HELLOWEEN – “Helloween” (Nuclear Blast) (προακρόαση)

Στις 18 Ιουνίου κυκλοφορεί το ΠΟΛΥΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ νέο, ομώνυμο άλμπουμ των HELLOWEEN, που φέρει ως τίτλο το όνομά τους. Το Rock Hard, έδωσε το παρόν σ’ ένα exclusive online event με καλεσμένους επίλεκτους δημοσιογράφους απ’ όλον τον κόσμο, οι οποίοι άκουσαν το νέο άλμπουμ του γκρουπ «μαζί» με τους Michael Weikath, Andi Deris, Markus Grosskopf και Sascha Gerstner και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί τους για δύο ολόκληρες ώρες μετά την ακρόαση του άλμπουμ, για να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες. Και όχι μόνο αυτό, λίγο αργότερα, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε κι ένα video interview με τον Andi Deris, πλέον, έναν εκ των τραγουδιστών του σχήματος, όπου συνομιλήσαμε για περισσότερη από μισή ώρα και τη συνέντευξη αυτή, μπορείτε να τη δείτε σε λίγες μέρες στο rockhard.gr

Ας αφήσουμε όμως τα πώς και τα γιατί. Εδώ είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε το νέο άλμπουμ των επανασυνδεδεμένων HELLOWEEN, τι λέμε τώρα; Όποιος δεν ξέρει ότι έχουν επιστρέψει οι Kiske, Hansen στο σχήμα, ας τον καλωσορίσουμε στον πραγματικό κόσμο και ας γιορτάσουμε το τέλος της εποχής των σπηλαίων. Για τους υπόλοιπους, ας κάνουμε μία track by track καταγραφή των τραγουδιών του δίσκου, τα οποία είναι 12 (εκ των οποίων μία εισαγωγή στο “Skyfall”, που είναι το πρώτο single).

“Out for the glory” (7:19) (Weikath)

Είναι σημαντική η αναγραφή του συνθέτη δίπλα σε κάθε κομμάτι, αφού ο χαρακτήρας που αφήνει έκαστος, είναι πάρα πολύ ιδιαίτερος. Το “Helloween”, ξεκινάει μ’ ένα τραγούδι που όλοι θα περιμέναμε. Μία 7λεπτη σύνθεση του Michael Weikath, μ’ ένα intro που μου θύμισε το … “South of heaven”!!! Εντάξει, μέχρι εκεί βέβαια, μην τρελαθούμε! Uptempo τραγούδι, με μελωδίες που σου φέρνουν στο μυαλό το “Eagle fly free”, αλλά μην πάει ο νους σας σε τίποτα αναβιώσεις του παρελθόντος. Ο ήχος στις κιθάρες, είναι εντυπωσιακός, καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, η παραγωγή δίνει τρομερό όγκο και το συνολικό αποτέλεσμα σαφώς το κολακεύει κατιτίς παραπάνω το «χέρι» του Charlie Bauerfeind… Πολύς Michael Kiske, όπως θα περιμέναμε άλλωστε, με ολίγη από Kai Hansen που τραγουδάει για… “Iron minions”!!! Όσο το ακούς, τόσο καλύτερο σου φαίνεται.

“Fear of the fallen” (5:39) (Deris)

Το τραγούδι αυτό, ξεκινάμε μία ακουστική εισαγωγή και τον Andi Deris στα φωνητικά, στο ρεφρέν όμως τραγουδά κάνει ντουέτο με τον Kiske. Οι μελωδικές γραμμές είναι κλασικές Deris, με τα σταδιακά ανεβάσματα, uptempo κι αυτό, με σημεία που θα έλεγα ότι φέρνουν σε “Pumpkins united”. Καλό τραγούδι, θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιονδήποτε άλλο δίσκο των HELLOWEEN τα τελευταία 15 χρόνια.

“Best time” (3:36) (Gerstner / Deris)
Αρχικά, πρέπει να πω ότι είναι το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που έχει δύο συνθέτες και είναι το μικρότερο σε διάρκεια. Φτιαγμένο για hit, οπωσδήποτε θα γίνει video clip, αφού ο ρυθμός του είναι … “I want out”. Ή αν θέλετε “Exceptional” (UNISONIC), αφού υπάρχει η κοινή παρουσία Kiske / Hansen κι εκεί. Ρυθμικό, midtempo, τολμώ να πω ότι θα προτιμούσα να μην υπήρχαν τα δεύτερα φωνητικά του Hansen στο ρεφρέν (ίσως να με ενοχλούν και οι cheesy στίχοι, δεν έχω καταλήξει ακόμα, με μία ακρόαση).

