Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 5 χρόνια για να ξαναβρεθώ στον πανέμορφο χώρο του Μεγάρου Μουσικής προκειμένου να απολαύσω μία συναυλία. Κοινός παρανομαστής και στις δύο παρουσίες μου υπήρξε ο τεράστιος Jon Lord μιας και την πρώτη φορά είχε παρουσιαστεί από την Καμεράτα Ορχήστρα των φίλων της μουσικής το θρυλικό “Concerto for group and orchestra” των DEEP PURPLE ενώ τώρα την τιμητική του θα είχε το σόλο άλμπουμ του Lord που κυκλοφόρησε το 1976 με τίτλο “Sarabande”. Και μπορεί το “Sarabande” να μην κουβαλάει τη φήμη του “Concerto for group and orchestra” αλλά αυτό δεν πτόησε τον κόσμο από τα να εξαντλήσει τα εισιτήρια του Μεγάρου μιας και η παρουσία του Gus G. στην κιθάρα αλλά και του μαέστρου Γιώργου Πέτρου αποτέλεσαν ισχυρό δέλεαρ για μαζική προσέλευση παρά το τσουχτερό κρύο που επικρατούσε στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Πιο πριν θα παρουσιαζόταν το σπουδαίο έργο του Philip Glass “Heroes” που βασίζεται στο ομώνυμο άλμπουμ των David Bowie/Brian Eno. Το πρώτο πράγμα που έκανε σε όλους τρομερή εντύπωση -και αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς στις εκδηλώσεις του Μεγάρου- ήταν η τρομερή ακουστική αφού η κάθε λεπτομέρεια ακουγόταν με ιδιαίτερη ευκρίνεια. Στα πρώτα αυτά 45 λεπτά στη σκηνή βρίσκονταν μονάχα οι 50 περίπου μουσικοί της Καμεράτας οι οποίοι υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Γιώργου Πέτρου μάγεψαν πραγματικά το ακροατήριο.
Η ώρα όμως είχε έρθει για τον Gus G. και το “Sarabande” του Jon Lord. Από τα έντονα χειροκροτήματα και τις επευφημίες του κόσμου, καταλάβαινες αμέσως ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είχε έρθει για τον Gus ο οποίος συνοδευόταν από τους εξαιρετικούς Γιώργο Φακανά στο μπάσο και Στέφανο Δημητρίου στα τύμπανα. Για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ το “Sarabande” αξίζει να αναφέρουμε ότι είναι πιθανότατα -τουλάχιστον αυτή είναι η προσωπική μου άποψη- το πιο «προσβάσιμο» και προσιτό προσωπικό άλμπουμ του Lord με συνθέσεις που όχι μόνο δεν κουράζουν αλλά είναι και πολύ ευχάριστες στο άκουσμα. Προσθέστε στην εξίσωση όλους τους προαναφερθέντες παράγοντες και το αποτέλεσμα ήταν, θα λέγαμε, εκ προοιμίου επιτυχημένο.
Ωστόσο, όλοι μας θα θέλαμε να ακούγαμε πιο δυνατά την κιθάρα του Gus καθώς αυτή καλυπτόταν από τα υπόλοιπα όργανα της Καμεράτας ενώ χάθηκε και μια ιδανική ευκαιρία στο encore να ακούσουμε έναν αυτοσχεδιασμό με τραγούδια των DEEP PURPLE μιας και ανέβηκε η ένταση της κιθάρας του Gus ενώ και ο ίδιος ο Φακανάς σε ένα solo του νωρίτερα είχε παίξει λίγο από το αθάνατο riff του “Smoke on the water”.
Όπως και να έχει, η βραδιά ήταν πραγματικά καλή και ο Gus το ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα πετώντας μάλιστα πένες στο κοινό κατά την αποχώρησή του! Φαντάζομαι ότι το φιλόμουσο κοινό του Μεγάρου σπάνια βλέπει τέτοια έξοδο από μουσικό! Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να περάσουν ξανά 5 χρόνια για μία νέα σύμπραξη rock με κλασική μουσική. Μια καλή ιδέα θα ήταν η παρουσίαση του “Gemini Suite” και γιατί όχι του “Windows” δύο από τα σπουδαιότερα έργα του Lord. Συγχαρητήρια σε όλους που συνετέλεσαν για αυτό το επιτυχημένο εγχείρημα.
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: ©akriviadis
Παραγωγή: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
