“Permanent solution”
24 χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του “Host” από τους PARADISE LOST, όπου είχαν φάει το κράξιμο της αρκούδας για τη δραστική αλλαγή ύφους τους. Πλέον, οι συνθήκες είναι πολύ πιο πρόσφορες για τέτοιου είδους πειραματισμούς και ο Greg Mackintosh με τον Nick Holmes, δημιούργησαν τους HOST, όπου παίζουν ακριβώς τέτοια μουσική, πιο ηλεκτρονική. Το ντεμπούτο τους, “IX”, έχει ήδη κυκλοφορήσει και ο Σάκης Φράγκος συνομίλησε με τον Greg για πολλά και διάφορα, λίγο πριν ανακοινωθούν από το Chania Rock Festival ως headliners οι PARADISE LOST!
Greg, σε καλωσορίζουμε στο ελληνικό Rock Hard, χαιρόμαστε πολύ που είσαι μαζί μας και που θα μιλήσουμε για το ντεμπούτο των HOST
Εγώ ευχαριστώ, τι θα ήθελες να μάθεις; (γέλια)
Υπάρχουν κάποιες ερωτήσεις που χρήζουν απάντησης (γέλια). Έχεις δηλώσει επανειλημμένως πως κυκλοφορήσατε το album “Host”, με τους PARADISE LOST, ενώ είχατε προβλήματα στη μπάντα. Γιατί αποφάσισες να «επισκεφτείς» ξανά εκείνη την εποχή, με τη δημιουργία των HOST;
Χμ… λοιπόν αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό. Τα προβλήματα στους PARADISE LOST υπήρχαν με το “Believe in nothing”, το άλμπουμ μετά το “Host”. Η περίοδος του “Host” μάλιστα ήταν μια από τις καλύτερες για τη μπάντα, η στήριξη από πλευράς ΕΜΙ ήταν απόλυτη, κάναμε ό,τι θέλαμε… και το ζούσαμε, γιατί ξέραμε πως θα έχει ένα τέλος, δεν θα ακολουθούσαμε αυτό το στυλ αιωνίως. Τώρα όσον αφορά το project HOST, ήταν μια ιδέα που γεννήθηκε πριν 4-5 χρόνια, ήθελα να κάνω κάτι σαν καθαριστικό ουρανίσκου που χρησιμοποιείται ανάμεσα στα γεύματα, ήθελα να κάνω πολλή μουσική όπως και έκανα, με τους STRIGOI και τους VALLENFYRE. Ήθελα να κάνω κάτι σαν διάλλειμα, καταλαβαίνεις… Πριν έξι χρόνια, σε ένα black metal festival της Νορβηγίας, νομίζω λεγόταν Blast Fest ή κάπως έτσι, στο Bergen, με προσέγγισαν κάποιοι old school blacksters και μου είπαν «ξέρεις, μας αρέσει πολύ το Host!» και εγώ ήμουν σε φάση «Τι; Wow!». Μου είπαν επίσης πως τότε δεν επιτρεπόταν να τους αρέσει, ενώ τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα! Ήταν ένας καλός δίσκος, απλά το timing δεν ήταν το σωστό. Και μου φάνηκε αστείο, ξέρεις, να αρέσει ένα άλμπουμ μετά από τόσα χρόνια, δεκαπέντε χρόνια πριν δηλαδή! Οπότε, όταν αποφάσισα να «καθαρίσω» το μυαλό μου, σκέφτηκα να κάνω έναν δίσκο που δε θα ήταν ακριβώς μια συνέχεια του “Host”, αλλά κάτι που θα μου θύμιζε όσα με ενέπνευσαν να κάνω εκείνο το άλμπουμ, τότε. Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα έχετε ξεχωριστά metal clubs, rock glubs, goth clubs, punk clubs, μα εμείς στην Αγγλία δεν είχαμε, ήταν όλα σε ένα…
Όχι, σε μας ανέκαθεν ήταν όλα διαχωρισμένα. Μεταλλάδες και γκοθάδες!
