“Musicians deserve to live”
Συνέντευξη με τον Jeff Angell, μουσικό που τα ηχοχρώματά του κινούνται στον χώρο του ανεξάρτητου κιθαριστικού και σκοτεινού, γοτθικού ροκ. Ένα μουσικό, που ζει και αναπνέει για την μουσική και μεταφέρει τις αγωνίες του, όχι μόνο για την μουσική του αλλά και για την επιβίωση του κάθε μουσικού, την εποχή της δωρεάν διαδικτυακής πρόσβασης, νόμιμα ή παράνομα στην κατάθεση ψυχής, που είναι το κάθε άλμπουμ.
Γεια σου Jeff. Πρώτα από όλα, πόσο δύσκολο ήταν για σένα να μετακινηθείς από τους WALKING PAPERS στη δική σου προσωπική δουλειά; Υπήρχαν κάποιες ενδείξεις ή έστω φήμες για την επερχόμενη αλλαγή (η επιστροφή του McCagan στους GNR); Χρειάστηκε να προσαρμοστείς ή ήδη σχεδίαζες κάποια προσωπική δουλειά, ούτως ή άλλως την ίδια στιγμή με την δουλειά σου με τους WALKING PAPERS;
Πραγματικά, το πρώτο άλμπουμ τωνWALKING PAPERS ήταν πιο πολύ ένα προσωπικό μου άλμπουμ, απ’ ότι ήταν αυτό. Έγραψα την πλειοψηφία των τραγουδιών και ο Barrett, λειτούργησε περισσότερο σαν παραγωγός και συνέβαλλε με τον τρόπο παιξίματος του στα ντραμς και στον τελικό ήχο. Κάποια τραγούδια τα είχα ήδη γράψει εδώ και καιρό, απλά δεν είχαν βρει το σπίτι τους ακόμα. Οι Duff, McCready και Ben πρόσθεσαν τα μέρη τους και τα ηχογραφήσαμε.
Παρότι έγραψα κάποια από τα νέα τραγούδια ο ίδιος, τα περισσότερα γράφτηκαν μαζί με τους υπόλοιπους και κάποια μόνο από τον Ben. Κανένα άλμπουμ δεν ήταν δύσκολο να δημιουργηθεί. Αλλά το να εκμεταλλευθείς το χρόνο, είναι κάποιες φορές πρόκληση.
Η δουλειά σου έχει πολλές ομοιότητες με τα πιο μελωδικά σχήματα της grunge εποχής. Αναφέρομαι σε σχήματα σαν τους SCREAMING TREES, DINOSAUR JR και ακόμα μου θύμισες αρκετά τους DREAM SYNDICATE και τον Steve Wynn. Είναι ο εναλλακτικός ήχος των 90’s το μουσικό σχολείο σου και η κύρια μουσική επιρροή σου;
Μου άρεσαν τα άλμπουμ των SCREAMING TREES και ειδικά η προσωπικές δουλειές του Lanegan μα δεν θα τους θεωρούσα μεγάλη μου επιρροή. Μάλλον επειδή μοιραζόμαστε τις ίδιες επιρροές, έχουμε παρεμφερή ήχο. Δεν έχω ακούσει ποτέ τους DINOSAUR JR ή τους DREAM SYNDICATE. Θα πρέπει να τους ακούσω.
Ήμουν έφηβος την δεκαετία του 0, οπότε σίγουρα η μουσική της δεκαετίας αυτής με έχει επηρεάσει. Οι αγαπημένοι μου είναι οι Nick Cave and the Bad Seeds, MINISTRY, JANE’S ADDICTION και Tom Waits.
Πόσο δύσκολο σου ήταν να βρεις τους κατάλληλους μουσικούς συντρόφους, για το επόμενο βήμα σου; Αυτή τη στιγμή μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο σχήμα ή μόνο εσένα, τον Ben και μερικά μισθωμένα χέρια;
Ήταν τόσο εύκολο, όσο το να κάνω δύο τηλεφωνήματα. Ο Ben κι εγώ είμαστε σαν ένα πρακτικά παντρεμένο για χρόνια ζευγάρι, έχοντας παίξει σε διάφορα σχήματα μαζί και οι δύο ντράμερ μας αυτή την στιγμή, είναι και οι δύο πολύ στενοί φίλοι.
