a
Με τον έβδομο δίσκο τους “Fauna”, οι Άγγλοι prog metallers HAKEN έρχονται για να κλείσουν ένα κεφάλαιο, μετά την ξαφνική φυγή του πληκτρά τους Diego Tejeida, και να ανοίξουν ένα νέο με τον ερχομό του αρχικού από το ντεμπούτο “Aquarius”, Peter Jones. Με το “Fauna” η μπάντα προσπαθεί να ανακεφαλαιώσει τρόπον τινά τη μέχρι τώρα πορεία της προσφέροντας το απόλυτα αναγνωρίσιμο prog metal της όπως διαμορφώθηκε στα δεκαπέντε χρόνια ύπαρξής τους, χωρίς να μένουν στάσιμοι σ’ αυτό που τους καθιστά πλέον μια από τις πιο αγαπητές μπάντες του χώρου. Αν μη τι άλλο, ο πειραματισμός και το ρίσκο είναι καίρια χαρακτηριστικά των Άγγλων που όντως έχουν πειραματιστεί, ενίοτε με καλά ενίοτε όχι τόσο καλά αποτελέσματα, και έχουν φυσικά προσπαθήσει να εμπλουτίσουν το στυλ και τον ήχο τους με δανεικά από την pop μουσική (από τους ELO μέχρι και την κορεάτικη pop) και άλλες μπάντες όπως τους MESHUGGAH που έχουν δείξει εναλλακτικά μονοπάτια σε πολλούς. Με το “Fauna” ωστόσο όχι μόνο ανακεφαλαιώνουν και δοκιμάζουν την ίδια στιγμή νέες προσεγγίσεις, αλλά δείχνουν και μια πολύ ώριμη και μετριασμένη αντίληψη περί songwriting. Όντως, μετά από πολλαπλές απαραίτητες ακροάσεις, μπορώ να πω με το χέρι στη φωτιά πως μιλάμε για ένα από τα πιο ώριμα και ισορροπημένα άλμπουμ των HAKEN.
Τα τέσσερα πρώτα single ήταν «κλασσικά» HAKEN κομμάτια ειδικά όπως τους έχουμε μάθει από το “Affinity” και έπειτα. Το “Taurus” είναι ένα τυπικό δείγμα εναρκτήριου τραγουδιού με την djent εισαγωγή, παιχνίδια στο ρυθμό, εξαιρετικές και μεταδοτικές μελωδίες στη κιθάρα και τη φωνή, ένα ρεφραίν που σου μένει και μια γενικότερη βιρτουοζιτέ. Αυτό ωστόσο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι που δεν υπάρχει σόλο ούτε κάποιο εξωφρενικό instrumental μέρος που οι prog οπαδοί συχνά περιμένουν με ανυπομονησία. Και αυτό είναι το ατού του “Fauna”. Τα σόλο και τα ορχηστρικά μέρη είναι όντως λίγα και σύντομα, με το βάρος να πέφτει σ’ ένα στέρεο, καθόλου επιτηδευμένο, αλλά περιπετειώδες songwriting με έμφαση στα ρεφραίν και την εκτέλεση, γεγονός που δίνει χώρο στον Ross Jennings να προσφέρει τις πιο εντυπωσιακές του ερμηνείες μέχρι τώρα. Στο πλαίσιο αυτό, το πρώτο single “Nightingale” έχει όλα τα εχέγγυα ενός HAKEN έπους (αποστομωτικό παίξιμο, μεταδοτικά ρεφραίν, jazz φόρμες, «στοιχειωτικές» μελωδίες και φωνητικές γραμμές στο ύφος ενός Danny Elfman soundtrack) αλλά και πάλι όχι πολλά στο κομμάτι των σόλο, χωρίς μονομαχίες κιθάρας-πλήκτρων. Αντιθέτως, έχεις ξεσηκωτικό κρεσέντο στο οποίο τα πλήκτρα λειτουργούν σαν ένα χαλί για τα υπόλοιπα όργανα, ένα γεμάτο χρώμα και υφές. Εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά με τον Tejeida ο