Ω, αλήθεια; Και σε μας ήταν χωρισμένοι, αλλά στο ίδιο club. Έβλεπες σε μια γωνία μεταλλάδες, στην άλλη γκοθάδες, σε άλλη πάνκηδες. Και ανάλογα με το τι τραγούδι έπαιζε, γέμιζε η πίστα ή το μπαρ. Αν έπαιζε metal, ήταν στην πίστα οι μεταλλάδες και στο μπαρ οι υπόλοιποι κ.ο.κ! Θέλω να πω με αυτά πως δε μπορούσες να κάνεις μίξη όλων αυτών, αλλά «βομβαρδιζόσουν» όλη την ώρα με διαφορετικά είδη μουσικής. Έτσι, όλο αυτό έγινε μέρος του πως μεγάλωνες. Έτσι κι εγώ, μπορούσα σαν νεαρός μουσικός να παίζω metal αλλά και gothic κομμάτια, άκουγα metal αλλά και gothic κι έτσι έκανα το “Host”, έτσι κάνω τώρα και τους HOST.
Πιστεύεις πως εκείνη η περίοδος, από το “One second” ως το “Believe in nothing”, δεν έχει εκτιμηθεί όσο θα έπρεπε;
Όχι, όχι… όλα είναι θέμα timing. Όταν κυκλοφορούσαν αυτοί οι δίσκοι, ήταν η εποχή που ανέβαινε πολύ το nu metal, ξέρεις, όλοι αυτοί οι rap metallers ήταν ήρωες τότε. Ακόμα και ο Rob Flynn είχε τέτοιο look. Το ξέραμε πως θα ήταν ρίσκο και πως θα διχάσει τον κόσμο!
Μήπως στην δημιουργία των HOST έπαιξε ρόλο και η επανακυκλοφορία του “Host” εκεί γύρω στο 2018, αν θυμάμαι καλά;
Πρώτη φορά με ρωτούν κάτι τέτοιο! Πφφ… Ναι, πιθανόν, δεν το έχω σκεφτεί βέβαια, αλλά ναι! Ακούς τα κομμάτια πάλι μετά από καιρό, παίρνεις feedback μετά από καιρό…
Ε, ναι, ακούς τον κόσμο να μιλά ξανά για κάτι που βγήκε τόσο καιρό πριν, μπορεί όντως κι αυτό να άναψε μια σπίθα
Τελικά, μάλλον έχεις δίκιο! Πάντως, την ιδέα δεν την είχα, έτσι κι αλλιώς, δεν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο οπωσδήποτε, οπότε…
Μήπως οι HOST έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει το “Host” τότε και όχι οι PARADISE LOST;
Είμαι σίγουρος πως πολύς κόσμος θα το ήθελε αυτό, αλλά προσωπικά, δεν έχω μετανιώσει για κάτι.
Όχι, δε λέω αυτό, λέω μήπως αυτό το σκέφτηκες μετά από τα τότε αρνητικά σχόλια…
Όχι, όχι, ακόμη και τότε δε μας είχε περάσει από το μυαλό να το κυκλοφορήσουμε ως project, αλλά δεν είχαμε και τα εφόδια να το κάνουμε. Βλέπεις, δεν ήταν της μόδας τα side projects τότε, ούτε είχες την οικονομική ενίσχυση από την εταιρεία σου για κάτι τέτοιο… και όλοι ξέρουμε πόσο κόστιζε η όλη διαδικασία.