Πώς προέκυψε ο τίτλος του “Staticland”;
Ένα καλό όνομα σχήματος είναι λίγο σαν την αστυνομία… Δεν είναι ποτέ κοντά σου, όταν τους χρειάζεσαι. Σήμερα σχεδόν κάθε όνομα έχει δεσμευτεί ηλεκτρονικά, ακόμα κι από σχήματα που δεν θα ηχογραφήσουν ποτέ. Δοκιμάσαμε αρκετά ονόματα αλλά βρήκαμε ότι κανένα δεν ήταν διαθέσιμο, έτσι αρχίσαμε να ενώνουμε λέξεις που δεν είχαν άμεση σχέση μεταξύ τους. Θέλαμε ένα όνομα που να θυμίζει τοποθεσία, νουβέλα ή μια μίνι σειρά. Νομίζουμε ότι αυτό που διαλέξαμε εξυπηρετεί τον σκοπό μας.
Είστε ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων; Τώρα που έχει περάσει λίγος χρόνος, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;
Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευχαριστημένος με το άλμπουμ. Τα τραγούδια για εμένα είναι ζωντανοί οργανισμοί και όταν τα ηχογραφείς, τα αιχμαλωτίζεις σε μια φάση ανάπτυξης. Πιστεύω ότι αυτά τα τραγούδια θα γεράσουν όμορφα. Όσο για εμένα αυτό το άλμπουμ χρειάστηκε την προσοχή μου περισσότερο απ’ ότι άλλο έχω ηχογραφήσει. Έχουν περάσει 8 μήνες από την ηχογράφηση του και ακόμη το ακούω κάθε ημέρα.
Πες μας λίγα λόγια για τον τρόπο που συνθέτεις. Ξεκινάς με κάποιο σκελετό και αφήνεις τους άλλους να προσθέσουν ή παρουσιάζεις το τραγούδι ολοκληρωμένο ή προτιμάς την διαδικασία του τζαμαρίσματος;
Κάποια τραγούδια έρχονται μέσα σε ένα όνειρο. Ξυπνάς μούσκεμα στον ιδρώτα και το ηχογραφείς στο τηλέφωνο σου και πας για ύπνο μέσα σε μερικά λεπτά. Άλλα είναι σαν τα έργα στην πόλη. Σε αποσπούν ολοκληρωτικά για μήνες και χρειάζονται περισσότερο χρόνο απ’ ότι περιμένεις. Κάποια ξεκινάνε σαν τζαμαρίσματα, κάποια με εμένα και μια κιθάρα. Το κλειδί για εμένα είναι να έχω τις κεραίες μου τεντωμένες, για την αίσθηση που παίρνω από μια ιδέα. Αν είναι εμπνευσμένη προσπαθώ να την καταγράψω ηχογραφώντας την στο κινητό μου. Κάποια στιγμή επισκέπτομαι τις ιδέες αυτές, για όσες με συγκινήσουν περισσότερο. Τότε σηκώνω τα μανίκια και ξεκινώ την δουλειά.
Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου σαν συνθέτης αλλά και σαν μουσικός;
Οι κυριότερες επιρροές μου είναι σίγουρα οι Tom Waits, Nick Cave και Bob Dylan.Τους αποκαλώ «Ιερή Τριάδα» και θα ήμουν ευτυχής σ’ ένα κόσμο που θα μας παρείχαν όλη τη μουσική.
Σαν μουσικός/επί σκηνής; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Με θεωρώ τον ίδιο σαν αυτόφωτο, αλλά πάντα θυμάμαι ότι οι Keith Richards και Johnny Thunders είχαν όλες τις καλές κινήσεις στην κιθάρα και τις cool κομμώσεις.
