IRON MAIDEN – “Dance of Death” – Worst to best

0
623
Iron Maiden

Iron Maiden

2003. Το reunion, ήταν εδώ και κάποια χρόνια γεγονός, το “Brave new world” έβαλε τα πράγματα στην θέση τους, τερματίζοντας μια περίοδο πέτρινων χρόνων για την Σιδηρά Παρθένο και η περιοδεία για το άλμπουμ, με αποκορύφωση την βιντεοσκοπημένη εμφάνιση της μπάντας στο φεστιβάλ “Rock in Rio”, ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχής για τους IRON MAIDEN οι οποίοι απολάμβαναν εκ νέου στιγμές μεγαλείου που είχαν εκλείψει για περίπου μία οκταετία.

Ως εδώ, όλα καλά. Το “Brave new world” όμως, κάποτε έπρεπε να βρει τον διάδοχό του, ο οποίος εκτός του να φτάσει ή ακόμα και να ξεπεράσει τον προκάτοχο του, έπρεπε να πείσει και τους τελευταίους δύσπιστους ότι οι MAIDEN ήταν ακόμα ικανοί να ηγηθούν του μεταλλικού κόσμου και να τον οδηγήσουν με επιτυχία στην νέα χιλιετία.

Με την συγκέντρωση του συγκροτήματος στα Sarm West Studios του Λονδίνου, η ηχογράφηση για το δέκατο τρίτο άλμπουμ ξεκίνησε και επίσημα τον Ιανουάριο του 2003, για να ολοκληρωθεί σχεδόν έναν μήνα αργότερα. Το “Dance of Death”, με παραγωγό εκ νέου τον Kevin Shirley, ήταν πλέον γεγονός και έτοιμο να βρεθεί αντιμέτωπο με τον κόσμο.

Παρότι ένα πολύ καλό άλμπουμ με πολύ ωραίες στιγμές μέσα του, το άλμπουμ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει στην συνείδηση του κοινού το “Brave new world”, θέλετε λόγω της συναισθηματικής θέσης που είχε ήδη καταλάβει το reunion άλμπουμ στις καρδιές των ακροατών, θέλετε γιατί είναι κάπως διαφορετικό, παρόλα αυτά ήταν και παραμένει μια δυνατή κυκλοφορία, στο ύφος των μετά το 2000 άλμπουμ των MAIDEN η οποία χάρισε και αυτή λίγη παραπάνω λάμψη στην ιστορία της κολοσσιαίας Βρετανικής υπερδύναμης.

Μέσα στο “Dance of Death”, συνέβησαν όμορφα πραγματάκια, τα οποία θα δούμε παρακάτω. Έξω από το “Dance of Death” όμως, συνετελέσθη ίσως (μαζί με τα αντίστοιχα του “The final frontier” του “Virtual XI” και του “The X-factor”) ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όσον αφορά τα άλλοτε πανέμορφα εξώφυλλα που συνόδευαν την κάθε κυκλοφορία των IRON MAIDEN. Το έγκλημα αυτό, δεν ήταν άλλο από το ημιτελές, τρισδιάστατο (ο Θεός να το κάνει) αίσχος που επέλεξε ο αρχηγός να συνοδεύει το “Dance of Death” στη θέση του εξωφύλλου, το οποίο ούτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης που το έφτιαξε, ο David Patchett, δεν ήθελε να φέρει την υπογραφή του, στο στάδιο που ο Steve αποφάσισε να το αφήσει και να το κοτσάρει για διάδοχο εξώφυλλων – μνημείων, όπως το “Powerslave” το οποίο προ ημερών είχε τα τεσσαρακοστά του γενέθλια.

Παρακάτω, θα προσπαθήσουμε να βάλουμε σε μία σειρά τα έντεκα τραγούδια του “Dance of Death”, όπως αυτά «κάθονται» στα αυτιά του γράφοντος.

The “Dance of death” countdown”:

  1. “Age of innocence” (6:10)

Μία σύνθεση των Harris και Murray. Γιατί τόσο χαμηλά ενώ είναι ένα όμορφο και μελωδικό τραγούδι με μία πολύ όμορφη εισαγωγή; Γιατί πολύ απλά, δεν είναι το κομμάτι το οποίο θα σου «πιάσει» το αυτί και θα σε κάνει να το σκεφτείς ξανά και ξανά. Παρόλα αυτά το riff του παραμένει πολύ δυνατό.