“Mass pollution” (4:15) (Deris)

Πολύ ωραία η απόδοση του Deris, δυναμική, με διάφορα εφέ στη φωνή του. Η συνεχής επανάληψη των “go, go, go” και του ρεφρέν “Ma-ss po-llu-tion” μ’ έκανε κάποια στιγμή να πιστέψω ότι άκουγα το “Higher than the sky” (sky sky) των RAGE. Νομίζω ότι σε συναυλιακό περιβάλλον θα ακούγεται ακόμα καλύτερα, διότι έχει πολύ sing along, μαζί με το κλασικομέταλλο riffing. Πολύ κλασικό, αλλά με τόσο μοντέρνο ήχο, θα μπορούσε να είναι ακόμη και στο “Better than raw”…

“Angels” (4:42) (Gerstner)

Ξεκινά εντυπωσιακά, με τον Kiske να τραγουδά πάνω σε μπάσο και πλήκτρα. Μπαίνει ένα χαρακτηριστικό riff του Sascha Gerstner, μία γέφυρα πολλά υποσχόμενη κι εκεί που λες ότι το τραγούδι θα απογειωθεί, μπαίνει ένα νερόβραστο ρεφρέν, που κόβει την ταχύτητα, αλλάζει η κλίμακα του τραγουδιού και σε ξενερώνει. Ή ας πούμε πιο συγκεκριμένα, με ξενερώνει… Πάει στράφι το πολύ δυναμικό riff του κομματιού και ο πολύ πετυχημένος ήχος από Hammond σε σημεία.

“Rise without chains” (4:56) (Deris)

Άλλο ένα τραγούδι του Andi Deris, άλλο ένα τραγούδι που θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει σε οποιονδήποτε δίσκο των HELLOWEEN τα τελευταία 15 χρόνια και να έμπαινε στην κατηγορία των «καλών». Uptempo κι αυτό, που όμως μετά την χαρακτηριστική Deris γέφυρα, κάπου χάνει και σε αφήνει για μία ακόμη φορά με την αίσθηση του ανικανοποίητου…

“Indestructible” (4:43) (Grosskopf)

Βαρύς, σκληρός ήχος στο μοναδικό τραγούδι που φέρει την υπογραφή του Markus Grosskopf, Midtempo, compact, ωραία γέφυρα, ωραίο ρεφρέν, ωραίο τραγούδι, αγαπημένα δεύτερα φωνητικά κι αυτό κάπου μ’ έκανε να θυμηθώ τους UNISONIC κάπου. Στα συν το πολύ ωραίο κιθαριστικό σόλο.

“Robot king” (7:08) (Weikath)

Ξεκινά με μία γαμηστερή κραυγή του Kai Hansen και λες «δεν μπορεί, θα πάει καλά αυτό». Κι έτσι είναι. Πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση του Weikath, ο οποίος σ’ όλα τα τραγούδια που έχει γράψει για το “Helloween”, έχει αποφύγει να γράψει «τυπικά» (νομίζω αυτόν το ρόλο, τον άφησε για τον Deris). Δεν κωλώνει κιόλας, το πρώτο ρεφρέν να το …εμφανίσει στα 3 λεπτά!!! Στο ρεφρέν που τα φωνητικά είναι στο Θεό. Όταν έχεις όμως Kiske / Deris / Hansen, μπορείς να γράψεις ό,τι γουστάρεις και ξέρεις ότι θα βρεθεί ο κατάλληλος, ότι και να γίνει.  Κλασικομέταλλο, με speed καταβολές, με πολλές κι ενδιαφέρουσες αλλαγές, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Στα φωνητικά έχουμε εναλλαγές ανάμεσα στους Deris και Kiske.

“Cyanide” (3:29) (Deris)

Για μία ακόμη φορά, περίμενα κάτι καλύτερο στο ρεφρέν, πέρα από το πολύ ενδιαφέρον speedαριστό riff. Αλλά, ρε παιδιά, τι ήχος είναι αυτός στις κιθάρες γαμώτο!!! Μιλάμε ότι ανεβάζει level μακράν.