Θεωρείς τον Neil Young τον παππού του κιθαριστικού ροκ για την εναλλακτική σκηνή των 90’s και των 00’s. Είναι αυτός που έδωσε ένα χέρι βοήθειας τόσο στο grunge όσο και στην Αμερικάνα;
Θυμάμαι ότι ο Neil Young περιόδευσε στα τέλη των 80’s ή εκεί γύρω με τους SONIC YOUTH και NIRVANA.Τότε σαν έφηβος, απέκτησα ενδιαφέρον για τον Neil Young γιατί όλοι οι φίλοι μου λάτρευαν τους NIRVANA και το“Bleach”. Κάθε παιδί στο Seattle, που είχε ένα σχήμα, ήταν ενθουσιασμένο βλέποντας ένα τοπικό σχήμα να έχει τον δίσκο του στα δισκάδικα και να περιοδεύει με έναν θρύλο. Παρόλα αυτά δεν είμαι σίγουρος αν είναι περισσότερο υπεύθυνος για το grunge από τους BLACK SABBATH, BLACK FLAG, AEROSMITH, STOOGES. Είμαι μεγάλος φίλος της μουσικής και του κιθαριστικού του παιξίματος, που είναι πιστεύω σπουδαίο ειδικά στον τρόπο που ψάχνει για νέα στοιχεία. Μου αρέσει πως παίζει αλλά και σαν συνθέτης.
Το άλμπουμ έχει ομοιότητες ή ακόμα καλύτερα επιρροές από τον Nick Cave και τον Luis Tillet. Είναι τελικά το γούστο στου προσανατολισμένο εκεί στην πιο μαύρη, γοτθική μουσική;
Χαίρομαι που το παρατήρησες και παράλληλα εκπλήσσομαι, ουσιαστικά από εκεί προέρχομαι. Μεγαλώσαμε σαν Goth παιδιά και από το eyeliner στα blues. Το ότι ήμασταν από το Seattle, είχε την επίδρασή του στην μουσική μας, μα ότι και να γινόταν εγώ άκουγα THE CULT, THE GUN CLUB, THE BAD SEEDS.
Τι περιμένεις από αυτό το άλμπουμ;
Προσπαθώ να μην περιμένω τίποτα, για να μην απογοητευτώ. Πιστεύω ότι είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και ξέρω ότι αν ο κόσμος το ακούσει, θα βρει το κοινό του. Είχα την χαρά να το δημιουργήσω και ό,τι παραπάνω έρθει θα είναι bonus.
Ποια είναι η ανταπόκριση μέχρι στιγμής;
Μέχρι στιγμής ο κόσμος δείχνει να το αγαπά.
Υπάρχουν κάποια πλάνα για περιοδεία; Ποιο σχήμα θα θεωρούσες το καλύτερο για να περιοδεύσεις μαζί τους;
Ναι, έχουμε κάποιες συναυλίες, στην Ευρώπη, που θα ξεκινήσουν με την κυκλοφορία του άλμπουμ στις 20 Μαΐου (σ.σ. όπως καταλαβαίνετε ήδη έχει ξεκινήσει η περιοδεία). Θα ήθελα να περιοδεύσουμε με τους ALICE IN CHAINS που αγαπώ. Οι Sean και Jerry είναι τρομεροί τύποι και μας βοήθησαν πολύ στο παρελθόν. Πολύ ωραίοι τύποι.
Ποιο τραγούδι ξεχωρίζει για εσένα στο άλμπουμ και γιατί;
Οι επιλογές μου αλλάζουν μέρα με την μέρα. Το περασμένο βράδυ στην πρόβα απόλαυσα το “If You Only Knew”.
Αν είχες την δυνατότητα, ποιόν μουσικό θα ήθελες να είχε συμμετάσχει στο άλμπουμ;
Θα λάτρευα ένα ντουέτο με την Lucinda Williams. Η φωνή της είναι από τις αγαπημένες μου.
Πόσο δύσκολο είναι να είσαι επαγγελματίας μουσικός στις μέρες μας ειδικά όταν είσαι στην ροκ σκηνή κι όχι στα πιο δημοφιλή είδη όπως pop και rap;
Το όνειρό μου ήταν να συνθέτω, ηχογραφώ και παρουσιάζω μουσική. Ποτέ δεν σκέφτηκα τα χρήματα. Έτσι ακόμα συνεχίζω να ικανοποιώ τα όνειρα μου. Είμαι ικανοποιημένος με αυτό. Η αλήθεια είναι ότι η μουσική είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου και δεν θα μπορούσα να φανταστώ να ζω χωρίς αυτή. Με βοήθησε στις δύσκολες στιγμές μου, μου έδωσε ενέργεια, όταν σερνόμουν και με εκπαίδευσε σε θέματα που η μόνη εναλλακτική ήταν τα ΜΜΕ του συστήματος.
