Από το 2006 στο “vintage rock” κίνημα οι HORISONT, δισκογραφικά από το 2009, με το “Två sidor av horisonten”. «Πάλιωσαν» και αυτοί. H συνέχεια επιφύλαξε εξαίσιους δίσκους: “Second assault” (2012), “Time warriors” (2013), “Odyssey” (2015) και “About time” (2017). Η ποιότητα, σταθερά, σε μεγάλα ύψη, αλλά όσο πήγαινε ανέβαινε όλο και ψηλότερα, καθώς ο ένας δίσκος ήταν καλύτερος από τον άλλον. Φτάνοντας στο 2020 και το έκτο άλμπουμ της μπάντας, συλλογίζομαι πως τελικά πρέπει να είσαι μεγάλος μουσικός για να έχεις τέτοια άνεση, ώστε ναι μεν να μένεις πιστός σε μία γενικότερη «γραμμή», αλλά να υιοθετείς και ήχους από καλλιτέχνες οι οποίοι… πώς να το πω κομψά… μάλλον δεν «θα έπρεπε» να είναι στις πρώτες σου επιρροές. Ακόμη και αν είσαι Σουηδός, ακόμη και αν είσαι ανοικτόμυαλος εκ φύσεως και εκ πεποιθήσεως, ακόμη και αν ο «κλάδος» που υπηρετείς έχει ένα άνοιγμα φτερών μεγαλύτερο και από αυτό του Ed Force One. Εκτός και αν αυτό σημαίνει και άγνοια κινδύνου!
Τι εννοώ; To “vintage rock”, θεωρητικά, περικλείει όλους τους retro ήχους από το 1969 ως το 1979, χονδρικά. Αλλά για παράδειγμα αναφορές στους ABBA, όχι, δεν περιμένεις να ακούσεις! Ούτε THE BEATLES η αλήθεια είναι και ας λογίζονται θεωρητικά ως μέγιστη επιρροή των επιρροών όλων των vintage συγκροτημάτων και φυσικά ούτε BEE GEES! Θαρραλέοι όμως οι HORISONT, παίζοντας μουσική πρωτίστως για τους εαυτούς τους και για κανέναν άλλον, έχουν «πολύ» από τα προαναφερθέντα «μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς» στη μουσική τους. Η διαφορά τώρα του “Sudden death” με τους προκάτοχούς του, εκτός των προλεχθέντων, έγκειται στο γεγονός πως έχουν υποχωρήσει οι πιο hard rock αναφορές, έναντι των progressive/art rock. Δεν υπάρχουν αυτές οι έντονες διπλές κιθαριστικές αρμονικές που θύμιζαν THIN LIZZY (μόνο σε κάποια σημεία) και UFO (ομοίως), έχουν όμως βγει μπροστά τα πλήκτρα και ακούμε και ένα ωραιότατο σαξόφωνο! RUSH, STYX, STATUS QUO, YES και ELOY είναι επίσης ορισμένα από τα ονόματα που θα σου έρθουν στο νου αμέσως, με την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ. Μα, μιλάμε για υπέροχο καμβά έτσι και αλλιώς… ποιος να πει κακή κουβέντα; Όσο για το τραγουδισμένο στη μητρική τους γλώσσα “Gråa Dagar”, τους βγάζω το καπέλο, που και αυτοί όπως και πολλοί συμπατριώτες τους, τιμούν την πατρίδα τους με αυτόν τον τρόπο, αλλά συγγνώμη, όποτε ακούω Σουηδικά, θυμάμαι τον Tom, τον Σουηδό μάγειρα στα Muppets… δεν κυριάρχησαν τυχαία τα Αγγλικά στο rock νομίζω.
Όμορφα, δυναμικά τραγούδια, απλά στη δομή τους και κατανοητά πλήρως, ακόμη και όταν είναι απόλυτα progressive, με συνεχής ροή, μεγάλα hooks και μελωδικότατα φωνητικά. Old school συναίσθημα, πίστη και τιμή στις «ρίζες» και απροβλημάτιστη συμπεριφορά, εκπληκτική, «ζεστή», αναλογική παραγωγή, χαρακτηρίζουν ΚΑΙ αυτό το άλμπουμ των Σουηδών, οι οποίοι είναι πια μία από τις καλύτερες μπάντες του καιρού μας. Επίσης, ΜΠΡΑΒΟ στη Century Media, που τους άφησε να κάνουν ό,τι αυτοί νόμιζαν και νομίζουν σωστό. Το αποτέλεσμα σίγουρα δεν θα την απογοήτευσε.
8/10
Δημήτρης Τσέλλος
ΥΓ: Πόσο τυχεροί είμαστε όσοι τους έχουμε θαυμάσει επί σκηνής…