  1. Gates of tomorrow” (5:12)

Ήταν ή αυτό ή το “Age of innocence” για την τελευταία θέση στην λίστα μας. Αυτές οι “The X-factor” τύπου εισαγωγές, τα μάλλον βαρεμένα φωνητικά του Bruce εδώ μάλλον το κάνουν ένα σχετικά περιττό κομμάτι που και αν έλειπε δεν θα έλειπε από το σύνολο.

  1. “New frontier” (5:04)

Πρόκειται για το μοναδικό κομμάτι των IRON MAIDEN στο οποίο ο θείος Nicko έχει credits για την σύνθεσή του. Γι’ αυτό και μόνο ίσως θα έπρεπε να πάει κάπως ψηλότερα; Είναι ένα αρκετά up – tempo κομμάτι, στο οποίο οι MAIDEN αναρωτιούνται για την κλωνοποίηση και τα κακά που θα μπορούσε να επιφέρει υιοθέτησή της στην ανθρωπότητα. Παρόλα αυτά, δεν καταφέρνει να κλέψει την θέση από τα επόμενα.

  1. Wildest dreams” (3:52)

Smith και Harris ενώνουν τις δυνάμεις τους για το opener του άλμπουμ το οποίο κάνει επαρκώς την δουλειά του, ανοίγοντας τον δίσκο με ταχύτητα, κέφι και μεράκι. Παράλληλα το πρώτο single του δίσκου, το οποίο παρότι μπήκε στο Top 20 των single του Ηνωμένου Βασιλείου, “The wicker man” δεν έγινε ποτέ. Δεν κατάφερε να σου δημιουργήσει την αγωνία για το υπόλοιπο άλμπουμ.

  1. Face in the sand” (6:31)

Όταν βλέπεις Smith, Harris, και Dickinson να υπογράφουν ένα κομμάτι, ξέρεις εκ προοιμίου ότι κάτι καλό θα σου συμβεί. Και συμβαίνει με το “Face in the sand”. Ένα συναισθηματικό κομμάτι, που αναπτύσσει την δομή του και εξελίσσεται πανέμορφα, αφήνοντας μία πικρή γεύση στο τέλος μέσα από το μήνυμα που θέλει να περάσει. Ανθρωπότητα και πόλεμοι. Η κάλυψη από τα media του πολέμου στο Ιράκ, είναι το θέμα που πραγματεύεται το Θηρίο εδώ. “Future memory of our tragedy? Can the end be at hand? Is the face in the sand?”.

  1. No more lies” (7:21)

Το πρώτο πραγματικά μεγάλο και τρίτο μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου το οποίο μόνο βαρετό δεν είναι. Με μια πολύ όμορφη εισαγωγή, αρκετά μεγάλη, στο στυλ των μετά το 2000 MAIDEN, με όμορφα ορχηστρικά στο βάθος να ακούγονται, τα οποία προσθέτουν στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να χτίσει το κομμάτι, το οποίο ξεσπάει σε ένα ρεφρέν (το οποίο δυστυχώς επαναλαμβάνει μόνο τον τίτλο του τραγουδιού και αυτό είναι το μόνο αδύναμο σημείο του) και στην συνέχεια κλιμακώνει την έντασή του, καλπάζοντας.

  1. Rainmaker” (3:48)

Πήρε το όνομά του γιατί η εισαγωγή του θύμιζε στον Bruce τον ήχο της βροχής! Γιατί όμως; Δεν μάθαμε ποτέ. Το δεύτερο single του άλμπουμ, το οποίο συνόδευε ένα όμορφο video clip. Ένα γρήγορο κομμάτι, το οποίο παρασύρει και σε κάνει να το ακολουθείς, με το κολλητικό ρεφρέν του και την δομή του να βρίσκεται σε πιο κλασικά MAIDEN μονοπάτια. Κυρίως εξαιτίας αυτού, βρίσκεται και σε αυτήν την θέση.