Ζούμε σε ένα κόσμο, που αηδιαστικά πλούσιοι άνθρωποι, ζουν σαν παράσιτα από την δουλειά των υπολοίπων. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην μουσική βιομηχανία και δεν είναι το μόνο μέρος που συμβαίνει. Θέλω να ελπίζω ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να κουράζονται με αυτή την κατάσταση. Αλλά ναι, σαν μουσικός κάποιες φορές αισθάνομαι σαν επισκευαστής γραφομηχανών (σ.σ. για τους νεότερους: παλιό εργαλείο για ταχύ γράψιμο σε εφημερίδες και συγγραφείς, πρόγονος του πληκτρολογίου των υπολογιστών). Σαν να δουλεύεις σε μια βιομηχανία που δεν προσφέρει πια καμίας μορφής λογικό έσοδο. Η μόνη διαφορά είναι προς το χειρότερο, ότι δηλαδή κανείς δεν χρησιμοποιεί γραφομηχανή, αλλά ο κάθε ένας ακόμη ακούει μουσική.
Δεν θα με ενοχλούσε τόσο πολύ ότι οι άνθρωποι ακούνε την μουσική δωρεάν. Είναι ότι εταιρείες σαν τις YouTube, Facebook, Spotify βγάζουν δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια και μοιάζουν να πιστεύουν ότι αυτοί που δημιούργησαν το περιεχόμενο των αυτοκρατοριών τους, δεν δικαιούνται καμία αξιόλογη αποζημίωση. Είναι πραγματικά αηδιαστικό, Αυτό κάνει τις εταιρίες μη κερδοφόρες και τις απωθεί από το να επενδύσουν σε έναν καλλιτέχνη. Όταν οι κοινωνίες σταματήσουν να επενδύουν σε καλλιτέχνες, υπάρχει πλέον πρόβλημα γενικότερο και το βλέπεις ήδη γύρω σου. Οι καλλιτέχνες είναι βασικοί παράγοντες αλλαγής και σιγά-σιγά χάνουν την φωνή τους. Λυπηρό θέμα.
Ποια τα μελλοντικά σου σχέδια με την κυκλοφορία του άλμπουμ;
Να φέρω τη μουσική στον κόσμο και ταυτόχρονα να ξεκινήσω την σύνθεση του επόμενου άλμπουμ.
Υπάρχουν τραγούδια που περίσσεψαν από τις ηχογραφήσεις; Δεν ήταν αρκετά καλά για να μπουν στο άλμπουμ ή θα βρουν την θέση τους σε μελλοντικές κυκλοφορίες;
Υπάρχουν 13 τραγούδια στο άλμπουμ. 4 ακόμη θα κυκλοφορήσουν σαν bonus σε διάφορες μορφές. Μου αρέσουν όλα, αλλά δεν θέλαμε να δώσουμε στον κόσμο υπερβολικά πολύ υλικό, που τελικά θα πέρναγε απαρατήρητο. Ήταν δύσκολο, να αποφασίσουμε ποια τραγούδια θα αφήσουμε έξω.
Πώς βλέπεις τη μουσική κατάσταση στις ΗΠΑ στις μέρες μας; Θα στήριζες τα παιδιά σου αν ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί;
Θα τα υποστήριζα ακόμα κι αν ήθελαν να γίνουν τεχνίτες γραφομηχανών. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να κυνηγούν τα όνειρα τους, τα πάθη τους, όσο δεν βλάπτουν άλλους. Είναι ευθύνη του καθενός μας, να φροντίζει τον εαυτό του. Ένα πάθος μπορεί να μην είναι πάντα οικονομικά ανταποδοτικό, αλλά είναι πιο σημαντικό να ανταμείβεσαι ψυχικά κατά την άποψή μου.
Σε παρακαλώ να προσθέσεις μερικές κουβέντες για τούς Έλληνες αναγνώστες της συνέντευξής σου και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, θα αφήσω το άλμπουμ να μιλήσει για εμένα και ελπίζω να ακούσετε.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
www.staticland.com
Line-up:
Jeff Angell – φωνητικά, κιθάρα
Benjamin Anderson – μπάσο, πλήκτρα
Joshua Fant – ντραμς
Δισκογραφία:
“Jeff Angell’s Staticland” (2016)