οποίος είναι βιρτουόζος και φιλόδοξος παίχτης (δεν είναι τυχαίο πως έφυγε επειδή θέλει να ακολουθήσει σόλο καριέρα) της σχολής Jordan Rudess, ενώ ο Jones δείχνει μέσα απ’ το μετριοπαθές παίξιμό του πως ανήκει περισσότερο στην κατηγορία Kevin Moore, με έφεση στα απαλά αλλά διακριτά χρώματα στα πλήκτρα και το πιάνο και χωρίς εξάρσεις σε σόλο. Τα πλήκτρα επιπλέον έχουν μια σαφώς πιο pop αύρα φέρνοντας συχνά σε MUSE. Στα άλλα δύο single, τα “Alphabet of me” και “Lovebite”, η μπάντα μας θυμίζει την πιο pop πλευρά της ενσωματώνοντας ολίγη rap, power pop και RnB σαν άλλοι POLYPHIA. Αν σας ξενίσει ωστόσο, προσέξτε πόσο απίστευτα καλοπαιγμένα είναι, ειδικά το πρώτο, πόσο ξεσηκωτικά είναι τα ρεφραίν και πόσο καλά δένουν όλα τα όργανα και οι φαινομενικά ετερόκλητες επιρροές. Το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο άρτιο που δεν λείπουν τελικά τα μακροσκελή σόλο και εικοσάλεπτα έπη, όπως δεν μας λείπει που δεν υπάρχουν thrash περάσματα ή έντονα djent κουπλέ όπως συνηθίσαμε στα τελευταία τρία άλμπουμ.
Αν τα single κάνουν κάτι σαν περίληψη, τότε τα άλλα πέντε τραγούδια, πάνε πίσω στο “The mountain” φέρνοντας το στο παρόν. Το οχτάλεπτο “Sempiternal beings” θυμίζει πολύ “Falling back to earth” με έμφαση στα ουσιώδη, δηλαδή ρεφραίν, riff, μελωδία και μια άρτια δομή. Τα “Behind the white rainbow” και “Island in the clouds” είναι ιδιαιτέρως πειραματικά με τον Jennings να τραγουδά όπως δεν τον έχουμε ξανακούσει και τη μπάντα να παίζει κάτι πιο κοντά στο fusion, ενώ στο δεύτερο ακούμε παράξενα rock groove με cowbell (!!) χωρίς όμως τίποτα να παραξενεύει αφού όλα δένουν άψογα σαν σύνολο. Τα ρεφραίν είναι τόσο καλογραμμένα που κολλάς με τη μελωδία αλλά και με το εξωγήινο παίξιμο όλων που τους διατηρεί στο εκλεκτικό prog που μας έχουν μάθει γεγονός που αποδεικνύουν με το 11λεπτο “Elephants never forget”, στο οποίο πάλι τα σόλο παίρνουν ελάχιστο χώρο! Αντ’ αυτού, έχουμε την επικότερη εισαγωγή που έχουν γράψει οι HAKEN, την καλύτερη ερμηνεία του κατά GENTLE GIANT prog rock (σταθερή εμμονή τους), δυνατά και προοδευτικά κουπλέ, μελωδικά ρεφραίν με πολλά hooks και μια μπάντα που λειτουργεί σαν υπερσύγχρονο ρολόι.
Στον έβδομο λοιπόν δίσκο τους, οι HAKEN εντυπωσιάζουν και εκπλήσσουν όπως άλλοτε που αναφωνούσα πως έχουμε τους πραγματικούς διαδόχους των DREAM THEATER – όχι μιμητές αλλά μαθητές. Με το “Fauna” συνεχίζουν να βάζουν τη δική τους σφραγίδα στο prog metal, μένοντας πιστοί στη συνταγή της επιτυχίας, δοκιμάζοντας νέες τάσεις, επιστρέφοντας σχεδόν κυριολεχτικά στο παρελθόν, αλλά κοιτώντας μπροστά, με το καλύτερο ίσως line-up και την όρεξη μιας νέας μπάντας με πολύ μέλλον.
8,5 / 10
Φίλιππος Φίλης