Θυμάσαι πως αντέδρασαν οι υπεύθυνοι της ΕΜΙ τότε; Όταν άκουσαν το “Host”;
Όταν τους συνάντησα για πρώτη φορά, δεν είχαν ιδέα του τι θα ακούσουν, αλλά ήταν ενθουσιασμένοι όπως πάντα, κάτι που ζητάς πάντα από τους ανθρώπους της εταιρείας σου. Αλλά όταν το άκουσαν, είπαν «Ω γαμώτο, τι είναι αυτό; Αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό!» (γέλια) Βάλε και τις ηχογραφήσεις που είχαν κοστίσει 100.000 λίρες, γιατί φτάσαμε να φτιάξουμε ακόμη και το δικό μας studio. Όπως σου είπα, ξέραμε πως ήταν ένα μοναδικό άλμπουμ και το ζήσαμε ως το τέλος, το διασκεδάσαμε πάρα πολύ. Το “Believe in nothing” που ακολούθησε, ήταν το αποτέλεσμα ενός ιδιότυπου hangover από το “Host”. Και τη φορά εκείνη οι άνθρωποι της ΕΜΙ ήταν συνεχώς πάνω από το κεφάλι μας! (γέλια)
Ηχογραφώντας με τους HOST, εντόπισες διαφορές στην τεχνολογία του τότε με του σήμερα;
Ω… είναι λες και κάνεις ταξίδι στο διάστημα! (γέλια) Το studio είναι γεμάτο υπερσύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές κι όχι τους τότε Atari, τότε χρησιμοποιούσαμε δισκέτες των 2 ΜΒ ενώ τώρα την ώρα που συνθέτεις έναν δίσκο, μπορείς να βλέπεις και Netflix! Σοβαρά τώρα, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Τότε σου έπαιρνε πολύ περισσότερο χρόνο, τώρα πολύ λιγότερο. Τρεις μήνες έναντι δύο εβδομάδων, έτσι; Αλλά και πάλι, αν δεν έχεις καλές ιδέες και με όλη την τεχνολογία στο πλευρό σου, πάλι μπούρδες γράφεις.
Αληθεύει πως ήθελες οι HOST να είναι το δικό σου, solo project;
Ναι! Και δεν είναι θέμα του τι ήθελα εγώ, αλλά εγώ είχα τις ιδέες για τη μουσική. Στην αρχή μάλιστα το προόριζα για instrumental project. Μετά, έσκασε η πανδημία, ήρθε ο Nick και όλα πήραν τον δρόμο τους. Οπότε, δε θα το έλεγα ακριβώς solo project. Επίσης, ακόμη δε μπορώ να πιστέψω πως μας υπέγραψε η Nuclear Blast. Ναι, ok, οι καιροί αλλάζουν, αλλά μάλλον άλλαξαν τόσο που μας υπέγραψε η τελευταία εταιρεία που πίστευα πως θα μας υπογράψει, χαχα!
Έχουμε και αυτή την αναβίωση του 80s synth ήχου, με μπάντες σαν τους CARPENTER BRUT και τους PERTURBATOR που συγκεντρώνουν πολλούς metalheads στις συναυλίες τους. Στην limited edition του άλμπουμ υπάρχει και ένα remix του ομώνυμου κομματιού από τον Gost. Πως το βλέπεις όλο αυτό;
Νομίζω πως υπέβοσκε όλο αυτό καιρό τώρα. Ο φίλος μου ο Mully, που ήμασταν μαζί στους VALLENFYRE, ασχολείται σοβαρά με το synth ήχο τριάντα χρόνια τώρα και ήξερε ας πούμε τους CARPENTER BRUT, πολύ πριν γίνουν ευρέως γνωστοί. Προσωπικά, δεν φανταζόμουν πως αυτοί οι δύο κόσμοι, το synth και το metal, θα μπορούσαν να συνυπάρξουν. Κι όμως… Και ο λόγος που μπάντες σαν τους GHOST έγιναν τεράστιες, είναι όλη αυτή η retro μανία, με shows σαν το “Stranger Things” και το “Wednesday”. Τελικά, απλά χρειάζεται ένα meme… Social media δεν έχω, αλλά ξέρω πως γίνεται χαμός σε αυτά…
Εδώ έγιναν μεγαλύτεροι οι METALLICA λόγω του “Stranger Things” και του “Master of Puppets” και η Kate Bush με το “Running up that hill”, που την άκουγα όταν πήγαινα Δημοτικό!