“Down in the dumps” (6:01) (Weikath)

Θα μπορούσε να γράφει στην ούγια: «Βλέπεις Weikath, είναι καλό». Πολύ δουλεμένη σύνθεση, σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον. Ακούς SAVATAGE, ακούς JUDAS PRIEST, Kiske στο ξεκίνημα, Kai Hansen στη γέφυρα. Ας σοβαρευτούμε τώρα, θέλουμε πολλά περισσότερα από το heavy metal μας όταν το παίζουν οι HELLOWEEN;

“Orbit” (1:05) (Hansen)

Instrumental. Λειτουργεί ως εισαγωγή για το “Skyfall”. Αν δεν βλέπαμε τη διάρκεια, θα ψαρώναμε, επειδή είναι η πρώτη σύνθεση του δίσκου που έχει την υπογραφή του kai Hansen…

“Skyfall” (12:11) (Hansen)

Εδώ είμαστε!!! Τι έγραψες ρε σκύλε μαύρε!!! Ένα τραγούδι, 12 λεπτά διάρκεια… Ίσιωμα… 12 λεπτά ανατριχίλας. Οι HELLOWEEN του Kai, με τους PRIEST και τους ACCEPT που γουστάρουμε, το galloping κιθαριστικό θέμα, συνεχείς αλλαγές, εκπληκτικό κόψιμο με ακουστικές κιθάρες, κιθαριστικά σόλο να σου έρχονται από παντού χωρίς προειδοποίηση, φωνητικά στο Θεό. ΧΑΟΣ. Τι άλλο να πω, όταν μιλάμε για τραγούδι που στο ranking της καριέρας των HELLOWEEN, όταν μετά από χρόνια θα έχουν αποσυρθεί, θα βρίσκεται σε πολύ υψηλή θέση… Όχι τυχαία, πρώτο single, παρότι είναι 12 λεπτά!

Αυτές είναι οι πρώτες εντυπώσεις μου από το δίσκο. Υπενθυμίζω ότι τον άκουσα ΜΟΝΟ μία φορά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι «συνδαιτυμόνες». Άκουσα ένα δίσκο, που η κουβέντα για πάνω από 2 ώρες με τους HELLOWEEN, μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω αρκετά πράγματα για τη λογική που είχαν γράφοντας το άλμπουμ αυτό και να μου λύσουν πολλές απορίες. Ακόμα περισσότερο διαφωτιστικός, ήταν ο Andi Deris στη συνέντευξη που κάναμε και θα τη διαβάσετε στο τέλος του μηνός, όπως θα έχουμε και πολλά περισσότερα πράγματα, μέχρι να βγει ο δίσκος.

Είναι ο δίσκος που θα περίμεναν οι φανατικοί των HELLOWEEN με την επιστροφή των Kiske και Hansen; Αν πιστεύατε ότι θα έβγαζαν το “Keeper… 4”, πιθανώς να βρείτε πολλά ελαττώματα. Σε προσωπικό επίπεδο, βρήκα ότι ορισμένες συνθέσεις του Deris (που συνολικά μπορεί να είναι πολλές, αλλά μικρές σε διάρκεια), ίσως να τις περίμενα καλύτερες, σίγουρα θα ήθελα να άκουγα πιο πολλές συνθέσεις του Hansen, μπαλάντα δεν τους βγήκε στο στυλ που ήθελαν και την άφησαν έξω, ο Weikath εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση αφού και τα τρία τραγούδια του, φρόντισαν να κρατήσουν σε πολύ υψηλό επίπεδο την προσοχή μου.

Στα συν, η εξαιρετική παραγωγή, αλλά και το γεγονός ότι δεν πήγαν να πουλήσουν “Keepers…” και κολοκύθες μέχρι τις αρχές των 90s, αλλά ο ήχος είναι συμπαγής, σκοτεινός (σε σημείο που το πιο κοντινό του άλμπουμ, θα τολμούσα να πω ότι είναι το “The dark ride”), πολύ uptempo με συγκρατημένα “happy, happy”, «χαζοχαρούμενα» κομμάτια όμως και μία πολύ καλή ροή. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι όσο περισσότερο θα το ακούω, τόσο περισσότερο θα μου αρέσει. Μην ξεχάσω να αναφέρω και το εκπληκτικό εξώφυλλο του Eliran Kantor. Χωρίς κολοκύθες, αλλά με πολλές αναφορές σε προηγούμενους δίσκους. Έργο τέχνης. Αγοράζεις μία κόπια σε βινύλιο, απλά για να το βάλεις σαν πίνακα στο δωμάτιο!

Αυτά τα ολίγα για το “Helloween”. Περισσότερα, στη συνέντευξη που κάναμε με τον Andi Deris (από τις ελάχιστες που έδωσε μετά την προακρόαση και την press conference) κι έπεται συνέχεια.

Σάκης Φράγκος
(Photos: Franz Schepers)