεύμα του δίσκου. Πιο «απλοϊκές» συνθέσεις (πάντα θα μιλάμε για τα δεδομένα τους και ότι έχουμε συνηθίσει από αυτούς), πιο μικρές σε διάρκεια, πιο ατμοσφαιρικές, αλλά και με τα heavy σημεία να είναι πιο heavy από ότι πριν, σε ένα δίσκο που η δημιουργία της καθηλωτικής ατμόσφαιρας βάζει σε δεύτερη μοίρα τα παιξίματα και τις δομές που προκαλούσαν διάφορες άναρθρες κραυγές θαυμασού και ταυτόχρονα (καλώς εννοούμενου) «σιχτιρίσματος» στους περισσότερους από εμάς.
Για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο βίντεο και δείγμα του νέου άλμπουμ, το “Stranded”, με είχε απογοητεύσει. Το “Silvera” από την άλλη, σαν δεύτερο δείγμα, με είχε ενθουσιάσει και όπως φαίνεται και από το 1.500.000 views στο YouTube, πάρα πολύ κόσμο ακόμη. Τελικά το “Stranded” κατέληξε να είναι το χειρότερο κομμάτι του δίσκου και να υπάρχουν 2-3 κομμάτια ακόμα που να είναι δίπλα στο “Silvera” σε ποιότητα. Ένα εξ αυτών, το “The cell” που είναι και από τα πιο «ζωντανά» και από αυτά που είναι πιο κοντά στο “L’enfant sauvage”, με το απίθανο drumming του και τις εξαιρετικές εναλλαγές του. “Shooting star” είπαμε, “Silvera” επίσης, “The cell” και μετά “Stranded”. Για να έρθει ένα instrumental ιντερλούδιο ονόματι “Yellow stone” και να μπει μετά το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, που groove-άρει υπέροχα, σε συνδυασμό με μία μαγευτική ατμόσφαιρα. Για τη συνέχεια, το “Pray”, πάλι σε mid tempo ταχύτητες, με ζωντανά αλλά και πιο λυρικά και ατμοσφαιρικά σημεία, συνεχίζει υπέροχα το άλμπουμ. Τo “Only pain” που ακολουθεί σου αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι ένα κλικ τουλάχιστον καλύτερο, καθώς ναι μεν τα έχει αυτά που πρέπει, αλλά σα να του λείπει κάτι, συγκριτικά πάντα με τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. Αντιθέτως, το “Low lands” είναι νομίζω από τα «κρυφά χαρτιά» του “Magma”. Κομματάρα με τρομερό groove και ατμόσφαιρα! Μαζί με “Silvera” και “The cell” είναι η κορυφαία τριάδα κομματιών του άλμπουμ. Τέλος, το “Liberation” είναι ένα instrumental μόνο με ακουστική κιθάρα και λίγα κρουστά, σαν ίσως ένα «φόρο τιμής» των δύο αδερφών Duplantier στη μητέρα τους και όλη την περιπέτεια που πέρασαν μαζί της.
Οι GOJIRA έχουν πάει απλά σε ένα άλλο μουσικό επίπεδο. Κάποτε λέγαμε ότι οι DEATH είναι η μπάντα που έβγαζε μόνο δισκάρες και ας πειραματιζότανε και άλλαζε συνεχώς τον ήχο της. Τώρα, στον αιώνα μας, τέτοια μπάντα είναι οι GOJIRA. Και προφανώς και δεν είναι θέμα σύγκρισης. Απλά είναι αντιστοιχίας του πόσο εύκολο μοιάζει (και μόνο τέτοιο δεν είναι) για αυτούς εδώ τους Γάλλους να παίζουν κάτι τόσο δύσκολο, αλλά να το κάνουν να φαίνεται «βατό». Και ειδικά στο “Magma”, ενώ όλα μοιάζουν πιο «απλά» σε σύγκριση με τα προηγούμενα άλμπουμ, μόνο τέτοια δεν είναι. Δίσκος που μοιάζει απλός, με υπόβαθρο τόσο πολύπλοκο που γίνεται ουσιαστικό και η επίδειξη των δυνατοτήτων τους είναι άμεση, όσο και προκλητική για πολλούς (με την καλή έννοια). Μπορεί να μην είναι ανώτερο του “L’enfant sauvage” (άλλωστε γούστα είναι αυτά), όμως είναι δίσκος που όσο τον ακούς, τόσο σε κερδίζει και βγάζεις το καπέλο σε αυτούς τους ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ. Δεν ξέρω που θα το πάνε στο επόμενο. Αλλά αυτό δεν τους κάνει και τόσο μοναδικούς επίσης;
8.5/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