Ακριβώς! Θυμάμαι, όχι πολύ καιρό πριν, να πηγαίνω σε μια συναυλία των CARPENTER BRUT και να είμαστε πενήντα άτομα, ενώ τώρα είναι μεγάλο όνομα! Η εταιρεία μας, η Nuclear Blast, ήθελε να εντάξει στον κατάλογό της ένα group σαν τους HOST, ως μέρος όλου αυτού του κινήματος αλλά εγώ είπα «όχι, δεν είμαστε το ίδιο!»
Κάτι είδε όμως η Nuclear Blast, είδε κάποιες ομοιότητες!
Ναι, σίγουρα.
Ακούγοντας το album, και το άκουσα αμέτρητες φορές, ξέχωρα από τις ξεκάθαρες ομοιότητες με groups σαν τους DEPECHE MODE, παρατήρησα αναφορές στους NINE INCH NAILS, CLAN OF XYMOX, DIARY OF DREAMS… Είμαι σωστός;
Ναι, βεβαίως! Αλλά και στοιχεία από μπάντες όπως οι SIMPLE MINDS και οι DURAN DURAN, ξέρεις, εμπορικές μπάντες, που γέμιζαν στάδια. Όχι πολλά, αλλά υπάρχουν και αυτά. Όπως υπάρχουν και full-on goth επιρροές από γκρουπ όπως οι SIOUXSIE AND THE BANSHEES στις κιθάρες, στις μελωδίες περισσότερο… Βασικά, το album των HOST είναι μια μίξη πολλών πραγμάτων. Δεν προσπαθεί να είναι synth, θα το έλεγα σαν ένα «ερωτικό γράμμα» (σ.σ: “love letter” είπε ο Greg συγκεκριμένα) προς εκείνη την εποχή, με μια σύγχρονη «οπτική». Μακάρι και ο κόσμος να το δει έτσι… Ακόμη με ταξιδεύει πίσω σε εκείνα τα χρόνια
Είναι γνωστό πως έχεις εξαιρετικό γούστο στις διασκευές που δοκιμάζεις, κάθε φορά. Μας εξέπληξες όμως, με τη διασκευή στο “I ran” των A FLOCK OF SEAGULLS. Έχουμε την ίδια ηλικία με αυτό το κομμάτι, μαζί μεγαλώσαμε, μου αρέσει πολύ αλλά… είναι ένα χαρούμενο τραγούδι! (γέλια) Μήπως θα ήταν πιο ταιριαστό να διασκευάσεις ένα από τα μελαγχολικά κομμάτια τους;
Ήθελα να διασκευάσω και το “Israel” από τους SIOUXSIE AND THE BANSHEES που το λατρεύω, ή κάποιο των DURAN DURAN, όπως το “Save a prayer”, αλλά συμφώνησα με την επιλογή του Nick και να σου πω; Μελαγχολικό κομμάτι είναι, μινόρε. Απλά η μουσική είναι up tempo. Θα μπορούσα να μην το κάνω σαν το αυθεντικό, να το αλλάξω, να είναι αργό, πιο ατμοσφαιρικό αλλά ok και πάλι είναι ατμοσφαιρικό και ταιριαστό με το υλικό μας. Κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν τη διασκευή που κάναμε στο “Smalltown boy” (BRONSKIE BEAT), που ήταν πάλι ιδέα του Nick αλλά είχα πει «όχι, αποκλείεται!»
Έχεις ακούσει τη διασκευή των DEPRESSIVE AGE σε αυτό;
Α, όχι, καλή; Είναι σαν εμάς;
Όχι, πρόκειται για μια progressive μπάντα και η διασκευή είναι ακόμη πιο gothic. Άκουσέ την οπωσδήποτε!