  1. Journeyman” (7:06)

Smith, Harris και Dickinson συναντώνται ξανά, προσφέροντάς μας το μοναδικό εντελώς ακουστικό κομμάτι στην ιστορία της Σιδηράς Παρθένου. Το “Journeyman” είναι ένα επικό ταξίδι, χωρίς ξεσπάσματα, χωρίς γρήγορα σημεία. Μία αφήγηση, ένα παραμύθι, μια ιστορία που πρέπει να ειπωθεί ήρεμα, με μόνο οδηγό την ακουστική μουσική και την  μοναδική φωνή του Bruce να αναλαμβάνει θέση πιλότου στα συναισθήματα που δημιουργεί το ιδιαίτερο αυτό τραγούδι.

  1. Montségur” (5:50)

Το πιο καθαρόαιμο MAIDENικό κομμάτι του άλμπουμ, γρήγορο, επιθετικό και παράλληλα μελωδικό, με πανέμορφα σόλο που δεν σταματάει πουθενά τον καλπασμό του. Το “Montségur” έχει μία εξαιρετική και σχετικά άγνωστη ιστορία να αφηγηθεί. Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’, είχε κηρύξει το 1209 μία Σταυροφορία με σκοπό την εξάλειψη της αίρεση των «Καθαρών» (γνωστικοί κυρίως στην βάση της θεολογία τους). Παρότι η Σταυροφορία έληξε το 1229, ένα τελευταίο οχυρό, το Montségur, είχε παραμείνει στην κυριαρχία των «Καθαρών», το οποίο πολιορκήθηκε και έπεσε τελικά το 1244, ενώ οι υπερασπιστές του κατεσφάγησαν. Ο Θρύλος ήθελε, στο Montségur να φυλάσσεται ένα πολύτιμο κειμήλιο, το οποίο κάποιοι ήθελαν να είναι το Δισκοπότηρο. MAIDEN και μαθήματα ιστορίας. Τι καλύτερο;

  1. “Dance of Death” (8:36)

Το ομώνυμο. Ένα κομμάτι ήδη κλασικό, το οποίο σε κάθε ζωντανή του εκτέλεση, δείχνει αφενός την δυναμική του, αφετέρου γιατί βρίσκεται σε αυτήν την θέση στην λίστα μας. Ένα αφηγηματικό κομμάτι, το οποίο έλκει την έμπνευση του από την τελευταία σκηνή της ταινίας “The seventh seal” του Ingmar Bergman, στο τέλος της οποίας «οι φιγούρες στον ορίζοντα αρχίζουν να κάνουν ένα μικρό jig, που είναι ο χορός του θανάτου» όπως εξήγησε ο Gers ο οποίος έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής και εξήγησε την ιδέα στον Steve Harris, ο οποίος έγραψε τους στίχους του πανέμορφου αυτού τραγουδιού.

  1. Paschendale” (8:27)

MAIDEN και μαθήματα ιστορίας (μέρος χιλιοστό). Ο Μεγάλος Πόλεμος, ήταν ο πιο αιματηρός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας, με εκατόμβες νεκρών σε κάθε πλευρά. Παραλογισμός, τρέλα, ζωές που δεν είχαν καμία αξία μπροστά στην επίτευξη του «σκοπού». Στο πεδίο της μάχης του Paschendale (σωστότερα  Passchendaele), οι Σύμμαχοι, προσπάθησαν να κυριαρχήσουν και να καταλάβουν τον έλεγχο των κορυφογραμμών νότια και ανατολικά της Βελγικής πόλης Υπρ στη Δυτική Φλάνδρα εναντίον της Γερμανικής Αυτοκρατορίας που ήθελε (προφανώς) να κάνει ακριβώς το ίδιο. Το σχέδιο ήταν, μόλις καταληφθεί η κορυφογραμμή Passchendaele, η συμμαχική προέλαση να συνεχιστεί σε μια γραμμή από το Thourout προς το Couckelaere. Η μάχη, η οποία διήρκησε κάτι παραπάνω από τρεις μήνες (31 Ιουλίου – 10 Νοεμβρίου 1917), ήταν μία από τις πλέον αιματηρές ολόκληρου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο άσμα αυτό που με την παρουσία του προσδίδει μία εντελώς διαφορετική βαρύτητα σε ολόκληρο το “Dance of Death”, το Θηρίο κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Δημιουργεί έπη. Τίποτα παραπάνω δεν χρειάζεται να ειπωθεί επ’ αυτού, το τραγούδι τα λέει όλα μόνο του.

Φανούρης Εξηνταβελόνης

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here