Στα 63 του χρόνια, με 34 χρόνια καριέρας, 17 δίσκους και μία φήμη που λίγοι κιθαρίστες και guitar heroes έχουν καταφέρει να πετύχουν, ο αγαπημένος μου JOE SATRIANI, δεν έχει απολύτως τίποτα να αποδείξει και καμία κορυφή πλέον να κατακτήσει. Το έχει καταφέρει, ξαναλέω, όσο λίγοι εν ζωή κιθαρίστες και συνεχίζει να κεντρίζει το ενδιαφέρον κιθαριστών και μη, όντας από τους λίγους solo guitar heroes με πολύ ευρύ κοινό (κάτι που μοιράζεται πιστεύω με τους Vinnie Moore και Eric Johnson).
Αφού πέρασε μία, ας πούμε, περίοδο ανυδρίας την περασμένη δεκαετία, επανήλθε το 2015 με το αριστουργηματικό “Shockwave supernova” και το επίσης εξαιρετικό “What happens next” το 2018. Στο πρώτο, βρίσκουμε τον βιρτουόζο που ψάχνει να επανεφεύρει τον ήχο του και να δοκιμάσει νέες διόδους καλλιτεχνικής έκφρασης, κάτι στο οποίο βοήθησαν οι Marco Minnemann και Bryan Beller, ενώ στο δεύτερο, ο Satriani γκρουβάρει δίχως αύριο, παρέα με τον groove master Chad Smith. Τη νέα δεκαετία, ο καραφλός μας βρίσκει με το “Shapeshifting”, έναν καλό, αλλά σίγουρα πιο safe δίσκο, όπου βρίσκουμε έναν οικείο Satriani, με ωραίες, αλλά σχετικά προβλέψιμες συνθέσεις, που απευθύνονται σε ένα κοινό που δεν έχει ανάγκη από τρελούς αυτοσχεδιασμούς, εκρηκτικά σόλο και πολύ απαιτητικό παίξιμο.
Τα δεκατρία κομμάτια του “Shapeshifting” κυμαίνονται γύρω στα 3-4 λεπτά το καθένα, με τις γνωστές, signature Satriani μελωδίες, που λειτουργούν και σαν riff/επωδός. Ο ήχος της κιθάρας πιο αναγνωρίσιμος και μεστός από ποτέ, όπως μόνο αυτός ξέρει να βγάζει από τα τάστα σαν απόσταγμα κιθάρας. Η παραγωγή, όπως πάντα, δίνει έμφαση στην κιθάρα, με τα υπόλοιπα όργανα να λειτουργούν ως θεμέλια. Ο εξαιρετικός και παλιός συνάδελφος του Satriani, Eric Caudieux (πλήκτρα), προσφέρει μόνο τα απαραίτητα για να σταθεί η κιθάρα. Οι καλεσμένοι στα τύμπανα και μπάσο, Kenny Aronoff και Chris Chaney αντίστοιχα, δεν είναι επιπέδου Minnemann, Beller και σία. Ξέρει ποιους επιλέγει ο Satriani, ανάλογα με τη διάθεση που θέλει να εκμαιεύσει σε κάθε δίσκο. Έτσι λοιπόν, το rhythm section είναι σχετικά μεστό, απλό (καθόλου απλοϊκό βέβαια) και αυστηρά ό,τι έχει ανάγκη ο μαέστρος για να χτίσει τις ΥΠΕΡΟΧΕΣ μελωδίες και τις rockabilly/rock ‘n’ roll lead κιθάρες.
Χωρίς λοιπόν έξαλλους πειραματισμούς, έξαλλες εναλλαγές και μουσική θεωρία, βρίσκουμε εδώ «βασικά» αλλά δυναμικά κομμάτια, που θα λειτουργούσαν άψογα στους εναρκτήριους τίτλους μιας δραματικής αστυνομικής σειράς. Το ομώνυμο κομμάτι, που ανοίγει το δίσκο, είναι στο πνεύμα του “Shockwave supernova”, αλλά σίγουρα πιο σύντομο, κομμένο και ραμμένο για να μην κουράζει. Οι μελωδίες, ειδικά στις μπαλάντες “Teardrops” και “All for love”, είναι φουλ catchy, για τα γνωστά crowd chants στα οποία ο Satriani είναι μάστορας. Το πρώτο single, “Nineteen-eighty”, είναι πολύ καλό και μάλιστα με ξεκάθαρες αναφορές στο “Surfing with the alien”. Είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό κομμάτι που φέρνει στο νου τον αχανή και άδειο δρόμο και ένα γρήγορο αμάξι να σχίζει τον αέρα… ξέρετε τώρα. Αλλά τα 3:36 λεπτά του μου φάνηκαν πολύ λίγα. Θέλω κάτι παραπάνω στο πιάτο μου από απλά κρέας, πατάτες και αρακά που λένε και οι Αμερικάνοι. Λείπει κάτι να απογειώσει το κομμάτι, ένα παράπονο που μου μένει και στο τέλος του δίσκου, μιας και τα περισσότερα κομμάτια είναι ωραία και χαίρομαι να τα ακούω, αλλά δεν μου αφήνουν ένα χαμόγελο. Το κακό της υπόθεσης, είναι πως, προς το τέλος, το “Shapeshifting” χάνει ορμή και κάνει μεγάλη κοιλιά με πολύ ήρεμες συνθέσεις που σπάνε τη δυναμική που χτίζεται μέχρι εκεί. Και πάλι, είναι όμορφες συνθέσεις, που αναδεικνύουν το πόσο πολύπλευρος συνθέτης, μουσικός και κιθαρίστας είναι ο Satriani. Απλά βρίσκω πως από ένα σημείο και πέρα, πέφτει σε μία λούπα, όπου βρίσκουμε πολύ οικεία περάσματα και μοτίβα, που ειδικά στους βετεράνους οπαδούς, δεν λένε πολλά πλέον.
Το τελικό αποτέλεσμα επομένως είναι καλό, με αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές, που δείχνουν πως ο μαέστρος διατηρεί επαφή με αυτό που τον έκανε guitar hero και σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της μουσικής. Απλώς βρίσκω πως λείπουν πολλά από το “Shapeshifting” για να πω πως θα επιστρέψω στα επόμενα χρόνια, όπως κάνω ακόμα με τις τελευταίες δύο κυκλοφορίες του, που με αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
7/10
Φίλιππος Φίλης