Θα τσεκάρω οπωσδήποτε!
Πίσω στο “Smalltown boy”, το πιστεύεις πως αυτό είναι το πιο «διάσημο» κομμάτι σας στο Spotify; (γέλια)
Ναι, είδες; Γράφουμε τη μουσική μας και περισσότερο ο κόσμος ακούει μια διασκευή, χαχα
Σκέφτεσαι να δώσεις συναυλίες με τους HOST και να εντάξεις σε αυτές PARADISE LOST κομμάτια της περιόδου 1997 – 2001, διασκευές κλπ; Θα ήταν πολύ ωραίο!
Εγώ συμφωνώ απολύτως μαζί σου, ο Nick πάλι, όχι. Θέλει να μην υπάρχει τίποτα σχετικό με τους Lost μέσα…
Ναι αλλά εμείς είμαστε δύο, νικάμε (γέλια)
Θα του το πω μπας και τον πείσω, χαχα! Θα υπήρχε πάντως ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε εκείνη την Lost εποχή, ως HOST.
Άλλωστε, HOST η μπάντα, “Host” το άλμπουμ, δεν υπάρχει πρόβλημα!
Πίστεψέ με, του το είπα ΚΑΙ αυτό, χαχα
Άρα, να περιμένουμε να σας δούμε ζωντανά;
Πρέπει πρώτα να δούμε τι ενδιαφέρον θα υπάρξει, αλλά ναι, προσανατολιζόμαστε κυρίως να παίξουμε σε κάποια festivals. Πρέπει να δούμε πως θα αντιδράσει ο κόσμος. Έχουμε ανεβάσει κάποια videos στο You Tube, θα δούμε πως θα πάνε αυτά, πως θα πάνε οι πωλήσεις και βλέπουμε. Επίσης παίζουν ρόλο μεγάλο και τα logistics…
… κάτι που οι οπαδοί δεν καταλαβαίνουν.
Ακριβώς. Βλέπεις τα χρήματα που εισπράττεις, βλέπεις αυτά που πληρώνεσαι και λες «Μα, πού πήγαν τα υπόλοιπα;». Μην αναφέρω καν το κόστος διαβίωσης…
Αν συνεχιστεί αυτό, βλέπω οι αμερικανικές μπάντες να παίζουν μόνο στις Η.Π.Α, οι ευρωπαϊκές στην Ευρώπη και οι Αγγλικές, στην Αγγλία.
Τι εννοείς; Ήδη συμβαίνει αυτό! Κάτι πρέπει λοιπόν να γίνει, να «γεφυρώσουμε» αυτό το κενό…
Greg, η ώρα μας τελειώνει. Οπότε, θα ήθελα να μου πεις πως πάνε τα πράγματα με τους PARADISE LOST
Μια χαρά! Το τελευταίο μας album, το “Obsidian”, βγήκε καιρό πριν, λόγω πανδημίας δεν παίξαμε όπου και όσο θέλαμε, αλλά ίσως τέλος της χρονιάς, αρχές της επόμενης, να έχουμε κάτι νέο. Πάντως, όλα πάνε καλά!
Περί drummer;
Είναι λες και παίζουμε «κουλοχέρη»! Πατάς το κουμπί και ό,τι βγάλει! (γέλια) Βασικά, δεν τους καταλαβαίνω τους drummers, αυτοί είναι άλλη κατηγορία μουσικού, μόνοι τους! (γέλια) Άσε που τους βλέπω, οι περισσότεροι είναι συνεχώς στο You Tube και στο Instagram κάνοντας διασκευές. Προσωπικά, ψάχνω να βρω έναν νεαρό drummer…
… και να γίνεις ο νέος Ozzy, που βρήκε τον νέο Randy Rhoads!
Αυτό! Χαχαχα!
Σάκης Φράγκος (απομαγνητοφώνηση: Δημήτρης Τσέλλος)
Photos by Balazs Szabo
